Ný vikutíðindi - 19.05.1972, Blaðsíða 2

2
NÝ VIKUTÍÐINDI
NÝ VIKUTÍÐINDI
Crtgefandi og ritstjóri:
Geir Gunnarsson.
Ritstjóm og auglýsingai
Hverfisgötu 101A, 2. hæð
Simar 26833 og 11640
(prentsmiðjan) Pósth. 5094.
Prentun: Prentsm. Þjððviljans
Setning: Félagsprentsmiðjan
Myndamét: Nýja prentmynda-
gerðin
Fjársvika-
málin
Hér í blaðinu hefur æ
ofan í æ verið hamrað á
hinum tíðu og stóru fjár-
svikamálum — eins og til
dæmis Jörgensensmálinu,
sem enn er ekki til lykta
leitt þótt verið hafi i rann-
sókn árum saman. I því
máli hefur þó komið fram,
að heil byggðarlög töpuðu
stórum hluta árslauna
sinna vegna ógoldinna grá-
sleppuhrogna, svo eitthvað
sé nefnt.
Nú stendur einnig yfir
rannsókn á misferli tveggja
starfsmanna tollembættis-
ins á Akureyri. Hallast
þannig ekki á, hvað lands-
fjórðunga snertir, því aðal-
alhafnasvæði Jörgensens
var í Vestmannaeyjum.
Þessi tvö mál eru þó síð-
ur en svo einsdæmi eins
og öllum er kunnugt, því
naumast líður svo mánuð-
ur að ekki komist upp um
einhver fjárglæframál, auk
hinna, sem þögguð eru nið-
ur. Hefur ríkisendurskoð-
unin ekki síður haft i mörg
horn að lita, hvað þetta
snertir, en einkaaðilar.
Hér er einliver feyra eða
rotnun í rót. Þeim fjölgar,
sem ekki er trúandi til að
fara með annrra fé. Sam-
vizkusemi í störfum og
fjárhaldi fer hnignandi;
menn hæla sér jafnvel af,
ef þeir geta svikið náung-
ann eða — ekki síður —
opinbera sjóði.
En þessir menn athuga
ekki, að þeir eru fyrsl og
fremst að svíkja sjálfa sig.
Það kemur fram i seinna
verkinu, sem þeir gera i
hinu fyrra, segja reyndu
mennirnir.
Orðheldni og drengskap-
ur verða öllum farsælir
fylginautar.
Auðsöfnun og ytri lifs-
gæði hafa löngum verið
keppikefli manna. Og víst
er, að sultarlif er engum
að óskum. En svo dýru
verði má kaupa lífsþæg-
indi að þau valdi óham-
ingju; það er nú að verða
viðurkenndara en oft áður.
Við skulum vona, að sá
dans, sem stiginn hefur
verið kringum gullkálfinn,
oft svo meira af vilja en
mætti að það varðar fang-
elsi, sé brátt á enda og að
ábyrgðartilfinningin hljóti
GLEÐISAGA
Margt er skrýtiö...
- Við yfirgefum ekki rúmið næstu aldirtiar, sagði hún.
JIM Richards kastaði um-
búðapappírnum út í horn og
setti kassann varlega á borðið.
Hann strauk fingrinum eftir
mjúkum viðnum og hló með
sjálfum sér.
— Þetta er frá Englandi og
svo hundgamalt, að það kostar
mann hálfan sjötta dollar,
sagði hann glaðhlakkalega og
rifjaði upp orð fornsalans.
Hann hélt á kassanum milU
handa sér og lét aðdáun sína
á handbragðinu 1 ljós með
greinilegri stunu.
— Ég er sannfærður um, að
það er orðið nokkur hunaruð
ára gamalt, tautaði hann. Snotr
asta hilluskreyting. Ég er að
hugsa um að leggja lokið með
korkþynnum.
Hann tók lokið af og kiak-
aði kolli meðan hann virti
neðri hluta þess fyrir sér. Síð-
an leit hann niður í kassann
og gretti sig. Hann var hálf-
fullur af ryki.
— Ó, þetta hlýtur að vera
eldgamalt ryk, sagði hann og
teygði sig eftir öskubakka.
Hann hellti innihaldi kass-
ans í öskubakkann. Það sló á
það furðulegum gljáa, og Jim
hætti snögglega, þegar hann
kom auga á gamlan miða og
trosnaðan á jöðrunum, sem lá
þarna í hrúgunni.
— Ja, hver skrambinn, þetta
eru einhver skrif á þessu,
sagði hann og tók ÚPP.. mið-
ann.
Jú, vissulega var eitthvað
skrifað. Á gamaldags ensku,
skriftin var smá og farin að
dofna, en samt tókst honum
að stafa sig fram úr því:
Kæri Lancelot.
Meðfylgjandi er það, sem
þú pantaðir þann 3. maí. Ég
bið þig þess að nota það í
hófi, þar sem Elaine hin fagra
er mér kær. Leyfðu mér að
segja, að Galahad hafi notað
þetta með ágætum árangri.
Notkunin er afar einföld; þú
dreifir aðeins örlitlu yfir höf-
uð þeirrar, sem þú þráir. En
ég verð að vara þig við því að
áhrifin vara aðeins 720 hjarta-
slög; en ef ég þekki þig rétt,
Lancelot karlinn, þá háir það
þér ekkert. Leyfi tíðarfarið
munum við hittast hjá Camel-
ot.
Merlin.
Jim lauk lestrinum og hall-
aði sér afturábak.
— Ja, hver fjandinn, stundi
heiðurssess í liuga sem
flestra.
Á hinn bóginn er orðið
límabært að tryggja menn
gegn ábyrgðarlausum ang-
urgöpum, sem kaupa fram-
leiðslu fátæks fólks, en
greiða hana svo ekki — í
skjóli „gjaldþrots” eða ann-
arra orsaka vegna — engu
síður en menn fá greiddan
skaða af völdum eldsvoða,
fjársjúkdóma eða skips-
tjóna.
hann. Hefði ég nú farið að
prútta um verðið, myndi hann
vafalaust hafa farið að frýnast
í kassann og hækkað verðið
upp í tíu dollara.
Hann hellti duftinu aftur úr
öskubakkanum í kassann og
skellti lokinu aftur á. Niður í
jakkavasa sinn sótti hann tó-
bakspung og pípu. Hann rölti
út á svalirnar og dáðist að
fögru júníkvöldinu. Skyndi-
lega færðist bros yfir varir
hans:
— Það skyldi þó aldrei.. .
Að neðan barst fögur stúlku
rödd, sem raulaði lag úr Cam-
elot, og Jim hallaði sér var-
lega fram á handriðið. Stúlkan
fyrir neðan hann hallaði sér
líka fram á handriðið á svöl-
unum og hvíldi hökuna í hönd
um sér. Jim sá aðeins hár
hennar, en hann vissi svo sem
mætavel, hvað var undir þessu
Ijósa, stuttklippta hári, sem
bærðist í kvöldgolunni. Hún
hafði flutt í íbúðina upp úr
jólunum, og síðan hafði Jim
smám saman fært sig upp á
skaftið, þannig, að þau voru
farin að heilsast í lyftunni.
Hann sá fyrir sér nef hennar,
mitti og fæturnar og þá sér-
staklega, eins og þeir komu
honum fyrir sjónir laugardag-
inn áður, þegar hún var í
þrönga, hvíta pilsinu. Og hon-
um datt duftið hans Merlín í
hug.
— Uss, sagði hann og sneri
sér undan. Heimskuleg sölu-
brella. Fávitaleg aðferð til að
leika á aðra fávita, tautaði
hann og lyfti lokinu á kass-
anum.
— Brella til að kitla
heimskulega hjátrú aumingja,
sagði hann reiðilega um leið
og hann tók nokkur korn á
milli vísiíingurs og þumalfing-
urs.
— Hlægileg firra, hvíslaði
hann og gekk aftur fram á
svalirnar. Hann nam staðar og
lagði við hlustirnar. í kvöld-
rökkrinu barst fögur hljóm-
list upp til hans. Hann kyngdi
munnvatninu og laut fram yf-
ir handriðið. Hann sá markið
greinilega og færði sig örlítið
til hliðar með tilliti til vind-
áttarinnar. Hann sleppti duft-
inu, sem hvarf óðar. Stúlkan
hætti að syngja og hvarf af
handriðinu.
— Humm, tautaði Jim. Hitti
náttúrulega hvergi nærri
henni.
Hann tottaði pípuna sína og
komst að raun um, að það var
dautt í henni.
— Og hefði ég hitt hana,
hefði hún áreiðanlega orðið
öskuvond við mig fyrir að ó-
hreinka á henni hárið. Hvar í
fjandanum skildi ég eldspýt-
urnar eftir?
Um leið og hann kom auga
á eldspýturnar á skrifborðinu,
hringdi dyrabjallan. Jim rétti
úr sér og starði á dyrnar
— Þetta gæti verið Tom
Bishop, hugsaði hann. Eða Bob
I Mack til að athuga, hvort ég
vilji taka slag.
Dyrabjallan gall aftur við.
— Bob Mack!
Vitanlega. Hann gekk að
dyrunum, opnaði og hún brosti
við honum.
— Þú kvaddir mig hingað?
Jim starði á hvíta sloppinn
og þá sérstaklega fagurskapað-
an, brúnan fótinn, sem skagaði
fram undan honum.
— Ég veit ekki... sagði
hann í vandræðum.
— Ég fór snemma í bað í
kvöld, sagði hún, af því að
það var svo heitt í veðri.
Hann steig til hliðar, og hún
gekk tígulega inn í herbergið.
Jim flýtti sér að gá fram á
ganginn. Þar var ekki nokkur
maður. Hann lokaði hurðinni
og flýtti sér á eftir henni.
Hún beið hans í miðju her-
berginu.
— Huh ... sagði Jim.
— Á ég að setjast? spurði
hún.
Hann flýtti sér að benda á
sófann. Þegar hún settist, opn-
aðist sloppurinn, svo að tveir
fagurskapaðir fætur komu í
ljós. Stúlkan leit á þá og síð-
an á Jim. Hún beið. Hann dró
andann djúpt.
— Ég veit ekki, hvað þú
heitir, sagði hann.
— Kathy Hartmann, svaraði
hún brosandi.
— Ég heiti Jim Richards.
— Ég hef séð þig í lyftunni,
sagði hún brosandi.
Hann setti lokið aftur á
kassann og kom honum gæti-
lega fyrir á arinhillunni.
— Má ég bjóða þér ...?
Hann þagnaði, hann mundi
ekki hvort hann átti skota og
sóda.
— Hvað, sem þér sýnist,
svaraði hún.
— ... eitthvað að drekka?
lauk hann setningunni.
— Já, þakka þér fyrir.
Fyrsti ísmolinn bráðnaði í
lófa Jim. Hann nísti tönnum
og þurrkaði svitann af enni
sér.
Það var víst vissara að nota
tengurnar.
Hún stóð upp til að taka
við glasinu, og þegar hann laut
áfram, lyfti hún hökunni. Jim
lokaði augunum og kyssti
hana. Þegar hann færði sig
fjær henni, hló hún við.
— Þú ert með hita, sagði
hún.
— Já, um fimmtíu stig, við-
urkenndi hann. Þú ert dásam-
lega falleg.
— Ef þú hefðir gefið mér
lengri tíma, þá hefði ég að
sjálfsögðu klætt mig, sagði
Kathy.
— Ég kann bezt við þig —
óklædda! stamaði Jim.
Kathy setti glasið sitt var-
lega frá sér og brosti.
— Gott og vel.
Hún leysti hnútinn á beltinu
og tók að færa sig úr sloppn-
um. Hann var að renna út
að öxlunum á henni, þegar
hún stirðnaði skyndilega upp.
Hörund hennar varð hvítt og
síðan eldrautt. Sloppnum var
rykkt í réttar skorður. Kathy
skimaði undrandi umhverfis
sig, og Jim leit á úrið sitt.
— Sjö hundruð og tuttugu
hjartaslög, andvarpaði hann.
Tíu mínútur. Bravó, Sir Lance-
lot.
— Hvað er ég að gera
hérna? spurði Kathy.
— Þú hringdir dyrabjöllunni
fyrir andartaki, svaraði Jim.
— Mér hefur verið rænt,
hvíslaði hún og vafði sloppinn
þéttar að sér.
Jim hristi höfuðið.
— Ég hef gengið í svefní,
reyndi hún aftur.
Jim yppti öxlum.
— Ef til vill.
Kathy leit út á svalirnar.
Sólin var að setjast.
— Nei, sagði hún ákveðið og
leit á Jim. Og eftir dálitla
þögn: — Er ég full?
— Það held ég ekki.
Kathy ætlaði að setjast nið-
ur, en þegar hún komst að
raun um, að sloppurinn vildi
ekki með nokkru móti vera til
friðs. ákvað hún að standa
heldur.
— Kom einhver með mig
hingað? spurði hún.
Jim datt Merlín í hug. Hann
hristi höfuðið.
— Ég hélt það væri kunningi
minn að koma til að fá mig til
að spila við sig, útskýrði hann.
Þegar ég opnaði hurðina stóðst
þú fyrir utan.
— Þetta hljómar nokkuð
fjarstæðukennt, sagði hún. Er
það nokkuð fleira, sem ég þarf
að fá að vita?
— Nei, svaraði Jim, nema
hvað — ég kyssti þig einu
sinni.
Kathy hafði næstum náð sín-
um fyrri hörundslit, en nú
roðnaði hún aftur ofboðslega.
— Og ég hafði ekkert á
móti því? spurði hún lágt.
— Nei.
— Ég verð að koma mér
inn til mín, sagði hún. fbúðin
er víst einhvers staðar fyrir
neðan.
— Alveg rétt.
— Ég veit það, af því þú
heldur alltaf áfram með lyft-
unni, þegar ég fer út. Hún
leit beint framan í hann: —
Ég bið afsökunar á þessum
leiðindum.
— Þetta er ekkert.
— Ég hef aldrei gert þetta
áður, og ég fullvissa yður um,
að það kemur ekki fyrir aftur.
Jim leit vonglöðum augum
á kassann, þegar hann fylgdi
henni til dyra. Gangurinn var
mannlaus eins og áður.
— Ég ætla niður stigann,
sagði hún ákveðið.
Daginn eftir keypti Jim gríð-
arstóra plöntu og kom henni
haganlega fyrir á svölunum,
rétt hjá handriðinu. Þarna
beið hann þolinmóður í felum,
Klukkan sjö birtist kollurinn
á Kathy Hartmann á svölunum
fyrir neðan. Hún skyggndist
hægt upp fyrir sig. Bláu aug-