Ný vikutíðindi - 05.05.1972, Blaðsíða 2

2
NÝ VIKUTÍÐINDI
Glcðisaga
Paí et ekki Atwkurím,
Mftt (ferít þal....
inni, eftir að þau höfðu synt
NÝ VIKUTÍÐINDI
Otgefandi og ritstióri:
Geir Gunnarsson.
Ritstjóm og auglýsingax
Skipholtj 46 (vesturgafl)
Simar 26833 og 11640
(prentsmiðjan) Pósth. 5094
Prentun: Prentsm. ÞjóðviljanB
Setning: Félagsprentsmiðjan
Myndamót: Nýja prentmynda-
gerðin
Uggur
Einhver gleggsti fjármála-
heili Islands, Sveinn Bene-
diktsson, hefur skrifað at-
hyglisverða grein i timarit
Fiskifélags Islands, Ægi,
um endurnýjun togaraflot-
ans. Bendir hann þar rétti-
lega á, að við höfum lifs-
viðurvœri fyrst og fremst af
sjávarafla, en að til lítils
væri að fá stóra og vand-
aða togara til landsins, ef
hvorki fengjust kaupendur
að þeim né sjómenn á þá.
Sjálfsagt sýnist mörum
það skjóta skökku við á
degi verkalýðsins, þegar
þetta er skrifað, að leiða
hugann að grunnhyggnis-
legri kaupkröfu launþega á
kostnað verðgildi krónunn-
ar. En eins og augljóst mál
er, getur hátt kaup í krónu-
tölu ekki út af fyrir sig
aukið velmegun eins né
neins. Of hátt kaup leiðir
til minna gildis gjaldmiðils-
ins.
Ef framleiðsla útflutn-
ingsvara okkar Icostar
meira en aðrar þjóðir geta
skapað sömu vöru, er voð-
inn vís. Þetta hugleiða ekki
menn, sem sífellt krefjast
hærra kaups og styttri
vinnutíma. Það verður að
gæta hófs i hverjum leik.
Nú stendur mikið til í
togaraútgerðarmálum okk-
ar. Glæstir skuttogarar virð-
aðst standa fleirum til boða
en þeirra óska. Athafna-
menn halda að sér höndum
og velta vöngum yfir, hvort
þeir eigi að leggja fé og
orku i það lotteri, sem út-
gerðin er með þeirri vinnu-
og fjármálapólitík, sem hér
er rekin og nálgast að vera
ábyrgðarlaus.
Mottóið hjá þeim, sem
flest atkvæðin fá hjá hin-
um vinnandi lýð, er: meira
frí, hærra kaup! alveg burt-
séð frá allri skynsemi.
Þess vegna líta reyndir
og hugsandi menn tor-
tryggnisaugum á brambolt-
ið í þessum málum, þótt
allir viti og viðux’kenni, að
fiskurinn sé fjöregg þjóð-
arinnar.
Það er sem sagt uggur í
mörgum.
KiUPSÝSLlI.
TÍUIJSUI
Sími26833
STUNDUM. er því haldið
fram, að hin mikla og hreina
ást finnist ekki lengur í heim-
inum. Allt sé orðið grátt og
hversdagslegt, og það eina, sem
fólk hafi áhuga á, séu pening-
ar.. Tími hinna göfugu til-
finninga sé úr sögunni.
En er þetta í raun og veru
svo? Að minnsta kosti var
Robert Farlane reiðubúinn til
þess að mótmæla því þessa
stundina. Hann var hamingju-
samur. í haust átti hann að
ganga undir embættispróf í
lögum, og að því búnu beið
hans staða í lögfræðifyrirtæki
föður hans. Hann mundi fá góð
laun og eiga í vændum trygga
framtíð. En það, sem gerði
hann þó enn hamingjusamari,
var, að nú var sumar, heitt
og yndislegt, og að Mary Cliff-
ton, hin unga bóndadóttir, sem
hann var ástfanginn af, sat
fyrir framan hann og sýndi
honum upp eftir fagursköpuð-
um fótleggjum sínum.
Mary var mjög ljóshærð og
mjög ástleitin. Robert sá ekki
sólina fyrir henni, ljósa hár-
inu og ástleitninni. Hann
horfði á Mary, þar sem hún
sat í allri sinni fegurð fyrir
framan hann og horfði á hann
á móti með fjóluaugunum sín-
um. Hann kveikti sér hægt í
sígarettu og sagði hugsandi.
„Ég vildi gefa hundrað krón-
ur fyrir að vita, um hvað þú
ert að hugsa, Mary. Um hvað
ertu að hugsa?“
Hún brosti.
„Langar þig í raun og veru
til þess að vita það, Robert?“
„Já.“
„Ég var að hugsa um, hvort
þú værir saklaus eða ekki.“
Hann horfði undrandi á
hana, og smátt og smátt skild-
ist honum, við hvað hún átti.
„Fyrirgefðu," stamaði hann,
„en við hvað áttu?“
Hún kitlaði hann undir hök-
unni með grasstrái.
„Heyrðirðu ekki, hvað ég
sagði?“ sagði hún ósköp ró-
Iega. „Ég sit og brýt heilann
um það, hvort þú sért hreinn
sveinn eða ekki. Hvort ertu?“
Ungi maðurinn roðnaði.
„Hvað ertu sjálf?“ svaraði
hann. „Það þætti mér gaman
að vita.“
Hún hló silfurtærum hlátri.
„Því gæti ég trúað," sagði
hún, „en þú gerir nú ekki mik-
ið til þess að komast að því.
Nú ertu búinn að vera hér í
fjóra daga, og ekki reynt svo
mikið sem kyssa mig.“
Hann horfði undrandi á
hana.
„Það er ekki mér að kenna,“
svaraði hann. „í hvert skipti,
sem ég hef reynt, hefur þessi
óþolandi litli bróðir þinn skot-
ið upp kollinum að baki stik-
ilsberjarunna og glott heimsku-
lega framan í okkur. Það ætti
að veita verðlaun fyrir að
skjóta slíka ltlubræður. En ef
þú hefðir minnzt á það, þá
((
Hann stóð upp og fór úr
jakkanum.
„Þú ætlar aldeilis að undir-
búa þig.“
„Einmitt,“ svaraði hann. „Nú
skal slagurinn standa,“ bætti
hann við og faerði sig nær
henni.
„Þú segir ekki. Ég er við-
búin hinu versta.“
„Það er þér líka óhætt að
vera.“
En rétt í því, að hann ætlaði
að faðma hana að sér, heyrðist
hár hlátur ofan úr eikinni við
hlið þeirra. Þar sat litla kvik-
Það kostar
500 KALL
að £á að vera í
íriði með Mery,
sagði litli bródir
hennar.
indið og rak út úr sér tunguna
framan í þau.
Robert æpti.
„Fjandinn sjálfur. Vissirðu
af honum þarna allan tím-
ann?“
„Auðvitað,“ sagði hún og
hló að reiði hans. „Hvað hélztu
annars? Heldurðu að ég láti
kyssa mig svona bara upp úr
þurru? Nei, minn kæri.“
Robert kveikti taugaóstyrk-
ur í annarri sígarettu.
Svo sagði hann: „Komdu.
Við skulum koma að synda.“
Hann skildi ekki Mary. Mað-
ur vissi aldrei, hvar maður
hafði hana. Var hún að gera
gys að honum? Eða var hún
ástfanginn af honum? Um
þetta braut hann heilann án
þess að komast að nokkurri
niðurstöðu. Honum fannst
vandamálið óleysanlegt eins og
málin stóðu. Þó var hann nú
frekar á seinni skoðuninni.
Á leiðinni niður að brúnni
talaði Mary allra snöggvast
við unga garðyrkjumanninn,
sem rétt í þessu kom út úr
gróðurhúsinu. Þetta var dökk-
ur náungi, líkur suðurlanda-
búa. Hann var nakinn að belt-
isstað og húðin var bronslituð
af sólinni.
„Hvernig gengur þér, John?“
spurði Mary.
„Það er helzt til heitt í dag,
en annars gengur ágætlega."
Hún brosti glaðlega til hans.
„Viltu koma með okkur að
synda?“
„Það væri ekki rétt, ungfrú
Mary. Ég þarf að hugsa um
starf mitt.“
Mary og Robert héldu áfram
niður á ströndina.
„Allra snotrasti náungi, þessi
garðyrkjumaður,“ sagði Ro-
bert.
„Finnst þér það?“ spurði
Mary áhugalaust. „Jú, hann er
það sjálfsagt, en annars kæri
ég mig nú ekki um þessa
dökku náunga.“
„Nei, það er satt. Hann er
næstum eins og tatari,“ sam-
sinnti Robert.
Það var yndislegt á strönd-
og lágu nú og sóluðu sig. Ro-
bert leit til Mary í laumi og
færði sig hikandi nær.
Hún lá með lokuð augun og
hendurnar fyrir aftan hnakk-
ann. Hún leit mjög girnilega
út í bláum sundbol. Robert
ætlaði að fara að kyssa hana,
þegar litla freknótta kvikindið
stóð skyndilega yfir þeim
glottandi út að eyrum.
„Hihi. Hvað ætlarðu að fara
að gera?“
„Ekkert, bjáninn þinn,“
hvæsti Robert. „Auðvitað ekki
nokkurn skapaðan hlut.“
Seinna um daginn ákvað
hann að tala alvarlega við
litla pottorminn.
„Komdu hérna,“ sagði hann,
þegar þeir mættust á verönd-
inn fyrir framan húsið. „Hvað
viltu fá fyrir að lofa mér að
vera í friði með Mary?“
Stráksi glotti.
„500 kall.“
„500 kall?“ hrópaði Robert.
„Er það nú ekki einum of
mikið?“
„Nei,“ sagði stráksi ákveð-
inn. „Ef þú lætur mig hafa
500 kall, skaltu líka fá að
heyra leyndarmál.“
„Hvað er það?“
„Borgaðu fyrst,“ sagði sá
stutti.
Robert tók fram 500 kall og
fékk honum.
Jæja, láttu mig heyra ...“
„Þau haga sér svo einkenni-
lega inni í gróðurhúsinu,“
sagði hann.
„Hegða sér einkennilega,“
stamaði Robert. „Hver?“
„Nú, auðvitað Mary og garð-
yrkjumaðurinn,“ sagði strákur.
„Ef þú ferð þangað í kvöld
geturðu sjálfur séð.“
Robert átti í miklu stríði við
sinn innri mann. Gat heiðurs-
maður verið þekktur fyrir að
njósna. Loks varð afbrýðisem-
in öllu yfirsterkari.
Þegar dimmt var orðið,
faldi hann sig á bak við
agúrkukassa í gróðurhúsinu. í
gegnum glerin sá hann mán-
ann koma upp.
Engan æsing, sagði Yv-
onne.
— Það er svo erfitt að hemja
sig, andvarpaði Gaston.
Þau voru að dansa. Af nið-
urbældri ástríðu.
— Sitt af hvoru tagi! sagði
hin fagra frú Lucy, sem sat
við borðið sitt og horfði á þau.
Yvonne heyrði þetta, Hún
leit á manninn, sem hún var
að dansa við. Svipfagurt, ein-
beitt og . unglegt andlit hans.
Hún öfundaði hann af stinn-
um, stæltum líkamanum. Sjálf
var hún að byrja að eldast, og
Hann varð að bíða lengi, en
Ioks heyrði haxxn létt fótatak
og rödd, sem sagði:
„Robert? Hvar ertu Ro-
bert?“
Augnabliki seinna lá Mary í
örmum hans.
„Þú trúir þessu þá eftir allt
saman,“ sagði hún og hló.
„Þetta, sem bróðir minn sagði
þér, það var til þess að gera
þig afbrýðisaman.“
„Var það þá ekki satt?“
spurði Robert.
„Bjáninn þinn,“ sagði Mary.
Svo bætti hún við: „Ertu í
rauninni svona saklaus, Ro-
bert?“
„Hvað um þig?“
„Að því verðurðu að reyna
að komast sjálfur. Bróðir minn
er búinn að fá 100 krónur fyr-
ir að láta okkur í friði í
kvöld. Gefur það þér nokkra
vísbendingu?“
„Já, vissulega. Svo vitlaus
er ég ekki.“
„Yndislegt,“ sagði Mary.
Svo leið löng stund. Þá
heyrðist andvarp frá Mary.
„Dásamlegt!“
Svo varð aftur hljótt í gróð-
urhúsinu, en út úr þögninni
heyrðist annað slagið and-
varpað af vellíðan.
Skyndilega sagði Mary:
„Saknarðu ekki bróður
míns? Hvað myndirðu gera,
ef hann kæmi nú skyndilega?“
„Ég mundi stinga höfðinu í
sandinn eins og storkurinn.““
Það skríkti í Mary.
„Það er ekki storkurinn,
sem gerir það. Það er strútur-
inn. Þú ert mesti strútur, Ro-
bert.“
En inni í herberginu lagði
litli bróðir ánægður 600 krón-
ur í sparibaukinn sinn.
„Eiginlega er garðyrkjumað-
urinn mesti nízkupúki," hugs-
aði hann. „Hann gaf mér að-
eins 100 kall fyrir að biðja
Mary um að koma niður í
gróðurhúsið á sunnudaginn
var. En ég fékk nú líka 100
kall hjá Mary fyrir að segja
ekki Robert, það, sem ég er
búinn að segja honum.“
ekki eins tágrönn og á yngri
árum.
— Yvonne, hvíslaði hann,
hvað þú ert fögur .. .
Hann var svo heillandi. En
þarna sat Lucy og njósnaði
um þau. Og ekki aðeins Lucy.
Allir njósnuðu um þau. Á gisti-
húsi eru allir eins og ein stór
fjölskylda. Og það, að hún,
sem var að komast af létt-
asta skeiðinu, skyldi taka
myndarlegasta unga manninn,
myndi yngra kvenfólkið aldrei
fyrirgefa henni.
Dansinum lauk.
Sitt af hvorn tagi
Þau voru sitt af hvoru tagi — ungi maðurinn og
miðaldra konan, og um æfintýri þeirra mátti
enginn vita.