Ný vikutíðindi - 05.05.1972, Blaðsíða 8

8
NÝ VIKUTÍÐINDI
Vændi rneðal bandarískra ci^inkvrnna
Lögreglan Imndtók sjö gií'iar konnr vií r fertu^t ineð 26 sikólapiltum
á sania móteliim!
KLUKKAN var átta að
morgni. Eiginkonan, sem við
skulum nefna Mary, kyssti
eiginmanninn að skilnaði og
sá hann aka af stað í vinnuna.
John var iðjusamur eiginmað-
ur. Þau höfðu gifzt, meðan
hann var enn að læra, og af
iðjusemi einni og atorku hafði
honum tekizt að koma undir
sig fótunum það vel, að hann
rak nú þrjár verzlanir. Heimili
þeirra var orðrómað fyrir gest-
risni. Það var af öllum álitið
vera til stökustu fyrirmyndar.
Uppkomin börnin höfðu notið
umhyggju og hamingju heimil-
isins.
Um níu-leytið hafði hún lok-
ið uppþvottinum, íklæddist þá
þunnum bláum kjól og steig
upp í bifreið sína. Fyrst varð
henni fyrir að fara á nuddstofu
og síðan á snyrtistofu. Þótt
hún stæði á fimmtugu, var út-
lit hennar unglegt, andlitið
fallegt og gráu hárin vandlega
falin. Stöðugar heimsóknir á
snyrtistofur gerðu hana minnst
tíu árum yngri.
Hún gleypti í sig tvær brauð
sneiðar um hádegið, áður en
hún lagði leið sína til Hom-
ville, þar sem fjölmennur
menntaskóli var staðsettur.
Hendur hennar, sem hvíldu á
stýrinu, urðu þvalar, andardrátt
urinn örari, er henni varð hugs
að til piltanna, stæltra og ung-
legra, sem dvöldu þar. Hlátur
töskunni. Hún hristi höfuðið og
ók áfram. Hann leit út fyrir
að vera neðri bekkingur, helzt
til ungur.
Sá næsti féll henni betur í
geð, enda þótt hún gerði sér
ekki grein fyrir ástæðunni.
Hvað kemur rosknum og ráðsettum eiginkon-
um til að tæla skólapilta til fylgilags við sig —
og Iáta sér þá sjaldnast nægja einn, heldur iðu-
lega marga í einu?
Um þetta efni er fjallað í þessari hispurslausu,
óhugnanlegu grein . . .
þeirra, er þeir skriðu upp í
til hennar, bros þeirra og koss-
ar. Við tilhugsunina varð henni
á að auka hraðann.
Á þessu sviði var samkeppn-
in hörð, og Mary vildi komast
á vettvang áður en allir þeir
beztu hefðu verið hrifsaðir.
Nokkrar mílur frá bænum
dró hún úr ferðinni til að líta
á vegfaranda, sem stóð við
veginn með uppréttan þumal-
fingur og menntaskólamerki á
Hann horfði íbygginn á eftir
bílnum. Hann vissi hvað var
á seyði.
Hjólbarðarnir mörruðu í möl
inni, þegar hún hægði á ferð-
inni. Þetta var fínt. Hann
þekkti þetta. Þetta væri miklu
heppilegra en að fara að gefa
sig á tal við einhvern og þurfa
að koma honum í skilning um
þetta. f seinustu viku varð
henni á að lenda á náunga,
sem ekki varð rokkað. Henni
varð gramt í geði við tilhugs-
unina. Hún stöðvaði bílinn hjá
vegfarandanum.
— Vantar þig far? spurði
Mary.
— Svo sannarlega, Mary.
Hann var um tvitugt, skol-
hærður, og reglulega myndar-
legur. Það fór hríslingur niður
eftir hryggnum á henni, þegar
hún sá vövastæltan handlegg
hans seilast aftur fyrir sætið
til að koma töskunni fyrir.
Þrekið leyndi sér ekki né æsku
fjörið undir peysunni hans.
— Þú veizt, hvað ég heiti?
spurði hún og brosti til hans.
Hann var að virða fyrir sér
sokkana hennar, og það leyndi
sér ekki í svip hans, að honum
geðjaðist að því, sem hann sá.
Hann hristi af sér slenið:
— Ég þekki nokkra kunn-
ingja þína. Þeir sögðu mér
nafn þitt og bílnúmer.
Hann hallaði sér aftur í sæt-
inu, kveikti sér í sígarettu, og
hönd hans snerti hné bennar.
Hann var ekki að eyða tíman-
um til ónýtis. Mary féll það
vel. Brjóstahaldarinn var þval-
ur af svita, og hún var farin
að hlakka til að losna við
mjaðmabeltið.
— Jæja, sagði hún. Kunn-
ingjar? Hverjir?
Hún skammaðist sín hálfveg
is fyrir spurninguna. Hún hafði
verið úti að skemmta sér með
fjölmörgum skólapiltum, en
hún hafði gætt þess að skrá
nöfn þeirra niður í bók hjá
sér.
— Bill og Joe, svaraði hann.
Þú varst að skemmta þér með
þeim í síðustu viku.
— Hvar eru þeir núna?
Hún starði framundan sér á
veginn. Ef til vill ættu þau öll
að slá saman. Hugljúf tilhugs-
unin hríslaðist niður bakið á
henni.
— Ég vil bara hafa þig fyrir
sjálfan mig, svaraði hann. Ég
er ekkert fyrir þessa hóp-
skemmtun.
— Ég spurði bara.
Eins og ósjálfrátt ók hún að
vegagistihúsinu. Eigandinn
kannaðist mætavel við hana,
þótt hann létist ekkert við
hana kannazt. Það skipti ekki
máli, þótt hún kæmi þangað
tvisvar eða þrisvar sama dag-
inn. Þegar skólapilturinn hafði
Framh. á bls. 4.
Nú er það í lagfi
Maður nokkur kom inn
í búð og bað um nærbux-
ur. Þegar liann ætlaði að
borga, liafði liann gleymt
veskinu sínu og spurði þvi
hina snotru al’greiðslu-
stúlku, hvort hún vildi
ekki vera svo góð að
geyma buxurnar fyrir sig
þangað tii liann liefði náð
í peninga.
Það var allt i lagi, og
stúlkan lagði pakkann upp
í efstu hillu.
Skömmu seinna kom
maðurinn móður og más-
andi og kallaði kátur og
kankvís:
„Jæja, nú getið þér tek-
ið niður buxurnar, ungfrú,
því nú er óg með pening-
ana!“
Blóðtaka
Til er i Kaupmannahöfn
qata, sem heitir Istedqade
og viss tegund af slúlkum
venur komur sínar á (í
vissum tilgangi). Er Jmð
haft fyrir satt að J)ær hafi
mikið að gera og mikið
upp úr sinni „vinnu".
Sú saga er sögð um eina
af /)essum „dömum”, þeg-
ar hún var í skyldurann-
sókn hjá lækninum að
þau hafi farið að rahha
saman um, hversu mikið
hlóð væri í mannslíkam-
anum.
„Það er gfirleitt nálægt
fjórum líLrum,“ sagði
læknirinn — og hætti við:
„Hafið þér enga hugmgnd
um, lwað þér missið mik-
ið, þegar þér hafið tíðir?”
„Jah,“ sagði hún. „Ætli
J)að sé ekki milli fimmtán
og tuttugu þúsund ...!“
Prestasaga
Ungir prestar eru stund-
um ákaflega áhugasamir
bæði i víngarði drottins
og á persónulegum á-
liyggj u efnum sókn arb arn-
anna.
Einn slíkur, sem var í
vandræðum með að eyða
frístundum sínum alla vik-
una og kaus að gera safn-
aðarmeðlimum sínum allt
til góðs, gerðist forgöngu-
maður ýmsra unglinga-
starfsemi, sem nýmæli
voru.
Hann var öll kvöld með
ýmsa klúbbfundi, m. a.
einn fyrir„Ung hjón” og
annan fyrir „Ungar mæð-
ur.”
Sunnudag einn lauk
hann messunni með svo-
hljóðandi auglýsingu fyr-
ir þessari þjónustu sinni:
„Ef nokkrar eru hér i
söfnuðinum, sem æskja
þess að verða ungar mæð-
ur, þá verð ég staddur á
skrifstofu Barnaverndar-
nefndar hreppsins eftir
messutima.“
Tvíræð lækning
Faðirinn gerði sér á-
hgggjur af því, hvað Jl ára
sonur hans hafði greinileg-
an áhuga á hrjóstum
kvenna. Hvar sem þeir
voru saman innan um
fólk — í strætisvagni,
verzlunum eða á gölum
úti — var sonurinn vís til
að æpa:
„Hæ pahhi! Lgttu hara
á stóru kruðurnar á þess-
ari!”
Eða þá:
„Sko hvað þessi hefur
glæsileg hormónahuff!”
Eitthvað álíka uppbgggi-
legar athugasemdir gerði
litla „offspringið” í hegr-
andi hljóði í nærveru föð-
ur síns.
Aumingja kallinn var
orðinn svo þregllur á
augnagotunum og hnussi
fólks út af þessu, að liann
sá ekkert ráð vænna en
fara með drenginn til sál-
fræðings.
Strax eftir tvær vitjanir
kvað læknirinn drenginn
orðinn heilbrigðan, og fað-
irinn leiddi hann vonglað-
ur heim á leið.
Þeir mættu gmsum glæsi
legum megjum á göngu
sinni til strætisvagnastöðv-
arinnar, áin þess að dreng-
urinn gerði nokkrar at-
hugasemdir, og faðirinn
sendi lækninum þögult
þakklæti fgrir vel unnið
starf.
En þegar þeir voru langt
komnir heim í vagninum
þreif drengurinn í ermina
á pahbanum og kallaði:
„Hegrðu, sjáðu hvað það
er mikið undir slrætis-
vagnabílstjóranum!”
Stendur illa
Dóttir Hannesar liafði
trúlofast Spánverja, þeg-
ar liún dvaldist við fram-
lialdsnám í Madrid. Hún
skrifaði heim, að hún
væri æðislega ástfanginn,
en einhver bið yrði með
brúðkaupið.
Heima á Húsavík var
móðir hennar i miklum
önnum við að úlskýra fyr-
ir nágrönnunum allt um
ástir dótturinnar.
„Þau ætla áreiðanlega
að giftast — örugglega —
en þau verða að biða eitt-
livað með það, því peset-
inn stendur svo illa um
þessar mundir.“
„Jæja,” sagði nágranna-
kona hennar hugsandi á
svip. „Hann er kannske
roskinn maðurinn?“
Nokkrir stuttir . . .
Lundúnabúi var spurð-
ur um álit lians á breyt-
ingu Breta á máli og vog
yfir í desimalkerfið.
„Mér geðjast síður en
svo vel að því,” svaraði
hann. „Ef Kristur hefði
talið rétt að við notuðum
desimalkerfið, hefði hann
áreiðanlega haft, læri-
sveina sina tíu!”
★
Sölumaður nokkur var
kærður fyrir að liafa gert
unga og fallega stúlku van
færa. Hún stefndi honum
fyrir rétt og fullyrti að
liann væri faðir barnsins.
„Hafið þér nokkurn
tíma sofið hjá þessari
stúlku?” spurði dómarinn.
„Nei, ekki eitt einasta
augnablik,” svaraði hinn
ákærði.
★
Þegar fráskilin film-
stjarna í Hollywood var
spurð, livers vegna hún
hefði gefist upp á að búa
með manninum sínum,
þekktum kvikmyndaleik-
ara, svaraði hún:
„Það var ekki pláss fyr-
ir okkur bæði fyrir fram-
an spegilinn.”
★
Bjartsýnismaður má sá
eiginmaður sannarlega telj
ast, sem kemur óvænt
heim, sér öskubakkana
fulla af vindlastubbum og
Iieldur að konan sín sé
hætt að reykja sígarettur.
★
Ilann: „Við getum farið
að búa saman ógift til
reynslu, ástin. Eftir dálít-
inn tíma sjáum við kann-
ske að við höfum gert
bommertu, og þá getum
við farið hvort sína leið.”
Ilún: „Það er ef til vill
ekki svo vitlaust. En hvað
eigum við þá að gera við
bommerluna?”