Ný vikutíðindi - 12.05.1972, Blaðsíða 2

2
NY VIKUTIÐINDI

Gleðisaga
NÓTT í RIO
Það eru heitar nætur og stúlkur
þarna syðra
NÝ VIKUTÍÐINDl
Útgefandi og ritstjóri:
Geir Gunnarsson.
Eitstjórn og auglýsingai
Hverfisgötu 101A, 2. hæð
Simar 26833 og 11640
(prentsmiðjan) Pósth. 5094
Prentun: Prentam. Þjóðviljans
Setning: Félagsprentsmiðjan
Myndamót: Nýja prentmynda-
gerðin
Farsæll áróöursmaður
Það kom fram í sjón-
varpsviðtali um siðustu
helgi, sem löngum var raun
ar kunnugt þeim er vita
vildu, hversu gífurlega sterk
an þátt Bjarni M. Gíslason
rithöfundur átti í þvi, að
okkur tókst að endurlieimta
handrit fornritanna úr
höndum Dana.
Þetta hefur ekki komið
verulega fram i fjölmiðlum
fyrr — a.m.k. hefur því
ekki verið haldið hátt á
lofti — en betra er seint en
aldrei. Það er ekki víst að
handritamálið hefði verið
leyst svo farsællega sem
raun ber vitni, ef hans hefði
ekki notið við.
Við eigum að launa hon-
um þetta fórnfúsa og ötula
starf hans að makleikum í
lifanda lífi.
Einvígismenn og gestir
Akveðið er nú að einvíg-
ið um heimsmeistarakeppn-
ina i skák verður lialdið í
Reykjavík i sumar. Er
þetta viðburður, sem vek-
ur heimsathygli á landi og
þjóð og verður vart til pen-
inga metið.
Það hefur komið fram í
síðustu fréttum, að Banda-
riski skákmeistarinn Fisch-
er taldi Island með hinum
frjálsu vestrænu þjóðum,
þrátt fyrir austræna ráð-
herra i stjórn landsins.
Hann kemur fram sem
einskonar fulltrúi hins vest
ræna heims og má því bú-
ast við álíka kurteisum mót
tökum, eða hitt þó heldur.
og utanríkisráðherra Banda
ríkjanna hlaut er honum,
sem gesti ríkisins, var boð-
ið að skoða handritadýr-
gripi okkar og heimsækja
þjóðhöfðingja landsins. Yrði
sú skömm aldrei af okkur
skafin.
Engu minni yrði sú
skömm, ef skrílmenni réð-
ust að rússneska skákmeist-
apanum Spasskí, — sem er
hinn keppandinn, — vegna
aðgerða Rússa i Ungverja-
landi og Télckóslóvakíu —
svo dæmi séu nefnd — en
til þess væri að sjálfsögðu
engu minni ástæða.
Við skulum reyna að
hegða okkur eins og siðaðir
og prúðir menn við gesti
okkar, hverrar þjóðar sem
þeir eru, svo framariega
sem þeir láta okkur óá-
ÉG VEIT það ekki, lesandi
góður, hvort þú hefur nokkurn
tímann komið til Ríó de Jan-
eiro. Þetta er sérdeilis skemmti
leg borg, þar sem maður getur
eiginlega lent í hverju sem er.
Þessu eru svo til engin tak-
mörk sett. En manni er ráð-
legast að koma þangað á tím-
anum frá júníbyrjun fram í
september. Þá er mest um að
vera, — og þá er líka vissara
að vera ekki blankur.
Ég kom til Ríó dag nokkurn
í júní. Það var ósköp þægilega
heitt. Sól og sumar og fersk
gola utan af hafinu. Ég settist
auðvitað að á hótelinu Copa-
cabana Palace. Þetta er ósköp
viðfeldinn hjallur með sínar
þrjátíu hæðir og eitthvað á
fimmta hundrað herbergi. Auk
þess eru svo íbúðirnar. Bar-
irnir fimm, veitingasalirnir eitt
hvað álíka, og svo eru þarna
sundlaugar, og síðast en ekki
sízt tveir næturklúbbar „með
tilheyrandi“!
Hótelið stendur skammt frá
sjónum, en á milli er hin und-
ursamlega baðströnd Copaca-
bana.
Ég fékk herbergi á níundu
hæð. Ég hætti mér ekki lengra
upp. Vistlegasta herbergi með
útsýni yfir Atlantshafið, útbú-
ið sjónvarpstæki og útvarpi og
fjölbreytilegasta úrval af
hnöppum, sem maður þurfti
ekki annað en styðja á til þess
að lipurleg þjónustustúlka birt-
ist til að færa manni hvaðeina,
sem hugurinn girntist. Maður
borgar þar í centavos — tals-
verðu magni af centavos.
Þarna í Copacabana hittir
maður sem sagt fjölbreyttasta
fólk og lendir í furðulegustu
æfintýrum. Ég þarf ekki annað
en rifja upp það, sem kom fyr-
ir sjálfan mig, til að sýna fram
á þetta.
Herbergi mitt var númer
994. Það var á öðrum degi eft-
ir komu mina til þessa herlega
staðar. Ég var búinn að heim-
sækja sundlaugarnar, barina
og veitingastaðina, og nóttunni
hafði ég hugsað mér að eyða
í næturklúbbnum. Nú, maður
verður að hugsa svolítið um
hlutina, það þýðir ekki að
vaða blint í sjóinn, þegar mað-
ur býr þarna, og er ekki fædd-
ur milljónamæringur.
Það var komið kvöld. Tungl-
ið speglaðist í haffletinum, og
glaðvær ómurinn af leik hinna
ýmsu hljómsveita barst út um
allt húsið. Elskendur hvíldust
á sendinni ströndinni eða
stukku út í.
ÉG VAR að ganga fram hjá
herbergi númer 943, þegar það
gerðist. Dyrnar hentust upp, og
út um þær kom ung stúlka
fljúgandi.
Hún virtist í feiknarmiklu
uppnámi. Vægast sagt. Hún
leit á mig. Rétt sem snöggvast.
Svo tók hún í handlegginn á
mér og rykkti í, svo að ég
tókst á loft og hentist inn í
herbergi hennar.
Svo læsti hún hurðinni.
Ég hímdi þarna á miðju gólf-
inu og litaðist um. Ég var
hálfringlaður eftir þessi ósjálf-
ráðu loftköst. Herbergið var
nákvæmlega eins og mitt. Þetta
var bara ilmandi — af fínu
ilmvatni.
Núna fyrst kom ég auga á,
að þessi kona var há og grann-
vaxin. Þú hlýtur að kannast
við gerðina, lesandi sæll. Þess-
ir löngu, grönnu fætur, sem
þykja svo eftirsóknarverðir af
fyrirsætum. Andlitið eins og á
dúkku, sviplaust, með fram-
stæð kinnbein. Nasavængirnir
spenntir. Svört augu og blá-
svart hár. Augnabrýnnar plokk
aðar í smáboga. Mjög mikið
málaðar varir, sem voru eins á
litinn og lakkaðar neglurnar
á tám og höndum.
Hún var íklædd morgun-
slopp.
Hún stikaði gólfið nokkrum
sinnum. Loks sagði hún:
— Setjist niður!
Ég settist. Það var ekki um
neitt annað að gera. Hún skip-
aði svo fyrir.
— Ég rakst á ömmu mína
niðri í forstofunni, sagði hún
loks.
— Jæja, svo að yður var
ekkert um það gefið að rekast
á ömmu yðar? sagði ég.
— Nei, hvernig í ósköpunum
vissuð þér það?
— Það er nú einhvern veg-
inn svona. Afar eru í flestum
tilfellum vinsælli en ömmur.
— Hún var með manninn
sinn með sér, sagði hún.
— Það er nú víst venjan.
— Líður yður betur núna?
spurði hún.
HÚN laut fram yfir borðið.
Sloppurinn opnaðist það langt
niður, að ég sá greinilega lýta-
laus brjóst hennar og svo nið-
ur eftir.
Ég vissi naumastní'tþéfiifán
heim né annan. Þegar anhað
eins blasir við manni, veit
maður ekki af sér:
— Ég heiti Priscilla, sagði
hún í útskýringartón, Pricilla
Barbosa y Gutiérres Avalos de
Osio y Mariscal.
— Þetta er langt og mikilúð-
ugt nafn, sagði ég, en kannski
dálítið erfitt við kynningu.
— Maðurinn minn heitir Ju-
an.
— Aha, og svo auðvitað allt
hitt, sagði ég.
— Við giftum okkur í sein-
ustu viku.
Hún hallaði sér aftur á bak.
Hún var mjög sólbrún. Maginn
á henni var beinlínis dásam-
legur á að líta. í rauninni ó-
sköp sakleysislegur eins og á
litlu barni, en þó í senn þrek-
legur og ögrandi.
Skyndilega stóð ég við rúm-
ið. Stóð og horfði á hana.
BROS lék um varir hennar.
Augu hennar voru dökk og
eggjandi. Ég sá hana skyndi-
lega kippast við. Ég laut yfir
hana. Fann ilminn af henni.
— Yður er víst ekkert um
karlmenn gefið? sagði ég.
— Ekki alltaf, svaraði hún
hlæjandi.
— Ég er nú samt sem áður
viss um, að þér eruð einvörð-
ungu að hugsa um blessunina
hana ömmu!
Hún hló aftur; svo renndi
hún höndunum rólega yfir
brjóstin. Á næsta andartaki
þaut hún upp í rúminu og lagð
ist á fjóra fætur. Lá þarna
með titrandi brjóstin. Svo reif
hún í skyrtuna mína og dró
mig að sér. Langir fingur henn
ar strukust gælandi eftir
bringu minni. Hún leysti af

s.v.
í aaaatDiLaa
Við bjóðtlm yður velkomin á Aðalskrifstofu okkar í
Ármúla 3.
Starfsfólkið þar er reiðubúið til að ganga frá nauð-
synlegum tryggingum fyrir yður og gera áætlun um
heildartryggingaþörf yðar persónulega eða fyrirtækis
yðar.
Skoðunarmenn tjóna eru sérmenntaðir á sínu sviði og
leggja kapp á að hraða uppgjöri hvers konar tjóna og
!áta sanngirni ráða við ákvörðun tjónbóta.
Eftirlitsmenn á sviði eldvarna og tjónavarna veita yður
leiðbeiningar um varnir gegn slysum á vinnustöðum
og eldsvoða hjá atvinnufyrirtækjum.
Við erum reiðubúin að leysa hvers konar vandamál
yðar á sviði trygginga, tjóna og tjónavarna.
Þér eruð velkomin í Ármúla 3. SÍMI 38500
SAMVirvrVUTRYGGirVGAR