Ný vikutíðindi - 18.08.1972, Blaðsíða 2

2
NÝ VIKUTÍÐINDI
NÝ VIKUTÍÐINDI
Otgeíandi og ritstjóri:
Geir Gunnarsson
Ritstjóm og auglýsingar
Hverfisgötu 101A, 2. hæð
Sími 26833 Pósth. 5094
Prentun: Prentsm. Þjóðviljans
Setning: Félagsprentsmiðjan
Myndamót: Nýja prentmynda-
gerðin
Lausbeizlun
A’liir hestamenn vita, að
það þýðir ekki að gefa
hestinum lausan tauminn
og láta hann ráða. Það
þarf að spora hann áfram
og haía taumhald á honum.
Hestar eru eins og óupp-
lýst börn — það þarf aö
temja þá, gæta þeirra og
stjórna.
Ætli það sé ekki álíka
hvað snertir obbann af ó-
upplýstu fólki? Það þarf að
temja það, gæta þess og
stjórna? — Þetta sáu Hit'l-
er og kumpánar hans, og
tókst eftir þeirra vonum
vel.
Þjóðverjar rnunu vera
einhver merkasta þjóð
heims, en gal'li þeirra er sá,
að þeir eru eins og hestar,
sem hægt er að stjórna og
temja, jafnvel um of.
Þegar vinnukonurnar
fengu kosningarétt hjá
heimsþjóðunum, fór allt í
bál og brand. Þær fóru
meira eftir munnsvip og
fagurmæli frambjóðenda
við icosningár en málstað.
Hinn óupplýsti lýður varð
a'lísráðandi, gagnstætt öll-
um rökfræðilegum stað-
reyndum.
Auðvitað eiga liinir
ábyrgu, reyndu og mennt-
uðu borgarar að ráða í
þjóðfélaginu, en ekki ó-
menntaður skx-íil, sem fer
eftir augnabliksálirifum frá
mælskum fölsurum, sem
ljúga upp í opið geðið á
honunx eins og kommúnist-
um og nazistum er tamast.
Til slcamms tíma liefur
Sviss verið farsælasta land
i heimi. Svisslendingar
höfðu lika vit á því, að
láta kvenfólk ekki hafa
kosningarétt. Nú hefur
þessu verið breytt, og lcerl-
ingarnar fá að kjósa ti'l lög-
gjafarþings. Skyldi ekki
fara fyrir þeim, blessuðum,
eins og öðrum, sem láta tvo
skipstjóra stjóxma sama
skipixxu — eins og reynslan
sýnir hjá öðrum slíkum
þjóðunx!
Við hér á blaðinu erum
ekki á atkvæðaveiðum og
þorum þvi að segja okkar
meiningu umbúðalaust.
Við erum með jafnrétti
og bræðralagi.
En í hreinskilni spurt:
Hvaða vit er i því að láta
áhrifagj arnt kvenfólk eða
ómenntaða fyllirafta hafa
jafnan kosningarétt og þeir,
sem hafa reynst ábyrgir
framkvæmdamenn ?
Myndi nokkurt fyrirtæki,
r
Eg var gifi ófreskju!
segir eiginkona kynóðs glæpamanns, sem skildi
fegurðardís eftir hálfdauða í skurði, þegar hann
hann hafði nauðgað henni.
Hér segir konan hans frá ævidögum sínum
með þessu ómenni, hvernig hann misþyrmdi
henni og barði í kynlosta og frá glæpi hans,
sem setti England á annan endann.
— Ég sat og hlustaði á út-
varpið, þegar mér varð allt
í einu ljóst, að ég var gift
manni, sem hafði drýgt hræði-
legt ódæði.
Þulurinn, sem las fréttirnar,
skýrði frá glæpnum og einnig
því, að nauðgarinn hefði misst
armband sitt og einstaklings-
merki. Bill hrökk við og dró
upp ermina.
Aðeins tveimur dögum áður
hafði indæl og falleg stúlka,
Antonia Drabczyk að nafni,
orðið fyrir fantalegri árás;
hún barin niður og henni
nauðgað, þegar hún var á
heimleið úr partíi.
Og við hlið mér sat nú
hinn seki — maðurinn, sem
leitað var að um allt England
— maðurinn, sem aðeins fáein-
um klukkustundum eftir þessa
viðbjóðslegu árás, hafði neytt
mig til að seðja sínum ómett-
anlegu kynferðisþörfum.
Nú saknaði hann armbands-
ins síns; og það, sem ég innst
inni hafði óttast, var orðið að
vissu. Bill, maðurinn, sem ég
var löglega gift, hafði nauðgað
vesalings stúlkunni!
Ég sagði honum skýrt og
skorinort að hann væri skepna
í mannsmynd. Samt þorði ég
seni í’ekið væi’i af skynsemi,
láta simastúlknna hafa
jafnræði á við forstjói’ann?
Eiga börnin eða foreldrarn-
ir að stjói’na beimilinu?
Eiga hafnai’vei’kamenn eða
sérmenntaðir atliafnamenn
að hafa völdin?
Spyr sá sem ekki veit.
En hvað heldur lesand-
inn? A að gefa öllu lausan
tauminn eins og maðurinn,
sem lætur bestinn ráða ferð
inni?
Eiga verkföH þjóna og
upplausn og verðbólga að
verða hinum gæfuríka upp-
gangi okkur ag falli — eða
hvað?
Að gefnu tilefni
skal það tekið fram, að
ritstjóri þessa blaðs er
ekki i neinu félagi né
stjórnmálaflokki og þarf
þvi ekki að taka tillit til
neinna „siðareglna“.
nema hvað viðkemur
þjóðfélaginu.
— Maður er aldrei
sterkari en þegar hann
stendur einn!, sagði lb-
sen.
ekki að hræða hann.
Á hinn bóginn gat ég vel
sett mig í spor stúlkunnar og
þjáningar hennar, því ég hafði
oft — alltof oft — verið varn-
arlaust fórnardýr kynlosta
hans eða þegar hann sparkaði
í mig og sló mig, þangað til
ég að lokum lá bjargarlaus á
gólfinu í svefnherberginu.
— • —
HINN 25. nóvember var mað
urinn minn dæmdur í sex ára
fangelsi, en ég var ekki í
dómssalnum.
Síðast, þegar ég sá harm,
var það á lögreglustöðinni á
Wight-eyjunni, kvöldið sem
hann var handtekinn. Þá hvísl-
aði hann að mér: „Ég er ekki
verðugur þín — eða neinnar
annarrar. Gakktu frá skilnaði
við mig og gleymdu mér.“
Brúðkaupsmynd af Ann og
Bill. „Hann breyttist úr ástúð-
legum elskhuga í kynótt og
brútalt ómenni“.
Ég er að sækja um skilnað
frá honum, en ég get aldrei
gleymt honum — því miður.
Það er honum að kenna, að
ég er blind á vinstra auganu.
Hann hefur barið mig sundur
og saman, og ég hef lifað í
eilífum ótta frá því fyrst ég
fór að búa með honum.
Kynferðislega er maðurinn
minn dýrslegur; og þegar hann
fékk ekki kröfum sínum full-
nægt, notaði hann hnefa og
fætur til þess að „gera mér
skóna“.
Eitt af hinum illþyrmislegu
hnefahöggum eyðilagði vöðv-
ana á vinstra auganu á mér,
og sérfræðingarnir á Ryde-
sjúkrahúsinu á Wighteyju urðu
að viðurkenna að ekkert væri
hægt að gera, til þess að
bjarga sjóninni.
Ég hefði átt að skilja við
hann fyrir löngu, en ég lét
ekki verða af því, vegna til-
mæla tveggja manna — eftir-
litsmanns hans með fyrrver-
andi föngum, og prestsins okk-
ar.
Þeir sárbændu mig báðir
um að umbera hann og reyna
að láta hjónabandið haldast
lengur, þegar Bill hafði verið
látinn laus úr fangelsi,
skömmu eftir jól, 1970, eftir
að hafa afplánað sex mánaða
dóm fyrir þjófnð.
Ég lét að orðum þeirra, en
hef séð mikið eftir því.
ÞAÐ var öðru vísi, þegar
við Bill hittumst fyrst á lítilli
veitingastofu í Ventnor. Það
var bjartan vordag 1968, þegar
sólin skein og hjörtun döns-
uðu.
Hann gekk inn, hár og
| grannur og geislandi af sjálfs-
trausti. Ég hreifst strax af
honum. Og hann vissi það.
Ég var bara 17 ára, og hann
var glæsilegur og mælskur 19
ára maður. Við röbbuðum sam-
an og mæltum okkur mót
seinna.
í hvert skipti, sem við hitt-
umst, var hann svo blíður og
elskulegur, að hann blátt á-
fram dáleiddi mig. Þegar hann
svo, þremur mánuðum eftir
fyrstu kynni okkar, bað mín,
fannst mér það vera það dá-
samlegasta, sem nokkur stúlka
gæti upplifað, og ég játaði bón-
orði hans af hjartans gleði.
Þegar ég lít nú aftur í tím-
ann, sé ég vel, hvað ég var
barnaleg og einföld að treysta
manni, sem ég þekkti varla...
Bill vildi sem minnst tala um
sjálfan sig og sínar aðstæður;
og þótt ég vissi, að hann hefði
átt í einhverjum útistöðum við
lögregluna, var það fyrst löngu
seinna að ég komst að raun
um að hann hefði verið í fang-
elsi fyrir þjófnað og rekinn úr
hernum og var í pinberu eftir-
liti.
V.Ð giftumst 6. september
1968 1 St. Albans-kirkjunni í
Ventnor ... unaðslegt brúð-
kaup; ég í síðum brúðarkjól,
hvítum með slöri.
Gestirnir voru milli 50 og
60, þar á meðal foreldrar Bills,
sem skömmu seinna fluttust til
Ástralíu. Þeir hefðu átt að
segja mér frá ávirðingum Bills
og skapbrestum, en þeir vör-
uðu mig ekki við neinu.
Ég er ekki að ávíta þau
fyrir neitt, því sjálfsagt hefði
ég ekki hlustað á neinar skyn-
samlegar fortölur. Ég var allt-
of ástfangin.
Við hófum okkar hjúskap í
ltlu húsi í rósagarði; og ég var
fullkomlega hamingjusöm, þeg-
ar ég eftir tvo mánuði, gerði
mér grein fyrir, að ég var ó-
frísk.
Það var fyrst, meðan ég
gekk með barnið, að mér urðu
ljósar skuggahliðarnar á mann-
inum mínum.
Harm var blátt áfram kyn-
óður. Það var ekkert við því
að segja í byrjun... nótt eft-
Ann Asher átti bágt. Hún
er blind á vinstra auga. Mað-
urinn hennar sló hana svona
hrottalega. Hann neyddi hana
til æðislegra kynmakaleikja.
ir nótt... en smátt og smátt
fóru kröfur hans að gera mig
ofviða.
Versna fór, þegar hann
heimtaði annarlegar og óeðli-
legar samfarir. Þá setti ég fót-
inn fyrir dyrnar og bað hann
um að láta mig í friði.
Hérna varð gjörbylting á
æviferli mínum.
Bill breyttist úr ástúðlegum
og tillitsfullum elskhuga í rosa-
fengna forynju, seln sló og
barði allan mótþróa úr kroppn-
um á mér... og þá var ég
kominn fimm mánuði á leið.
Hann virtist fá sadistiska
fróun við að pína mig. Óaflát-
anlega krafðist hann kynmaka
á ótal vegu — á þeim tíma var
það laust við alla ást — gegn
vilja mínum; og ég gat varla
sýnt mig öðru vísi en með
glóðarauga eða marbletti um
allan kroppinn.
Þegar hann fékk ekki það,
sem hann vildi, sló hann mig,
beit eða sparkaði ' mig.
Ég reyndi að fá hann til að
leita læknis. Þegar hann af-
sagði það gersamlega, talaði ég
við minn lækni, og hann lét
mig hafa töflur, sem áttu að
minnka kyngetu mannsins
míns.
Þegar ég fékk honum þær,
henti hann þeim í ruslafötuna,
og ofbeldi hans við mig jókst
um ailan helming.
Að lckum þurftum við að
flytja úr indæla húsinu okkar
— og seinna úr mörgum leigu-
herbergjum — af því að eig-
endurnir vildu beinlínis ekki
sætta sig við grófyrði hans og
brútala framkomu.
Þegar dóttir okkar Sam-
antha, fæddist hafði hann yfir-
leitt engan áhuga á henni, svo
ég lét hana í fóstur hjá móður
minni.
Það lá við að ég gugnaði
alveg, þegar Bill var tekinn
fastur fyrir þjófnað í júlí 1970.
— • —
MÉR var næst skapi að
sækja um skilnað, en bæði