Ný vikutíðindi - 14.07.1972, Blaðsíða 2

2
NÝ VIKUTÍÐINDI
NÝ VIKUTÍÐINDi
Ctgefandi og ritstjón:
Geir Gunnarsson.
Ritstjórn og auglýslngai
Hverfisgötu 101A, 2. hæð
^íxni 26833 Pósth. 5094
Prentun: Prentsm. ÞJóaviljans
Setning: Félagsprentsmiðjan
Myndamót: Nýja prentmynda-
gerðin
Alvara
á ferðum
Það er kannske að bera í
bakkafullan lækinn að tala
um friðun og vernd ungvið-
is fiskistofns okkar, en það
verður aldrei um of brýnt
fyrir öllum, liversu þýðing-
armikil sú friðun er.
Hún hefur verið vanrækt
•— því miður — en nú þarf
að halda uppi áhuga og
framkvæmd i þessum efn-
um. Við vitum hvernig sild-
in hvarf og kolinn var að
fara sömu leiðina, þegar
framsýnir menn friðuðu
Faxaflóann.
Þetta mál var eðlilega of-
arlega á baugi á síðasta
Fiskibingi, enda gerðar þar
samþykktir um að mjög
væri aðkallandi, að á af-
mörkuðum svæðum með-
fram ströndum landsins,
þar sem vitað er að mikið
er af ungfiski, sé algerlega
bönnuð notkun veiðarfæra,
eins og segir orðrétt í fund-
argerð.
Þótt raunar mæti segja,
að ékki myndi nú skaða að
renna öngli í sjó á þessum
stöðum, þá er hér full al-
vara á ferðum.
Undrunarefni
Tvennt er það, sem vek-
ur furðu erlendra ferða-
manna hér — fyrir utan
loftið, vatnið og litina, —
en það er sjónvarpsþjónust-
an og umferð gangandi
fólks um akbrautir beint
fyrir framan bílana.
Hvar i heiminum þekkist
það, að loka sjónvarps-
stöðvum einhvern vissan
tima á ári, af því starfsfólk-
ið tekur sér frí — einkum
og sér í lagí þegar sú sama
stöð græðir miHjónir, ef
elcki tugmilljónir?
Og hvar í menningarborg
æðir tolk í hægðum sínum
beint fyrir bílana — og
herðir ekki einu sinni á
sér, þótt bílarunan sé kom-
in að þeim?
Svona fólk á að taka
rækilega til bæna.
KAiPSVSUl.
TÍOINDI
Sími20«33
„Af hverju kemurðu ekki
upp með mér? Við getum
fengið okkur sopa.“ Andrey
teygði handleggina upp yfir
höfuðið og geispaði, og sveigði
líkamann í stóran boga. Hún
hló. „Ég er bara svp lurkum
lamin eftir að hafa setið í
þessari skrifstofu allan daginn,
að ég þarf að teygja duglega
úr mér.“
Róbert leit á mitti hennar
og mjaðmir. Þau stóðu úti
fyrir 'yftunni.
„Allt í lagi,“ sagði hann.
„Bezt að ég komi snöggvast
upp. En það er virkur dagur
á morgun. Ég held ég láti
sopann eiga sig.“
Andrey brosti af þolinmæði
og lagði lófann við vanga hans.
„Ef mér geðjaðist ekki vel að
þér, Róbert, myndi ég halda
að þú værir leiðindaskarfur.“
Hann hló óstyrkum hlátri.
Dyrnar opnuðust og þau fóru
inn í iyftuna.
„Styddu á hnappinn á 12.
hæð,“ sagði hún. Hún brosti
og varð rjóð í framan. „Mig
langar að sjá, hvort þú kannt
að nota hendurnar.“
Róbert roðnaði ofurlítið og
hleypti brúnum. Audrey gerði
honum ætíð órótt, þegar hún
talaði í þessum dúr. Hann lag-
aði á sér bindið og slétti úr
hvíta klútnum í brjóstvasan-
um.
„Hættu þessu nostri við
sjálfan þig,“ sagði Audrey, „ef
þú ert leiður, þá segðu það
bara,“ hún færði sig nær hon-
um og tók höndunum utan um
hann. „Svona — er þetta ekki
betra en að laga á sér bindið?
Róbsrt sté aftur á bak, og
hendur hennar hvíldu enn á
honum og hreyfðust hægt upp
og niður. Hann tók um úlnliði
hennar og ýtti henni frá sér.
Éyftúdýrnár' opnúðust. Þau
voru á 12. hæð. Hann vék til
hliðar og lét hana fara á und-
an út. Hún gekk nokkur skref
á undan honum, afar kæru-
leysislega, vaggaði út á hlið-
arnar og hringlaði lyklunum
í hendinni.
„Geturðu ekki gengið beinni
en þetta?“ sagði hann. Svo
varð hann að kingja, því hann
var þurr í hálsinum.
„Ég vildi það svo gjarnan,
; Bobbi, en kvenlíkamar eru nú
einu sinni ekki beinir. Við
I erum ekki þannig skapaðar.“
„Hvernig eru þeir þá skap-
aðir?“ spurði hann.
„Ja, ef þú veizt það ekki,
er eins gott fyrir þig að læra
það í hvelli. Ég get ekki gefið
þér betra ráð.“
Hún bjó í nýrri viðfelldinni
íbúð. Þarna var tvíbreitt rúm
með rauðri flosábreiðu. Þegar
Róbert settist í sófann, var
rúmið beint andspænis honum.
Hann horfði á myndirnar á
veggjunum, þykkt, blátt gólf-
teppið, fallega lampa og
myndastyttur, sem voru á víð
og dreif um íbúðina. Andrey
hafði ekki nóg kaup í fram-
færsluskrifstofunni til að hafa
efni á slíkri íbúð. Hann velti
því fyrir sér, hvaðan hún
fengi peningana sem á vant-
aði. Hún var nú frammi í eld-
húsi. Hann heyrði glamra í
glösum.
„Ég vil ekkert að drekka,“
kallaði hann.
„Þú hefur bara gott af
sopa,“ kallaði hún á móti.
„Þetta er gömul fjölskyldu-
blanda. Við gefum svörtu sauð-
unum í fjölskyldunni hana,
þegar þeir verða of leiðin-
legir.“
Hún kom með tvö glös af
gulleitum vökva. Hún rétti
honum annað, settist við hlið
honum og dró undir sig fæt-
ITngra ekkjan
Gleðisugu eítir IVick Tuis
urna. Skóna hafði hún tekið
af sér. Róbert horfði á fætur
hennar. og hún tók eftir því.
„Ég er sárfætt,“ sagði hún.
það er ekki vond lykt af þeim,
er það?“
„Nei, ekki af svona fallegum
fótum,“ svaraði hann.
„Ha! Þú ert ekki farinn að
súpa á þessu ennþá, og þó
farinn að slá mér gullhamra.
Ef þú færð þér nokkra munn-
sopa, nauðgar þú mér líklega.“
„Nei, það geri ég ekki, sagði
Róbert alvarlega.
„Af hverju ekki?“
„Af hverju ekki?“ Róbert
leit til dyranna, eins og hann
ætti von á að einkaspæjarar
væru : þann veginn að brjót-
ast inn. Hann hafði heyrt get-
ið um slíkt. Hver myndi taka
mark á honum, ef Audrey
héldi því fram að hann hefði
nauðgað henni? Hann saup á
glasinu óstyrkur og naut yls-
ins, sem lagði fyrir brjóst hon-
um. Audrey var búin úr sínu
glasi.
„Ert þú áköf drykkjukona?“
spurði hann til að segja eitt-
hvað.
„Ég er áköf við allt,“ sagði
hún. ,En hvað um þig?“
„Ert þú ákafur við allt?“
Hann lauk úr glasinu og
var ekki eins óstyrkur og áður.
„Ég fæ mér smávegis sem
meðal,“ sagði hann.
„Smávegis hvað?“ sagði hún.
Audrey hallaði sér upp að
honum. Hann fann að brjóst
hennar þrýstust að handlegg
hans. Hann hugsaði, að það
væri bezt að kyssa hana, úr
því þau sátu svona notalega
saman. Þegar hann snart varir
hennar með sínum, opnaði hún
munninn.
„Hvernig get ég kysst þig,
ef þú gerir þetta?“ sagði hann.
„Svona, bjáni.“
Róbert var fljótur að læra
og hún tók handleggjunum ut-
an um hálsinn á honum og
dró hann að sér. Hann tók
yfir um hana og þrýsti a
bakið á henni. Hún gaf frá sér
lága stunu og læsti nöglunum
í axlir honum.
„Leggðu mig aftur á bak, ‘
sagði hún. Um leið og hún
hallaði sér á bakið, dró hún
hann ofan á sig.
„Slökktu ljósið, Róbert, það
sker mig í augun.“
Róbert slökkti.
„Mér geðjast vel að þér,
Audrey.“
„Við skulum tala um það
seinna, er það ekki?“
Kjóllinn hafði færzt upp að
mitti, og Róbert fann
allt í einu fætur hennar lykj-
ast utan um sig og þrýsta
honum fastar að henni. Ofur-
lítið ískurhljóð barst frá vör-
um hennar.
„Ég vil að þú klæðir mig
úr,“ sagði hún lágt. „Þá verð-
ur þetta betra.“
Hendur og fætur Roberts
skulfu, og ilmvatn hennar
sveið i nösum hans. Audrey
herti takið með fótunum utan
um hann.
„Ég vil standa upp, Audrey.“
„Æ, komdu nú. Segðu þetta
ekki.“
Hann teygði sig og kveikti
ljósið. „Það er að verða áliðið.
Ég verð að fara snemma á fæt-
ur í fyrramálið.“
„Robert, spilltu nú ekki öllu.
Við gætum haft það svo gott
saman.“
Hann reis upp af sófanum.
Dauft bros lék um varir hans.
„Því miður. En ég sé þig á
morgun. Er það í lagi?“
, Hann gekk út.
„Allt í lagi, fjandinn hafi
það,“ sagði hún í því dyrnar
lokuðust. Hún strauk hendinni
um ennið. „Æ, ég er öll í
uppnámi. Hvern skrattann á
ég nú að gera?“
ROBERT hafði unnið í
framfærsluskrifstofu Fíladelfíu
í þrjá mánuði, þegar Audrey
var ráðin þangað. Fyrri sam-
starfsstúlka hans, Rennie Lew-
is, hafði verið barin sundur og
saman af múrara, sem kom til
að setja arin í íbúð hennar.
Hún var feit og bólugrafin, en
hún bættí það upp með vilja
um það, sem hana skorti
á girnileik. Þegar Robert byrj-
aði að vinna með henni, hafði
hún reynt að koma honum til
við sig með öllum ráðum. En
hann skipti sér ekkert af
henni. Hún komst brátt að
þeirri niðurstöðu, að hann
hefði álíka mikinn áhuga á
henni og' fluga á kóngulóarvef.
En Audrey var öðruvísi.
Hún haíði langa og fagurlag-
aða fótleggi, og var ekkext að
hylja þá með of síðum pilsum.
Hárið var svart og gljáandi og
líkaminn allur með þægileg-
um, mjúkum boglínum. Auk
þess notaði hún ekki eins gróf-
ar aðferðir til að tæla hann
og Rennie hafði gert. Hún var
heillandi full af kynþokka án
þess að gera nokkuð serstalíi
til að láta á því bera. Robert
gat ekki varist að sleikja út
um, þegar hann horfði á hana.
Hann óskaði, að hann gæti
verið athafnasamari gagnvart
kvenfólki, en það var eins og
eitthvað í eðli hans héldi aft-
ur af honum. Hann reyndi að
gera sér grein fyrir, hvað það
væri, en hann komst ekki að
neinni niðurstöðu.
Kannski yrði það öðruvísi
gagnvart Audrey, sagði hann
við sjálfan sig, þegar sjálfs-
traustið var sem mest, eða
hann hafði fengið sér nokkur
glös.
ÞAU voru vön að borða
saman um hádegið, og þá var-
aðist Robert ætíð að reka sig
á hné hennar undir borðinu.
Og hann tók að bjóða henni
út, og henni til sárrar gremju
hagaði hann sér ætíð sem full-
kominn heiðursmaður. Eftir
nokkurn tíma tókst henni að
fá hann til að kyssa sig, og
loks að koma upþ í íbúð henn-
ar, þó hún yrði ókvæða við,
þegar hann gekk út og yfirgaf
hana. Þegar hann var farinn,
afklæddi hún sig og stóð
frammi fyrir mannháum spegli
og reyndi að gera sér Ijóst,
hvað væri eiginlega út á hana
að setja. Var eitthvað, sem
hann iangaði í, sem hún hafði
ekki? Hún sneri sér í hring og
dáðist að nöktum líkama sin-
um, án þess að geta skilið,
hvað að væri.
Daginn eftir, sem var föstu-
dagur sökkti Róbert sér niður
llúit var öðruvísi en aðrir styrk-
Jicgar, sciu Róbcrt liafði kruui af —
yngri og solinari. „Þarltu að fara
strax. (tegar (»ú liciur aflient mer
pcniiBganaÝ’* — Ilún hrosti og lmeppti
írá sér kjúlnum. „Á ég ekki að
endurgjalda (»á íneð einhver(u?“