Ný vikutíðindi - 19.05.1972, Síða 6

6
NÝ VIKUTÍÐINDI
REIMLEIKAR Á HAFSBOTNI
SELBY skipstjóri gekk óþol-
inmóður fram og til baka í
brúnni á björgunarskpinu
„Chagny“, sem hjó illilega í
þungum sjónum.
Um miðnaetti, tveim tímum
áður, hafði hann stýrt út úr
innsiglingunni við Golden
Gate og miðaði sig áfram til
bauju-þríhyrnings fimm sjómíl-
um utar á tuttugu og fimm
faðma vatni, yfir jagtinni
„Black Rose“, sem nýlega var
sokkin þar.
Jagtin hafði rekizt á mótor-
skip hlaðið timbri. Mótorbát-
urinn hafði bjargað 18 manns
af áhöfninni, og hafði síðan
lagst og beðið þess að
„Chagny“ kæmi. Sjö manna
var saknað og voru tveir
þeirra vélamenn. Sá þriðji
var eigandi snekkjunnar, Tony
Wardell. Menn höfðu aðeins
óljósan grun um, að aðrir þrír
hefðu verið um borð.
Á þilfarinu hjá mönnurum,
sem störfuðu að köfuninni,
stóð fámennur flokkur manna
og húkti bak við uppslegna
frakkakragana. Það voru leyni
lögreglumenn og blaðamenn.
Því að Tony Wardell var —
eða réttara sagt hafði verið
— óvinur þjóðfélagins nr. 1!
— Smyglari eiturlyfja, pen-
ingafalsari, ofbeldisseggur,
fjárkúgari og sennilega þar að
auki morðingi.
— Dragið inn línuna hans
Mike! kallaði einn mannanna'
og svaraði með 'fjórum snögg-
um rykkjum.
' Hvað er núnm að'vera?
hrópaði Selby og snéri sér að
símamanninum. — Hvers
vegna þarf hann að koma
upp? Hann er ekki búinn að
vera niðri nema í korter?
— Útblástursventillinn hans
lekur, skýrði maðurinn við
símasambandið.
— Já einmitt — ja það er
það já, gefið honum þá loft,
tautaði Selby.
— Við megum ekki eiga á
hættu, að hann fái kafarasýki
— ekki í nótt!
Aðstoðarmennirnir byrjuðu
að starfa af hraða. Kafarapall-
urinn var settur út og sökkt
niður á tólf faðma dýpi, það
var tilkynnt að kafarinn væri
staddur á honum og svo dreg-
ið smátt og smátt upp með
longum hléum.
Strax og kafarinn var kom-
inn upp úr sjónum, var honum
hjálpað niður á þilfarið af að-
stoðarmönnum, sem settu hann
á bekk, tóku af honum stígvél
og lóð, skrúfuðu af honum
hjálminn. Hann beygði sig á-
fram og hellti í það minnsta
kosti fullri fötu af sjó úr kaf-
arabúningnum. Svo settist
hann aftur og fékk kveikt í
sígarettu.
— Nú, hver skrattinn er að,
Mike? spurði skipstjórinn ó-
þolinmóður.
— Ekkert sérstakt! Ég kom
niður um það bil tíu metrum
frá stjórnborðshlið snekkjunn-
ar. Allur bógurinn er rifinn
og hún liggur á bakborðshlið.
Framsiglan stendur, en bug-
spjótið hefur brotnað og brot-
ið brúna og reykháfinn. Eng-
in lík sjáanleg þar. Ekki held-
"ur á þilfarinu. En það vár til-
kynnt, að tveir vélamenn hefðu
verið undir þiljum, svo að ég
fór niðar að leita. En ventill-
inn lak allan tímann og þegar
búningurinn var að fyllast,
bað ég um að draga mig upp.
Kafarinn hryllti upp og
bætti við: — Það er kannski
bezt að ég fari inn í þrýsti-
klefann í nokkrar mínútur.
— Já, auðvitað, hvað er ég
að hugsa, hrópaði Selby. —
En þú veizt að ég er dálítið
órólegur vegna þessa verks.
Nú, flýtið ykkur að koma hon-
um inn í þrýstiklefann! Lar-
son! Náðu í viskí! Og kaffi.
Vonandi er allt í lagi með þig
Mike? Liður þér illa?
— Nei, svaraði Mike. — En
losið af mér búninginn svo-
litla stund!
Aðstoðarmennirnir klæddu
hann úr búningnum þegar í
stað og fóru með hann inn í
þrýstiklefann þar sem þrýst-
köldn blódi.
ingurinn var þrjátíu kíló. Lar-
son stýrimaður kom með viskí
og bolla af heitu kaffi, og þeg-
ar hann fór út aftur kom Sel-
by inn til kafarans.
— Það er andstyggilegt
þarna niðri, sagði Mike.
— Ég skil það mæta vel,
sagði Selby. — Það er alltaí
andstyggilegt þegar um flak
og lík er að ræða. Og þú ert
einn um að ná þeim upp. Það
er ekkert ánægjulegt starf.
Björgunarbátur eins og
„Chagny“ með bara einn kaf-
ara um borð! Svona er það
alltaf þegar eitthvað mikil-
vægt skeður snögglega. Er
nokkuð undarlegt þó maður
fái grá hár í höfuðið af því?
En þú bjargar þér nú, er það
ekki Mike? Öll augu þjóðar-
innar mæna nú á „Chagny“.
Því Tony Wardell var einhver
þekktasti þorparinn í þessu
landi.
I • . v t..
— ★ —
MIKE blandaði viskí í kaff-
ið.
— Já, í slíku starfi sem
þessu streðar maður fram á
síðasta augnablik, rumdi í hon-
um. — Það myndi vera skömm
og hneysa, ef Wardell fengi
ekki að hvíla í kistu sem kost-
aði fimm þúsund dollara, eða
hvað?
— Það er ekki bara Wardell
sem um er að ræða, skaut Sel-
by inn í hugsandi. — Það eru
líka hinir fjórir. Hinir, frá
fjandmannaflokknum!
— Ef þeir hafa verið um
borð, já! Enginn veit það me'5
vissu!
— Karlarnir á þilfarinu
segja að þeir hafi fengið vis-
bendingu um það. Það var
þess vegna, sem þeir voru
niðri við höfnina. Og frétta-
mennirnir líka.
— Svo Tony fór með hina
líka út í síðustu ferðina.
— Já, einmitt, en hvað hef-
ur orðið af þeim? Þeir voru
ekki dregnir upp úr sjónum
með áhöfninni. Og áhöfnin seg-
ir ekki eitt orð. Við verðum
að fá vissu fyrir hvernig þetta
er. Hvernig dó Tony Wardell?
Myrti hann hina fjóra áður en
hann dó? Eða drukknuðu þeir
allir fimm með skipinu? Það
þýðir heiður og frægð fyrir
þig, ef þú getur fengið vissu
fyrir þessu og varpað ljósi á
þetta leyndarmál, Mike.
— Það verður, því miður, ó-
leyst gáta, tautaði kafarinn.
— En ég skal gera það sem
ég get.
ÚTI Á þilfarinu var nístings-
kuldi. Það var krappur sjór og
„Chagny“ hjó mikið með akker
iskeðjurnar gefnar út eins mik
ið og hægt var. í glampanum
frá ljóskösturunum sáust drátt-
arbátar, sem biðu þess að
veita aðstoð ef með þyrfti. —
Lengra burtu sáust Ijósin frá
varðskipi, og til hlés við
„Chagny“ sást lítill mótorbát-
ur, sem enginn kannaðist við.
Gegnvotir af sjórokinu,
þreyttir og vansvefta hjálpuðu
björgunarmennirnir Mike í
kafarabúninginn. Eftir að bú-
ið var að prófa öll tæki, fór
kafarinn út að lunningunni.
Áður en hann lokaði hjálmop-
inu, sagði Selby við hann:
— Gangi þér nú vel! Taktu
þetta.
Hann stakk einhverju í hönd
ina á Mike.
— Hér er dýrkari, sem hægt
er að opna með allar káetudyr.
Og hér hefur þú lampann. Þú
hefur aukalínu í beltinu. Fleira
þarft þú ekki.
Mike lokaði nú hjálminum.
Svo fór hann út á pallinn, sem
strax byrjaði að síga niður.
Brátt hvarf hjálmurinn undir.
yfirborðið og hvítar bólur stigu
upp.
Það var kalt og dimmt þarng.
niðri, einmanalegt og autt.
Mike fann kraftleysið koma yf-
ir sig aftur eftir því sem hann
sökk dýpra, og vatnsþrýsting-
urinn fór að segja til sín. Á
tólf faðma dýpi nam pallur-
inn staðar.
Hann steig út af honum.
Hann fann að kippt var í
líflínuna og hann svaraði á
sama hátt. Allt var eins og það
átti að vera. Stuttu síðar námu
blýstígvélin við botninn.
Hann kveikti á lampanum.
Ljósið náði skammt gegnum
biksvart vatnið. Fallstraumur-
inn greip hann og veifaði hon-
um fram og til baka eins og
þarastöngli. Hann varð að bora
fótunum fast niður í sand-
botninn til þess að komast
áfram.
Brátt var hann kominn að
st j órnborðshlið snekkjunnar.
Hann beindi Ijósinu að skip-
inu, blés því næst út búning-
inn og steig hægt upp á við
þar til hann hafnaði á þilfari
snekkjunnar miðskips. Þar
festi hann köfunarlínuna við
stag og tilkynnti í símanum að
hann hefði það prýðilegt.
— ★ —
ÞILFARIÐ hallaðist mjög.
Hann varð að halda sér í lunn-
inguna til að komast til yfir-
byggingar snekkjunnar. Ljós-
geislinn frá lampanum náði
ekki nema nokkra metra frá
honum. Hann klifraði upp
stigann til stjórnpallsins, opn-
aði dyr og horfði inn í möl-
brotinn kortaklefann. Þar var
ekkert lík. Mike fór aftur til
að athuga hvort línan hans
væri ekki í lagi og kom þang-
að sem hann hafði farið upp í
skipið. Hann fann að hann var
óvenju máttlaus í hnjánum,
svo að hann varð að setjast
og hvíla sig með höfuðið á
lunningunni.
Óvænt dimmt hljóð vakti
hann af mókinu. Hann hlustaði
gaumgæfilega, en varð einskis
frekar var. Hann hló með sjálf-
um sér, herti sig upp, og stóð
aftur á fætur. Þetta hljóð var
auðvitað bara ímyndun. Þetta
var sennilega inni í höfði hans
sjálfs. Hann hafði nú verið
hálftíma niðri og vatnsþrýst-
ingurinn var þvingandi. En
hann hafði ekkert að tilkynna
enn.
Allt í einu datt honum í
hug dýrkarinn, sem hann hélt
á í hendinni. Ef til vill var
einhver klefinn læstur, hugs-
aði hann með sér. Tony Ward-
ell gat hafa læst sig inni með
hinum fjórum fjandmönnum
sínum, sem hann hafði tekið
með sér í þessa för, — þeirra
síðustu ferð. Hann hafði kann-
ske verið að gera upp reikn-
ingana við þá. Vel gat verið
að hann hefði yfirheyrt þá fyr-
ir framan byssuhlaup í læst-
um klefa. Og svo kom árekst-
urinn alveg óvænt. Enginn
þeirra fimm hafði haft mögu-
leika á að komast út. En ef
hann gæti nú fundið þá, þá
■myndu heiðurinn jOg[( .
verða mikil fyrir Selby og
Mike.
j Það væri stórviðburðurj __„
Já, það var bezt að reyna
að komast að þessu svo fljótt
sem mögulegt var.
— ★—
AFTUR heyrði hann þetta
þunga hljóð. Það var undar-
legt. Aldrei hafði þetta kom-
ið fyrir Mike á hafsbotni.
Hann hryllti upp. Var þetta
ný tegund af kafarasýki? Eða
voru fleiri lifandi hér um bcrð
en hann?
Nei, það var nú bara hlægi-
leg hugmynd! Mike blótaði
sínum eigin bjánaskap og
gekk undir þiljur. Hann reyndi
fyrstu dyrnar, sem hann kom
að. Þær voru ólæstar, og inni
var allt á tjá og tundri.
En þar var ekkert lík held-
Sur.
Mike andvarpaði af fegin-
leik. Öllum köfurum þykir ó-
notalegt að meðhöndla lík . ..
Hann leit inn í næsta klefa
og svo koll af kolli og alls
staðar var árangurinn sá sami.
Svo heyrði hann rödd í sím-
anum. Það var Selby, sem
spurði óþolinmóður, hvort
ekkert hefði skeð. Mike svar-
aði argur: Nei!
Skipstjórinn var órólegur,
það var sýnilegt. En það var
auðvitað eðlilegt. Það var mik-
ið í húfi fyrir hann. Tímarnir
voru erfiðir og samkeppnin
geysihörð. Ef hann gat leyst
þetta, sem hér lá fyrir, myndi
hann fá eins mikið og hann
gæti tekið af vérkefnum í
framtíðinni.
Nú hafði Mike rannsakað
alla klefana stjórnborðsmegin.
Aðaifundur Loftleiða h.f.
verður lialdinn íöstudaginn 2. júni n. k. i Ivrist-
alssal Hótel Loftleiða kl. 2 e. h.
Reikningar vegna ársins 1971 munu liggja
frammi i aSalskrifstofu LoftleiSa, Reykjavíkur-
flugvelli, frá 26. þ. m., og geta liluthafar vitjaS
aSgöngumiSa sinna þangaö frá og meS þeim
degi.
2. maí 1972.
DAGSKRÁ:
1. Venjuleg aðalfundarstörf.
2. Önnur mál.
Stjórn Loftleiða h.f.
... Og inni í kleianum hjá kafaranuni voru
nieniiirnir, sem hann hafði skoiið niður með