Ný vikutíðindi - 26.05.1972, Blaðsíða 2

2
NÝ VIKUTÍÐINDI
NÝ VIKUTÍÐINDI
Ctgeíandi og ritstjóri:
Geir Gunnarsson.
Ritstjórn og auglýsingar
Hverfisgötu 101A, 2. hæð
Simar 26833 og 11640
(prentsmiðjan) Pósth. 5094.
Prentun: Prentsra. ÞjóSviljans
Setning: Félagsprentsmiðjaii
Myndamót: Nýja prentmynda-
gerðin
Mengun
ÞaS er mikið talað um
mengun frá bifreiSum og
verksmiSjum, sem eitra loft
og lög. Sem betur fer erum
viS svo að segja laus við
þessa mengun, þótt á liinn
bóginn sé þetta eitthvert
mesta vandamál fjölmenni a
iðnaðarþjóða.
Þar bætist einnig kola-
reykurinn við — og jafn-
vel þykk lognmolluþoka,
sem veldur stundum dauða
í stórborgum eins og t.d.
London.
En i kjölfar mengunar
lofts og vatns fylgir menn-
ingunni önnur mengun engu
betri. Það er mengun hugar-
farsins.
Nýlega var sá, er þetta
ritar, akandi i bíl um fjöl-
farna götu í höfuðborginni.
Þegar neyðst var ti] að
staðnæmast vegna umferð-
artafa, ruddist að bilnum
æpandi strákalýður, sem
lamdi hann og barði eins
og geðveikir menn.
í bílnum var maður, sem
nýfluttur er úr stórborg í
miðausturríkjum Banda-
ríkjanna. Undraðist hann
stórlega framkomu drengj-
anna og varð að orði, að
svona höguðu hvítir menn
sér ekki vestra, en fyrir
kæmi að svipað henti í
sverlingjahverfunum og þá
væri lögreglan óðara kom-
in á vettvang.
Það er til lítils að draga
að sér erlenda ferðamenn á
þeim forsendum að hér sé
engin mengun — loftið sé
hreint og vatnið tært — ef
þeir verða vitni eða píslar-
vottar slíkrar skrílmennsku
— eins og raunar hefur
komið fyrir.
Slik andleg mengun, sem
lýsir sér i ofbeldi og líkam-
legum gauragangi ber ekki
vott um sanna menningu
eða rótgróna prúðmennsku.
Hún lýsir nánast fátækt í
anda.
Löng skólaganga og utan-
aðlærdómur er litils virði,
ef fólki lærist ekki jafn-
framt að hegða sér eins og
siðuðu fólki sómir.
KHIVSVSLU-
TÍÐIJN U1
Sími2G833
GLEÐISAGA
Þegar Angeline sveik
manninn sinn
ÞAÐ, sem henti frú Angeline
Barrist, var kannski ákaflega
leiðinlegt. Já, það hefði meira
að segja orðið eitt af meiri
háttar hneykslismálum í Eng-
landi, ef einhver hefði fengið
að vita það, sem skeði.
Það er annars mjög einkenni-
legt, þegar maður fer að hugsa
út í það, hvað smávægilegir
hlutir geta stundum orðið til
að bylta um lífi manna, ef það
verður heyrum kunnugt, og á
sama hátt hvað það hefur litlar
breytingar í för með sér, ef
það kemst ekki í hámæli.
Ég skal nú segja yður hvað
skeði.
Fyrst er nú bezt að skýra frá
því, að Angeline Barrist tilheyr
ir hinu svokallaða betra fólki,
sem maður sér svo oft minnzt
á í enskum viku- og móðins-
blöðum. Þið skiljið — þau sem
skýra frá ýmsum viðburðum,
og svipað þessu stendur: meðal
kvennanna tóku menn sérstak-
lega eftir frú Angeline Barrist,
sem var klædd þessu eða hinu.
Hvernig leit hún annars út?
Ja — fegurð frú Barrist var
mjög sérstæð, en áberandi. Það
var einna helzt að líkja henni
við drottningu frá hinu gamla
Egyptalandi. Andlitið var mjög
Ijóst og svipbrigðalítið. Kinn-
beinin stóðu fram, og nefið var
breitt, en nasavængirnir lýstu
tilfinningahita. Hún hafði svört
augu'og blásvart.þá^..... -
Með öðrum orðum: Frú Barr-
ist var mjög fögur kona og að-
laðandi. Vegna stöðu föður síns,
sem var hátt settur herforingi,
hafði hún dvalið mestan aldur
sinn í Indlandi.
Frú Barrist var gift George
B. C. Barrist, einum mest
þekkta viðskiptahöldinum í
City.
Hjónabandið var mjög ham-
ingjusamt — í mótsetningu við
þau flest. Frú Barrist virti
mann sinn, þrátt fyrir það að
aldursmunurinn setti dálítinn
skugga á hlutina. Barrist var
sem sé 25 árum eldri en kona
hans.
En frú Barrist var heims-
dama, sem hægt var að lita upp
til, og engum datt í hug ajð
vera nærgöngull við hana. Með
öðrum orðum: frú Barrist átti
engan elskhuga, og henni hefði
aldrei komið til hugar að tál-
draga mann sinn.
Allt þetta gerir söguna mjög
flókna og um leið ótrúlega.
ÞETTA, sem skeði, gerðist
meðan baðlífið stóð sem hæst
í Torquay. Barrist-fjölskyldan
átti sumarhús, sem eiginlega
stóð í Pangton, ekki langt frá
sjálfum baðstaðnum Torquay.
Við förum aftur til nætur-
innar, þegar þetta skeði. Barr-
ist hafði farið um kvöldið í
veizlu til Heatfield, sem haldin
var til heiðurs hinum unga
Paul Garndner, en þar voru
engar stúlkur viðstaddar.
Frú Barrist hafði eytt kvöld-
inu í golfklúbbnum í Torquay
og kom heim um miðnæturleyt-
ið. Þjónarnir voru gengnir til
náða. Sumarhúsið lá þarna
mannlaust, og þaðan var dá-
samleg útsýn út yfir hafið.
Frú Barrist drakk te, fór í
bað og síðan í rúmið. Hún
sofnaði brátt í stóru, breiðu
rúminu. Kannske lá hún fyrst
og horfði út í fagra sumarnótt-
ina áður en hún sofnaði. Það
er rétt að geta þess, að vegna
hins mikla hita svaf frúin í
engu undir þunnu teppi.
Um klukkan eitt, þegar Gor-
don Dunning klifraði inn um
opinn glugann, svaf frú Barrist
værum svefni. Hr. Dunning var
ungur maður laglegur og mynd
arlegur í útliti. Kannske var
hann ekki með of miklar vanga
veltur yfir tilverunni. Orsökin
til þess, að hann klifraði þarna
inn um gluggann, var sú, að
hann hafði hugsað sér að fremja
innbrot í sumarhús þeirra Barr-
ist-hjóna. Það er hægt að segja
það, að þrátt fyrir miður heið-
arlegan atvinnuveg Dunnings,
hafði hann aldrei komizt í kast
við lögregluna og aldrei verið
í fangelsi. Hvort það var af
heppni eða einhverju öðru, skal
ósagt látið.
Jæja, — hvað sem því líður,
— á sama augnabliki og Dunn-
ing gekk inn í herbergið, varð
ástandið vandasamt. Ef Dunn-
ing hefði komið inn um annan
glugga, hefði það sem skeði
sennilega aldrei komið fyrir, en
nú hagaði forsjónin því svoleið-
is til, að hann kom einmitt inn
í svefnherbergið.
Af gömlum vana hreyfði
Dunning sig mjög varlega, og
hann kom niður á mjúkt teppið
án þess að gefa frá sér hið
minnsta hljóð. Eitt augnablik
nam hann staðar til þess að átta
sig. Hann sá nógu vel í rökkr-
inu án þess að hafa ljós.
Hann gekk áfram nokkur
skref og fann hinn mjúka ilm,
sem lagði af fegurðarlyfjum
frú Barrist, og nam staðar við
rúmið.
Það, sem hann sá, var mjög
heillandi fyrir ungan mann eins
og Dunning. Vegna hitans hafði
frú Barrist kastað af sér tepp-
inu. Hún lá á bakið.
Dunning sá fyrir framan sig
unga konu með fölt andlit, en
svart hár hennar innrammaði
fölt andlitið eins og bylgjandi
slöngur á koddanum. Líkaminn
var stinnholda, grannur og mitt
ismjór; fæturnir langir. Brjóst
hennar voru hvelfd og stinn
eins og þroskaður ávöxtur.
Þetta var freistandi sýn fyrir
hinn unga Dunning.
Hann stóð þarna og starði
galopnum augum á líkamann,
sem fyrir framan hann lá. Hún
svaf. Dunning var ungur og
alls ekki neinn steingervingur.
Blóðið rann hratt um æðarnar.
Og þarna lá fegurðin eins og
opinberun fyrir framan hann út
breidd. Margir, sem ekki hafa
komizt í slíka aðstöðu, myndu
kannske vilja kalla hann þorp-
ara — en það er nú alltaf fullt
upp af fóki, sem ekkert skilur
og aldrei hefur heyrt blóð sitt
kalla.
Dunning gerði dálítið — mjög
frekt, þegar á það er litið, að
hann var þarna á ferð sem inn-
brotsþjófur. Hann tók nokkrum
sinnum andköf, reyndi að koma
hugsunum sínum í réttar skorð-
ur, — en allt í einu tók hann
til að rífa af sér fötin.
Svo breiddi hann varlega
teppið yfir hana og lagðist við
hlið hennar. Gordon Dunning,
innbrotsþjófur, lá allt í einu við
hlið frú Angeline Barrist í
svefnherbergi þeirra Barrist-
hjóna.
Varlega hreyfði hann við
henni, kom við brjóst hennar,
beygði sig yfir hana og kyssti
rauðar varir hennar.
Hún opnaði dökk augun. Hún
var svefndrukkin; en samt sem
áður glóðu augu hennar sem
eldur.
— George! hvíslaði hún
ástríðufullt, mig dreymdi svo
dásamlega — og svo — svo
komst þú ...
Hann sagði ekkert. Hann
kyssti hana bara ofsalega og
ástríðufullt, og hún svaraði í
sömu mynt. ... Svo sló hún
handleggjunum um háls hans
og dró hann til sín, lokaði síðan
augunum og gaf sig tilfinning-
unum á vald. Ofsi tilfinninga
hennar var svo mikill, að Gor-
don þótti nóg um.
Og nóttin grúfði sig yfir þau,
blíð og mild.
Hún svaf, þegar Gordon
Dunning læddist burtu frá
henni. Han klæddi sig í flýti,
og þegar hann var klæddur, stóð
hann lengi og horfði á hana.
Það sem hann síðast gerði, áður
en hann hvarf út um gluggann,
var að þrýsta kossi á varir
hennar.
— Georg, elskan mín! taqtaði
Framh. á bls. 4
Mtakarinn í Marseitte
Já, þannig gekk það til.
Ég kom gangandi niður eina
af hliðargötunum bak við La
1 Bourse í hinni glaðværu, aust-
'urlenzku borg Marseille. Allt í
einu nam ég heillaður staðar
fyrir framan rakarastofu. Inn-
an við glerrúðuna í hurðinm
stóð ung stúlka í hvítum kirtli
og horfði út á götuna. Hún var
ljós yfirlitum, öfugt við það,
sem franskar stúlkur venju-
lega eru og mjög fögur! Á
skiltinu stóð: „Coiffeur —
Hairdressing. La Barbe. Mani-
cure“.
Á næsta augnabliki opnaði
ég dyrnar og gekk inn í stof-
una. Feitlaginn maður, rauður
yfirlitum — hann var einnig ’
hvítum slopp — snéri sár að
mér. Það voru ekki aðrir við-
skiptavinir inni.
— Klippa sagði ég og tók
af mér yfirhöfnina. Síðan sett-
ist ég í einn stólinn fyrir fram
an speglana. Það var notarleg-
ur ilmur af Eau de Portugal.
Fallega unga stúlkan sendi
mér daðurslegt augnatillit og
brosti glaðlega. Hún var með
bera fætur undan hvitum
sloppnum. Freistandi vöxtur
hennar var augastingandi.
— Það er náttúrulega hún,
sem gefur handsnyrtinguna!
hugsaði ég með notalegri kitl-
andi tilfinningu niður eftir
bakinu.
— Þér viljið máske hand-
snyrtingu líka, sagði rakar-
inn og brá yfir mig hvítum
hjúp, eins og hann tæki það
sem gefið, að ég óskaði eftir
hvorutveggja. Mademoiselle sér
um snyrtinguna, herra minn,
ég klippi. Hár yðar er heldur
langt í hnakkanum.
Aftur brosti ljóshærða stúlk-
an til mín. Og eftir að hafa
kinkað kolli samþykkjandi við
þessum báðum tillögum, byrj-
uðu aðgerðirnar á mér. Ég
heyrði að rakarinn sagði:
— Taktu fram snyrtitæk-
in, Margot! Monsieur vill fá
snyrtingu.
Á NÆSTA augnabliki fann
ég til kaldra klippanna í
hnakkanum. — Sterkir fingur
rakarans höfðu pressað vatt
í kring á hálsi mér. Hann var
á að gizka þrítugur og ekkert
viðkunnanlegur útlits. Ég
fékk grun um, að hann væri
ekkert þægilegur félagi fyrir
hina fögru Margot. Og ég
braut heilann, um það hvort
eitthvað náið samband gæti
verið á milli þeirra. Ég hafði
kynnzt því af langdvölum
mínum í hinu dásamlega
Frakklandi, að flestir yfir-
menn slíkra staða litu á stúlk-
ur, sem störfuðu hjá þeim, sem
persónulega eign sína.
Margot sat á litlum þrífæti.
Hún krosslagði fæturna, og ég
kom auga á heillandi, brún
hné. Plús þar að auki — þeg-
ar hún hreifði sig — heilan
desimeter — ljósbrúna lokk-
andi, mjúka húð... Ég velti
fyrir mér ... ó, himnesku guð-
ir! — Bezt að segja ekki meira.
Þið fyrirgefið — en þegar mað-
ur er 25 ára, fær maður alls
konar kúnstugar hugsanir. Já,
þess eldri sem maður verður,
þess meiri verða holdsins þrár.
— En hvað hún gat verið
heillandi! Og hvernig hún tók
á fingrum mínum... Herra
minn trúr! Það var unaðslegt.
Hún bókstaflega gældi við
mig. Við fingur mína! En á
meðan klippti og klippti hinn
óhugnanlegi rakari. Allt í
einu sagði hann:
Monsieur er raunverulega að
verða nokkuð þunnhærður!
Kannske má ég mæla með
stórfínu hárvatni, sem ég hefi.
Það gerir kraftaverk. Það heit-