Ný vikutíðindi - 28.07.1972, Blaðsíða 3

KÝ V-UOmÐ-lKDl
3
Ég hef aðeins ekki viljað ó-
náða þig of mikið. Ef þú að-
eins gætir gert þér í hugar-
lund, hvernig ég stari án af-
láts á hverju kvöldi á hurð-
ina til að bíða eftir, að húnn-
inn hreyfist.“
„Það líður ekki á löngu áð-
ur en hann hreyfist,“ svaraði
hún og stakk hendinni undir
handlegginn á mér. „Ég vil
bara ekki taka mikilvægar á-
kvarðanir fyrr en ég hef yfir-
unnið þennan hræðilega ást-
ríðuskjálfta í öllum taugum.
En ég hef hugasað mikið um
það, sem þú sagðir um daginn,
og ég trúi þér og treysti.“
Til allrar hamingju var ég
vakandi, þegar húnninn sner-
ist, og áður en hún var komin
yfir þröskuldinn, var ég kom-
inn til hennar. Ég greip hana
í fang mér og bar hana að
rúminu. Þar stóðu leikir þeir,
sem hún hafði kennt mér, góða
stund. Ég gætti þess vel að
hafa hemil á mér, að hún færi
ekki að fyrtast við, og lét hana
ráða ferðinni. Eftir góða stund
hvíslaði hún að mér:
„Ég get alls ekki neitað þér
lengur um neitt, en þú verður
hins vgar að standa við orð
þín.“
Og þegar ég hafði blíðum
orðum fullvissað hana um, að
hún hefði ekkert að óttast,
slaknaði á spenntum taugum
hennar og ég fór vilja mínum
fram.
Hún náði hámarki hvað eftir
annað, og að lokum setti að
henni grátkast, en ég faðmaði
hana að mér og kyssti hana
blíðlega. Fyrsta ástarsamneyti
okkar var á enda.
Upp frá þessari nóttu átti
hún engin leyndarmál fyrir
mér, og öll hlédrægni var úr
sögunni. Smám saman sagði
hún mér allar tilfinningar sín-
ar í ástarvímunni. Hún var
dásamleg ástkona, telpuleg í
vextinum, en brjóstin stinn og
fagurlöguð. Áður höfðum við
iðulega farið saman í göngu-
túra, en eftir að kynni okkar
urðu náin, héldum við gjarnan
fyrir 1 herbergi mínu, þótt mið-
ur dagur væri, og undum okk-
ur þar við ástir.
Iðulega barði móðir hennar
og jafnvel bróðir hennar að
dyrum hjá okkur, þegar hæst
lét, en við sinntum því engu
og höfðum bara gaman af.
Ég hef alltaf reynt að fá
ástkonur mínar til að segja
mér írá fyrstu ástarreynslu
sinni, en hreinskilni hef ég að-
eins fundið hjá nokkrum
frönskum leikkonum. Ég veit
ekki ástæðuna, en konur eru
afar ófúsar að ræða um þau
mál. Ég reyndi ítrekað að fá
Eirene til að ræða þessi mál
við mig, en fékk þrátt fyrir
allt alls ekki nema eina frá-
sögu hjá henni í þá áttina.
Þegar hún var tólf ára hafði
hún franska barnfóstru á heim-
ili sínu í Marseilles, og dag
nokkurn kom fóstran inn í
baðherbergið til hennar og
sagði að hún hefði verið of
lengi í baði og bauðst til að
þurrka hana.
„Ég fann það strax,“ sagði
Eirene, „hvernig hún starði á
mig og ég hafði bara gaman
af því. Þegar ég steig upp úr
baðkerinu, vafði hún hand-
klæðinu utan um mig, settist
niður og lét mig setjast á hnén
á sér. Svo tók hún að þurrka
mig, og hvað ákafast á sama
staðnum, en ég hagræddi mér
svo hún næði sem bezt. Skyndi
lega kyssti hún mig innilega,
og svo fór hún. Mér þótti ákaf-
lega vænt um hana. Hún var
alltaf góð við mig.“
„Reyndi hún að þurrka þér
aftur eftir þetta?“ spurði ég.
„Þú ert helzt til forvitinn
herra minn.“
Þegar ég síðla sumars kom
til Aþenu var fjárhagur minn
þröngur, svo að ég leigði mér
ódýrt herbergi í þéttbýlasta
hluta bæjarins. Eirene kom
oft í heimsókn til mín, og við
fórum mikið í leikhús, eða
vorum heima á kvöldin, og
ég las upphátt fyrir hana. En
hún veitti mér ekki neitt ný-
stárlegt, og þegar voraði, ákvað
ég að fara til Vínnarborgar til
frekara náms. Eina síðustu
nóttina, sem við Eirene vorum
saman, vildi hún endilega að
ég segði henni, hvað mér félli
bezt í fari hennar.
„Eiginleikar þínir eru marg-
ir og góðir,“ hóf ég máls. „Þú
ert lyndisgóð og greind, að
ekki sé minnzt á djúpu augun
þín og fallega líkamann þinn.
En hvers vegna spyrðu?“
„Maðurinn minn var vanur
að segja, að ég væri beinaber,“
GÍTARKENNSLA
sagði hún. „Hann gerði mig
svo skelfilega óhamingjusama,
enda þótt ég gerði mitt bezta
til að þóknast honum og veita.
Ég fann ekki til neinna sér-
stakra tilfinninga, þegar vdð
vorum saman.-. Og það sær.ði
mig óskaplega, að hann skyldi
segja að ég væri beinaber."
„Þú manst það ekki, sem
ég gerði eitt fyrsta kvöldið,
sem pú komst inn til mín, —
þegar ég lyfti upp um þig
undirkjólnum til að virða fyr-
ir mér fallegar línur líkama
þíns. Þetta eru fallegustu lík-
amslínur, sem ég hef séð. Ef
ég væri myndhöggvari, þá
hefði ég fyrir löngu búið til
styttu af þér. Beinaber! Ekki
nema það þó! Þessi maður hef-
ur ekki átt skilið að eiga þig.
Reyndu nú að gleyma honum!“
„Það hef ég gert fyrir
löngu,“ svaraði hún. „Við kon-
ur eigum aðeins rúm fyrir
einn í hjarta okkar, og það
hefur þú helgað þér að fullu
og öllu. Mér þykir vænt um,
að þér skuli ekki finnast ég
vera grannholda, og það gleð-
ur mig, að þér skuli finnast
svona mikið til um ávalar lín-
ur. Karlmenn eru sannarlega
undarleg fyrirbrigði. Engin
kona myndi fara að láta sig
neinu skipta um útlínur. Lofs-
yrði þín og háðsyrði hans eru
HITT OG ÞETTA
Er hægt að segja um mann,
sem stendur undir regnhlíf, að
hann- sé yfirspenhtur?
Þegar Tíbetbúar hittast,
heilsa þeir hverjum öðrum með
því að reka út úr sér tunguna.
Úr bréfi frá einum lesend-
anna: Eftir næstum tuttugu
löng ár hef ég komist að raun
um, hvað er í ólagi með við-
tækið mitt. Það er dagskráin.
„Finnst þér ég ekki vera orð
in grönn?“
„Grönn! Jú, þú lítur út eins
og dagatal í desemberlok."
í rauninni runnin af sömu rót-
um í karlmannseðlinu . ..“
,,En löngunin er afsprengi
aðdáunarinnar,“ sagði ég.
„Löngun mín er afsprengi
löngunnar þinnar,“ svaraði
hún, ,,en ást konunnar er sterk-
ari og einlægari en ást karl-
mannsins. Hún býr í hjartanu,
í sálinni.“
„Líkaminn er lykillinn að
sálinni,*' sagði ég. „Því að það
er líkaminn, sem gerir nautn
samfaranna svo undursam-
lega.“
Háu hælarnir á kvenskónum
voru fundnir upp af stúlku,
sem alltaf var kysst á ennið.
Allt stígur nú á tímum,
sagði maðurinn; hann horfði á
flugvél.
Maður nokkur kom • inn á
skattstofu og sagði í afsökun-
arrómi: „Mig langaði bara
til að fá að líta á fólkið, sem
ég vinn fyrir.“
Eitt tré getur orðið að millj-
ón eldspýtum. Ein eldspýta
getur eyðilagt milljón tré.
— Já, það er sem ég segi,
Anna kann sér aldrei hóf. Hún
lætur sér til dæmis ekki nægja
að fæða eitt barn, heldur þarf
hún endilega að eignast tví-
bura.
Árni: „Trúir þú á ást við
fyrstu sýn?“
Bjarni: „Já, en stundum
borgar sig að líta við aftur.“
— Það er líka hægt að fá
of mikið af því góða, sagði
maðurinn. — Það datt viský-
kassi ofan á höfuðið á honum.
GUNNAR H. JONSSON
SÍMI 2 58 28
, r.-.- „Ts-vj:... v , (,■ ■

Vín skal til
*
vinardrekka
Fjallar um vín, vínframleiðslu og vínnotkun,
ásamt upplýsingum um víntegundir Kér á landi.
— I bókinni er fjöldi uppskrifta að kokkteilum
og vínblöndum.
Fæst hjá bóksölum um land allt.