Ný vikutíðindi - 21.07.1972, Blaðsíða 2

NÝ VIKUTÍDINDI
NY VIKUTIÐINDi
Crtgeíandi og ritstjóri:
Gelr Gunnarsson
Ritstjórn og auglýsingai
Hverfisgötu 101A, 2. hæð
^imi 2683? Pósth. 5094
Prentun: Prentsm. Þjóðviljans
Setning: Félagsprentsmiðjan
Myndamðt: Nýja prentmynda-
gerðin
Kommúnistarnir
í Ríkisutvarpinti
Útvarpið virðist nú vera
orðið algert áróðurstæki
fyrir vinstri öflin, enda ráða
kommar þar lögum og lof-
um. Nægir að benda á það,
að þegar ívar Guðmunds-
son, þaulvanur fréttamaður
og háttsettur sem slíkur hjá
Sameinuðu þjóðunum, átti
að verða fréttastjóri Ríkis-
útvarpsins, þá hótaði starfs-
fólkið að segja upp, ef
kommúnistakerling, sem
eitthvað hefur unnið á
fréttastofunni, hlyti ekki
stöðuna.
Heimsmaður varð sem
sagt að víkja fyrir konunni,
sem gift er Thor Vilhjálms-
syni, af pólitískum ástæð-
um; sem kann þó að draga
til stafs, því eins og kunn-
ugt er vann Ivar hjá Morg-
unblaðinu.
Mörgum hefur ofboðið
þáttur Stefáns Jónssonar
um daginn, er hann hafði
,viðtal við þrjá ráðherra, án
þess að sjónarmið stjórnar-
andstæðinga kæmi í Ijós, en
margt mætti, v,fjeii;a,, ,upp,
telja er sannar stórfelld
brot á hlutleysislögum út-
varpsins.
Síðast á föstudagskvöldið
hlustuðum við á þáttinn
„Visindi og tækni". Þar var
talað um mengun eins og
hún væri sprottin af gróða-
fikn auðmanna i kapítalisk-
um löndum eingöngu. Ekki
var minnst á það, að Rúss-
ar eru að drepa allt lif í
Svartahafi vegna mengun-
ar frá verksmiðjum sínum.
Svona málflutningi má
ekki láta ómótmælt.
Það væri fróðlegt að vita,
hvort þessi áróður er með
vilja og vitund menntamáia
ráðherra eða hvort hann
beinlínis fyrirskipar hann.
Ef svo er, þá fer þetta að
líkjast því, sem er að gerasl
í einræðislöndunum, þar
sem fjölmiðlunartækin eru
notuð í þjónustu stjórnar-
innar.
Dtvarpið er að vísu i rík-
iseign, en þvi hefur aldrei
fyrr verið beitt sem áróð-
urstæki fyrir einu né neinu,
nema þá e.t.v. fyrir góð-
gerðarfélög. Slíkt er líka
skýlaust lögbrot, sem ekki
á að þola.
Ennþá erum við lýðræð-
isþjóð, sem virðum lög og
reglur; og þeir sem ekki
gera það eru taldir afbrota-
menn.
CIETTIK GLGAISAGA
Kynlif og
skoð^iisii
niiift
ALFRED Kinsey leit upp úr
hávísindalegri skýrslu, sem lá
á skrifborðinu hans. Hann ýtti
gleraugunum upp á ennið og
hvessti kuldaleg en hávísinda-
leg augun á grannan, tauga-
óstyrkan ungan mann í snotr-
um, bláum jakkafötum, sem
hné máttvana niður í uxaleður-
stólinn framan við skrifborð
læknisms. Örmagna lét hann
handleggina hanga út yfir
stoppaða armana, meðan Kin-
sey lyfti höfði hans og stakk
handfylli af róandi töflum upp
í hann.
„Gleypið þetta," sagði hann.
„Vatnið er á skrifborðinu
mínu."
Bláklæddi maðurinn hafði
ekki þrek til þess að teygja
sig í vatnið. Hann gleypti töfl-
urnar eins og þær komu fyrir.
„Jæja, Smith," sagði Kinsey,
þegar manninum óx þrek á
ný að liðnum stundarfjórðungi.
„Segið mér nú ástæðuna til
þess, að þér óskið þess svo ein-
dregið, eftir eins dags starf, að
vera fluttur í annað starf."
Smith rétti úr sér.
„í fyrsta lagi er ég ekki fær
um að leysg þet.ta , ¦. sarf .. af
hendi, * öðru lagi verð ég að
átelja brjálsemina í því, að
maður, sem hefur enga reynslu
í'stárfinu,'skuli fá'í' sinn nlút
nákvæmlega fjórðu hverja
konu ' Bandaríkjunum. Við er-
um búnir að sanna það, að
fjórða hver bandarísk eigin-
kona er manninum sínum ótrú,
og..."
Dr. Kinsey greip frammí fyr-
ir honum:
„Hlustið þér nú á," sagði
hann. „Ég legg til, að þér gef-
ið munnlega skýrslu um allt
það, sem borið hefur. fyrir yð-
ur í dag, og síðan skal ég
taka ákvörðun um, hvort á-
stæða sé til þess að flytja yð-
ur yfir í rannsóknir vorar á
kynvenjum bandarískra hvít-
voðunga. Við skulum nú sjá .."
KINSEY fletti upp í nafna-
lista og lét fingurinn renna nið
ur blaðið.
„Jú, hérna kemur þetta.
Fyrsta samtal yðar var við frú
Marjorie Henderson, West Di-
vision Avenue 224, er ekki
svo?"
Smith kinkaði kolli. Hann
stóð á fætur og gekk yfir að
vatnstanknum, fékk sér nokkra
sopa og hóf síðan máls:
„Ég var sem sagt mættur,
eins og um hafði verið talað,
klukkan ellefu hjá frú Hender-
son. Frúin lauk sjálf upp fyr-
ir mér. Forstofan, sem ég kom
inn í, var afar stór, og í horn-
inu stóð gömul, holienzk kom-
móða, og fyrir ofan hana hékk
málverk, sem mér sýndist helzt
inn í, að ég hef hvað eftir ann-
að í samtölum mínum við kon-
urnar vakið athygli þeirra á
þeirri staðreynd, að nafn mitt
væri Smith, en alls ekki Kin-
sey. Þér megið þess vegna ekki
ásaka mig fyrir, að ..."
„Áfram."
„Þegar frú Henderson rétti
mér silfurbakkann með kanel-
hringjunum í þriðja sinn, af-
þakkaði ég og bar nú fram
spurningu 2a: — Frú Hender-
son, sagði ég, — hyersu oft er-
uð þér vanar að eiga hjóna-
bandsieg kynmök víð eigin-
mann yðar?
— Tvisvar í viku, venjuleg-
ast á miðvikudögum og laug-
ardögum, þá ber hann að dyr-
um á svefnherbergi mínu og
Hún hallaði sér fram á borðið um leið og
stumdi þungan . . .
—¦ Gjörið svo vel og komið með mér inn í
næsta herbergi til að íá leiðréttingu á þessari
skoðun yðar . . .
/ers vegna ekki? Við erum alein . . .
Kommúnistar kunna að
vera hugsjónamenn, en þeir
verða lika að vera dreng-
skaparmenn, enda vill trú
þeirra á „dýrðarrikið" í
austri oft bregðast og dvína
með reynslu og aldri, sbr.
trúin á Stalín.
Það er eins og dóm- i
greindarlausum kjaftatífum!
eins og t.d. Guðgeiri Magn-J
ússyni, blaðamanni hjá
Þjóðviljanum, sé hleypt á
þjóðina i einhverju qfboði
— og er honum og hans
líkum þó gert alltof hált
undir höfði að nafngreina
þá i sambandi við það
rakketirí, sem hér er á
seyði.
,yera ,af, ^Salyadore Rosa. Frúin,
sem var klædd í sæbláan morg-
unslopp, — nei, nú man ég
þetta, það var ekki Salvadore
Rosa, það var málverk Riberas,
„Mín<2rva talar við Kadmus",
— eða yar það annars Salva-
dore Rosa .. ."
„Allt þetta skiptir ekki máli,
hlaupið yfir það."
„Mér var boðið upp á te
með ristuðu brauði og litlum
frönskum rúsínukökum. Frú
Henderson settist beint á móti
mér, og með augnaráði, sem
var þrungið einhverju óskýr-
anlegu, fylgdist hún áköf með,
— bíðið við, gleymdi ég að
segja, að það voru líka kanel-
hringh- með hökkuðum möndl-
um? Mér hafa aíltaf fundist
kanelhringir með hökkuðum
möndlum hreinasta sælgæti. ."
„Hlaupið yfir það."
„Þegar frú Henderson hafði
hellt í annan tebollan fyrir
mig, dró ég upp spurninga-
listann. — Frú Henderson,
sagði ég, þegar hún rétti mér
silfurbakkann með kanelhringj
unum, — er kynhvöt yðar já-
kvæð eða hlutlaus?
Frú Henderson virtist ekki
hlusta á spurninguna. Hún
setti silfurbakkann frá sér,
spennti greipar undir hökunni,
hallaði sér lítið eitt fram á
borðið um leið og andvarpaði
þungan:
— Herra Kinsey, sagði hún
síðan. — Þér vitið ekki, hversu
mikið ég öfunda yður. Að
hugsa sér — þér þekkið þetta
allt saman — kunnið þetta allt.
„Ég verð að skjóta því hér
kvartar yfir því, ,að hpnúni:
sé kalt á fótunum.. Er þetta
eðlilegt?
Ég kinkaði kolli og skrifaði
þetta niðuf hjá mér. Frú Hend
erson beið þögul eftir að ég
lyki skriftunum, en síðan hall-
aði hún sér fram á borðið og
leit á mig.
— Herra Kinsey, sagði hún
síðan, — er yður aldrei kalt á
fótunum?
— Afar sjaldan, svaraði ég,
en fann mér til furðu og skelf-
ingar, að mér var orðið hroll-
kalt á fótunum. Þessi tilfinn-
ing jókst því lengur sem ég
sat, og þegar ég var komin
aftur aff spurningu 21, þér vit-
ið, þessi um kynrénun hjóna-
bandsins, varð ég að hætta
samtalinu.
— Ég get bara ekki haldið
áfram, sagði ég, — mér er orð-
ið svo ískalt á fótunum, ég
verð að koma mér heim og
hlýja mér.
— Hvers vegna þá? spurði
frú Henderson, — látið mig
hlýja yður. Komið.
Ég mótmælti kröftuglega, en
frú Henderson hélt fast við
ákvörðun sína, svo að ég gat
að lokum ekki annað en látið
undan henni. Á eftir viður-
kenndi hún, að hún hefði beitt
mig heldúr lúalegu bragði.
Hún nafði'nef nilega sett undir
gólfteppið, þar sem ég sat, raf-
magnskælda frystiplötu."
SMITH þagnaði. Hann teygði
höndina eftir róandi töflunum
á borðinu, en hné síðan aftur
niður í uxaleðurstólinn. Kinsey
renndi fingrunum niður eftir
nafnalistanum.
„Og svo," sagði hann og
hvessti hávísindaleg augun á
skoðanakannarann, „síðan
heimsóttuð þér frú Susan Mitc-
hell, Wrightwood Street 122."
Svipurinn á Smith varð
skuggalegur, og hann skalf sem
væri hann gagntekinn kulda-
hrolli. Það leyndi sér ekki, að
hann fylltist vanlíðan, er hon-
um datt frú Susan Mitchell í
hug.
„Hún er stór, hörkuleg, Ijós-
hærð kona, komin nokkuð til
ára sinna," hóf hann máls, „og
það var talsvert ruslulegt í
íbúðinni hennar, sem var þrjú
svefnherbergi og ein setustofa,
og var þetta allt saman búið
hræðilegustu húsgögnum,
væmnasta eftiröpun af Holly-
wood.
— Jæja, sagði hún fyrirlit-
lega, þegar ég var seztur. —
Þér eruð þá sem sagt sá góði
herra Kinsey, sem heldur að
konum hríðfari aftur hvað kyn-
hvatir snertir eftir 32 ára ald-
ur.
Jj — Samkvæmt Hávísindaleg-
um' niðurstöðum hefur verið
hægt að sanna, að 65 prósent
' ''iilfiifl "t'ii
-«llra ... hóf ég - máls, en sú
ljóshærða greip fram í fýrir
mér og bað mig urhlsþurninga-
listann til yfirlestfar. Ég rétti
henni hann, og hún rehndi aUg-
unum yfir alla spurningarnar,
117 talsins.
— Þetta er allt í lagi, sagði
hún síðan, — ég get svarað
þeim játandi, öllum, saman.
Mér krossbrá.
— Það getur hreint ekki ver-
ið, muldraði ég furðu lostinn,
— eigið þér við, að ég megi
líka skrifa já framan við spurn
ingarnar 97 og 98?
— Já, það er eins og ég
sagði, allt í lagi með þetta allt
saman. Og hvað snertir þessa
fjandans fullyrðingu yðar um
að kynhvatir konunnar minnki
eftir að hún hefur náð 32 ára
aldri, þá vilduð þér ef til vill
gera svo vel og koma með
mér inn í næsta herbergi og fá
leiðréttingu á skoðun yðar."
Smith þagnaði. Hann þurrk-
aði svitann af enninu og rétti
út höndina eftir ísvatninu.
„Fóruð þér með henni?"
spurði Kinsey varlega.
„Já," svaraði Smith og kink-
aði kolh. „Það var ekki um
neitt annað að gera."
Hann boraði fingrunum nið-
ur í uxaleðrið á stólnum. Hann
var bersýnilega afar æstur yfir
því, sem gerzt hafði.
„Teljið upp að tíu og hugs-
ið um eitthvað annað," flýtti
Kinsey sér að segja.
Smith taldi upp að hundrað
án þess að þess yrði vart, að
honum hefði tekizt að hrekja
hugsunina um þá ljóshærðu út