Ný vikutíðindi - 05.05.1972, Blaðsíða 6

6
NÝ VIKUTÍÐtNDI
GRÍMUKLÆDDA
GLEDIKONAN
llormungai* Sal
liöfðu einkeitnileg
áltrifá Itverti |»aim.
seiiB heimsótíi ltið
einkeiiitilega
káruhiisi lteiinar og
i 11 ti a 11 veggja
gerðtist furðulegir
atburðir
SAL LÁ í heitu baðinu og
lét vatnið hríslast um fagur-
skapaðan líkama sinn. Eitt
augnablik sá hún höfuð sitt,
vafið sáraumbúðum, speglast í
vatninu. Með skjálfandi hönd-
um tók hún að leysa af sér
umbúðirnar og lét þær falla 5
vatnið. Húnn renndi fingrun-
um yfir andlit sitt. Húðin var
mjúk viðkomu eins og á ný-
fæddu barni. Hún opnaði aug-
un og leit andlitsmynd sína í
vatninu. Grátstuna brauzt
fram af vörum hennar, þegar
hún leit í fyrsta sinn aftur
fegurð þá, er hún hafði skart-
að af mörgum árum áður
„Ó, guð minn góður,“ stundi
hún lágt. „Af hverju þurfti að
líða svona langur tími, að ég
fengi andlit mitt aftur — og
svo aðeins í nokkrar mínút-
ur?“
Augu hennar fylltust tárum
og líkami hennar hristist af
krampakenndum ekka. Þegar
hún opnaði augun aftur, var
það of seint. Andlitsmynd
hennar hafði máðst út í blóð-
lituðu vatninu. Blóðið kom úr
sárum á báðum úlnliðum henn-
ar, sem hún hafði sjálf skorið
með rakhníf.
Rétt sem snöggvast varð
henni hugsað til unga manns-
ins, sem lá deyjandi í næsta
herbergi með hníf í hjartanu,
Joe Steenburgh, læknis, með
græðandi mátt í styrkum hönd-
unum, sem hefði getað átt
langan og heilladrjúgan starfs-
feril framundan. Allt var það
glatað, og Sal gat aðeins kennt
sjálfri sér um það.
„Joe,“ hvíslaði hún, „hvers
vegna þurfti þetta að koma
fyrir ....“
En svo, þegar meðvitundin
var að fjara út, tók sjálfs-
bjargarviðleitnin að gera vart
við sig, og Sal tók að hugsa
um að reyna að bjarga lífi
sínu. Hún beitti öllu viljaþreki
sínu til þess að missa ekki
meðvitundina. Reyndi að kom-
ast að meðalaskápnum til þess
að binda um sárin á úlnliðun-
um sínum. Reyndi að bjarga
brotunum af eyðilögðu lífi
sínu ....
Skyndilega lyfti hún höfð-
inu. Hún heyrði lögreglumenn-
ina berja á baðherbergisdyrn-
ar og skipa henni að opna
eða þeir brytu þær upp:
„Við vitum, að þú ert þarna
inni, Sal!“ hrópaði einn af lög-
reglumönnunum. „Þér er eng-
in undankoma auðin.“
Þá hugsaði Sal með sér:
„Jæja. Mér er sama. .. Það
er betra að deyja svona.“
Hún lagðist aftur út af í
baðkerinu og gaf sig á vald
róandi meðvitundarleysinu.
Friður og ró, sem svo lengi
hafði flúið hana, lagðist nú
yfir huga hennar, og smátt
og smátt náði algleymið yfir-
tökunum yfir meðvitundinni.
NAFN hennar hafði ekki
alltaf verið örótta Sal. Og'
hún hafði ekki alla tíð verið
hórumamma með sitt eigið
hóruhús. Eitt sinn hafði nafn
hennar verið Sally Lou Went-
more, nafn sem var þekkt með-
al hefðarfólks í Massachussetts
í kringum 1920. Stúlkan með
fagra andlitið hafði hún verið
kölluð. Og piltarnir í Harvard-
háskóla, sem buðu henni út,
þegar hún stundaði nám við
Radcliff — kvennaháskólann,
sögðu, að líkami hennar væri
ekki síðri.
Frá því að vera umtöluð í
litla þorpsblaðinu heima hjá
sér, komst hún á síður stór-
blaða eins og Boston Globe og
Christian Science Monitor um
það bil, sem herbergisfélagi
hennar í skólanum, Meg Bund-
erkind, framdi sjálfsmorð,
vegna þess að unnusti hennar
hafði orðið ástfanginn af Sally
og fagra andlitinu hennar, að-
eins tveimur vikum áður en
brúðkaupið átti að standa.
Hún gaf sér aðeins tíma til að
skila aftur brúðargjöfunum og
tilkynna vinum og vandamönn-
úm, að ekkert 'ýrði af brúð-
kaupinu. Að svo búnu drakk
hún út úr fullu glasi af joði.
Meg átti yngri bróður, Knox
að nafni, sem ekki sá sólina
fyrir systur sinni. Pilturinn
varð viti sínu fjær, þegar
hann frétti um sjálfsmorð
systur sinnar. Hann gat hvorki
etið né sofið, og loks missti
hann gjörsamlega vitið. Hann
áleit að Sally ætti sök á dauða
systur sinnar, og að ef hann
hegndi henni, gæti hann á ein-
hvern hátt hjálpað systur
sinni.
Kvöld eitt beið hann í runn-
unum fyrir framan Chapman
House — heimavistinni, þar
sem Sally bjó — með hárbeitt-
an hníf í hendi. Sally kom
heim af stefnumóti með fyrr-
verandi unnusta Meg. Þegar
þau höfðu kvatt hvort annað
með kossi og vinur hennar var
horfinn, kom Knox fram úr
fylgsni sínu að baki Sally.
Knox greip hendinni utan
um háls Sally, en sló hana til
jarðar með hinni. Sally féll
inn á milli runnanna, og Knox
flýtti sér að setjast klofvega
ofan á brjóst hennar.
„Gerðu þetta ekki, Knox,“
sagði hún kjökrandi, þegar
hún sá hver árásarmaðurinn
var. „Þetta var ekki mér að
kenna. Engum þótti eins vænt
um Meg og mér. Ég vildi ekki
að hún fremdi sjálfsmorð.“
En Knox var of óður til
þess að nokkuð þýddi að tala
við hann. Skjálfandi af vit-
stola reiði, tautandi óskiljanleg
orð, risti hann hvern skurðinn
af öðrum yfir hið fagra andlit
Sally, þar til það var eitt flak-
andi sár. Angistaróp hennar
rufu næturkyrrðina, en þegar
loks fóru að sjást ljós í glugg-
um, var öllu lokið. Það hafði
liðið yfir Sally, og Knox var
á bak og burt. Hið fagra and-
lit Sally var eftir þetta svo
óhugnanlegt, að hver sem sá
það, hrökk undan með við-
bjóði.
Þrátt fyrir mótmæli fjöl-
skyldu sinnar, neitaði Sally að
höfða skaðabótamál. Hún vildi
reyna að gleyma þessum hræði
lega atburði. Hún varð að fara
úr skólanum og hætta við á-
form sín að gerast leikkona.
Það liðu margir mánuðir, áð-
ur en sár hennar greru; og
þegar hún tók aftur að um-
gangast fólk, ætlaði viðbjóður-
inn, sem hún las í augum
hvers þess, sem sá hana, að
gera hana vistola.
Til þess að deyfa kvalirnar,
sem hún hafði í örunum, tók
hún morfín. í fyrstu létu lækn-
arnir hana fá það. Smátt og
smátt minnkuðu þeir skammt-
ana, og að lokum hættu þeir
alveg að gefa henni morfín, en
kvalirnar héldu áfram. Þá tók
hún til sinna ráða. í fyrstu
falsaði hún lyfseðla. Hún eyddi
bankainnstæðu sinni. Loks
varð einn lyfsalinn tortrygginn
og hafði samband við læknana.
Éftír það gat hún hvergi feng-
ið morfín.
Stöðug þör> fyrir morfín rak
hana til New York, þangað
sem auðveldara var að ná í
eiturlyf og ekki var verið að
spyrja nærgöngulla spurninga.
Til þess að afla sér peninga
fyrir eiturlyfjum, tók Sally að
stunda götuna. Hún fór með
viðskiptavinina í lítið hótel-
herbergi, sem hún leigði í 57.
stræti.
Og til þess að fæla ekki
viðskiptavinina frá sér, tók
Sally upp á því að ganga með
grímu, sem féll fast að andlit-
inu. Grímurnar keypti hún hjá
verzlun, sem verzlaði með ým-
iss konar leikhúsútbúnað.
Grímuna tók hún aldrei af sér
í nærveru karlmanns.
Sally tók að dreyma um að
eignast nægilega peninga til
þess að geta látið gera á sér
plastíska skurðaðgerð, svo að
hún fengi fegurð sína aftur.
Hana dreymdi um að verða
hórumamma í eigin hóruhúsi
með stúlkum, sem ynnu fyrir
hana. Þannig myndi auðveld-
ast að eignast peninga fyrir
skurðaðgerðinni.
Og dag einn ákvað Sally að
gera draum sinn að veruleika.
Hún vingaðist við aðrar dætur
götunnar, og hún kenndi þeim
að neyta morfíns. Þegar hún
svo hafði náð föstum tökum á
þeim, vegna eiturlyfjaneyzl-
unnar, neyddi hún þær til að
starfa fyrir sig í hóruhúsi, sem
hún kom sér upp í leikhús-
hverfi, borgarinnar, rétt við
Broadway, í gistihúsi, sem
hafði séð betri daga. Sally lét
þær hafa eiturlyf einungis, ef
þær vildu vinna fyrir hana.
— ★—
SAL lét allar stúlkur sínar
ganga með grímu af sömu teg-
und og hún sjálf. Sumar af
stúlkum hennar voru laglegar,
og það gat hún ekki þolað,
þegar henni varð hugsað til
þess, hvernig hún var útlít-
andi. Og hana hryllti við, þeg-
ar hún hugsaði um þau við-
brögð, sem viðskiptavinirnir
myndu taka, ef þeir sæju ein-
hvern tíma andlit hennar. ÞaS
var nógu slæmt, að einn eða
tveir menn vissu leyndarmál
hennar, en það voru afgreiðslu-
mennirnir í verzluninni, þar
sem hún keypti grímur sínar,
og fréttin um útlit hennar
hafði því síazt út.
Þess vegna hafði hún fengið
viðurnefnið örótta Sal.
En grímurnar höfðu líka
kosti. Bak við þær gátu virðu-
legar eiginkonur og hefðarfrúr,
sem stundum unnu dag og dag
hjá Sal, leynt sér. Þær gerðu
það til þess að vinna sér inn
aukaskilding — eða þá bara
fyrir spenninginn sem því var
samfara að rekkja með bláó-
kunnugum mönnum.
Annan kost höfðu grímurn-
ar. Þær skýldu líka viðskipta-
vinunum, sem. einnig urðu að
bera grímur, og Sal lét þá á-
líta, að hún gerði það til þess
að halda því leyndu, hverjir
þeir væru, svo að þeir þyrftu
ekki að vera hræddir um, að
upp kæmist að þeir stunduðu
hóruhús hennar.
Þetta jók mjög viðskiptin.
Meðal viðskiptavinanna voru
margir stjórnmálamenn, þ.á.m.
ráðherra úr ráðuneyti forset-
ans, frægur borgarstjóri New
York-borgar, um það bil hálf
tylft öldungardeildarþing-
manna, fleiri fulltrúadeildar-
þingmenn, en tölu verður á
komið, unglegur og frægur
hæstaréttardómari, frægur rit-
höfundur, heimsfrægur listmál-
ari af Aschan-skólanum í
Greenwich Village, — en mál-
verk hans af hinu undarlega
hóruhúsi Sal hangir nú á
frægu safni — íþróttamenn og
frægir leikarar.
Til er fræg saga, sem einn
blaðamaður borgarinnar gerði
ódauðlega. Hún segir frá því,
að dag einn hafi merkur iðju-
höldur frá mið-vesturríkjunum
hitt konu sína hjá Sal. Bæði
voru þau að skemmta sér í
New York og báru nú grímu
i hóruhúsi Sal. Þau borguðu
fyrir ánægjuna af því að fá
að sænga saman, án þess að
vita, að þau hefði getað veitt
sér þessa ánægju fyrir ekkert.
Ef til vill hefur þeim þótt það
betra á þennan hátt.
— ★ —
í NOKKUR ár átti Sal í
engum erfiðleikum við að ná
sér í stúlkur, en eiturlyfin og
erfið vinna tóku sinn toll, og
smátt og smátt varð örótta Sal
að leita víðar til fanga. Hún
fór jafnvel að gera út menn,
sem gáfu fórnarlömbum sínum
inn deyfilyf — dansmeyjum,
háskólastúlkum og ungum
hefðarmeyjum. Þegar þær
voru svo orðnar þrælar eitur-
lyfjanna, sendu þeir þær í
hóruhúsið. Stúlkurnar þorðu
ekki að strjúka. Það þýddi að
þær fengu ekki meiri eiturlyf.
Einhvern tíma á þessum ár-
um fékk Sal þá ágætis hug-
mynd, að ná til sín stúlkum
úr beztu skólum landsins.
Hvað kom henni til þess ama
veit enginn. Ef til vill var
það einhvers konar hefndar-
löngun. Á því hefur aldrei
fengist nein skýring. Ef til vill
hefur það sefað samvizku
hennar að vita, að jafnvel
slíkar stúlkur gætu sokkiðeins"
djúpt og hún.
En hvað um það. Stundum
líktist hóurhús hennaí'1' meir'"
stúlknaheimavist í einhverjum
háskólanum en því, sem það
í raun og veru var, nema hvað
stúlkurnar voru ekki að lesa
lexíurnar sínar.
— ★ —
FRÆGÐ hóruhússins barst
víða. Þangað komu félagsfræð-
ingar, skáld, sem skrifuðu um
mannleg vandamál, mannfræð-
ingar, alls konar prófessorar
og sálfræðingar, engu síður en
þreyttir kaupsýslumenn. Ung-
ir læknar fóru að hafa áhuga
á þessu einkennilega hóruhúsi,
og einn þeirra sá mynd af
Sal eins og hún hafði litið út,
þegar hann af tilviljun rakst
inn í herbergi hennar.
Hin mikla fegurð stúlkunn-
ar á myndinni hafði dáleið-
andi áhrif á hinn unga lækni,
sem hét Joe Steenburgh. Hann
þráði það eitt að fá að vera
með hinni grímuklæddu konu,
tala við hana, vera í nálægð
hennar.
í fyrstu neitaði Sal að fara
út með hinum unga lækni, en
svo lét hún undan, og um tíma
var hann óaðskiljanlegur föru-
nautur hennar. Þau áttu mörg
sameiginleg áhugamál, bækur,
leiklist, hljómlist. Auk þess
var Joe Steenburgh útskrifað-
ur af Harvard-háskóla, og Sal
hafði átt stefnumót við marg-
an Harvard- stúdentinn, þegar
hún sjálf stundaði nám við
Radcliff-háskólann.
Yngri systir Joe, Mary,
stundaði nám við þann há-
skóla, og oft hlustaði Sal á