Ný vikutíðindi - 14.07.1972, Síða 7

NÝ VIKUTÍÐINDI
7
æddi fram eins og trylltur uxi
án árangurs. Aftur á bak og
áfram á ný, en allt kom fyrir
ekki, en svo að lokum brast
önnur keðjan. Orustan hélt
áfram með smáhvíldum, með-
an skipstjórinn var að reyna
að ná andanum. Einu sinni fór
ég upp og bauðst til að taka
við, en var skipað að hypja
mig burtu, og frá stórskemmd-
um munni skipstjórans rigndi
yfir mig skömmum og formæl-
ingum.
„Þegar vélsíminn hættir að
hringja,“ skrækti hann. „Því
þá er ég búinn að vera og þá
er komið að þér að taka við.
Þar til getur þú hypjað þig
undir þiljur.“
Það eina, sem ég gat gert,
var að láta kynda undir kötl-
unum eins og mögulegt var.
„Kyndið þið, kyndið þið, þar
til katlarnir springa.“ Vélstjór-
anum var ljóst, að katlarnir
gátu sprungið á hverju augna-
bliki og tætt skipið í sundur,
en okkur kom saman um að
það væri skárra hlutskipti en
að brenna hér í hel.
Nú hafði það þó sýnt sig, að
hægt var að sprengja keðju og
það var fyrir okkur sem lof-
orð um að við ættum að lifa
lengur, þrátt fyrir allt.
Seinni keðjan var látin
renna á enda til að fá lengra
tilhlaup, en samt sem áður hélt
hún.
Fram og aftur þeyttist skip-
ið í sinni vonlitlu baráttu, og í
hvert sinn, sem það rykkti í
keðjuna, var eins og tennurnar
væru að hrynja úr munninum
á okkur. Það var víti. Allan
tímann stóð skipstjórinn í
brúnni; hendur hans voru nú
svo brenndar, að hann gat
ekki haldið um stýrishjólið
heldur notaði hann handlegg-
ina og axlirnar.
Eldhafið í landi var stöðugt
hið sama, og mér sýndist jafn-
vel að það hefði magnazt, enda
frétti ég síðar að enn ein rifa
hefði opnazt og hellt nýju
hraunflóði, sem meðal annars
lagði i eyði bæ hins vegar á
eynni, sem hafði sloppið við
fyrstu ógnirnar.
— ★ —
SVO að lokum, eftir klukku-
tíma látlaust strit, sprakk
seinni keðjan. Það gerðist svo
óvænt, að skipið hefði runnið
beint á land, ef ekki hefði
notið snarræðis skipstjórans,
sem tókst með yfirmannlegu
afli að leggja stýrið hart á
borð. Þessi björgun var krafta-
verk; ef skipið hefði runnið á
land, hefðum við allir verið
glataðir; en þótt skipstjórinn
væri hálfblindur og næstum
lifandi steiktur, tókst honum
að snúa skipinu og taka stefnu
til hafs.
Þá loks var það sem hann
féll saman og ég tók við stjórn
inni; ég fékk aðeins leifarnar
af því víti, sem hann hafði ver-
ið í allan þennan tíma, og þær
voru sannarlega ekkert sæl-
gæti. Því sem hann hefur mátt
þola, reyni ég ekki að lýsa, en
eftirlæt það hugmyndaflugi les
endanna.
Mér tókst að draga skipstjór-
ann hlé við kortaklefann,
sem raunar var ekki klefi leng
ur, heldur kolsvört lítil hola;
allt var upp brunnið þar inni,
sem Drunnið gat, og þó hafði
aldrei' logað þar eldur, heldur
hafði glóandi askan eytt öllu.
LARETT: 42 langar 16 gangnamenn
1 sáliænt 43 gúlsopa 18 mjakir
5 vex 45 einlægni 19 vanrækir
10 frumefni 46 fyrirbrigðinu 21 slæma
11 jaki 48 moldóttu veðráttan
12 telpa 49 hnigna 22 bor
14 hræðilegt 50 einkennisstafir 24 rak
15 þekjurnar 51 innlagt 26 leikur
17 klæðleysi 52 sakna 28 fara
20 eldfæri 53 stöðuvatn 29 þrír eins
21 ræmur 31 hröngl
23 kornsléttu LÓÐRÉTT: 32 sægur
25 flana 1 árbók 34 brettin
26 taka 2 svölun 35 prédikunarrödd
27 leiðina 3 vantreystir 37 nes
29 treð 4 brugga 38 spúðu
30 heiðarleikinn 6 konungleg 39 magnari
32 úrgangur 7 goðin 41 andvarp
33 farkostur 8 prúð 43 orms
36 lína 9 skrifstofumenn 44 naum
38 þotin 13 líkamshluta 46 ískra
40 reiðmaður 14 mikla 47 siga
KmmmGÁTAN

Mér tókst að ná sambandi við
vélamennina, og þeir komu
okkar hrausta skipstjóra undir
þiljur.
Annar stýrimaður bauðst til
að skipta við mig, en ég fylgdi
dæmi skipstjórans og neitaði
að fara.
Stjórn skipsins var hvergi
nærri auðveld. Stýrið var að
vísu í lagi, þótt það mætti
teljast óskiljanlegt, — en átta-
vitinn var ónýtur, svo ég varð
að stýra 1 blindni í reykhafinu
í heilan klukkutíma. Þá loks
grilltum við í sólina og gátum
tekið stefnu til næstu eyjar,
St. Lucia, og þangað náðum
við fljótlega.
Þar vissi enginn neitt um
þau ósköp, sem yfir St. Pierre
höfðu dunið, en þó grunaði
menn að eitthvað hefði gerzt,
því talsvert af ösku hafði þeg-
ar náð til þessarar eyjar og
lagðist eins og fín slæða yfir
allt. Það var uppi fótur og fit
á eynni, þegar við slöguðum
inn á höfnina á þessu kolsvarta
skipsflaki. Það var í skyndi
;endur af stað hjálparleiðang-
ur, ef vera skyldi, að enn væri
sinhver á lífi í borginni.
Ég bauðst til að fara með
[yrsta skipinu, sem fór til
Martinique, en ég hef oft ósk-
að þess að það hefði ég aldrei
gert. Ég hafði séð þennan ynd-
isfagra aldingarð, og nú mætti
;jónum okkar ruslhaugur, dauð
ur staður, aska! 40.000 manns
ag þessi fagra byggð, allt horf-
ið að eilífu á skammri stundu.
-★-
EN ÞÓTT eyðing St. Pierre
standi mér sífellt fyrir hug-
skotssjónum sem hræðilegasti
harmleikur, sem ég hef verið
vitni að og einn sá mesti, sem
um getur í sögunni, þá var
ég einnig vottur að því, þessar
geigvænlegu stundir, hverju ó-
bugandi vilji getur áorkað. Ég
gleymi aldrei skipstjóranum í
brúnni, hendurnar sviðnar að
beini, andlitið alsett blöðrum
og logandi klæðin. Ég gleymi
aldrei, hvernig hann barðist,
hvernig hann neitaði að láta
kúgast af ógnarhamförum nátt-
úruaflann og hvernig vilji
hans að lokum sigraði. Hann
bjargaði skipshöfn sinni og
hann sannaði að hugrekki
þekkir ekki undanhald.
Morð í
£iiikeniiileg réttarfiiöM
EINHVER einkennilegustu
réttarhöld, sem ég hef verið
stuttu fyrir síðustu heimsstyrj-
við, áttu sér stað í Mexikó
öld,“ segir enski lögfræðingur-
inn Sir Thomas Artemus Jon-
es í bók sinni „Without my
wig.“ „Dómarinn sat klæddur
brúnum sportklæðum meðal
kviðdómendanna fyrir miðju
skeifumynduðu borði og lék
sér að örlítilli skambyssu. Leik
sviðsbyggður réttarsalurinn
var þéttskipaður áheyrendum
og blaðaljósmyndurum. Allir
reyktu í salnum, að udantek-
inni ákærðu, tuttugu ára gam-
alli fagurri stúlku, sem sat á
venjulegum eldhússtól og svar-
aði róleg öllum spurningum,
sem — við stöðug leiftur frá
blaðaljósmyndurum — var
skotið að henni.
Jú, það var skammbyssan
hennar, sem dómarinn var að
leika sér með. Jú, hún hafði
drepið manninn sinn, hershöfð-
ingjann, en hann hafði ögrað
henni til þess. Morgun nokk-
urn hafði hún lesið í blaði, að
hershöfðinginn var sakaður
um fjölkvæni. Hún hafði þotið
til herbergis hans og spurt
hann, hvort það væri satt, sem
blaðið segði, að hann væri
fjölkvænismaður. Hann hafði
svarað játandi, og þá hafði
hún skotið hann.
Málið og réttarhöldin, sem
stóðu yfir í fjóra daga, og
sem næstum orð fyrir orð voru
birt í mexíkönsku blöðunum,
hófst með því, að dómarinn
krossyfirheyrði ákærðu og not-
aði tækifærið til að skamma
hana fyrir það, að hún sem
„Ungfrú Mexikó“ hefði ekki
einasta komið fram í baðföt-
um, heldur látið ljósmynda sig
þannig búna við fegurðarsam-
keppni í Flórída í Bandaríkj-
unum.
Ákærandinn reyndi, eins og
dómarinn, að sýna fram á, að
ákærða væri miður siðlát eða
æruverðug persóna, þar sem
hún hefði látið sýna sig, eins
og á hverjum öðrum markaði,
í baðfötum. Yfirleitt reyndi
hann á ófyrirleitnasta máta
að níða verjandann, sem hann
taldi þekkingarsnauðan og
kallaði hann gamlan bjálfa,
sem íarinn væri að ganga í
barndómi.
Þetta notaði verjandinn sem
byrjunarefni (hann var um
fimmtugt) í innleggi sínu í
málið. Til þess að sanna, að
hann væri aldeilis ekki þekk-
ingarsnauður, sagði hann frá
sigrum sínum, æsku sinni í
París, hvað hann hefði numið,
taldi upp fræga menn, sem
I hann.heíði hitt,p,. s,.,frK. líónn
' ræddi um sjálfan sig sem
stjórnmálamann, talaði um nú-
tímauppeldi, um kvennamörð
ingja, kvikmyndir o. fl. og
rakti kvennahreyfingar víða
um heim, og kryddaði þetta
allt tilvitnunum frá Virgil og
Cato til Gladstone, Karl Marx
og André Mourois. Allt hafði
þetta jafnlítið með málið að
gera og baðfataskammir dóm-
arans og ákæranda, en kvið-
dómendurnir voru sýnilega á-
nægðir og skemmtu sér kon-
unglega.
Aðeins síðast í sinni fimm
klukkutíma löngu ræðu ltom
verjandinn að ákærðu, Hún.
gat ekki hugsað sér, að mað-
urinn , sem hún elskaði, yrði
séndúr í fangelsi fýrir fjöl-
kvæni; hún gat ekki þolað að
Framh. á bls. 4
BRIDGE-
ÞÁTTUR
Norður:
S: Á K 7 3 2
H: D G 9
T: 4
L: Á 8 6 4
Vestur: Austur:
S: 5 4 S: D G 10 9 6
H: 7 5 H: 86432
T: D G 10 3 T: 9 7
L: K D G 10 9L: 5
Suður:
S: 8
H: Á K 10
T: Á K 8 6 5 2
L: 7 3 2
Norður er gjafari. Allir á
hættusvæði.
Til eru þau spil, sem segja
má að ekkert sagnkerfi dugi
til þess að ná beztu lokasögn-
inni. Þetta spil er eitt af þeim.
Það er varla hægt annað en
segja „game“-sögn á spil N—S,
en afar erfitt að finna þá
einu, sem óhnekkjandi er. Þó
tókst einu pari það (spilið var
spilað i parakeppni) á þennan
hátt:
N opnar með einum spaða
(A—V segja alltaf pass). S
óttast strax slæma samlegu,
vill því hafa vaðið fyrir neðan
sig og segir tvo tígla. Nú hefir
N um þrennt að velja: tvo
spaða, tvö grönd eða þrjú lauf.
Þar sem sögn S fellur illa inn
í spil hans, álítur hann viss-
ast að segja tvo spaða og sjá
til, hverju S hefur við þetta að
bæta. Nú á S í vanda, hann
hefur með sinni fyrri sögn ekki
gefið upp nærri allan sinn
styrkleika. Endursögn í tígli
bætir þar ekki um. Vera má
að N vanti aðeins fyrirstöðu
í hjarta til að segja þrjú grönd.
Því ekki að gefa það upp? S
segir þrjú hjörtu.
Nú skulum við setja okkur í
spor N, sem á að ákveða loka-
sögnina. S er búinn að gefa
upp sterk spil, en á sennilega
lítið í svörtu litunum. Það er
afar líklegt að þrjú grönd
standi, en fjögur hjörtu ættu
ekki síður að gera það, og þar
sem N hefur síður en svo yf-
irmeldað fram að þessu, finnst
honum réttara að segja fjögur
hjörtu, því vera má að S hafi
enn frekari áform í huga. S
hafði eins og nú var komið
ekki um annað að velja en
segja pass í von um að N hefði
fjórlit í hjarta. Þrátt fyrir það,
að svo er ekki, reyndist þetta
afar þægileg sögn.
Útspil var laufakóngur. Sagn
hafi tók fyrst fimm slagi á
hliðarlitunum og síðan sex
slagi á trompið með víxltrompi
og vann þannig sögnina með
yfirslag. Ef fyrsta útspil er
tromp, vinnst sögnin aðeins
slétt. Er. með góðri vörn vinnst
engin önnur „game“-sögn á
þessi spil.