Ný vikutíðindi - 30.06.1972, Blaðsíða 2
2
NÝ VIKUTÍÐINDI
SMELLIN GLEÐISAGA
HEIMMAÐU
NÝ VIKUTÍÐINDl
Útgefandi og ritstjóri:
Geir Gunnarsson.
Ritstjórn og augiýsingai
Hverfisgötu 101A, 2. hæð
Sími 26833 - Pósth. 5094
Prentun: Prentsm. Þjóðviljans
Setning: Félagsprentsmiðjan
Myndamót: Nýja prentmynda-
gerðin
Fiskurinn
Allir íslendingar munu
vera á einu máli um nauð-
syn útfærslu landhelginnar.
Því er ef til vill ekki ástæða
til að gera hana að um-
ræðuefni. Þetta er væntan-
lega allra áhugamál.
Samt má nú liamra á því.
Sjaldan er góð vísa of oft
kveðin, þótt við hér á Nýj-
um vikutiðindum förum
ekki i fótspor blaða, sem
hugsa pólitískt með kjós-
endur að bakhjarli.
En hér er fjöregg i veði.
Fiskurinn er og verður
matur og megin þjóðinni.
I tímaritinu Ægi er sagt
frá Fiskiþingi og þar sagt
„að ein áhrifaríkasta að-
gerðin til verndunar fisk-
stofnum við strendur Is-
lands sé fólginn í því að
vernda þau ungviði, sem
komist hefur til nokkurs
þroska á fyrsta aldursskeiði
við eðlileg skilyrði náttúr-
unnar, og því er lagt til að
ýmist banna eða takmarka
mjög veiðisókn i yngri ár-
ganga fiskistofna.
Auðvitað!
Það hefur tíðkast alltof
lengi að láta káta skip-
stjóra vaða með veiðarfæri
og moka upp ungviði, —
öllum til tjóns nema þeim
sjálfum.
Hér verður að spyrna við
fótum.
Einstaklingar verða að
taka tillit til heildarinnar.
Ef þeir hugsa ekki fyrir
deginum á morgun, þá
hugsa þeir ekki heldur fyr-
ir dætrum sínum og sonum.
Landhelgin og verndun
unga fisksins þarf að hald-
ast í hendur.
Það er þjóðarnauðsyn.
RONNIE var í kröggum. Að
vísu hafði hanm pínt nokkur
hundruð pund út úr hinni for-
ríku ungfrú Mayers fyrir að-
eins hálfum mánuði, og fyrir
þrem vikum hafði hann grætt
álitlega upphæð á auglýsing-
um fyrir minni háttar fyrir-
tæki. En síðan hafði hann eng-
ar tekjur haft — og hvað duga
nokkur hundruð pund fyrir
heimsmann, sem borðar mið-
degisverð á Ritz, fer á hunda-
veðhlaup á laugardögum og
verður að öðru leyti að hugsa
um samkvæmisskyldur sínar.
Það er eins og fólk væri
fastheldnara á peningana um
þessar mundir. Ungfrú Mayer
hafði verið eini ljósi punktur-
inn lengi, og nú var hann næst
um auralaus. Hann átti aðeins
fjörutíu pund eftir í sínu
skrautlega veski, og nú skipti
hann þeim í dagskammta með
tíu pund í hverjum.
Það var laugardagur í dag,
og ef honum vildi ekkert til
happs fyrir miðvikudag, var
úti um hann.
Tilhugsunin gerði hann óró-
legan. Hann fór að velta því
fyrir sér, hvort þetta stafaði af
hinum erfiðu tímum, eða var
það ef til vill af því að hann
væri að verða gamall. Hann
skoðði sig vandlega í speglin-
um og virtist hann sjá dálitlar
hrukkur kringum augun, sem
ekki höfðu verið þar áður.
„Svai attan,“ sagði hann
hátt og lagaði á sér bindið.
„Hvort orsakast þetta af því
að tíminn hefur hlaupið frá
mér eða af því, að ég er pen-
ingalaus? Þetta má ekki svo
til ganga; ég verð að sjá til,
hvort kvöldið býður ekki upp
á tækifæri.“
Hann andvarpaði, fór í
frakkann og hélt svo af stað
í sérstakt samkvæmi, þar sem
hann vonaðist til að hitta fólk,
sem honum félli í geð. Hann
veifaði leigubíl, en bílstjórinn
ók áfram án þess að taka eft-
ir honum; enn eitt merki þess
að gæfan hafði snúið við hon-
um bakinu.
f lestinni stóð hann þétt upp
að fallegri konu í dýrindis loð-
kápu. Hún var á alveg réttum
aldri — ekki svo ung að hún
legði mikið upp úr peningum
og ekki það gömul að tilfinn-
ingalíf hennar væri farið að
dofna,
Ronnie mundi eftir gamla
máltækinu, að betri væri einn
fugl í hendi en tveir í skógi,
steig á tærnar á henni og tók
ofan.
„Fyrirgefið,“ sagði hann og
brosti, svo skein í hvítar tenn-
urnar.
„Ekkert að fyrirgefa; manni
er troðið hér eins og síld í
tunnu.“
„Það er fallegt af yður að
taka það þannig,“ svaraði
Ronnie, „já, það er erfitt að
komast um borgina um þessar
mundir.“
„Já,“ samsinnti hún, „manni
bregður illa við bílinn sinn.“
Hún var augsýnilega sú
rétta. Sjálfstraust Ronnies
jókst, og áhyggjuhrukkurnar
hurfu sem fyrir töfrasprota.
„Skemmtanalífið er líka allt
annað en áður var,“ sagði
hann í kvörtunartón, „það er
ekkert gaman legur og allir
vinirnir farnir burtu. Ég vildi
gjarnan fara til vígstöðvanna,"
laug hann. „En ég hef þýðing-
armiklum störfum að gegna
hér í London, og þegar ég
loks, eins og nú í kvöld, get
tekið mér frí i nokkrar klukku
stundir, veit ég varla hvað ég
á að gera af mér.“
„En hvað það var leiðin-
legt,“ sagði konan brosandi.
„Þér lítið nú annars ekki þann-
ig út, að yður þyrfti að vanta
félagsskap.“
Hann horfði fast í augu
hennar, mátulega blíðlega og
þunglydislega.
„Hvað gagnar það að eiga
vini? Maður veit ekki einu
sinni hvort þeir eru lífs eða
liðnir,“ sagði hann.
Svo bætti hann við eins og
honum hefði dottið það allt í
einu í hug: „Gætuð þér nú
ekki hugsað yður að drekka
eitt glas af víni með mér? Ég
veit að þetta er frekt af mér,
en mig langar svo mikið að
tala við einhvern. Ég hef svo
mikla þörf fyrir það einmitt
nú.“
Þetta var einmitt það, sem
hún hafði vonazt eftir.
„Ég var nú annars á leiðinni
í samkvæmi," sagði hún eins
og hún væri á báðum áttum.
Allt
„Ég skal segja þér það, lags-
maður, að allt tal um, að á-
hyggjur séu aðalmein þjóðar-
innar, er tóm vitleysa.”
„Svo-o, hvað hefir þú fyrir
þér í því?“
„Það skal ég segja þér, lags-
maður. Áhyggjur eru sumsé
alls ekki til. Aðalmein þjóð-
félagsins eru þessir svokölluðu
sálfræðingar, sem hafa skapað
sjálfum sér bissness með því
að telja okkur trú um, að við
séum alltaf og eilíflega of-
hlaðnir áhyggjum.“
„Nei, nú þykir mér týra.
Heldurðu að þú takir ekki full-
mikið upp í þig?“
„Nei — ónei, lagsmaður.
Reyndu að hugsa rökrétt og
þá kemst þú að sömu niðpr-
stöðu og ég, lagsmaður. Sjáðu
nú til:
„Ég skal gera mitt bezta til
þess að bæta yður upp það,
sem þér farið á mis við,“ sagðí
hann kurteislega.
„Ég efast ekki um það,“
sagði hún hlæjandi. „Við skul-
um þá segja það.“
Þau fóru út úr lestinni, og
hann tók undir handlegg henn-
ar.
Þau fóru inn á litla veitinga-
stofu, og kunningsskapur
þeirra óx eftir því sem þau
tæmdu fleiri kokkteilglös. Án
þess að hika eyddi Ronnie tíu
pundunum, sem hann hafði ætl
að til næsta dags.
En bar er nú ekki staður,
til að sannfæra konu um heið-
arlegan tilgang sinn.
„Hér er svo mikil reykjar-
svæla, Ruby. Hvað segir þú
um að við fáum okkur ferskt
loft?“
„Jú, gjarnan, elskan,“ draf-
aði í Ruby, um leið og hún
tæmdi glasið. „Það þarf ekkert
umstang mín vegna. En þegar
þú segir það, þá finnst mér
líka anzi heitt, og auk þess
er allt of margt fólk — ekki
satt, Ronnie?“
Hún var ekki lengur fallega
konan, sem vakið hafði athygli
hans í lestinni. Áfengið hafði
skolað af henni Ijómanum.
Ronnie varð að halda utan
um hana og styðja hana, þeg-
ar þau gengu út úr veitinga-
stofunni. En litla fjöðrin í
hattinum hennar klæddi hana
mjög vel, og hún leit ekki af
honum. Hann brosti til henn-
ar, en annars var honum ekki
Það er aðeins tvennt, sem
getur skapað þér áhyggjur:
Annað hvort hefir þú heppn-
ina með þér, eða þá að þú
hefir ekki heppnina með mér.“
„Jæja, látum svo vera.“
Nú, nú, — ef þú hefir
heppnina með þér, þá er nátt-
úrlega engin ástæða til að
vera með áhyggjur. Ef þú hef-
ir aftur á móti heppnina ekki
með þér, þá er aðeins tvennt,
sem kemur til greina og or-
sakað getur áhyggjur. Annað
hvort ert þú fílhraustur, eða
þá að þú ert veikur.“
„O-jæja, það er nú svo og
svo, en haltu bara áfram.“
„Já, ef þú ert fílhraustur,
þá er engin ástæða til að ala
áhyggjur, — nú, og ef þú ert
veikur, þá kemur enn tvennt
til greina, sem orsakað getur
hlátur í hug, því að til þessa
hafði kvöldið kostað hann ell-
efu pund. Nú var um að gera
að ná höfuðstólnum aftur og
það með rentum.
„Hvert eigum við nú að
fara, kæra fröken?“ spurði
hann. „Eitthvað þangað, sem
við getum haft það skemmti-
legt? Hvað segirðu um að við
komum heim til mín?“
Hún sleit sig af honum og
rétti úr sér með nokkrum erf-
iðismunum.
„Nei, Ronnie,“ sagði hún á-
kveðin, „það er ómögulegt. En
.... við gætum farið heim til
mín.“
„En.. .“
„Svona, engar vífillengjur,
Ronnie. Þetta er úttalað mál.“
„Já, já, Ruby,“ sagði hann
eftirgefanlegur, „þá förum við
heim til þín.“ Þetta gekk fram
ar öllum vonum. „Ég ætla að
reyna að ná í bíl,“ bætti hann
við.
Hann vingsaði stafnum yfir-
lætislega, og honum til mikill-
ar undrunar stanzaði leigubíll
samstundis við gangstéttina.
Hamingjan var orðin honum
hliðholl aftur.
En þegar þau komu til her-
bergis Rubys, varð hann fyrir
óþægilegu undrunarefni. Húsið
var í ömurlegu fátæklegu
hverfi; stiginn var bæði dimm-
ur og þröngur, og íbúðin var
hvorki ríkuleg né ^smekkleg
eins og hann hafði búizt við.
Allt í einu var honum ljóst,
hver ástæðan var. Þetta var
sjálfsagt einhver varakompa,
sem Ruby notaði við smáævin-
týri sín. Hann hló, og honum
létti. Allt var eins og það átti
að vera. í því ástandi, sem
Ruby var, varð hún ekki erfið
viðfangs fyrir mann eins og
Ronnie. Hann hafði kynnzt
mörgum hennar líkum og
áhyggjur, sumsé: Annað hvort
batnar þér, eða þá, að þú
hrekkur upp af.
Ef þér batnar, þá er engin
ástæða til að vera með á-
hyggjur.“
„Jæja, jæja, það má til sanns
vegar færa. En ef ég veslast
upp og hrekk að lokum upp
af, eins og þú orðaðir það.
Hvað þá?“
„Ja, — ef þú hrekkur upp
af, lagsmaður, þá er aðeins
tvennt til: Annað hvort lendir
þú í Himnaríki eða Helvíti. —
Ef þú lendir i Himnaríki, þá
er, svi mér, engin ástæða til
að vera með áhyggjur. Og ef
þú lendir í Helvíti, þá verður
þú svo önnum kafinn við að
heilsa gömlu kunningjunum, að
þér gefst ekki neinn tími til
að ala áhyggjur.“
Þau hittust í járnhrautarlest. Hann steig á
tær hennar — og svo kom hitt af sjálfu sér.
Framhald á bls. 3
Amerísk sportsaga
í lagi lagsi