Ný vikutíðindi - 21.07.1972, Side 2

2
NÝ VIKUTÍÐINDI
NÝ VIKUTÍÐINDi
tJtgeíandi og ntstjón:
Geir Gunnarsson.
Ritstjóm og auglýsingai
Hverfisgötu 101A, 2. hæð
Simi 2683? Pósth. 5094
Prentun; Prentsm. ÞjóBviljana
Sctning: Félagsprentsmiðjan
Myndamót: Nýja prentmynda-
gerðin
Kommúnistarnir
í Ríkisútvarpinu
Útvarpið virðist nú vera
orðið algert áróðurstæki
fyrir vinstri öflin, enda ráða
kommar þar lögum og lof-
um. Nægir að benda á það,
að þegar ívar Guðmunds-
son, þaulvanur fréttamaður
og háttsettur sem slíkur hjá
Sameinuðu þjóðunum, átli
að verða fréttastjóri Ríkis-
útvarpsins, þá hótaði starfs-
fólkið að segja upp, ef
kommúnistakerling, sem
eitthvað hefur unnið á
fréttastofunni, hlyti ekki
stöðuna.
Heimsmaður varð sem
sagt að víkja fyrir konunni,
sem gift er Thor Vilhjálms-
syni, af pólitískum ástæð-
um; sem kann þó að draga
til stafs, því eins og kunn-
ugt er vann Ivar hjá Morg-
unblaðinu.
Mörgum hefur ofhoðið
þáttur Stefáns Jónssonar
um daginn, er hann liafði
viðtal við þrjá ráðherra, án
þess að sjónarmið stjórnar-
andstæðinga kæmi í ljós, en
margt mætti fjeiry , upp
telja er sannar stórfelld
brot á hlutleysislögum út-
varpsins.
Síðast á föstudagskvöldið
hlustuðum við á þáttinn
„Vísindi og tækni“. Þar var
talað um mengun eins og
hún væri sprottin af gróða-
fíkn auðmanna í kapítalisk-
um Iöndum eingöngu. Ekki
var rninnst á það, að Rúss-
ar eru að drepa allt líf í
Svartahafi vegna mengun-
ar frá verksmiðjum sinum.
Svona málflutningi má
eklci láta ómótmælt.
Það væri fróðlegt að vila,
hvort þessi áróður er með
vilja og vitund menntamála
ráðlrerra eða hvort hann
beinlínis fyrirskipar hann.
Ef svo er, þá fer þetta að
líkjast því, sem er að gerasl
í einræðislöndunum, þar
sem fjölmiðlunartækin eru
notuð í þjónustu stjórnar-
innar.
Útvarpið er að vísu í rík-
iseign, en því hefur aldrei
fyrr verið heitt sem áróð-
urstæki fyrir einu né neinu,
nema þá e.t.v. fyrir góð-
gerðarfélög. Slíkt er líka
skýlaust lögbrot, sem ekki
á að þola.
Ennþá erum við lýðræð-
isþjóð, sem virðum lög og
reglur; og þeir sem ekki
gera það eru taldir afi)rota-
menn.
GLETTIIV GLEVISAGA
Kyxalifi og
slfcO^I^I»2i,feÍÍMXtiaiE
ALFRED Kinsey leit upp úr
hávísindalegri skýrslu, sem lá
á skrifborðinu hans. Hann ýtti
gleraugunum upp á ennið og
hvessti kuldaleg en hávísinda-
leg augun á grannan, tauga-
óstyrkan ungan mann í snotr-
um, bláum jakkafötum, sem
hné máttvana niður í uxaleður-
stólinn framan við skrifborð
lækniíms. Örmagna lét hann
handleggina hanga út yfir
stoppaða armana, meðan Kin-
sey lyfti höfði hans og stakk
handfylli af róandi töflum upp
í hann.
„Gleypið þetta,“ sagði hann.
„Vatnið er á skrifborðinu
mínu.“
Bláklæddi maðurinn hafði
ekki þrek til þess að teygja
sig í vatnið. Hann gleypti töfl-
urnar eins og þær komu fyrir.
„Jæja, Smith,“ sagði Kinsey,
þegar manninum óx þrek á
ný að liðnum stundarfjórðungi.
„Segið mér nú ástæðuna til
þess, að þér óskið þess svo ein-
dregið, eftir eins dags starf, að
vera fluttur í annað starf.“
Smith rétti úr sér.
„í fyrsta lagi er ég ekki fær
um að leysa þetfasarf . af
hendi, ■ öðru lagi verð ég að
átelja brjálsemina í því, að
maður, sem hefur enga reynslu
i 'stárfinu,'skuli fá' í s'inn hlu’t
nákvæmlega fjórðu hverja
konu > Bandaríkjunum. Við er-
um búnir að sanna það, að
fjórða hver bandarísk eigin-
kona er manninum sínum ótrú,
°g ■ ■ •“
Dr. Kinsey greip frammí fyr-
ir honum:
„Hlustið þér nú á,“ sagði
hann. „Ég legg til, að þér gef-
ið munnlega skýrslu um allt
það, sem borið hefur. fyrir yð-
ur í dag, og síðan skal ég
taka ákvörðun um, hvort á-
stæða sé til þess að flytja yð-
ur yfir í rannsóknir vorar á
kynvenjum bandarískra hvít-
voðunga. Við skulum nú sjá ..“
KINSEY fletti upp í nafna-j
lista og lét fingurirjn renna nið
ur blaðið.
„Jú, hérna kemur þetta.
Fyrsta samtal yðar var við frú
Marjorie Henderson, West Di-
vision Avenue 224, er ekki
svo?“ |
Smith kinkaði kolli. Hann 1
stóð á fætur og gekk yfir að
vatnstanknum, fékk sér nokkra
sopa og hóf síðan máls: |
„Ég var sem sagt mættur,
eins og um hafði verið talað,
klukkan ellefu hjá frú Hender-
son. Frúin lauk sjálf upp fyr-
ir mér. Forstofan, sem ég kom
inn í, var afar stór, og í horn-
inu stóð gömul, hollenzk kom-
móða, og fyrir ofan hana hékk
málverk, sem mér sýndist helzt
inn í, að ég hef hvað eftir ann-
að í samtölum mjnum við kon-
urnar vakið athygli þeirra á
þeirri staðreynd, að nafn mitt
væri Smith, en alls ekki Kin-
sey. Þér megið þess vegna ekki
ásaka mig fyrir, að ...“
„Áfram.“
„Þegar frú Henderson rétti
mér silfurbakkann með kanel-
hringjunum í þriðja sinn, af-
þakkaði ég og bar nú fram
spurningu 2a: — Frú Hender-
son, sagði ég, — hyersu oft er-
uð þér vanar að eiga hjóna-
bandsieg kynmök við eigin-
mann yðar?
— Tvisvar í viku, venjuleg-
ast á miðvikudögum og laug-
ardögum, þá ber hann að dyr-
um á svefnherbergi mínu og
Kommúnistar kunna að
vera hugsjónamenn, en þeir
verða líka að vera dreng-
skaparmenn, enda vill trú
þeirra á „dýrðarríkið” í
austri oft hregðast og dvína
með reynslu og aldri, shr.
trúin á Stalín.
Það er eins og dóm-
greindarlausum kjaftatífum
eins og t.d. Guðgeiri Magn-
ússyni, hlaðamanni lijá
Þjóðviljanum, sé hleypt á
þjóðina i einhverju ofboði
— og er lionum og lians
líkum þó gert alltof hált
undir höfði að nafngreina
þá i samhandi við það
rakkelirí, sem hér er á
seyði.
Hún hallaði sér fram á borðið um leið og
hún stundi fjimgan . . .
— GJörið svo vel og komið með mér inn í
næsia herbergi til að fá leiðréttingu á þessari
skoðun yðar . . .
Hvers vegna ekki? Við erum alein . . .
ypra.af ,Salyadore Rosa. Frúin,
sem var klædd í sæbláan morg-
unslopp, — nei, nú man ég
þetta, það var ekki Salvadore
Rosa, það var málverk Riberas,
„Mínerva talar við Kadmus",
— eða var það annars Salva-
dore Rosa .. .“
„Allt þetta skiptir ekki máli,
hlaupið yfir það.“
„Mér var boðið upp á te
með ristuðu brauði og litlum
frönskum rúsínukökum. Frú
Henderson settist beint á móti
mér, og með augnaráði, sem
var þrungið einhverju óskýr-
anlegu, fylgdist hún áköf með,
— bíðið við, gleymdi ég að
segja, að það voru líka kanel-
hringir með hökkuðum möndl-
um? Mér hafa alltaf fundist
kanelhringir með hökkuðum
möndlum hreinasta sælgæti..“
„Hlaupið yfir það.“
„Þegar frú Henderson hafði
hellt i annan tebollan fyrir
mig, dró ég upp spurninga-
í listann. — Frú Henderson,
sagði ég, þegar hún rétti mér
silfurbakkann með kanelhringj
unum, — er kynhvöt yðar já-
i kvæð eða hlutlaus?
i Frú Henderson virtist ekki
I hlusta á spurninguna. Hún
! setti silfurbakkann frá sér,
spennti greipar undir hökunni,
hallaði sér lítið eitt fram á
borðið um leið og andvarpaði
þungan:
— Herra Kinsey, sagði hún
síðan. — Þér vitið ekki, hversu
mikið ég öfunda yður. Að
hugsa sér — þér þekkið þetta
allt saman — kunnið þetta allt.
„Ég verð að skjóta því hér
kvartar yfir þvi, að hpnum
sé kalt á fótunum.. Er þetta
eðlilegt?
Ég kinkaði kolli og skrifaði
þetta niðúr hjá mér. Frú Hend
erson beið þögul eftir að ég
lyki skriftunum, en síðan hall-
aði hún sér fram á borðið og
leit á mig.
— Herra Kinsey, sagði hún
síðan, — er yður aldrei kalt á
fótunum?
— Afar sjaldan, svaraði ég,
en fann mér til furðu og skelf-
ingar, að mér var orðið hroll-
kalt á fótunum. Þessi tilfinn-
ing jókst því lengur sem ég
sat, og þegar ég var komin
aftur aff spurningu 21, þér vit-
ið, þessi um kynrénun hjóna-
bandsins, varð ég að hætta
samtalinu.
— Ég get bara ekki haldið
áfram, sagði ég, — mér er orð-
ið svo ískalt á fótunum, ég
verð að koma mér heim og
hlýja mér.
— Hvers vegna þá? spurði
frú Henderson, — látið mig
hlýja yður. Komið.
Ég mótmælti kröftuglega, en
frú Henderson hélt fast við
ákvörðun sína, svo að ég gat
að lokum ekki annað en látið
undan henni. Á eftir viður-
kenndi hún, að hún hefði beitt
mig heldur lúalegu bragði.
Hún nafði nefnilega sett undir
gólfteppið, þar sem ég sat, raf-
magnskælda frystiplötu.“
SMITH þagnaði. Hann teygði
höndina eftir róandi töflunum
á borðinu, en hné síðan aftur
niður í uxaleðurstólinn. Kinsey
renndi fingrunum niður eftir
nafnalistanum.
„Og svo,“ sagði hann og
hvessti hávísindaleg augun á
skoðanakannarann, „síðan
heim.sóttuð þér frú Susan Mitc-
hell, Wrightwood Street 122.“
Svipurinn á Smith varð
skuggalegur, og hann skalf sem
væri hann gagntekinn kulda-
hrolli. Það leyndi sér ekki, að
hann fylltist vanlíðan, er hon-
um datt frú Susan Mitchell í
hug-
„Hún er stór, hörkuleg, ljós-
hærð kona, komin nokkuð til
ára sinna,“ hóf hann máls, „og
það var talsvert ruslulegt í
íbúðinni hennar, sem var þrjú
svefnherbergi og ein setustofa,
og var þetta allt saman búið
hræðilegustu húsgögnum,
væmnasta eftiröpun af Holly-
wood.
— Jæja, sagði hún fyrirlit-
lega, þegar ég var seztur. —
Þér eruð þá sem sagt sá góði
herra Kinsey, sem heldur að
konum hríðfari aftur hvað kyn-
hvatir snertir eftir 32 ára ald-
ur.
' — Samkværiit Hávísindaleg-'
um niðurstöðum hefur verið
hægt að sanna, að 65 prósent
allra... hóf ég rpals! en sú
ljóshærða greip fram í fýrir
mér og bað mig um spurninga-
listann til yfirlestrar. Ég rétti
henni hann, og hún renndi aug-
unum yfir alla spurningarnar,
117 talsins.
— Þetta er allt í lagi, sagði
hún síðan, — ég get svarað
þeim játandi, öllum saman.
Mér krossbrá.
— Það getur hreint ekki ver-
ið, muldraði ég furðu lostinn,
— eigið þér við, að ég megi
líka skrifa já framan við spurn
ingarnar 97 og 98?
— Já, það er eins og ég
sagði, allt í lagi með þetta allt
saman. Og hvað snertir þessa
fjandans fullyrðingu yðar um
að kynhvatir konunnar minnki
eftir að hún hefur náð 32 ára
aldri, þá vilduð þér ef til vill
gera svo vel og koma með
mér inn í næsta herbergi og fá
leiðréttingu á skoðun yðar.“
Smith þagnaði. Hann þurrk-
aði svitann af enninu og rétti
út höndina eftir ísvatninu.
„Fóruð þér með henni?“
spurði Kinsey varlega.
„Já,“ svaraði Smith og kink-
aði kolh. „Það var ekki um
neitt annað að gera.“
Hann boraði fingrunum nið-
ur í uxaleðrið á stólnum. Hann
var bersýnilega afar æstur yfir
því, sem gerzt hafði.
„Teljið upp að tíu og hugs-
ið um eitthvað annað,“ flýtti
Kinsey sér að segja.
Smith taldi upp að hundrað
án þess að þess yrði vart, að
honum hefði tekizt að hrekja
hugsunina um þá ljóshærðu út