Ný vikutíðindi - 23.06.1972, Blaðsíða 6

6
NÝ VIKUTÍÐrNDI
lír aiiiiáliiiii lwgreglunnar:
MORÐIÐ í KRÁNNI
Áflogin endiiðu með skelfingum
ÞANN 26. desember, 1864,
urðu mikil áflog í veitingahús-
inu „Gullakkerinu“ í Lundúna-
hverfinu Great Safforn Hill.
Gestirnir, Englendingar og 1-
talskir strætisorganleikarar,
höfðu rokið saman.
Þegar lögreglan kom, voru
óróaseggirnir horfnir, að ein-
um udanteknum, Zeraphino
Pellizzoni, sem þjónarnir
höfðu borið ofurliði og héldu.
Og á gólfinu lá maður hreyf-
ingarlaus — Englendingurinn
Michael Harrington. Hann var
særður til ólífis.
Harrington var þegar fluttur
á Sankti Bartólómusar-spítal-
ann, og rétt á eftir leiddi Pott-
er lögregluforingi Pellizzoni
að rúminu til hans.
„Skiljið þér, hvað ég segi?“
spurði Potter hinn dauðvona
mann.“
„Já.“
„Eftir því, sem læknirinn
segir,“ bélt Potter áfram, „verð
ég að láta yður vita, að þér
eigið ekki langt eftir ólifað
Ég bið yður þess vegna að
hjálpa mér til að finna mann-
inn, sem stakk yður.“
Þegar Harrington hafði ver-
ið lyft upp í rúminu, benti
hann á Pellizzoni og sagði:
„Þetta er sá, sem stakk mig.“
Baldock lögregluþjónn hafði
skrifað niður, sem sagt var,
og rétti nú ítalanum blaðjð.
„Ég get ekki lesið ensku,“
sagði Pellizzoni.
„Harrington heldur, rnl því
fram, að þér hafið stungið sig,“
sagði Potter.
„Einmitt það,“ sagði strætis-
organleikarinn kæruleysislega.
Klukkan þrjú um nóttina
lézt Harrington af sárum sín-
um.
í febrúar, 1865, stóð Pelliz-
zoni fyrir rétttinum, sakaður
um morðið á Harrington og
ennfremur um morðtilraun við
þjóninn Alfred Rebbeck. Hann
neitaði sekt sinni.
Rebbeck skýrði svo frá, að
hann hefði neitað Pellizzoni
um aðgang að veitingastofunni.
„Ég sagðist ekki vilja nein
ólæti, og í sömu andrá þreif
hann hnífinn og rak hann í
síðuna á mér. Rétt á eftir sá
ég hann ráðast á Harrington.
Þá voru engir aðrir ítalir í
veitingastofunni. Ég reyndi að
koma Harrington til hjálpar,
en féll í öngvit áður en mér
tækist það.“
Frederick Shaw, gestgjafinn
í Gullakkerinu, bar það fyrir
í réttinum, að sakborningur-
inn hefði komið inn um sex-
leytið um kvöldið og hótað að
drepa alla Englendinga, sem
þar voru staddir.
„Samstundis logaði allt í
slagsmálum," hélt Shaw áfram.
„Ég sá Harrington hníga niður
á gólfið, og er mér varð ljóst,
að hann var hættulega særð-
ur, kallaði ég tafarlaust á lög-
regluna.“
Fleiri vitni töldu sig hafa
séð Pellizzoni stinga Harring-
ton með hnífnum og héldu því
fram, að allir hinir ítalarnir
hefðu þá verið farnir út úr
veitingastofunni.
Fawel lögregluþjónn, sem
fyrstur hafði komið á vettvang,
skýrði svo frá, að þegar hann
kom inn, hefði maður að nafni
King haldið hinum ákærða.
Og Fawel hélt áfram:
„Harrington lá í einu horni
veitingastofunnar, og sakborn-
ingurinn var eini ítalinn, sem
ég sá þar.“
Vitni verjandans héldu því
hins vegar fram, að fleiri ítal-
ir hefðu tekið þátt í áflogun-
um, og hefðu þeir allir barizt
með hnífum. Lýstu þeir því
ennfremur yfir, að það hefði
ekki verið Pellizzoni, sem veitt
befði Harrington banasárið,
heldur annar ítali, Gregorio
Mogni að nafni.
Vitnin Angelinetta og Mossi
töldu engan vafa leika á því,
að hér væri farið mannavilt,
Pellizzoni og Mogni væru
mjög líkir í útliti. Og þar við
bættist, að enginn hafði séð
Mogni eftir að morðið var
framið.
Eigi að síður var Pellizzoni
dæmdur til dauða, og vakti
dómurinn miklar æsingar með-
al ítala í London. Sendiherra
Ítalíu átti viðræður um málið
við innanríkisráðherrann, og
blöðin létu svo ummælt, að
ekki væru nægar sannanir fyr-
ir því, að Pellizzoni væri sek-
FRÚ BECKER var kona
komin af léttasta skeiði. I
belgíska iðnaðarbænum Liége
könnuðust margir við hana af
orðspori. Hún var ekkja og lét
sér mjög annt um alla sjúka
og þjáða. Hún var alltaf boðin
og búin til að veita hjálp sína
og hjúkra þeim sem veilir
voru. Hún hafði líknarhendur
sem kallað er, það var eins og
öllum liði betur, er hún fór
um þá höndum.
Frú Becker hafði að sjálf-
sögðu mikla læknisreynslu.
Voru það því margir, sem leit-
uðu, til hennar, er vildu spara
sér lækniskostnað, því að hún
tók aldrei greiðslu fyrir aðstoð
sína, enda kvaðst hún ekki
hafa af öðrum lærdómi að
miðla, en þeim, sem reyns’an
hafði kennt henni.
En allt í einu fóru að berast
nafnlaus aðvörunarbréf til lög-
reglunnar í Liége. Þar var því
ákveðið haldið fram, að frú
Becker væri glæpakvendi. Hún
hefði með eitri ráðið af dög-
um tvær gamlar ekkjur, frú
Lange og frú Weiss, og um
leið náð undir sig sparifé
þeirra.
Báðar þessar konur höfðu
dáið um líkt leyti. Frú Lange
hafði fundist látin í íbúð sinni
26. sept. 1936. Undanfarnar
vikur hafði hún verið mjög las-
in, og var það ekkert undrun-
arefni um svo gamla konu,
því hún var komin yfir sjö-
tugt. En bréfritarar bentu nú
á það, að frú Becker hefði litið
„Gregorio Mogni verður að
finnast,” sögðu þau. „Allt verð
ur að gera til að hafa uppi á
honum sem allra fyrst.“
Daginn áður en taka átti
Pellizzoni af lífi, var Mogni
handtekinn i Birmingham,
þar sem hann hafði játað á
sig morðið fyrir ítölskum
presti. Sannað þótti, að það
væri hann, sem veitt hefði
Harrington banasárið, en
vegna málsatvika var hann að-
eins ákærður fyrir manndráp.
Hinn 2. marz var Gregorio
Mogni leiddur fyrir réttinn og
sakaður um manndráp. En nú
neitaði hann sekt sinni. Margir
vitnaframburðir frá fyrri rétt-
arhöldum voru einnig notaðir
í hinum síðari, og auk þess
bar frú Shaw, kona gestgjaf-
ans, sem ekki hafði borið vitni
áður, það fyrir réttinum, að
Mogni hefði slegið mann sinn
í rot. Ennfremur kvaðst hún
hafa séð ítalann ráðast á Harr-
ington.
Bróðir sakborningsins, Gio-
vanni Mogni, hélt því hins
vegar fram, að Harrington og
nokkrir aðrir Englendingar
hefðu ráðist á Gregorio. Hefði
hann hrópað á hjálp og höggv-
ið villt á báðar hliðar með
hnífnum sínum.
Ballantine dómari tók hníf
að borði sínu og sýndi vitninu.
til gömlu konunnar í veikind-
um hennar. Sama máli var að
gegn um frú Weiss, sem lézt
2. okt. 1936. Hún var einnig
einstæðingur og frú Becker
hafði stundað hana.
Lögreglustjórinn taldi það
skyldu sína að rannsaka hvort
nokkur fótur væri fyrir þess-
um orðrómi. Hann lét kalla
frú Becker á sinn fund. Hún
virtist mjög undrandi yfir þvi,
að nokkur skyldi geta ætlað
sér slíkt og tók mjög nærri sér
þessar aðdróttanir. Hún sagð-
ist hafa heimsótt þessar gömlu
kunningjakonur í veikindum
þeirra og reynt að hjálpa þeim
eftir veikum mætti, eins og
venja sín væri, þegar til sín
væri leitað. Hún sagðist hafa
gefið þeim báðum jurtaseiði,
lyf, sem sér hefði oft reynst
vel.
Lík beggja kvennanna voru
rannsökuð, en það var ekki
unnt að finna nein merki þess
að um eitrun væri að ræða.
Lögreglustjórinn sá þá ekki
ástæðu til að halda réttarrann-
sókn áfram og leyfði frú Beck-
er að fara, en varaði hana þó
við því að gefa vinkonum sín-
um jurtaseyðiste.
En herra Lebrun, yfirmað-
ur rannsóknarlögreglunnar,
vildi ekki alveg sleppa augun-
um af „hinni hjálpsömu frú
Becker,“ eins og hún var al-
mennt kölluð. Hann fól fjórum
aðstoðarmönnum sínum að
rannsaka æviferil frú Becker
„Hafið þér séð þennan hníf
áður?“ spurði hann.
„Já,“ svaraði Giovanni.
„Þetta er hnífurinn, sem Gre-
gorio varði sig með.“
Maður að nafni Pietro Mar-
aggi kvaðst einnig hafa séð
hinn ákærða með hníf í hend-
inni.
„Ég reyndi að taka hann af
honum,“ sagði vitnið. „En Gre-
gorio svaraði, að án hnífsins
myndi hann ekki komast lif-
andi út úr kránni.“
Loks var hinn dauðadæmdi
Pellizzoni sóttur og leiddur
fyrir dómarann. Hann endur-
tók fyrri framburð sinn og
kvaðst hafa setið í veitinga-
stofu einni skammt frá Gull-
akkerinu þetta umrædda
kvöld. Hefði þá ítali nokkur
komið hlaupandi inn og sagt
sér, að Englendingar hefðu ráð
ist á frændur hans, Giovanni
og Gregorio, og væru þeir í
háska staddir. Síðan hélt hann
áfram:
„Frú Shaw mætti mér við
dyrnar og bað mig að stilla til
friðar. En þegar ég kom inn
í veitingastofuna, fékk ég
þungt högg í höfuðið og féll í
ómegin. Þegar ég rankaði við
mér, var lögregluþjónn ofan á
mér. Á lögreglustöðinni var
mér sagt, að ég væri sakaður
um að hafa stungið Alfred
og fylgjast með gjörðum henn-
ar.
Frú Becker, sem hét fullu
nafni Marie Petijean, var 56
ára gömul. í æsku sinni hafði
hún starfað við kjólaverzlun
og gifst 22 ára að aldri Char-
les Becker trésmið, sem rak
sjálfseignarverkstæði. Það virt-
ist ekkert vera hægt að fetta
fingur út í framkomu frú
Becker á þessu skeiði ævi henn
ar. Nágrannar hennar báru
henni hið bezta orð. Það var
ekki fyrr en frú Becker tók
að reskjast að á henni varð
skyndileg breyting. Hún fór þá
allt í einu að halda sér óvenju-
mikið til og skemmta sér. —
Einkum lagði hún lag sitt við
ung glaðlynd hjón, Paul Casta-
dot og konu hans, sem voru
barnlaus. Um þetta leyti veikt-
ist Charles Becker skyndilega
tærðist upp á skömmum tíma
og dó. Var vinum hans það
mikið undrunarefni, því hann
hafði alla ævi verið mjög
heilsuhraustur. Læknirinn, sem
stundaði hann, kvað dauða-
meinið vera krabba.
Nokkrum mánuðum síðar
tók frú Castadot undarlega
sótt. Það toldi ekki niðri í
henni nokkur fæða og á
skömmum tíma veslaðist hún
upp. Frú Becker var þá byrj-
uð að brugga sitt vinsæla grasa
seyði og gaf sjúklingnum. Kon-
an dó.
Þeir sem voru kunnugastir
gerðu ráð fyrir því, að frú
Becker ætlaði sér frúarsessinn
Rebbeck með hníf. Annað veit
ég ekki. Ég er ekki góður í
ensku.“
Gregorio Mogni var sekur
fundinn um manndráp og
dæmdur i fimm ára fangelsi.
En samt sem áður neitaði inn-
anríkisráðherrann að láta hinn
fangann lausan. Hvers vegna?
Jú, Pellizzoni hafði ekki enn
verið sýknaður af ákærunni
um morðtilraun gegn Alfred
Rebbeck.
Þann 12. apríl stóð Pelliz-
zoni aftur fyrir réttinum, í
þetta sinn sakaður um morð-
tilraun. Rebbeck bar vitni og
hélt því fram, að það væri
hann, sem hefði veitt sér sár-
ið, er kostaði hann tveggja
mánaða sjúkrahúsvist.
En nú var Pellizzioni heppn-
ari en í fyrra sinnið. Hann var
sýknaður og látinn laus nokkr-
um dögum síðar.
En hafði allur sannleikurinn
komið i Ijós? Var Pellizzoni
saklaus? Hafði verið farið
mannavilt á honum og Mogni?
Margir héldu því síðar fram,
að Mogni hefði fórnað nokkr-
um árum ævi sinnar til þess
að bjarga lífi frænda síns —
en enginn mun nokkurn tíma
fá fulla vitneskju um það, hver
hélt á morðvopninu þetta vetr-
arkvöld í kránni Gullakkerinu.
í stað látnu vinkonunnar, —
Castadot mun ekki hafa sætt
sig við það, en kunningsskap-
ur þeirra hélzt.
Þannig var sagan rakin á-
fram.
19. október 1934 söknuðu
kunningjar Lamerts nokkurs
Bayer hans í kaffihúsið, þar
sem hann var venjulega að
hitta, og er nokkrir dagar liðu
svo að hann kom ekki, fóru
tveir þeirra heim til hans.
Hann hafði þá legið rúmfastur
og var enn mjög þjáður, en við
rúm hans sat frú Becker eins
og verndandi engill.
—Þið skuluð ekki óttast um
mig, sagði sjúklingurinn, Mar-
ía annast mig af mestu prýði.
Þetta var roskinn maður, vel
efnaður. Eftir hálfsmánaðar-
legu var hann horfinn úr tölu
lifenda.
í byrjun desember-mánaðar
þbssa sama árs, kynntist frú
Becker konu að nafni Julia
Bossy. Hún var nokkuð við
aldur, en mikil fjörkona. Þær
urðu hinir mestu mátar: Og
næstu vikurnar sáust þær oft
saman á skemmtistöðum borg-
arinnar, 1 kaffistofum og kvik-
myndahúsum. Allt í einu veikt-
ist frú Bossy, og að tveimur
dögum liðnum var hún Íiðið
lík.
Rannsóknin leiddi ennfremur
í Ijós að fimm aðrar rosknar
konur, sem verið höfðu í kunn-
ingsskap við frú Becker, dóu
með vofveiflegum hætti.
Frú Becker var nú aftur
ur.
(I (irirlíltTl 'rrr/i'
Gáeðakonan frú Bcrkcr