Ný vikutíðindi - 26.05.1972, Blaðsíða 3

NÝ VIKUTIÐINÐI
3
v
ir „Le Miracle". Og svo lífgar
það svo vel upp á hárrótina.
Viljið þér ekki reyna það,
monsieur?
Ég kinkaði kolli. Nú var
mér sama um allt. Ég fann að
litli fingur Margots var á milli
vísifingurs míns og löngutang-
ar. En hvað hún var fínleg.
Ég gaut augunum niður á fæt-
ur hennar. Hvítur sloppurinn
hafði runnið örlítið til hliðár.
Hún sendi mér brennheitt til-
lit. Og þegar rakarinn brá sér
frá okkur eitt augnblik til
þess að svara í símann, hvísl-
aði ég að henni:
— Mademoiselle, þér eruð
dásamleg! Vilduð þér ekki
borða með mér einhvers stað-
ar? Á einhverjum notalegum
stað, sem yður líkaði?
— Jú, hvers vegna ekki það,
monsieur! Það er mjög vin-
gjarnlegt af yður. Ég hef frí
eftir kl. sex í kvöld. Og ég
vil mjög gjarnan koma með
yður t.d. á „L’Ecrevisse", þar
fær maður mjög gott að borða.
Og músíkin er líka góð, og
svo getur maður dansað, ef
mann langar til. Hún þagnaði
og gaf mér aðvarandi augna-
ráð, og um leið kom rakar-
inn aftur og hóf aftur starf
sitt við að klippa mig. Allt í
einu þrýsti hún öðru hné sínu
að mínu. Og um leið reif lítil
rauð fingurnögl í úlnlið minn.
Ég fann þetta eins og það
hefði verið rafmagnshögg.
Drottinn minn, hvað hún var
yndisleg.
EFTIR klippinguna nuddaði
rakarinn hársvörð minn með
ilmandi vökva. Síðan greiadi
hann mér eftir öllum kúnstar-
innar reglum.
— Það er líklega bezt að
ég raki monsieur líka? sagði
eigandi stofunnar. Að vísu sé
ég, að herrann hefur verið
rakaður einu sinni í dag, en
ef hann skyldi ætla út í kvöid,
er gott að vera mjúkur um
hökuna. Það geta ungu stúlk-
urnar hér í Marseille bezt lið-
ið, get ég sagt yður! Auðvit-
að ætlar monsieur út með
stúlku í kvöld, he, he, he.
— Ef þú vissir, að það er
einmitt litla snyrtifrökenin þín,
sem ég ætla að hitta, hugsaði
ég og brosti með sjálfum mér,
— þá mundir þú ekki tala um
þetta með slíkum galsa, gamli
drómedarinn þinn!
Nú var stólnum, sem ég sat
í, breytt þannig, að ég lá næst-
um á bakið. Rakarinn sápaði
höku mína og kinnar. Svo
gekk hann að veggnum til að
slípa rakhnífinn sinn. Síðan
kom hann aftur að stólnum
Á meðan hafði ungfrúin lokið
við neglur mínar, og þær skmu
nú eins og sólin. Margot sendi
mér heillandi bros og fór. Hún
hvarf inn í næsta herbergi. En
meðan rakarinn brýndi hníf-
inn hafði hún hvíslað að mér,
að við skyldum hittast kl. 18
stundvíslega sama kvöldið á
horninu hjá Rue de la Pepini-
ére. Og ég hafði lofað að vera
þar á réttum tíma.
Strax á eftir lá ég sápaður
í stólnum og hárbeittur rak-
hnífurinn sveif yfir andliti
mínu.
— Hefur monsieur lesið í
blöðunum um þetta hræðilega
morð, sem var framið í gær?
spurði monsieur Durand. —
Fallega snyrtistúlkan hafði
upplýst mig um nafn hans.
— Hvaða morð, monsieur?
spurði ég kæruleysislega.
Skörp hnífseggin rann um leið
niður háls minn.
Morðið í Rue de la Pompe!
Hjá rakaranum þar...
— Já einmitt. Nei, ég hef
lítið lesið í blöðunum í dag,
monsieur.
— Það er annars hroðaleg
saga, monsieur. Og — blóðug ..
— Afbrýðisemi, auðvitað,
tautaði ég hlæjandi útí milli
samanbitinna varanna. Ég sat
grafkyrr, þar sem ég kæri mig
ekki um að tala mikið, meðan
ég hef rakhnífinn á hálsmum
Eitt af þessum „crime passion-
elle“, þessum afbrotum, sem
eru svo algeng hér í Frakk-
landi.
— Það má svo sem segja
það, monsieur! Starfsbróðir
minn, hann hét Laporte, ég
hef þekkt hann í mörg ár, skar
nefnilega friðil konunnar sinn-
ar á háls!
— Svei fjandinn sjálfur,
sagði ég og mér var ekki farið
að líða sem bezt.
— Apropos, monsieur, sagði
rakarinn og hélt áfram. —
Hvernig, hafið þér ekki þörf
fyrir eina túbu af þessu góða
rakkremi mínu? Ég finn að
húð yðar er mjög viðkvæm
Og kannske eina dós af púðri
. . . . Þetta kemur allt til með
að hækka eftir nokkurn tírna,
monsieur, verðið meina eg. Og
tvær flöskur af hárvatni.
— Alveg eins og monsieur
þóknast. Apropos, hvernig líst
yður á litlu ungfrúna, sem
snyrtir hjá mér?
— Mjög dugleg stúlka! svar-
aði ég, án þess að virðast nokk
uð hrifinn.
— Gleður mig. Og hún er
líka lagleg, finnst yður það
ekki, monsieur?
— Jú, hvort hún er.
— Þér ættuð bara að vita
hvílíkan líkama hún hefur!
— Hver . . .?
— Mademoiselle Margot, auð
vitað!
— Já, hún lítur ekki sem verst
út. Ég var ekki lítið undrandi.
Hugsa sér, ef monsieur ætlaði
að fara að afhenda mér starfs-
stúlkuna sína? Það gerði málið
allmiklu einfaldara. Þá þurfti
maður ekkert að vera að læð-
ast að hlutunum.
— Hún er ekki nema nítján
ára, monsieur. Rakhnífurinn
rann nú aftur og aftur yfir
barka minn. Óþarflega hryss-
ingslega að mér fannst.
— Ég er mjög hrifinn af
henni, monsieur. Margot er
nefnilega konan mín. Tja, við
giftum okkur fyrir þrem mán-
uðum síðan. Vilduð þér nú
ekki annars fá þessar flöskur
og túbur, sem ég bauð yður
aðan? Monsieur mun ekki yðr-
ast eftir það. Fyrsta flokks
vörur, get ég fullvissað yður
um.
Ég trúði ekki mínum eigin
eyrum. Margot konan hans!!
Ég gat ekki svarað. Því alltaf
var skörp egg hnífsins við háls
mér og nú enn harðara en áð-
ur.
Rakarinn lyfti hnífnum.
— Ég, ég held næ-æstum, að
ég ve-e-rði að flýta mé-er, stam
aði ég. — Klukkan er víst orð-
in nokkuð margt, sé ég er. Ég
þarf að hitta vin minn, svo
ég þarf að fá að borga.
— Fyrst þarf monsieur að fá
Framli. á bls. 4
KOMPAN
Ási og Binni — Furðufugl —
*
Karnabær — Dansmessur Arelíusar
Hún cr sannarlega athgglisverð
minningargreinin hans -4.s« í Bæ um
Binna heitinn í Gröf — og væri vísl
ástæða til að rcisa þeim manm
(Binna) verðugan bautastein; eða
hvern andskotann það er nú kallað i
tæ k ifæ risræ ðum.
Binni í Gröf hefur tvímælalaust ver-
ið einn merkasti maður sinnar sam-
tíðar og, eins og Ási segir, þá er það
ekki lítið afrek að vera aflakóngur i
Vestmannaegjum í sjö verlíðir í röð,
því það er víst haft fyrir satt, að þar
kunni fleiri en einn og fleiri en tveir
til verka.
Og nú vil ég leyfa mér að vitna í
eftirmæli Ása i bæ um þenrian heið-
ursmann og halda því jafnframt fram,
að nú þurfi aðrir frægari skríbentar
að fara að vara sig.
.... „Æ, að sjá minn mann í stýr-
ishúsglugganum á Gullborginni,
þegar verið var að háfa, einn bjart-
an morgunn austur á Siðugrunni,
og þegar gonnan seig áfram kall-
aði hann út á þilfarið: „Er hún
' ekki dálítið sígin, Sævar?“ Fær sér
í vörina, glaður yfir góðum feng,
eins og þegar hanii dró Maríu-
fiskinn forðum tíð ...“
Þeir eiga sannarlega gott, sem bera
gæfu til þess að geta skrifað svona
eftirmæli.
Þau eru ekki neitt smáræði, umsvif
þeirra eigeiula Karnabæjar. Til að
byrja með hófu þeir verzlunarrekstur
á Skólavörðustíg, og var tilkoma þess
fyrirtækis með dálítið nýstárlegu
sniði.
Þannig var, að Guðlaugur Berg-
mann hafði flutt inn talsvcrt magn
af tízkuvarningi og hugðist, sem heild-
sali, selja það kaupmönnum.
Kaupmenn borgarinnar litu hins
vegar ekki við vörunni, og varð það
til þess að Gnðlaugur sá ekki annað
fært en að stofna eigið fyrirtæki á-
samt Birni Péturssyni.
Fyrirlækið hefur síðan blómstrað
undir nafninu Karnabær og, er eins
og framan greinir, að opna enn eina
nýja verzlun í hjarta borgarinnar.
Sagt er í skólabókum þeirra, sem
nú ganga til prófs í náttúruvísindum
fyrir börn á fermingaraldri, að starr-
inn sé aðeins flækingsfugl, sem stöku
sinnum sjáist bregða fyrir austur í
Skaftafellssýslum, en sé hér 'ekki
landlægur.
Nú er að vísu svo, að Morgunblaðið
hefur mjög vanrækt það að flytja
landsmönnum fréttir af fuglaferðum,
síðan Ivar Guðmundsson var gerður
að embætlismanni alheimsins, en þó
þykir oss rétt að upplýsa það, að
starrinn er seztur hér að með pomp
og pragt — étur allt eins og rottan,
og er þar að auki búinn að hrekja
skógarþröstinn úr flestum görðum
gömlu höfuðborgarinnar, sem kölluð
hefur verið Reykjavík frá landnáms-
tíð.
Til kríunnar hefur hins vegar enn
líiið spurzt.
Einhver stórkostlegasta gamanlesn-
ing, er um getur, er tvímælalaust trú-
arskrif séra Árelíusar Nielssonar i
Mogganum.
Fyrir viku var grein um nýjan þátt
í seremóníunni, sem ef til vill gæti
orðið til þess að einhver álpaðist til
að fara í kirkju — og var greinar-
kornið birt undir yfirsögninni „Dans-
messur”.
Þykir klerki fyrirbrigði þetta hið
markverðasta. Segir orðrétt:
„Þetta er sá dans, sem vekur
mesta athygli í messum, dans al-
vöru og harms og þrauta, sem tákn-
ar í senn kvalir frelsarans og písl-
argöngu mannkyns um þyrnibraut-
ir hungurs og styrjalda.
í samræmi við þennan spánska
uppruna nefnast þessir dansarar
„Los Flamencos danses“.
Dansarar eru klæddir í tötra og
bcrfætlir og dansa eftir tónlist við
trúarjátningu og faðirvor, — sem
sagt — á helgustu augnarbliknm
trúarjátningarinnar.“
Vér segjum nú bara, hafi einhverj-
um einhvern tíman þótt þótt íslenzk-
ir klerkar lítið sniðugir, þá vcrðui
það að teljast liðin tíð.
ASSA.