Ný vikutíðindi - 23.06.1972, Blaðsíða 2
2
NÝ VIKUTÍÐINDI
NÝ VIKUTÍÐINDl
Útgefandi og ritstjón:
Geir Gunnarsson.
Ritstjórn og auglýsingai
Hverfisgötu 101A, 2. hæð
Sími 26833 - Pósth. 5094
Prentun: Prentsm. Þjóðviljans
Setning: Félagsprentsmiðjan
Myndamót: Nýja prentmynda-
gerðin
Hún leit út eins og rússnesk
prinsessa, mjög falleg stúlka
hár, og klædd rándýrum loð-
með langa leggi, ljóst og mikið
feldi, sem ekki gat kostað
minná en fimmtán þúsund
dollara.
Hún stóð í dyrum þakíbúð-
arinnar á hinni stóru og rík-
mannlegu íbúðarblokk við
Beverley Hills í Los Angeles,
þegar lögreglumaðurinn Paul
Brock mætti henni í dyrunum.
1 ef aðstæðurnar hefðu verið
skemmtilegri.
— Þá tek ég yður með mér,
ungfrú, sagði hann, niður á
stöð, og þér getið þá svarað
spurningum þar.
Hann var nú reyndar hálft
um hálft að blekkja hana. Það
gat vel verið að hún væri
þarna i allsendis leyfilegum
erindagjörðum. En samt taldi
hann sig í fullum rétti, þar
GLEÐISAGA
Við eigum
agf léttwí
— Það er aðeins ein leiS fyrir vergjarna konu
eins og mig til að sannfæra karlmann, og hún er
þessi, sagði hún, um leið og hún lét náttkjólinn
2 detta á gólfið.
MENN
Sú saga er sögð, að þeir
Ralpli Waldo Emerson og
Thomas Carlyle hafi verið
saman á gangi úti i sveitum
Skotlands. Þegar Emerson
sá hinn hrjóstruga jarðveg
lijá Ecclefechan, sagði 'hann:
„Hvað ræktið þið á svona
landi?“
Carlyle svaraði: „Við
ræktum menn!“
Þetta rifjaðist upp, þegar
við lásum þakkargrein Ár-
nýar Filippusdóttur, kvenna-
skólastjóra í Hvcragerði,
sem hún skrifaði nýlega i
Morgunblaðið, að aflokinni
ferð á árshátíð Kvennaskól-
ans á Blönduósi, sem 40 ára
námsmeyjar Iicnnar buðu
henni í.
Árný, sem er gáfuð dugn-
aðarkona og sérstæður per-
sónuleiki, komin undir átt-
rætt, segir m. a. í greininni:
„Ég fann, að 40 ára náms-
meyjar minar skildu nú svo
margt; og nú vissu þær,
hversu mikii þörf er á leikni
og gctu í daglcgum störfum,
koma fcgurðarsniði á fram-
komu sína og skapgerð . . .
Mikill sigur er að læra að
liugsa rétt og læra mildi.
Listin er ævinlega einföld í
daglegum störfum fyrir þá,
sem öðlast gaumgæfni og
gagnrýni, finna hið eina
rétta í allri margbreytni dag-
legs lífs.“
1 ritstjórnargrein síðasta
tölublaðs Nýrra vikutíðinda
var einmitt bent á skort á
kennslu á þessu sviði í skól-
unum.
En það er einmitt fólk,
$em hugsar á þessa leið, sem
er burðarás þjóðfélagsins.
Við Islendingar höfum til
skamms tíma verið ræktaðir
á hrjóstrugri og liarðbýlli
jörð, engu síður en Skotar,
sem eru taldir mcðal fremstu
þjóða heimsins, jafnt í hern-
aði sem á sviði lista og vís-
inda, lslenzkir menn, sem
flutzt hafa til Amcríku, hafa
einnig þótt meðal beztu
borgara Nýja hcimsins.
Og hér á landi er margt
úrvalsmanna í dag, sem stór-
þjóðirnar jafnvcl bjóða í að
fá fyrir svimhá laun.
Þegar stjarna Tliors heit-
ins Thors skein einna skær-
ast hjá Sameinuðu þjóðun-
um, barst hann í tal í kunn-
ingjahópi. Þá sagði hin
merka kona Pálína Pálsdótt-
Hann virti hana fyrir sér með
samblandi af ánægju og
hryggð og kannske í laumi
dálítilli von. Þessi stórkostlega
kona, sem hafði getað gert
hvern kósakka vitlausan, var
mjög líklega ómerkilegur þjóf-
ur.
Að minnsta kosti var það
helzt álit Paul Brock. Dyra-
vörður hússins, sem var nýr
í starfinu og að auki aðeins til
vara, hleypti henni inn meðan
aðal dyravörðurinn var úti að
borða. Þegar hann kom úr
mat, sagði hinn honum frá
þessum gesti. Hvorugur þeirra
þekkti dömuna, en voru hins
vegar vissir um, að hún væri
ekki leigjandi.
Nú hafði nýskeð verið um
tvo stóra þjófnaði að ræða í
húsinu, og dyravörðurinn hafði
því engar vöflur á, heldur
hafði samband við lögregluna.
— Hún fór upp til 14 B,
sagði dyravörðurinn við lög-
reglumanninn, sem kom. Ég
sá það á lyftustöðvunarmerk-
inu. Hún stanzað hvergi á leið-
inni, heldur hélt beint þangað
upp í þakhæðina. Hún struns-
aði fram hjá mér, strax og ég
hafði hleypt henni inn, og ég
yjldi.. ekki lenda í neinum
vandræðum, svo að ég elti
hana ekki, heldur kallaði á
ykkur. Hr. William býr í ris-
hæðinni og . . . .
— Það var alveg rétt af
þér, að kalla á okkur, sagði
Brock. Hann hafði verið stadd-
ur í lögreglubíl skammt frá
íbúðarblokkinni og hafði þess
vegna komið strax á vettvang.
Dyravörðurinn lýsti þessum
kvenmanni sem háum, grönn-
um og ljóshærðum, og það
hafði einnig skotið upp kollin-
um, að einmitt há og ljóshærð
dama væri eitthvað viðriðin
þrjá gimsteinaþjófnaði undan-
farið. Það var svo undarlegt
með þessar háu og ljóshærðu
dömur í Los Angeles, að þær
virtust ótrúlega oft standa i
nánu sambandi við gimsteina
og ýmsa skartmuni, ekki sízt
ef þær voru fallegar. Það er
eitthvað samband milli ljóss
hárs og bíh'fis,
En þó að Brock byggist við
ýmsu góðu, þá brá honum
ir í Hraungerði á Eyi'ar-
bakka:
„Við eigum menn!“
Látum það nú ásannast, að
við höfum engu síður en
Skotar ræktað menn á okk-
ar hróstruga landi, en látum
ckki austræna cða suðræna
mengun spilla liugarfarinu.
A því kann að vera hætta,
ef við förum ekki eftir hin-
um spaklcgu orðum Árnýar
Filippusdóttur hér að ofan.
samt, þegar hann mætti henni
í dyrunum. Hún var að vísu
hávaxin og ljóshærð, eins og
dyravörðurinn hafði lýst
henni, en einhvern veginn
fannst honum, að hún hefði
ekki hreint mél í pokanum.
Hún hafði eitthvað þjófslegt
við sig. Lögreglumenn, og svo
margir aðrir sem vinna sömu
störfin árum saman, þroska
með sér þann eiginleika að
,,finna“ á sér, hvers konar
fólk þeir áttu við. Ef lög-
reglumaður hefur ekki ein-
hvern hæfileika í þá átt, að
sjá í augnakasti hvers konar
manneskju um er að ræða,
þá er rétt af honum að snúa
sér heldur að umferðarstjórn
og þess háttar, heldur en að
rannsóknarlögreglustörfum.
Það, sem honum þótti grun-
samlegast, var loðfeldurinn
mikli, sem hún var í. Það
hafði verið um það bil 30
stiga hiti alla þessa viku í
Los Angeles, og jafnvel Suður-
Kaliforníu. Stúlkurnar klædd-
ust ekki loðfeldum, og Brock
gat ekki ímyndað sér, hvernig
manneskja þyldl slíkt. Þessi
stúlka bar að auki geysi-stóra
handtösku, og Brock öfundaði
hana ekki af þessum reiðingi
öllum í þessum hitum. Þegar
hún sá Brock standa í dyrun-
um, er hún opnaði hurðina,
hrökk hún til baka inn í
herbergið aftur.
—- Gæti ég fengið að tala
við yður andartak, ungfrú?
sagði Brock, og stúlkan leit á
hann án þess að segja nokkuð.
Hún var einstaklega falleg og
hafði yfir sér þennan þótta-
svip, sem oft sést á myndum
af hefðardömum. Brock varð
starsýnt á brjóstin, sem voru
eins og tvö dýr, sem vildu
brjótast úr viðjum.
— Búið þér hérna? spurði
lögreglumaðurinn.
Hún anzaði þessu enn engu,
en ætlaði að strunsa framhjá
með þessu þóttafulla látbragði,
sem einkennir ríkar stúlkur,
sem finnst ekki ómaksins vert
að anza, þó að einhver púður-
hlunkur yrði á þær, og Brock
gat ekki annað en dáðst að
leikhæfileikum hennar. Þetta
var svo vel leikið, að það var
næstum eins og raunverulegt.
En hún varð nú samt að gera
grein fyrir, hvað hún væri
að gera þarna inni 1 íbúðinni
í rándýrum skinnfeldi.
Hann stillti sér upp í dyr-
unum og lokaði alveg fyrir
henni leiðinni.
— Hleypið mér framhjá, ég
hefi mælt mér mót og er að
flýta mér.
Rödd hennar var djúp og
blæsterk.
Fyrir eyrum Brocks hljóm-
aði hún eins og rödd leikkonu,
sem að vísu lék afburða vel,
en var samt að leika; og hefði
hann verið lítið eitt minna
tortrygginn og ekki þekkt
heiminn eins vel og hann
gerði, hefði hann kannski bit-
ið á agnið.
— Ég vildi, að þér vilduð
svara mér fyrst, sagði hann.
Ég vil fá að vita hvort þér
eigið hér heima.
— Yður kemur það ekkert
við.
— Jú, mér þykir það leitt,
en þér hafið komið því þannig
fyrir, að mér kemur þetta við,
sagði hann og dró fram lög-
reglumerki sitt.
— Ég heiti Brock og er í
lögreglu Beverley Hill. Dyra-
vörðurinn hringdi til okkar.
Honum fannst framferði yðar
grunsamlegt.
— Jæja, grunur yðar er
samt ástæðulaus og móðgandi,
og það er ekki meining mín
að standa hér og þvaðra við
yður. Og gjörið svo vel að
færa yður til.
Hún gekk fast að honum og
anganin fyllti vit hans. Hann
sá að svitinn brauzt út á
brjósti hennar og varð hugsað
til þess, að þær gátu líka
svitnað, þó að þær væru háar
og ljóshærðar. Grunur hans
styrktist stöðugt.
— Þú skalt ekki vera að
hugsa neitt um mínar skoðan-
ir, heldur aðeins svara spurn-
ingum mínum og segja mér,
hver þú ert og hvað þú ert
að gera hér í þessari íbúð. Þú
hefur mig vonandi afsakaðan,
en ég er bara einfaldur og
heimskur lögreglumaður.
Hann var ekki eins mjúkur
á manninn við hana og áður.
— Og ef ég svara engum
spurningum þínum, spurði
hún, og hann sá roðann, sém
annað tveggja orsakaðist af
reiði eða hræðslu, breiðast út
um andlit hennar og niður á
brjóstið. Það var afleitt að að-
staðan skyldi vera svona
ömurleg. Hver veit, hvað
svona roði hefði getað þýtt,
sem hún hafði vakið réttmæt-
ar grunsemdir hans. Það gæti
samt meira en verið, að hún
reyndist vera ein af þessum
skrítnu konum, sem veröldin
var full af.
— Ég skil, sagði hún, þegar
hún hafði jafnað sig, kannske
það sé þá bezt að við gerum
heldur út um sakirnar hér.
Hún opnaði töskuna sína og
tók þar up veski úr mjúku
leðri og rétti honum það.
— Látið mig aðeins hafa
nafnskírteinið yðar, sagði
Brock. Það gat verið dálítið
varasamt, að fara höndum um
peningaveski þjófa. Það gat
síðar vakið margskonar grun-
semdir.
Hún seildist niður í veskið
og rétti honum spjald, en
hann sagði um leið og hann
leit á spjaldið, sem eitthvert
hrafnaspark var á.
— Segið mér nafn yðar og
heimilisfang.
Hún svaraði honum við-
stöðulaust nú og sagðist vera
frú Williams, og heimilisfang-
ið var í byggingunni, og síma-
númerið var rétt: B-14 — 14;
hæð (rishæð).
Samt fannst honum, þetta
ekki vera ein og það átti að
vera. Hún gat hafa fundið
budduna eða stolið henni. Þar
með hafði hún fengið lykla
að íbúðinni.
— Hefurðu ekki mynd af
sjálfri þér á einhverju skír-
teini, kannske ökuskírteini,
eða eitthvað þess háttar, og
síðan einhverja skýringu á því,
að dyravörðurinn skyldi ekki
þekkja þig.
Stúlkan var þögul all-langa
stund, og það var greinilegt,
að hún var að hugsa sig um.
Brock braut einnig heilann
um, hvort hún væri að brjóta
heilann um, hvort ekki væri
eitthvert plagg í fórum henn-
ar, sem gæti sannað, hver hún
væri, eða hvort hún væri að
reyna að grufla upp einhverja
tyllisögu.
— Já, sagði hún loks, ég
held að ég hafi ökuskírteinið
mitt hér inni í íbúðinni, og
hvað skýringunni viðvíkur . ..
Hún hvíslaði næstum síðustu
orðin og var orðin mjög föl:
. . . . ég hef skýringu . . .
það er bara . . . jæja, eigum
við ekki að fá okkur eitt-
hvað að drekka fyrst.
— Já, hafðu bara hentu-
semi þína, sagði Brock, og
elti hana inn í stofuna. Hún
hellti í glös fyrir þau bæði
úr viskíflösku, sem stóð á
barborðinu í setustofunni, og
síðan fór hún að leita ,í
kommóðuskúffu, sem þarna
var. Að hverju var hún að
leita? Var hún að vinna tíma
til að hugsa ráð sitt?
— Ég get ekki fundið þetta,