Ný vikutíðindi - 30.06.1972, Blaðsíða 3

kunni tökin á þeim; og Ruby
virtist meira að segja vera al-
varlega ástfangin og gerði allt
sem hún gat til þess að hon-
um liði vel og veik ekki frá
honum.
Hún var næstum of eftirlæt-
issöm, svo að það fór að síð-
ustu í taugarnar á honum. Hún
var svo ástleitin, að hann gat
ekki fengið hana til að vera al-
varlega. Hann gt t.d. ómögu-
lega lokkað upp úr henni, hve
mikið hún ætti í reiðufé. Hann
geispaði í laumi.
„Þegar ég fer, verðurðu að
gefa mér símanúmerið þitt, svo
að ég geti símað til þín á morg
un,“ sagði hann.
„Það er óþarfi hjartað mitt,“
svaraði hún, „ég kem sjálf
heim til þín á morgun. Það er
betra en aðeins að heyra mál-
róminn í mér, eða er það ekki?
Auk þess hef ég engan síma
hér.“
„Ég átti við númerið heima
hjá þér,“ sagði Ronnie til skýr-
ingar.
„Heima hjá mér?“
„ Já, þitt rétta heimili."
„Ég á hvergi heima annars
staðar en hér. En hvað þér get-
ur dottið í hug, vinur! En tal-
aðu nú ekki svona mikið
Ron.“
„Segirðu satt — býrðu hér?“
sagði Ronnie og brá.
„Já, auðvitað. Hvers vegna
ekki það? Leigan er líka lág.“
Húsaleigan er lág! hugsaði
Ronnie. Guð hjálpi mér. Og ég
hef eytt ellefu pundum hennar
vegna. Á þriðjudag er úti um
mig. Þetta er rétt og slétt verk
smiðjustúlka. Það er næstum
verra en þegar ég tapaði öllu
mínu í kauphöllinni 1929.
Svei!
„Heyrðu Ruby,“ stamaði
hann, „nú man ég eftir að ég
hef mælt mér mót við mann
klukkan hálf-ellefu. Ég verð að
fara.“
Hann reis á fætur og tók
staf sinn og yfirhöfn.
„Nei,“ hrópaði hún, „þú
mátt ekki fara svona frá mér.“
„Ég neyðist til þess, og er
meira að segja orðinn of
seinn.“ Það rann næstum af
henni vegna vonbrigða.
„Já, en segðu mér þó að
minnsta kosti hvar ég get hitt
þig á morgun.“
Átti ég ekki von á því?
hugsaði hann. Það verður ekki
svo auðvelt að losna við hana.
„Ég fer burtu í fyrramálið,
og það verða nokkrar vikur
þangað til ég kem aftur til
borgarinnar," svaraði. hann.
„Ó, nei,“ sagði hún, „gefðu
mér þó að minnsta kosti heim-
ilisfang þitt svo að ég geti
skrifað þér.“
Hvernig í fjandanum á ég
að slppa úr þessum vanda?
spurði hann sjálfan sig. Þetta
er hræðilegt. Heimilisfang mitt
læt ég hana ekki fá undir nein
um kringumstæðum, en mig
minnir að ég hafi nafnspjald
Leons- í vasanum. Jú, hér kem-
ur það, en sú heppni! Ég læt
hana fá það. Leon kann tökin
á henni, ef hún fer að elta
hann.
Hann rétti henni nafnspjald-
ið. Hún leit á það og las nafn-
ið.
„En þú heitir ekki Leon
Mortimer,“ sagði hún.
„Jú, en vinir mínir kalla
mig allir Ronnie,“ sagði hann.
— „Jæja, nú verð ég að þjóta
af stað. Ég lít upp til þín und-
ireins og ég kem í bæinn aft-
ur. Mundu nú eítir að skrifa
mér. Ætlarðu ekki að gera
það?“
Þegar hann kom út á götu,
varpaði hann öndinni léttara
og flýtti sér heim.
Næstu sex mánuði valt á
ýmsu um fjárhag Ronnie og
þar með líðan hans, en fremur
var hann þó í uppgangi. Hann
heyrði aldrei orð frá Ruby, og
Leon vinur hans, minntist ekki
á hana. Lífið gekk sinn vana-
gang hjá honum, og hann
gleymdi henni fyrir öðrum á-
nægjulegri viðburðum.
En einn góðan veðurdag
hringdi Leon dyrabjöllunni og
var mikið niðri fýrir; og þá
varð honum ljóst hvernig í
öllu lá.
„Hvernig er það Ronnie,"
sagði Leon alvarlega, „hvernig
gat þér dottið í hug að láta
þessa Ruby Dickson fá nafn-
spjald mitt?“
„Ruby Dickson?“ endurtók
Ronnie. „Ég hef aldrei heyrt
hana nefnda.“
„Vitleysa,“ sagði Leon óþol-
inmóður, „ég hef rannsakað
málið og það kemur í ljós, að
þú hefur gefið henni nafn-
spjald mitt fyrir nokkrum
mánuðum. En hvers vegna
gerðirðu það? Ég er nýbúinn
að fá bréf frá málafærslu-
manni hennar í því tilefni.“
„Málafærslumaður!“ hugsaði
Ronnie óttaslegin og sá sjálfan
sig í huganum verða fyrir máls
sókn vegna brots á hjúskapar-
loforði.
„Mér er alveg ókunnugt um
allt þetta,“ stamaði hann hik-
andi. „Það hlýtur að vera um
misskilning ð ræða, því að ég
hef aldrei heyrt Ruby Dickson
nefnda.“
„Jæja, þú hefur að minnsta
kosti gert mér stóran greiða,
gamli vinur,“ sagði Leon og sló
hjartanlega á herðar honum,
„því að stúlkutetrið er dáið
og hefur arfleitt mig að þús-
und pundum.“
Brandarar
Þegar ung hjón í Chicago ætl-
uðu að fara að sofa, urðu þau
vör við gluggagægi fyrir utan
svefnherbergisgluggann. Mað-
urinn fór óðara inn í stofu og
hringdi í lögregluna, en frúin
spígsporaði nakin um svefn-
herbergisgólfin.
Þegar lögreglan kom, greip
hún delann glóðvolgan. Konan
hafði séð fyrir því að hann
.færi ekki.
■ !.
Ung ekkja fór til legsteina-
smiðs og bað hann um að
smíða legstein á leiði hins
látna eiginmanns síns með eft-
irfarandi áletrun:
„Sorg mín er þyngri en ég
fái hana afborið.“
Nú fór svo að ekkjan og
legsteinasmiðurinn urðu ást-
fangin hvort af öðru. Það var
hin fræga ást við fyrstu sýn.
Þau urðu ásátt um að hittast
næsta kvöld, og þegar leg-
steinasmiðurinn fylgdi henní
heim eftir nnotarlegt kvöld,
spurði hann hvort hún vildi
breyta áletruninni nokkuð.
— Nei, svaraði ekkjan, en
þú getur bætt við hana „al-
ein“.
NY VIKUTIÐIND!
KOMPAN
Broslegt sjóslys. - Litla duflið.
Góðir krakkar. - Rányrkja.
Skringileiki.
Það er víst óhætt að segja, að skips-
tapar séu sjaldan til þess fallnir að
vekja almenna kátínu.
Þó hefur slíkt nú skeð. Um fátt hef-
ur meira verið rætt að undanförnu
en hið svokallaða Hamranes-slys; og
])ótt undarlegt megi virðast, ])ái finnst
fleslum þessi hörmulegi alburður
næsla brostegur.
Ekki eru getsakir manna um þetta
mál eftir hafandi í vikublaði, en þó
er yfirlýsing skipstjórans i dagblað-
inu Visi næsta brosleg, svo ekki sé
meira sagt, en þar lætur hann hafa
eftir sér eitt og annað undir yfir-
skriftinni:
„Við erum engir sprengisérfræðing-
ar“.
Þá varð einhverjum gárunganum i
bænum að orði:
„Það er nefnilega það!“
Ekki rennir okkur í grun, hvað
meint er með því.
Annars kemur sérfræðingum sam-
an um, að tundurdúfliðl sém s'þ'fökk
við síðuna á Hamranesinu, hafi verið
óvenju lítið — og ef til vill ekki til
þess ætlað að granda skipum, því til
samanburðar má geta þess, að þegar
togarinn Fylkir fékk tundurdufl í
vörpuna um árið, sökk skipið á kort-
éri.
Allir þar um borð voru á einu máli
um, að það, að skipið skyldi ekki
sökkva á þrem fjórum minútum,
hefði verið að þakka þvi, að fullfermi
af fiski var í lestinni og veitti fiskur-
inn að sjálfsögðu talsvert viðnám;
þannig að duflið sprakk meira út í
sjóinn en ella.
Hins vegar mun hafa verið tiltölu-
lega lítill fiskur um borð í Hamra-
nesinu, og liefði það því átt að sökkva
á örskammri stund, ef um venjulegt
tundurdufl hefði verið að ræða. En
(sem sagt) hér mun hafa vcrið um
smádufl að ræa, ef til vill sérlega
hannað til þess að koma togara á
hafsbotn á fimm klukkustundum!
Mikið hcfur að undanförfnu verið
fjargviðrast yfir hegðun unglinga ái
þjóðhátíðardögum. Hefur ekki staðið
á fjölmiðlum að blása út atferli hinna
viðbjóðslcgu unginga, sem vaða um
eins og óaldarlýður, ölóður, brólandi
og bramlandi og engu eirandi.
Ekki lætur lögreglan sitt eftir
liggja að úthúða krakkagreyjunum,
og gelur maður slundum ekki varist
þeirra liugsun að álíta, að hinir visu
verðir laganna séu að reyna að fá
sér fjöður i hattinn með því að sýna,
hve ægilegum vanda þeir standa and-
spænis.
Mörgum er liins vegar farið að finn-
ast að kominn sé tími til þess fyrir
fjölmiðla að iaka ekki bara myndir
af ælandi vandræðabörnum í mis-
þyrmingaleik, heldur mættu ef til vilt
einhvern tímann fylgja með myndir
af þeim, sem eru að gróðursetja i
Heiðmörkinni aða í Svínahrauninu
og yfirleitt hinum yfirgnæfandi meiri-
hluta, sem ef til vill er bezta og
fallegasta kynslóð, sem þetta auma
eysker hefur nokkurn tímann alið.
Og þá er blessað túristaflóðið að
byrja fyrir alvöru. Allir komnir í
stellingar að græða og eins og íslend-
ingar hafa gert frá alda öðli, — er
jlú semtjiður gamla trikkið viðhaft
að taka og gefa sem minnst í staðinn.
Yfir veginum til Þingvalla mun nú
sem áður á fögrum góðviðrisdögum
lianga mengunarrykmökkur frá bíla-
umferðinni, og sama er að segja um
veginn til Gullfoss og Geysis.
Hólelin úti á landsbyggðinni munu
halda áfram að vera eins og þau hafa
verið, að ekki sé nú talað um alla
fyrirgreiðslu.
Og athyglisvert mun það verða fyr-
ir útlenda ferðamenn, sem hingað
koma, að kynnast þvi, hvernig þriðja
flokks skílahótel leyfa sér að taka
sömu prísa eins og alvöruhótel hér i
borginni; en scm sagt nú ríður á að
plokka túristabjálfana.
Annars er það haft fyrir satt að
það, sem öðru fremur hafi orðið til
þess að laða útlendinga hingað, sé að
kynnast hinni frumstæðu þjóð og hin-
um frumstæðu skilyrðum, sem lands-
lýður býr við. Á þetta ekki hvað sízt
við i kamarmálum alls konar og
þrifnaðar og öðrum atriðum, sem
broslegt mega teljast, eins og t. d.
þegar verið er að moka sápu og kar-
bit ofan i gamla og löngu dauða gos-
hveri.
En sem sagt: úr því hægt er að
græða á skringileikanum þá það.
ASSA.