Ný vikutíðindi - 16.06.1972, Blaðsíða 2

2
NÝ VIKUTÍÐINDI
NÝ VIKUTÍÐINDl
Útgefandi og ritstjóri:
Geir Gunnarsson.
Ritstjórn og auglýsingai
Hverfisgötu 101A, 2. hæð
Simar 26833 og 11640
(prentsmiðjan) Pósth 5094.
Prentnn: Prentsm. ÞjóSviljans
Setning: Félagsprentsmiðjan
Myndamót: Nýja prentmynda-
gerðin
Fræðslumál
Komið mun liafa til tals |
i útvarpsráði að taka upp
fræðslu i kynferðismálum.
En eftir því sem Morgun-
blaðið hefur eftir hinum
landsföðurlega leiðtoga
ráðsins „væru slíkir þættir
of umfangsmiklir og kostn-
cðarsamir til þess að tök
væru á þvi að gera þá hér-
lendis“(!)
Hefur nú dagskrárstjóra
frétta- og fræðsludeildar
sjónvarps verið falið að at-
huga slika þætti erlendis og
vita þá allir, hversu fer.
Hann verður á ferðalagi
viða um lönd gáfulegur á
svip — og auðvitað á kostn-
að sjónvarpsins — og ár-
angurinn verður álíka og
annað, sem frá þessum
manni kemur.
Otvarpsráð hefði varla
þurft annað en leita til Ain-
eríkananna á Vellinum;
þeir hefðu sjálfsagt getað
hjálpað upp á þessar sak-
ir án þess að þurft hefði að
leila út fyrir landsteinana!’
En að slepptu öllu gamni,
þá eru sífellt að heyrast æ
háværari raddir uin úrelt'
fræðslufyrirkomulag i skól-
unum.
Stúlkum, sem löngu eru
crðnar kynþroska og koma
út úr skólum með kunnáttu
í alls kyns stærðfræðileg-
um, og landfræðilegum og
jafnvel stjarnfræðilegum
efnum, hefur ekki verið
kennt að sjóða egg eða
halda á hníf og gaffli. Þær
vita raunar eklci hvort hníf-
urinn á að vera hægra meg-
in við diskinn eða vinstra
megin.
1 matreiðslu læra þær
máske að búa til sandkök-
ur, sem hægt er að kaupa í
næstu búð, en þegar þær
eiga að sjá um matreiðslu
í fjarveru móður sinnar,
sjóða þær tilbúinn mat úr
niðursuðudós í klukkutima,
eins og við vitum dæmi til.
Það er til litils fyrir þess-
ar upprennandi húsmæður
að kunna skil á ám i Kína
eða borgum í Suður-Amer-
íku, ef þær kunna ekki ein-
földustu borðsiði.
A hinn bóginn slcal það
siður en svo vanþakkað, að
veitt sé fræðsla í kynferðis-
málum; hún hefði átt að
vera komin á fyrir löngu.
Heimsbyggðin er nú farin
að líta á kynlíf sem sjálf-
sagðan og ánægjulegan hlut,
en ekki einungis nauðsyn-
legan verknað til að gcta
FRðNSK GI EÐISAGA
Eftir Raoul de Montagny
auðhært sakleysi
HINN ungi barón, Charles de |
Cotte, hefir ætíð verið plága
á umhverfi sínu. Persónulega j
hefir mér verið meinilla við
hann frá því að hann fyrir
nokkrum mánuðum síðan var
næstum búinn að koma mér
út í heimskulegt einvígi. Hann
er heimskur, einfaldur og illa
upp alinn — í stuttu máli,
bölvað mannkerti og fúlegg.
Ég skrapp til Cannes í gær,
og þegar ég gekk inn í barinn
á hótel Carlton, var Charles
fyrsti maðurinn, sem ég sá.
Ég var kominn á fremsta
hlunn með að snúa við í hasti
og láta fæturna forða mér
burtu, því satt að segja þoli
ég alls ekki mannskræfuna.
Hann er viðbjóðslega grobbinn,
enda hafa sem sagt allir and-
styggð á honum — og þó eink-
um kvenfólk, sem honum tekst
ævinlega að móðga með
heimsku sinni og ruddaskap.
Ég yfirgaf þó ekki barinn,
og ástæðan var áttunda furðu-
verk heimsins, bráðfalleg og ó-
mótstæðileg stúlka með jarpt
hár, sægræn augu, blikandi af
brennandi lífsþorsta, og há og
velformuð brjóst. Hún var
klædd einhverju híalíni, svo
að hver lína í hinum full-
komna líkama hennar naut sín
vel og talaði til tilfinninga
minna sem freisting og ögrun
í senn. Andlitið var fíngert,
nefið beint og fagurlagað,
munnurinn mjúkur, kyssilegur
— allt að því lostafullur. Hún
var öll æsandi og eggjandi og
geislandi af kyntöfrum.
Mér fannst það synd og
skömm að sjá þessa dís með
hinum þrautleiðinlega baróni,
og um leið var ég öldungis
forviða á því, þar sem mér
var vel kunnugt um álit
kvenna á honum yfirleitt. Ég
sá út undan mér, að hann
belgdist allur út af merkileg-
heitum og sjálfsánægju, en
stúlkan virtist ekki sérstak-
lega hrifin, enda þótt hún hefði
reyndi að láta svo sýnast sem
hún hefði áhuga á ómerkilegu
þvaðri aðalsmannsins.
Hér er rétt að taka það
fram, að barón de Cotte hafði
einn „kost“, sem reikna verður
með — einkum þegar um kven
fólk er að ræða — hann var
sem sé forríkur. Og ég gat mér
víst ekki rangt til, þegar ég
börn. Það sannar m.a. liin
gííurlega sala á tveim bók-
um, sem komnar eru út i
Bandaríkjunum og heita
„Everylliing you always
wanted to know about sex“
og „The way to become the
sensuous Woman“.
Við skulum því vona að
vel takist til um þennan
væntanlega þátt sjónvarps-
ins og að aðrir hagrænir
þættir, sem koma i góðar
þarfir í hversdagslífinu —
en skólarnir hafa vanrækt
— fylgi i kjölfarið.
| ályktaði, að það væri einkum
ríkidæmi hans, sem héldi vak-
' andi áhuga hinnar rauðhærðu
gyðju.
Þegar Charles tók eftir mér,
þrumaði hann glannalega:
— Nei, kæri greifi, gamli
ástaþjófur — en hvað þetta
var gaman! Komdu hingað og
seztu hérna hjá okkur!
Og hann snéri sér að stúlk-
unni.
— Divonne, elskan mín,
leyfðu mér að kynna fyrir þér
mesta kvennagull Frakklands,
erkifjanda allra kvæntra
manna, hinn óviðjafnanlega
greifa, Raoul de Montagny. —
Kæri greifi — þetta er unn-
usta mín, fröken Daubenton!
— Mín er æran, sagði ég
með þeirri flauelisrödd, sem
ég beiti, þegar ég ætla mér að
koma mér í mjúkinn hjá fag-
urri konu.
Hún rétti mér litla, fagur-
skapaða hönd, sem ég kyssti
hátíðlega. Augu okkar mætt-
ust, og hún mun hafa tekið
eftir hinni löngunarfullu að-
dáun í svip mínum, því hún
leit þegar niður fyrir sig og
roðnaði. Hún var töfrandi, þeg-
ar hún roðaði!
Ég þvingaði mig til að tala
vingjarnlega við monthanann
Charles:
— Mér var allsendis ókunn-
ugt um, að þú værir í þann
veginn að sigla inn 1 hina ör-
uggu höfn hjónabandsins.
Leyfðu mér að óska þér til
hamingju, enda þótt ég verði
að játa, að ég sé grár af öf-
und!
Charles hreykti sér í sætinu:
— Já, já, gamli sjóræningi
og ungfrúaspillir — ég þekki
þig svo sem. En haltu þér á
mottunni gagnvart Divonne.
Hún er stúlka, sem menn mega
gjarnan horfa á, en hún lætur
ekki töfra sig, lagsmaður!
Orð hans voru engan veg-
inn vel viðeigandi, enda roðn-
aði Divonne upp í hársrætur
og beit á vörina. Ég tók eftir
því og kímdi.
Charles bauð mér að borða
með þeim; og það má hann
eiga, að hann veitir vel.
Kampavínið flóði, og Charles
varð ruddalegri. Honum virt-
ist nautn af því að vera sem
óforskammaðastur og grófastur
og hafði enga tilfinningu fyrir
því, þótt hann væri skelfing
kjánalegur um leið. Þegar við
vorum byrjuð á kaffinu, kom
að því.
— Kæri greifi, drafaði hann.
Augun voru farin að fljóta,
og varirnar voru rakar og
froða í munnvikjunum. Di-
vonne mín á nokkuð, sem þú
mundir gefa tuttugu ár af lífi
þínu til þess að ná í!
— Frökenin á ekki aðeins
nokkuð heldur allt, og ég
mundi glaður gefa líf mitt fyr-
ir það! sagði ég ísmeygilega
og þrýsti varlega hnénu að
hennar undir borðinu um leið.
Hún vék sér undan og lét sem
hún hefði ekki heyrt hlýjuna,
sem ég lagði í þessi orð.
— Ha, ha! glumdi í barónin-
um. En þú getur samt ekki
gizkað á, hvað ég var að
meina.
Divonne roðnaði á nýjan
leik og leit biðjandi til hans:
— Láttu nú ekki heimsku-
lega, Charles!
— O, sei, sei, það er óþarfi
að vera feimin í nærveru greif-
ans. Jú, ég skal segja þér —
hann laut fram yfir borðið —
ég skal segja þér, karl minn.
— Hún hefur aldrei haft mök
við karlmann. Hún er jómfrú
— og svei mér þá! Ja, hvað
segir þú um það, lasm?
Ég leit snöggt á hana út
undan mér, en sá ekki, hvort
henni líkaði betur eða verr.
— Dyggðin er duttlungafull,
sagði ég hlæjandi, en það verð
ég að segja, að það er í hróp-
andi andstöðu við alla mína
reynslu. Ég hefi þekkt margar
rauðhærðar konur, og þær hafa
sannarlega ekki verið kald-
lyndar!
Divonne leit á mig og sagði:
— Ég skil sannarlega ekki,
hvers vegna við aumingja
rauðhærðu stúlkurnar eigum
endilega að vera einhver ást-
leitin villidýr. Það er ekkert
ánægjulegt, herra greifi.
— Ég er á annarri skoðun,
fröken, svaraði ég. Karlmenn
hafa löngum, allt frá morgni
tímans, tilbeðið rauðhærðar
stúlkur og valið þær sem
æðstu gyðjur í hofi hinnar
holdlegu ástar.
Charles var nú orðinn svo
drukkinn, að hann gerðist ang-
urvær.
— Ég hefi aldrei sofið hjá
Divonne, muldraði hann. Ég
hefi meira að segja aldrei séð
hana nakta. Hún vill ekki _____
hún er hreinleikinn sjálfur!
Ég, barón Charles de Cotte,
hefi þann heiður að vera trú-
lofaður dyggðugri stúlku! Því-
líkt ástand!
— Já, það er sannarlega lítt
skiljanlegt, svaraði ég af til-
, finningu, um leið og ég gerði
tilraun til þess að grípa hönd
Divonne, sem lá á hné hennar.
En hún lét ekki ganga þannig
að sér, og frávísun hennar
gerði mig aðeins ákafari. Ég
var alls ekki vanur því, að
kvenfólk vísaði mér umsvifa-
laust á bug.
Skömmu síðar kom yfir-
þjónninn að borðinu til okkar,
bað mikillega afsökunar og til-
kynnti mér, að því miður væri
ómögulegt að útvega mér her-
bergi á hótelinu þessa nótt.
— En á morgun, herra
greifi, á morgun munum við
geta látið yður hafa ágætt
herbergi. Því miður ómögulegt
í dag.
Ég ætlaði rétt að fara að
biðja hann um að útvega mér
herbergi á öðru hóteli, þegar
Charles stakk upp á því, að
ég gisti hjá sér um nóttina.
Það voru tvö rúm í herberg-
inu hans.
Ég tók boðinu og bað yfir-
þjóninn að láta sjá um farang-
ur minn. Divonne hafði far-
ið frá borðinu rétt áður en
yfirþjónninn kom og vissi því
ekkert um, að ég ætlaði að
gista hjá Charles.
Við stóðum upp frá borðinu,
er Divonne kom aftur. Hún
var þreytt, og Charles hafði
drukkið einum of mikið. Her-
bergi hennar var rétt við hlið-
ina á herbergi barónsins, og er
við komum að dyrum hennar,
buðum við góða nótt. Charles
reyndi að sjálfsögðu að fara
inn með henni, en hún ýtti
honum ákveðin frá sér og
læsti dyrunum vandlega á eft-
ir sér.
Ég bölvaði með sjálfum mér.
— Fjandinn sjálfur, þessi
stúlka gæti sannarlega veitt
verðugum elskhuga unaðsríka
nótt!
En nú varð ég að láta mér
nægja félagsskap barónsins,
hvort sem mér líkaði betur eða
verr. — Auðvitað líkaði mér
það meira en lítið verr. Ég
beit saman tönnunum í
vonzku, og ákvað að skreppa
aftur niður á barinn og fá
mér eitt eða tvö glös af víni,
til þess að hressa upp á skaps-
munina. Er ég hafði lokið við
það, mundi Charles sjálfsagt
verða steinsofnaður út frá öllu
saman. Ég gekk með honum
inn í herbergið, og er ég hafði
lagt hann hóglega út af í sóf-
ann, muldraði ég eitthvað um
salernið.
— Far þú bara að hátta —-
ég kem strax aftur, sagði ég
og smeygði mér út.
Þegar ég kom fram á stiga-
pallinn, stanzaði ég snögglega
og skaut mér bak við stóra
súlu, sem þarna var. Ég sá
unga stúlku koma upp stigann
og þekkti þar Fanny Touchet,
hina trúu ástmey Charles —
það var eina stúlkan, sem ég
vissi til að hefði lagt lagt sitt
við þann heiðursmann um
lengri tíma. Nærveru hennar
hér á hótelinu gat ég ekki
skýrt nema á þann eina veg,
að Charles hefði tekið hana
með sér. Hún tók ekki eftir
mér, þegar hún gekk framhjá
mér, enda þótt hún snerti mig
næstum því.
— Aha! — ég hló lymsku-
lega með sjálfum mér. — Nær-
vera Fanny getur ef til vill
orðið ágætt vopn í hendi
minni!
Ég var nefnilega staðráðinn
í því að sigra hina töfrandi
fögru Divonne! Mig langaði
ekki lengur niður á barinn og
snéri því við til herbergisins.
Ég varð mjög hissa — og
gramur — er ég sá, að Charles
var seztur upp í sófanum, og
það virtist hafa bráð talsvert
honum. Hann stóð á fætur um
leið og ég kom inn og sagði
undirfurðulegur á svip:
— Ja, nú verður þú að af-
saka mig, greifi góður. Ég
verð að fara burt um stund.
Trúlofaðan mann langar gjarn-
an til þess að vera með unn-
ustu sinni, skilurðu.
— Já, það er skiljanlegt,