Ný vikutíðindi - 14.07.1972, Qupperneq 4
4
NÝ VIKUTÍÐINDI
Maðurinn sem var líflátinn tvisvar
Fyrir 20 árum gerðist eftir-
farandi atburður í Mexíkó:
Maður að nafni Ernesto Real
var dæmdur til dauða af her-
rétti 1. febr. 1930. Dómurinn
var lesinn upp samdægurs og
líflátið ákveðið klukkan sex
næsta morgun. í sólarupprás
var hinn dauðadæmdi vakinn
og leiddur út. Hópur hermanna
var látinn flytja hann til af-
tökustaðarins. Og er hann hafði
verið staðsettur, þar sem vera
bar, skipaði fyrirliðinn þeim að
skjóta. Ernesto hné þegar nið-
ur, enda höfðu sjö skot hæft
mark. Hermennirnir héldu síð-
an til skála síns, án frekari
aðgerða, því enginn gat um
það efast að maðurinn væri
steindauður.
En þótt undarlegt mætti virð
ast var maðurinn alls ekki
dauður. Hann raknaði aftur
við og tókst með miklum erfið-
ismunum að komast út á þjóð
* Unga ekkjan
Framh. af bls. 3
Ijómandi. Róbert fann fingur
hennar klípa um handlegginn
og langaði til að kippa honum
að sér, en vildi ekki móðga
hana. „Myndirðu vilja hjálpa
mér ofurlítið, svona sterkur
maður eins og þú ert? Það
tekur ekki margar mínútur. Ég
þarf að setja nokkra kassa í
upp á skápinn í hinni stofunni,
en þexr eru of þungir fyrir
mig. Það er sumt, sem þarf
karlmann til að gera.“
„.Með ánægju,“ sagði Róbert.
Hann veitt því athygli, að frú
Vittorini var hávaxin, blóm-
leg og gerfileg kona, þrátt fyr-
ir allt, sem Audrey hafði sagt
um hana. En ef hún þurfti á
aðstoð að halda, var það ekki
nema sjálfsögð greiðvikni.
Hann fór með henni inn í
hina stofuna.
Við hliðina á stóru rúmi
voru þrír pappakassar. Hinu-
megin við rúmið var hár skáp-
ur.
Róbert benti á kassana. „Eru
það þessir?“ spurði hann.
Frúin hafði sezt á rúmið og
lagt fæturna upp í það. Hann
sá þá gegnum þunnan slopp-
inn.
„Það eru þessir.“
Róbert tók upp einn kassann.
Hann var grjótþungur, en
hann reyndi að láta ekki á
því bera. En æðarnar tútnuðu
á hálsi hans og ennið varð
rakt af svita. Hitinn var ó-
þægilegur þarna inni. Róbert
lyfti kassanum, en sá að hann
næði ekki upp á skápinn.
„Hefurðu eitthvað, sem ég
get notað til að stíga upp á?“
spurði hann.
„Já, það er stigi í eldhúsinu.
Það er til vinstri.“
ÞEGAR hann kom fram í
eldhúsið, fann hann að hann
var afar þyrstur.
„Hefurðu nokkuð að drekka
hérna, frú Vittorini? Ég er
dauðþyrstur.“
„Það er vín i ískápnum.
Komdu með það hingað inn.
veginn, sem lá þar skammt frá.
Bóndi nokkur, sem var á leið
til næstu borgar fann manninn
og flutti hann dauðvona til
sjúkrahúss. Þar hjarnaði hann
við. Sár hans voru grædd og
hann komst til fullrar heilsu.
Enginn spurði, hvernig hann
hefði særzt, því allir héldu að
hann hefði orðið fyrir árás ó-
aldarflokks, slíkt var þarna
daglegt brauð, svo ekkert var
frekar í þessu rekist.
En um það bil, sem Ernesto
var að verða ferðafær minntist
forstöðumaður hælisins á or-
sök sára hans, og sagði sjúkl-
ingurinn honum þá brosandi
alla söguna, að hann hefði ver-
ið dæmdur til dauða og skot-
inn. En læknirinn var sam-
vizkusamur maður. Honum
fannst það vera skylda sína að
gera yfirvöldunum aðvart. Af-
leiðingin varð sú, að flokkur
hermanna kom í sjúkrahúsið
Og glös. Þau eru í veggskápn-
um. Mér veitir ekki af ein-
hverju svalandi líka.“
Róbert fann vínbrúsa í ís-
skápnum. Hann fór með hann
og glös inn í svefnherbergið.
Þegar hann kom, færði frúin
sig til og klappaði á rúmið við
hliðina á henni.
„Farðu úr skónum,“ sagði
hún, „svo þú óhreinkir ekki
rúmfötin."
Róbert hellti víni í stór glös-
við hann glasinu.
„Skál,“ sagði Róbert. Vínið
var ískalt og dásamlegt á bragð
ið. Hann tæmdi það í tveim
sopum. Frúin setti hálft glas-
ið frá sér og hellti aftúf í hjá
honum.
Þau drukku þegjandi nokkra
stund. Heitur andvari barst
inn um opinn gluggann og
gerði þau syfjuð. Róbext los-
aði um bindið og leit upp á
skápinn, sem hann átti eftir
að ná upp á. Vínið kom hon-
um til að sýnast hann lægri en
áður.
Allt í einu rak frúin upp óp.
„Hvað er að?“ spurði Róbert
áhyggjufullur.
„Það er bakið á mér. Ég
ofreyndi mig um daginn, þeg-
ar ég reyndi að lyfta þessum
kössum. Ég hef sáran verk
hérna.“
„Er nokkuð hægt að gera
við því?“
„Stundum skánar það, ef
það er nuddað. Frú Veronese
hérna á hæðinni fyrir neðan
gerði það í gær. Heldurðu, að
þú getir gert það?“
Róbert varð þurr i hálsin-
um. Hann fékk sér vænan sopa
og varð léttara.
„Ég gæti reynt það,“ sagði
hann.
„Ég yrði afar fegin,“ sagði
frúin. Hún sneri sér á mag-
ann. Róbert tók að strjúka á
henni bakið undir bláum
sloppnum. Eftir andartak sagði
hún:
„Það yrði betra ef þú tækir
sloppmn frá, heldurðu það
ekki?“
Róbert dró sloppinn gæti-
lega niður af öxlum hennar,
og hún reisti sig upp á olnbog-
ana til að gera honum auðveld-
ara fyrir. Hann togði sloppinn
og sótti Ernesto. Þeir bundu
hann við tré og skutu hann,
þrátt fyrir mótmæli læknisins.
Að þessu sinni var svikalaust
unnið. Ernesto Real raknaði
ekki við.
Nýlega hefir þetta mál aftur
komið á dagskrá, vegna þess,
að sonur Ernesto Real — og
honum samnefndur — sem ó-
fæddur var, er faðir hans var
líflátinn, hefir krafizt nýrrar
rannsóknar á máli föður síns.
Endurrannsókn var synjað, en
hins vegar var ekki hægt að
koma í veg fyrir að Ernesto
Real hinn yngri heimtaði rann-
sókn á framkvæmd líflátsdóms-
ins. Hafði liðsforinginn, sem
stjórnað hafði framkvæmd
dauðadómsins, ekki brotið af
sér, og var síðara líflátið íram-
kvæmt samkvæmt lögum?
Mál þetta vakti á sínum tíma
mikla athygli og gremju um
gjörvalla Ameríku.
niður að mitti og tók svo að
nudda hold hennar þéttings-
fast.
„Mmm ÞETTA er gott,“
sagði hún. „Þú hefur indælar
hendur... ofurlítið neðar,
viltu gera svo vel.“
Róbert dró sloppinn neðar,
unz mjaðmir hennar komu í
ann. Mjaðmir hennar tóku að
hreyfast lítilsháttar fram og
aftur. Róbert færði hendurnar
neðar unz þær hvíldu á rass-
kinnum hennar. Hann strauk
þær í nokkrar mínútur, unz
frúin byrjaði að stynja og
glennti sundur fæturna.
„Ég hef líka verki í fótun-
um,“ sagði hún.
Róbert tók alveg af henni
sloppinn, hún lá með lokuð
augun og sviti rann niður bak-
ið á lxenni á iðandi mjaðmirn-
ar. Frú Vittorini velti sér við.
„Þú ert ágætis framfærslu-
starfsmaður,“ sagði hún.
„Myndir þú vilja kyssa mig?“
Róbert fannst það ágæt hug-
mynd. Þegar hann hafði kysst
varir hennar, dró hún hann
niður að sér, og hann kyssti
hana meira. Svo lét hún hann
leggjast við hlið sér og gældi
við líkama hans.
„Þetta er nóg,“ sagði hann.
Hann lagði hana aftur á bak,
og frú Vittorini gaf frá sér 14
mánaða gamalt andvarp. Frú-
in hafði sæmilega reynslu í
faginu, og eftir andartak voru
bæði hún og Róbert í slíku al-
gleymi, að þau heyrðu alls
ekki hrópin frammi á gangin-
um. Það var Pattelli, sem kall-
aði, að hann væri kominn með
blöðin.
„Ó,“ stundi frúin, og það
brakaði í gömlu rúminu.
„Á ÉG að setja upp kass-
ana?“ spurði Róbert, áður en
hann fór. Þá var kominn laug-
ardagsmorgunn.
„Vertu ekki að hafa fyrir
því,“ sagði ekkjan. „Þú getur
gert það næst, þegar þú kem-
ur.“
Róbert glotti og kvaddi hana
með kossi. Þegar hann kom
út á götu, tók hann eftir því,
að hann hafði gleymt að láta
á sig bindið, og hann var ó-
rakaður. En honum stóð alveg
á sama. Hann ók að veitinga-
húsi og fékk sér morgunverð.
Lystin var með fádæmum góð.
Á eftir kveikti hann sér í síg-
arettu. Allt í einu fann hann
til fiðrings í lendunum. Það
var ekki langt heim til Audrey.
Sennilega var hún heima enn-
þá. Það var ekki langt liðið á
dag.
HANN ók þangað og fór upp
í íbúð hennar.
„Hvað ert þú að gera hing-
að?“ spurði hún.
Róbert tók um hönd hennar
og leiddi hana að rúminu.
„Þú ætlar að sýna mér,
hvernig þetta húsgagn er not-
að,“ sagði hann og benti á rúm
ið.
Audrey brosti. „Hvers vegna
núna?“
Róbert strauk um brjóst
hennar. „Því ekki núna?“ sagði
hann.
Hún þrýsti hendur hans.
„Það veit ég heldur ekki,“
sagði hún lágt. „Færðu mig
úr.“
* Mor5 í Mexíkó
Framh. af bls. 7.
hugsa til þess, að hann hefði
aðra konu en hana; hún hafði
verið móðguð á hinn svívirði-
legasta máta, og hvað gat hún
þá annað gert en að skjóta
hann?
Hann bað kviðdómendurna
enn einu sinni að líta á hina
ákærðu, sem væri lýst sem
„fegurðardís með yndislegan
og svellandi líkama eins og
málverk eftir Rubens“ — og
| svo settist hann.
Dómur kviðdómendanna féll
; samstundis: Hún var sýknuð.
| Þar næst tóku kviðdómendur,
j ásamt áheyrendum, verjand-
ann og báru hann á gullstól
eftir götunum, þar sem múgur-
inn hyllti hann.
Þetta var þó í sjálfu sér
I merkilegt og sögulegt mál,“
segir Sir Thomas. „Þetta or-
sakaði það, að nokkrum vikum
síðar var afnumið með lögum
í Mexikó að láta kviðdómend-
ur starfa við réttardóma.“
* Þórscafé
Fraxnh. af bis. 8.
fyrst og fremst. Síðan á
fimmtudögum og laugardög
um „görnlu dansarnir“, sem
hafa ætíð haft afar miklum
vinsældum að mæta frá
fyrstu tíð, er þessi skemmti
staður tók til starfa 1945.
Bljómsveitir hússins eru
nú P.J. og söngkonan Helga.
En fyrir gömlu dönsunum
er Polka-kvartett, söngvari
Björn Þorgeirsson.
Þórscafé er nxeð elsta
skemmti- og danshúsum
höfuðstaðarins, sem starfað
hefur undir sörnu stjórn og
a fðormi til í nær 27 ár, og
þennan vinsæla samkomu-
stað hafa hátt á aðra millj-
ón manna sótt lieim frá
stofnun hans.
* Æðisíegt svaEI
Framh. af bls. 1
að sletta úr ldaufunum.
Þessar sólarparadísir enu yf
irfullar af vergjörnum
skandinaviskum smástelp-
um í leit að girnilegum
mönnum, sem eru til i að
sletta svolitið úr „klaufan-
um“.
Sem sagt — allt i fullu
fjöri í sólarlöndum.
* Hamranesið
Framh. af bls. 1
skartgripi upp á hundrað
þúsund hver um borð — og
að sjálfsögðu hefur ekki
verið hægt að bjarga neinu,
þar sem ekki voru nema
fimm tímar til stefnu!
/
GITARKENNSLA
SIMi L 58 2b
m.
„Skál,“ sagði hún og klingdi
ljós. Hann þrýsti höndunum
að mjóhryggnum á henni, og
öðru hverju snertu þær sitjand