Ný vikutíðindi - 28.04.1972, Blaðsíða 6

6
VTtCUTÍÐINDI
Þetta
lí R AXXÁLIJI LÖGREGLLXNAR
er engin venjuleg sakamálasaga — nei, þetta er
ÞENNAN júnímorgun árið
1922 vaknaði Charlie MacAr-
thur með ógurlega timbur-
menn og óraði lítið fyrir því,
að hann ætti eftir að fiækjast
út í eitthvert sögulegasta
glæpamál, sem risið heíur mpp.
MacArthur, sem þá var aðeins
25 ára, var þegar ©rðinn aðal-
fréttaritari hjá Evening E*am-
iner í Chieago. Hann smokraði
sér í baðsloppinn og staulaðist
til dyra til þess að sækja morg
unblöðin. Meðan hann hitaði
uðið og opnaði munninn, en
ekkert hljóð heyrðist.
Rétt í því kom læknir inn í
stofuna. „H-a-nn hefur verið að
reyna að segga eitthvað,“ sagði
læknirinn við Charlie, „en
hann getur ekki t-alað.‘
Charlie ki-nkaði kol'li án þess,
að líta af manninum. í ‘ fari
hans var eitthvað, sem vakti
meðaumkun Charlie. Hvernig
hann leit á hann, eins og biðj-
andi.
„Hann er að reyna að segja
o
saga af
kunningjar hans gripu í hann.
Þegar hann kom aftur niður
á blaðið, bað hann fréttastjór-
ann að gefa sér óbundnar hend
ur um að fá að grafast fyrir
um Wanderer-máli'ð.
„Þú um það, Charlie; en
hvað hefur þú annars í huga?“
„Ég veit það ekki ennþá,“
sagði Charlie, „ei\ mig grunar,
að ég kunni að rekast á sitt
af hverju.“
Charlie snuddaði í nágrenni
Wanderers og komst smám
minntist þess, að einhvers stað
ar stóð, að vissir öfuguggar
sæktust ekki aðeins eftir tengsl
um við karlmenn heldur einn-
ig konur. Eina nóttina eftir
karlmanni, þá næstu eftir kven
manni.
Charlie labbaði beina leið
heim og tók Freud ofan úr
hillu. Hann glennti upp skjá-
inn, þegar hann rakst á þá
kenningu, að slíkur tvískinn-
ungur hafi á fáu meiri andúð
en barneignum. Öfugugginn
ÓÞEKKTA RÆFLINVM
sér kaffisopa, leit hann yfir
forsíðurnar.
Þennan júnímorgun fyrir 50
árum var ein fyrirsögn morg-
unblaðanna, sem skyggði á all-
ar hinar. Hálfþrítug stríðs-
hetja, Carl Wanderer að nafni,
hafði kvöldið áður verið á
heimleið úr kvikmyndahúsi á-
samt konu sinni, er ræningi
réðst á þau í forstofu íbúðar
þeirra. Stríðshetjan hafði grip-
ið til skammbyssu sinnar, og
er skothríðinni lauk, lá eigin-
kona hetjunnar á vígvellinum.
Ræninginn, sem orðið hafði
fyrir allmörgum kúlum og hélt
á tæmdri skammbyssu í hægri
hendinni, var ekki álitinn
myndi halda lífi.
MacArthur horði lengi á
mynd stríðshetjunnar, þar sem
hún blasti við honum á síðunni.
Eitthvað við þennan mann
vakti andúð hans.
Þegar hann kom til vinnu
skömmu upp úr hádeginu, kall-
aði ritstjórinn á hann. „Char-
lie,“ sagði hann. „Ræninginn
frá því í nótt er enn á spítal-
anum. Flýttu þér þangað, ef
þú gætir fengið að tala við
hann.“
Blaðamannakortið færði Mac
Arthur leið að sjúkrabeði ræn-
ingjans. Hann stóð nokkra
stund og horfði á þennan ó-
þekkta mann. Augu sjúklings-
ins voru lokuð, og hann átti
erfitt með andardráttinn. Hann
var lágvaxinn og grannur.
Hendur hans voru einstaklega
smáar, og skegg hans var nokk
urra daga gamalt.
Charlie rölti um herbergið
og rakst á föt hins óþekkta
ræfils. Sokkarnir voru götótt-
ir, svo og skósólarnir. Charlie
var furðu lostinn. f húsasund-
inu höfðu tvær skammbyssur
fundizt, — byssur Wanderers
og óþekkta mannsins. Báðar
voru af Colt-gerð, — þungar,
dýrar byssur.
Heilabrot Charlie stöfuðu af
því, hvernig tötralegur flæking
ur hefði haft efni á að eiga
svo dýrt skotvopn. Maður á
gatslitnum skóm hefði tvímæla
laust skipt á því fyrir annað
ódýrara. Eða þá selt það og
drukkið út peningana.
Charlie var niðursokkinn í
þessi heilabrot, þegar hinn
deyjandi opnaði augun. Charlie
horfði stundarkorn á hann og
spurði síðan: „Hvað heitirðu?“
Hinn deyjandi horfði reikul-
um augum á hann, hristi höf-
mér eitthvað,“ sagði Charlie
við lækninn.
Maðurinn á sjúkrabeðinu
kinkaði kolli með erfiðisnaun-
um.
„Jæja,“ sagði Charlie, „lyftu
þá hægri hendinni og reyndu
að skrifa upp í loftið það, sem
þú vilt segja. Skilurðu? Stafa
út í loftið!“
Maðurinn kinkaði kolli.
Hann lyfti hægri hendinni og
myndaði fyrsta stafinn, þegar
handleggurinn féll skyndilega
niður og augu hans lokuðust.
Læknirinn laut yfir hann og
hlustaði hann. Síðan leit hann
á Charlie. „Dáinn!“ sagði hann.
Charlie hringdi til frétta-
stjórans. „Kanski ég ætti að
líta inn til Wanderer," sagði
hann. „Mér virðist eitthvað
vera á bak við þetta.“
„Það er annar farinn til
hans,“ svaraði ritstjórinn.
„Komdu bara og skrifaðu eitt-
hvað um sjúklinginn.“
— ★ —
CHARLIE skrifaði frásögn
sína. Hann kallaði ógæfumann-
inn á sjúkrahúsinu Óþekkta
ræfilinn, og hefur það viður-
nefni loðað við hann enn þann
dag í dag. Fréttaritarinn, sem
heimsótti Wanderer, hafði að-
eins fyrirhitt niðurbrotinn
ekkjumann. Carl Wanderer
var hetja borgarinnar, — mað-
urinn, sem skaut til bana morð
ingja konu sinnar.
Það var ekki fyrr en dag-
inn eftir, þegar Charlie, þjáð-
ur af timburmönnum, las News
með morgunkaffinu, að hann
komst að fleiru, sem jók óró-
leika hans yfir þessu leiðindar-
máli. Ben Hecht, vinur hans og
keppinautur, blaðamaður hjá
News, hafði heimsótt Wander-
er og komið honum að óvörum,
þar sem hann stóð við að
pressa buxur sínar blístrandi
vinsælt dægurlag þeirra tíma,
Það er löng leið til Tipparary,
tæpum 12 klukkustundum eft-
ir morðið á konu hans. Hecht
hafði fengið ímugust á Wa-nd-
erer, — einn al’lra í borginni.
Bitur frásögn Hecht vakt-i
ofsareiði félagsskapar uppgjafa
hermanna. Kaupendur sögðu
blaðinu upp í hundraðatali.
Að loknum lestri greinar
Hecht, las Gharlie hana aftur.
Þegar hann loks lagði blaðið
frá sér, var hann sannfærður
um, að eitthvað soralegt væri
á bak við þennan hörmulega
atburð í forstofunni. Hann
hafði ekkert til að byggja á,
annað en al'ls konar smáatriði,
sem virtust ek-ki pa-ssa í kram-
ið. Það náði einhvern vegi-n-n
engri átt, að Óþekkti ræfillinn
hefði átt dýra skammbyssu. Og
svo þetta furðulega augnaráð
hans í sjúkraherberg-inu. Og
nú þessi frásögn Hechts af
harmi lostna eiginmanninum,
blístrandi — svona skömmu
eftir morðið. Nei, þetta náði
engri átt, að viti Charlie.
Seinna um daginn hittust
þeir Charlie og Ben á knæp-
unni, sem þeir sóttu tíðast.
„Hvernig gengur?" spurði
Charlie.
„Vel, Charlie. En hjá þér?“
„Vel,“ svaraði Charlie.
„Heyrðu,“ sagði Ben, „hvað
heldur þú um atburðina þarna
í forstofunni í North Campbell
Avenue?“
„Ekkert,“ laug Charlie.
„Wanderer skaut ræningjann,
eftir að ræninginn skaut kon-
una hans. Hvað heldur þú ann
ars?“
— ★—
„EKKERT," laug Hecht.
„Alls ekkert. Það var svona
eins og þú sagðir.“
„En ég las þa-rna í greinar-
korni þínu,“ aagði Charlie, „að
þér geðjaðist ekkert að Wand-
erer. Grunarðu hann um
græsku eða eitthvað svoleiðis?“
„Græsku?“ spurði Ben og
virtist gldeilis hlessa. „Nei, síð-
ur en svo.“
Þarna stóðu þessir tveir, sem
síðar áttu eftir að skrifa svo
mörg leikrit fyrir Broadway
og Hollywood í sameinin.gu,
virtu spegilmynd hvors annars
fyrir sér, skiptust á ósannind-
um og reyndu að lauma-st hvor
aftan að öðrum. Hecht stóð
því verr að vígi, sem hann
hafði lagt spilin á borðdð með
biturri frásögn sinni af Wand-
erer. Charlie hi-ns vegar hél-t
sínum spilum f-a«f upp að vest-
inu.
Charlie var viðsfaddur útför
Ruth Wanderer. Hann stóð við
gröfina, þegar kistan var látin
síga og starði á Wanderer. „Ég
vil verða ástinni minni sam-
ferða!“ vældi hetjan. Hann
reyndi meira að segja að
stökkva niður í gröfina. En
Charlie fannst hann ekki sér-
deilis mótþróafullur, þegar
saman að ýmsu í fortíð hans.
Áður en síðari heimsstyrjöldin
skall á, hafði hann unnið í
kjötbúð föður síns nokkrum
húsum neðar. Hann hafði þá
verið trúlofaður Ruth Warren,
skollithærðri hnyðru, sem sagði
hverjum, sem heyra vildi, að
þegar þau Carl væru gift, ætl-
uðu þau að eignast húsfylli af
krökkum.
Wanderer hafði gengið í her-
inn og getið sér mikinn orðstír,
að því er nágrannarnir sögðu.
Hann hafði sem sagt komið
heim hlaðinn heiðursmerkjum.
Hann hafði hafið að nýju starf
sitt í búð föður síns, kvænst
Ruth og hafið búskap í húsi
móður hennar. Og það var ein-
mitt í forstofu þess húss, sem
skothríðin hafði staðið.
Charlie komst einnig að því,
að Ruth hafði verið komin
nokkra mánuði á leið. í snuðri
sínu rakst hann á einn kunn-
ingja þe-irra hjóna, sem sagði,
að Carl hefði brugðizt harla
einkennilega við vitneskjunni
um væntanlega barneign.
„Við hvað áttu?“ spurði
Charlie.
„Nú, einhvern veginn virtist
Carl ekkert glaður yfir þessu.
þú veizt nú hvernig flestir
láta, þegar þeir frétta, að kon-
an eigi von á fyrsta barninu.
Já, Carl lét ekkert svoleiðis.“
„Hvernig þá?“
„Ég á erfitt með að útskýra
þetta. Hann bara virtist all-s
ekkert glaður.“
Charlie, sem var orðinn tals-
vert öruggur í gru-n sínum, tók
að veita Wanderer eftirför án
þess að hinn veitti því eftir-
tekt. Hann snuddaði kringum
húsið, elti h-ann í kjötbúðina,
beið hans þangað til hann fór
í mat, og loks elti hann hann
heim á kvöldin. Charlie var
t-alsverður mannþekkjari, og
brátt veitti hann ýmsu eftir-
tekta-rverðu í f-ari stríðshetjujin
a-r at-hygli. Ca-rl Wa-nderer gekk
slyttislega, vaggaði í mjöðm-
unum og steig stutt skref. —
Han-n skyldi þó aldrei vera
öfugur, bannsettur, hugsaði
Charlie með sjálfum sér.
Þrátt fyrir vínhneigð sína
og gjálífi var Charlie MacAr-
thur skörpum og víðsýnum gáf
um gæddur. Hann las allt frá
íþróttum til sálarfræði. Hann
hafði skömmu fyrir morðið á
Ruth Wanderer, verið að lesa
fræði Sigmund Freud, föður
sálgreiningarinnar. Charlie
vilji alls ekki sjá að vera karl-
maður, heldur þrái hann innst
inni að vera kvenmaður. Og
barneignir valdi honum óbæri-
legum sálarkvölum. Samkvæmt
orðum Freud gátu þeir blátt
áfram gengið af göflunum, ef
þeir voru í þann veginn að
verða feður. Freud minntist
til dæmis á náunga einn í
Múnchen, sem myrti konuna
sína, er honum varð ljóst, að
hún gekk með barn hans.
Var þá Carl Wanderer slík-
ur öfuguggi? Hafði hann lokk-
að Oþekkta ræfilinn inn í and-
dyrið og skotið hann og kon-
una sína, til þess að losna við
barnið væntanlega? Hafði hann
síðan látið líta svo út sem hér
hafi aðeins verið um 'venjule'gt
rán að ræða?
Þegar Carl kom af vígvell-
inum, höfðu samborgarar hans
tekið honum tveim höndum og
veitt honum dýrðlegar móttök-
ur. Þegar Charlie blaðaði í
gomlum úrklippum, sá hann
nöfn nokkurra þeirra, sem bar
izt höfðu með honum. Sumir
bjuggu í Chieago og nágrenni,
og næsta skrefið var að leita
þa uppi og spyrja þá.
„Hvernig geðjaðist þér að
Wanderer, meðan þið voruð i
hernum?“ spurði hann þann
fyrsta.
„Það var ekki laust við, að
hann væri hálfskrítinn."
„Hvað áttu við?“
„Það er erfitt að segja. Bara
skrítinn."
Það var ekki fyrr en Charlie
rakst á fyrrverandi kunningja
Wanderer, sem bjó í úthverfi
Winnetka, að hann fékk vitn-
eskjuna, sem hann leitaði eft-
ir.
„Við stóðum alltaf í þeirri
meiningu, að hann væri
hommi,“ sagði maðurinn.
„Nokkrar sannanir?“
„Já. Ég var einu sinni á
labbi i París, þegar ég sá Wand
erer koma út úr húsi, sem all-
ir í París vissu, að var alræmd
ur homma-staður!“
— ★ —
DAGINN eftir gekk Charlie,
sannfærður um sannleiksgildi
grunsemda sinna, á fund John
Norton, rannsóknarlögreglufor-
higja, hlammaði sér niður í
stól, ýtti hattinum aftur á
hnakka, lyfti fótunum upp á
skrifborðið og sagði: „Trúir þú
frásögn Carl Wanderer?“