Ný vikutíðindi - 28.04.1972, Blaðsíða 3

kY vikutíðindi
3
V
ir baugar undir augum hans,
svo það var ekki um að villast,
að hann hafði eytt nóttinni í
örmum einhvers annars en
svefnguðsins Morfeusar.
„Nam, nam, nam,“ sagði
hann, þegar við hópuðumst í
kringum hann. „Þetta var nú
kvenmaður í lagi! Þið hefðuð
átt að sjá íbúðina hennar. Haf-
ið þið nokkurn tíma smakkað
kampavín?“
Og þannig varð þetta upp
frá þessu, og virtist ætla að
vara til eilífðar.
Viku seinna var haldinn
fundur í sjúkraherberginu til
þess að ræða málið.
„Hvað heldurðu eiginlega að
sé að ske?“ spurði Nixon.
„Það mega guðirnir vita, en
það er að verða alveg gjöró-
mögulegt að umgangast hann.
Heyrðuð þið, þegar hann var
að segja vélstjóranum frá þess-
ari svörtu auglýsingastelpu,
sem vildi að hann stryki úr
sjóhernum og færi með sér til
Kaliforníu? Og svo var það
hjúkrunarkona, sem gaf hon-
um nektarmynd af sér. sem
þakklætisvott fyrir ...“
„Það er eins gott að við eig-
um að halda úr höfn á morg-
un. Þá líða að minnsta kosti
10 dagar, áður en honum verð-
ur sleppt lausum á ný. Þá gæti
hugsast, að farið væri að fyrn-
ast yfir það, sem við Ellen
gerðum við hann.“
— • —
NÍU dögum síðar lögðumst
við upp að í Genúa. Við fóst-
bræðurnir fjórir fórum saman
í land, og lentum að lokum á
stað, sem nefnist Zansibar-krá-
in. Verðlagið þar var uppi í
skýjunum, en við því var svo
sem að búast, en á meðan eitt-
hvað var af lögulegum hnát-
úin í kringum okkur, þá gerð-
um við ekkert múður. Allar
voru þær svarthærðar og brún-
eygar og hlógu svo að augun
skutu gneistum. Við kreistum
og kysstum þær af hjartans
lyst, og fyrir 2000 lírur voru
þær reiðubúnar að skreppa
með okkur upp á loft og
kenna okkur allar kennimynd-
ir, tíðir og beygingar sagnar-
innar „amore“.
Það leið ekki á löngu, að
Johnny stingi af með eina
prímadonnuna. Hún var á net-
sokkum, og afturdekkið á
henni gekk eins og í stórsjó,
þar sem hún leiddi Johnny
upp á loftið. Kortéri seinna
kom hann aftur, og ljómaði
af ánægju.
Stór hópur fegurstu kvenna
Genúa hvirflaðist þarna í
kringum okkur, en okkur Rup-
ert og Nixon var lífsins ómögu-
legt að hamla á móti Johnny.
Auk þess hefðu peningaveskin
okkar fljótlega sagt stopp.
Á leið til skips vorum við
hvað eftir annað stöðvaðir af
ungum stúlkum, en með sorg
í hjarta urðum við að hrista
hausinn framan í þær allar.
„Strákar." sagði Nixon og
andvarpaði. „Hvílík sorgarlög,
að geta ekki notið þeirra lífs-
ins gæða, sem hérna bjóðast.“
„Nú, við eigum frí aftur eft-
ir morgundaginn,“ sagði Rup-
ert.
„Og hvaða möguleika höf-
um við til þess að greiða fyrir
lífsins gæði þá?“ sagði ég
heimspekilegur á svip.
Verið þið bara rólegii:,“
sagði Johnny. „Ég get lánað
ykkur.“
Það var stutt þögn á með-
an við vorum að melta þetta.
„Áttu við, að þú sért ekki
orðinn blankur enn?“
„Hvað annað?. Þær vildu
ekki taka við neinu. f raun-
inni fékk ég 2000 lírur hjá
þeirri fyrstu. Ágætis stelpa,
en nokkuð villt.“
Þegar við stóðum undir sturt
unum þá um nóttina, gutum
við allir augunum til Johnny.
Við sáum strax að náttúran
hafði ekki gert hann neitt bet-
ur úr garði en okkur. Það virt-
ist því vera lítill sannleikur í
þeirri sögusögn, að stærðin
væri það sem réði öllu. Að
minsta kosti tveir okkar voru
honum fremri á þessu sviði.
Allir vorum við nú orðnir
sammála um, að eitthvað yrði
að gera. Ef við ekki kæmum
Johnny á réttan kjöl — ef
mér leyfist að komast þannig
að orði — þá myndi fara svo
að lokum, að við þessir gömlu
og þrautreyndu sjómenn, yrð-
um undir í viðureigninni fyrir
honum, þegar upp hæfust um-
ræður, samlíkingar og ráðlegg-
ingar um vinsælustu íþrótt
karlmanna á öllum öldum.
FUNDUR var setur kvöld
eitt undir hinum tröllauknu
fallbyssum B-turnsins.
„Ég dauðsé eftir því, að við
skyldum nokkurn tíma kenna
Johnny undirstöðuatriðin í
þessari íþrótt,“ sagði Nixon
dapur í bragði. En Rupert
hafði ekki til einskis lært á
radar. Hann þóttist eygja lausn
á málinu.
„Það er aðeins eitt ráð til,“
sagði hann. „Ef við getum
komið því þannig fyrir, að
stúlka neiti honum, og hlæi
þar að auki að honum, þá
kemst hann áreiðanlega í samt
lag aftur.“
Þetta varð að heppnast. Við
vissum nú, að Johnny gat
fengið hvaða stelpu sem var
með því að flauta. á hana.
Hvaða tækni hann not'aði viss-
um við ekki, en við gátum okk
ur til, að eitthvað væri bogið
við „mekanismann“ í kvenfólk-
inu, sem ylli .því, að þær væru
gersamlega varnarlausar. þeg-
ar hinn ungi vinur okkar
horfði á þær grágrænum aug-
unum. Við urðum því að ná í
stelpu, og hún yrði að vera
glæsileg og algjörlega ónæm.
„Hvað segið þið um hana
Kötlu. konuna hans Bene-
dikts?“ stakk Rupert upp á.
Katla var 26 ára, glæsileg,
en skírlíf. Hún var gift báts-
manninum okkar og bjó í lít-
illi villu rétt við höfnina í
heimahöfn okkar. Hún var orð-
lögð fyrir að geta svarað fyrir
sig og vera gamansöm. Auk
þess var hún bálskotin í Josua
Benedikt, og það var aðalatrið-
ið.
„Ég er góður vinur Kötlu,“
sagði ég. „Ég skal taka málið
að mér.“
En Nixon var í vafa. Hann
var ekki viss um, að Benedikt
myndi leyfa konu sinni að
vera einni með Johnny.
„Hann þarf ekkert að vita
um það,“ sagði ég. „Við gerum
þetta eitthvert kvöldið, þegar
hann er á vakt.“
Málið var útrætt. Við settum
Framh. á bls. 4.
K0MPAN
Góðæri. - Útvarpsráð. - Hlutdrægni.
Halldór og Chaplin.
Þd er sumarið gengið i garð, og
er óhætt að segja að tíðarfarið hafi
leikið við landslýðinn — að minnsta
kosti bændur.
Nú bregur svo við, að enginn klaki
er i jörðu. Hægt er að byrja á öll-
um vorverkum mun fgrr en nokkurn
tima áður. Allir eiga fyrningar af
heyi, og — semsagt — góðærið blasir
við blessuðum bændunum.
Er þess að vænta, að búandkallar
sjái nú sóma sinn í því að auka rækt-
un, en eyða ekki tímanum í barlóm
eins og svo oft áður, og er vonandi
að sumarið verði eins gjöfull og von-
ir standa til að það verði.
Miklar deilur eru jafnaðarlega á
lofti um störf útvarpsráðs. Nú eru
fulltrúar vinstri stjórnárinnar i meiri-
hluta, en luifa verið i 'minni hlutu
um langt skeið. Ásaka nú fulltrúar
minnihlutans í útvarpsráði meirihlut-
aiui um að neita aflsmunar í póli-
tísku slajni.
Sjálfsagt er alltaf einhver tilhneig-
ing til slíks fyrir hendi, þó er vert að
minna á, að sú var tíðin, að Magnús
Torfi Olafsson, núverandi mennta-
málaráðherra, var rekinn frá hljóð-
nemanum og að Ólafi Ragnari Gríms-
syni var að minnsta kosti einu sinni
bannað að senda út útvarpsþátt, sem
þegar liafði verið tekinn upp, og þá
hefur það komið fyrir oftar en einu
sinni, að menn, sem flutt hafa erindi
um daginn og veginn, hafa fengið
ákúrur fyrir það að hafa skoðanir.
Hvað sem um núverandi útvarps-
ráð má segja er það þó víst, að fyrr-
verandi útvarpsráð hefur síður en
svo hreinan skjöld i þessum efnum.
ir ríkisútvarpið og sjónvarpið — BBC
— beint undir krúnuna og geta þeir
herrar, sem ráða ríkjum hjá BBC
gefið þeim stjórnarlierrum, sem eru
við völd hverju sinni, langt nef.
Forráðamenn BBC álíta, að allt sé
ineð felldu hvað lilutdrægni snertir,
ef kvartanir eru svipaðar frá báðum
aðilum — þeim sem eru í stjórn og
þeim sem eru í stjórnarandstöðu.
Ef útvarpsráð yrði kjörið hér ópóli-
tiskt væri hugsanlegt að koma á svip-
uðu fyrirkomulagi, en sjálfsagt er
hreppapólitíkin svo rikjandi hérlend-
is að slíkt sé óhugsandi.
Hins vegar ætti útvarpsráð alls ekki
að vera pólitískt. Jafn áhrifamiklir
fjölmiðlar og útvarp og sjónvarp eiga
helst ekki að vera hugsanleg apparöt
fyrir þá, sem að völdum sitja hverju
sinni.
Heilbrigt væri að taka Breta sér til
fyrirmyndar i þessu efni, en þar heyr-
Mikið var að fundum Háskóla ls-
lands og Halldórs Laxness bar sam-
an (eins og hann orðaði það í þakk-
arávarpi sínu á afmælisdaginn s.l.
sunnudag).
Það liefur raunar verið erfitt fyrir
ýmsa að lcingja því, sem Halldór hef-
ur látið frá sér fara um dagana. Ara-
lugum saman rembdist ílialdið i land-
inu við að níða þennan rithöfund, en
tók hann svo fyrir nokkrum árum
upp á arma sina af því að hann af-
neitaði fyrri skoðunum um það, sem
væri að gerast í Sovétríkjunum.
Aldrei hefur svo komið út bók eft-
ir Halldór að fjöldi manns lyki ekki
upp einum munni um, að þarna væri
komin út versta bók skáldsins og má
í þessu tilliti líkja Halldóri við Chap-
in. Nú hefur það auðvitað skeð, eins
og raunar vænta mátti, að kommar
eru búnir að snúa baki við þessum
snillingi (þó með hálfum hug) af þvi
hann er búinn að afneita fornum
heimspekikenningum um alræði ör-
eiganna.
Það var að sjálfsögðu ekki Háskóli
Islands, sem fyrstur varð til að veita
skáldinu vegsaukann „hciðursdoktor'.
Þessa nafngift hafði hann raunar hlot-
ið áður erlendis. Hvað sem öðru líður
óskum vér Halldóri til hamingju með
að vera orðinn sjötugur og enn við
góða heilsu, og kætumst í anda með
honum, þegar hann brosir góðlátlega
að öllu tildrinu og hégómaskapnum
og segir: „Nefndu mig, þegar litið
liggur við“.
ASSA.