Ný vikutíðindi - 07.07.1972, Blaðsíða 4

4
NÝ VIKUTÍÐINDI
* Margurite
!■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
Framhald á bls. 3
sem nýtt og ferskt ævintýri.
Líkami minn hvíldi í faðmi
hennar, þungur af ljúfri nautn,
þungur og ástdrukkinn. Það
var fyrst, er hún var farin
frá mér, að ég vaknaði sem úr
eins konar meðvituðum dvala,
og þegar ég spurði sjálfan mig,
hvers vegna hún hefði farið,
þá fann ég, að ég hafði raunar
alltaf vitað svarið. Hún var
einfaldlega ungfrú Margurite,
hin stolta og sjálfsörugga, en
ístöðulausa stúlka.
* Sanaa-virkið
Framh. af bls. 7
steina skoppa niður á bak við
okkur uppi á brúninni; og nú
stóð hann þar tilbúinn að
skjóta. Ég mátti engan tíma
missa og skaut þrisvar.
Tvö skot hittu hann í brjóst-
ið. Hann snérist við og rann
niður af brúninni á steinana
fyrir neðan og splundraðist.
Þarna hafði munað mjóu, allt-
of mjóu. Ég sagði Hajid að við
skyldum sleppa Sanaa-ferðinni,
en hann skyldi vísa mér í átt-
ina að landamærum Saudi Ara-
bíu.
„En það get ég ekki,“ sagði
hann. „Prinsinn bað mig að
koma þér til sín, heilu og
höldnu. Ef ég geri það ekki,
sker hann af mér hausinn eins
og skot; þú veizt það.“
Ég hugsaði málið um stund
og gerði mér ljóst, að litli
Yemeninn minn stóð í ábyrgð
fyrir mig. Þótt ég skildi við
hann og legði einn af stað til
Saudi Arabíu, dræpi prinsinn
hann samt fyrir að óhlýðnast
skipunum. Hins vegar, ef við
héldum báðir til Sanaa, yrðum
við drepnir áður en við næð-
um þangað.
„Til Sanaa förum við,“ sagði
ég svo. „Af stað, hermaður.“
Honum létti greinilega yfir
ákvörðun minni. Ég hugsaði
sem svo, að ef ég ætti að
deyja, væru til verri menn að
deyja með, heldur en þessi
litli villimaður.
Við komumst til stöðva kon-
ungssinna í fjöllunum, gnæf-
andi yfir Sanaa, á þriðja degi-
inum. Tvisvar í viðbót hafði
verið á okkur ráðist og tvisv-
ar urðum við að skjóta okkur
leið í gegnum árásarhópana.
PRINS Ismáil virtist ánægð-
ur að sjá mig. Hann bauð mig
velkominn og brosti, svo skein
í hvítar tennurnar, þegar ég
gekk inn í tjaldið hans.
Honum hafði borist orð um
skotfimi mína, og hann tók
mér eins og stríðsbróður. í
hans augum var ég nú meira
en fréttasnápur; ég var orð-
inn heiðvirður bardagamaður,
manndrápsmaður.
„í kvöld ráðumst við á Kit-
ab, smáþorp nálægt Sanaa-veg-
inum,“ sagði hann, og handlék
gullinn rýtinginn sinn. „Þegar
við höfum yfirtekið það, er
ekkert, sem hindrar okkur á
leiðinni til Sanaa.“
Svo bætti hann við:
„Eini flugvöllurinn, sem
Egyptar eiga eftir í heilu lagi,
er í Kitab ... þeir verða gjör-
samlega á okkar valdi... við
getum gert við þá hvað sem
við viljum.“
Ég ætlaði að fara að segja
prinsinum, að mér þætti alveg
eins huggulegt að horfa á bar-
dagann frá háum kletti fjalls-
ins, á öruggum stað, þegar
hann gekk til mín og kyssti
mig rökum kossi á báðar kinn-
ar. Aðrir yfirmenn í tjaldinu
muldruðu eitthvað til samþykk
is. Nokkrir drógu rýtingana
upp í virðingarskyni. Ég þurfti
ekki túlk til að segja mér,
hvað þetta þýddi, Prins Ismail
var að heiðra mig. Hann var
að bjóða mér að ríða sér við
hlið í orustunni. Það eina sem
ég þráði!
TVÖ þúsund menn ruddust
inn í Kitab þessa nótt, á jepp-
um, hestum og fótgangandi.
Forystuna hafði prins Ismail
sem stóð í framsæti ww II,
þýzkum eyðimerkurbíl; hríð-
skotabyssa hans sískjótandi,
deyðandi hvað sem fyrir hon-
um varð. Á bak við hann,
hnipraði sig gætilega saman
friðarsinninn mikli John God-
frey, hinn skelkaði fréttaritari.
Árásin byrjaði vel. Konungs-
sinnar klifruðu yfir veggina í
Kitab og ráku Yemeni varð-
mennina í gegn með byssu-
stingjum og rýtingum. Svo,
þegar hliðin voru opnuð, og
ruðst var eftir mjóum stígum
þorpsins, byrjaði bardaginn fyr
ir alvöru.
Skyndilega, er við komum
fyrir horn eitt, horfðum við
upp í cpið ginið á rússneskum
skriðdreka. Ég renndi mér nið-
ur úr bifreiðinni og þaut i
burtu, inn í mjóa hliðargötu.
Skriðdrekinn byrjaði að spúa
eldi, og lenti sprengikúlan á
byggingu, því bifreiðin með
prinsinum og lífvörðum hans
hafði rétt náð að komast und-
an. En ég var þarna ennþá.
Ég sá hvar turn skriðdrek-
ans snerist, og dauðaraninn
leitaði að mér. Ég var viss
um að þeir, sem inni voru,
væru að endurhlaða. Innan
fárra sekúndna myndi byssan
miða aftur og skjóta, en í
þetta skipti hitta. Ég var kró-
aður inni, gat ekkert farið og
hvergi falið mig.
En skriðdreki er skriðdreki,
og mennirnir í honum voru
vissulega engir fyrirmyndar
hermenn. Það var aðeins eitt
að ræða fyrir mig.
Ég tók undir mig stökk og
hljóp beint að stálskrýmslinu.
Það var ekki hægt að miða
nógu fljótt. Turn skriðdrekans
var mannlaus. Lúgan var lok-
uð.
Ég beygði mig undir ranann,
stakk rifflinum inn um stjórn-
armannsgluggann og tók í
gikkinn. Öskrið, sem heyrðist,
sannfærði mig um, að ég hafði
ekki misst marks. Síðan, áður
en þeim gæfist ráðrúm til að
opna lúguna, skautzt ég ör-
snöggt upp á turninn. Auðvit-
að voru þeir vesalingarnir að
opna lúguna. Lokið lyftist, og
andlit gægðist út. Ég skaut aft-
ur, og lokið hlunkaðist niður,
en ekki fyrr en ég hafði séð
andlitið breytast í blóðuga
kjötkássu. Tveir voru farnir —
hve margir voru nú eftir inni?
— ★ —
ÞAÐ VAR ekki tími til að
halda þessum leik áfram.
Allt í einu opnaðist gluggi
fyrir ofan mig og ég sé skegg-
ugan Yemeni mann reiða sverð
til höggs. Hann hélt í unga1
stúlku, sem var hálf út um
gluggann og hálf fyrir innan.
Hvort hann ætlaði að henda
henni út um gluggann eða
hálshöggva hana á gluggakist-
unni, veit ég ekki.
Næstum því ósjálfrátt mið-
aði ég og skaut. Fjandmaður-
inn hvarf, og sverðið skall á
götuna fyrir neðan. Silkisjal
stúlkunnar hafði runnið niður
af herðum hennar og hún stóð
þarna með nakin brjóstin óg
starði á mig — örvita af
hræðslu.
Ég hentist inn í húsið, upp
lítinn stiga, og allt í einu var
ég kominn inn í skuggsýnt her
bergi. En ég var ekki einn.
Það hyllti í mannsmynd fyr'
ir framan mig, annan striðs-
mann, sem var öskureiður yf'
ir ónæðinu. Með annarri hend-
inni hélt hann í hálfnakta
stúlku, en með hinni teygði
hann sig í rýtinginn. „Nauðg-
unarfélagi“ hans lá við glugg'
ann, þar sem skot mitt hafði
fellt hann. Það var enginn
tími til að nota riffilinn, svo
að ég þreif skammbyssuna úr
hulstrinu og skaut um leið-
Það mátti ekki tæpara
standa. Sveigður rýtingurinn
var þegar kominn hálfa leiðina
að hálsinum á mér, þegar mað-
urinn hneig niður.
Báðar stúlkurnar hlupu til
mín, föðmuðu mig að sér og
néru andlitum sínum
vanga mína. Þá rann upp fyrir
mér sú staðreynd, að tvær hálf
naktar stúlkur væru að faðma
mig, og mér dauðbrá. Ég hafði
verið í klípu hjá skriðdrekan-
um, hvað þá hér, með tvö H*
prinsins við fætur mér. Hvað
annað, sem skeði hér eftir 1
Yemen, þá var ég hættur að
berjast.
Ég reyndi að koma stúlkun-
um í skilning um, að við mætt-
um engan tíma missa til að
komast burt frá þessum stað.
Konungssinar fylktu liði á göt-
unum (orustan hafði ekki stað-
ið nema í tíu mínútur, þegar
egypsku varðmennirnir voru
flestir dauðir) og rán og nauðg
unarkaflinn var rétt að byrja-
Ég held að þær hafi alveg
skilið, hvað ég var að fara.
Þær þrifu sjölin sín og voru
fast á hælum mér niður stig'
ann og út um dyrnar. Jeppa
hafði verið lagt beint á móti,
hinum megin við götuna, og
við stýrið sat Yemeni-maður.
Hann var upptekinn við að
koma ránsfeng sínum fyrir 1
bílnum og tók þess vegna ekki
eftir mér, þegar ég rotaði hann
með byssuskeptinu og dr°
hann út á götuna. Stúlkurnar
voru þegar seztar í aftursætin,
þegar ég setti í gang og ók
niður þrönga hliðargötu.
Við rétt sluppum, því að i
því að við lögðum af stað,
kom bifreið fyrir hornið full
af Konungssinnum. Það hvein
í byssukúlum yfir höfðum okk-
ar og þær buldu á rúðunum.
En við beygðum fyrir næsta
horn og sluppum. Ismail prins
hafði látið setja upp vegar-
tálma á aðalgötu þorpsins, til
að góma flýjandi Egypta. Ég
ók í gegnum það á 80 kíló-
metra hraða í gegnum tré-
stangir, hermenn og allt sam-
an; og ég sló ekki af hraðan-
um, fyrr en við vorum kom-
in tíu kílómetra út fyrir Kit-
ab. Þá stanzaði ég og leit til
baka til þorpsins, til viðbjóðs-
legra morðanna, nauðgananna
og ránanna.
“★ —
KITAB stóð í björtu báli,
brennandi depill í lóttunni-
Jafnvel frá staðnum, sem við
vorum á, gátum við heyrt skot
hvellina. Þeir héldu áreiðan-
lega áfram, þangað til ekkert
var eftir að drepa.
Stúlkurnar tvær stóðu sitt
hvoru megin við mig í myrkr-
inu og héldu hvor um sig í
hendur mínar, eins og þær
væru hræddar um að ég skildi
þær eftir þarna. Ég brosti til
þeirra, til að hughreysta þær
og láta þær skilja, að ég hefði
Flugfélagið hefur í förum þotur af gerðinni Boeing 727,-
fullkomnasta og vinsælasta farkost nútimans.
Hinar tiðu og þægilegu áætlunarferðir félagsins milli
íslands og nágrannalandanna eru miðaðar við þarfir
hins íslenzka ferðamanns.
( Glasgow, London, Frankfurt, Osló, Stokkhólmi og
Káupmannahöfn höfum við íslenzkt starfsfólk,
sem er/eiðubúið að veita yður alla fyrirgreiðslu,
hvert sem ferðinni er heitið.
Áætlunarflug Flugfélagsins milli landa er í tengslum
við^áætlunarferðir þess innanlands og áætlunarflug

/
annarra IATA flugfélaga erlendis.
Flugfélagið býður yður beztu þjónustu og
hagstæðustu fargjöld.
jtf ■ 'Ht- w
FLUGFÉIAG ÍSLANDS
Hraöi, þjónusta, þægindi