Ný vikutíðindi - 25.08.1972, Blaðsíða 2

NÝ VIKUTÍÐINDI
NÝ VIKUTIÐINDI
Útgefandi og ntstjóri:
Geir Gunnarsson
Ritstjöm og augiýsmgai
Hverfisgötu 101A, 2. hæð
^ími 26833 Pósth. 5094
Prentun: Prentsm. Þjó3viljans
Setning: Félagsprentsmiðjan
Myndamót: Nýja prentmynda-
gerðin
Hiuix' buxualausu
í Lissabon
Þjóðstjórn
Ekki virðist nú byrja vel
samstarf ráðlierranna okk-
ar. ÞaS er engu sýnna, en
að hver höndin sé upp á
móti annarri á heimilinu
því.
„Nýtt land“, sem á tvo
ráðherra i stjórninni, ræðst
heiftarlega — og hvað eftir
annað — á ýmis mistölc inn
an stjórnarinnar.
I blaðinu, sem út kom 3.
þessa mánaðar, eru t.d. 2
greinar um skattamálin,
önnur meira að segja með
stótu letri efst á forsíðu.
Við höfum áður skrifað um
þau í leiðara og ætlum ekki
að fara út i þá sálma frek-
ar.
Þó má geta þess að í
annarri greininni kemur
fram, að nærri áttræður
maður með heilsulausa
konu, á að greiða 93 þús.
kr. i opinber gjöld af 438
þús. kr. tekjum. — I fyrra
hafði hann 278 þús. kr. tekj
ur, en þá var lagt á liann
12 þús. kr. Tekjurnar hafa
þannig liækkað um 63,5%,
en álagningin um 650%.
Þá er i sama .blaði grein
um pjóðviljann, stórletruð
í ramrna. Ætlum við að
leyfa okkur að birta hana
orðrétta:
„Þjóðviljinn málgagn sós-
íalisma, verkalýðsbreyfing-
ar og þjóðfrelsis ber nú
höfuðið hátt. Floklcsvillti
ráðherrann hælckar verð i
smásölu gegn vilja laun-
þega, slcipar bankanefnd,
sem er eins og íhaldið hafi
skipað hana. Málpípa öreig-
anna tvistigu i skattamál-
um aldraða, og lolcs stuðl-
ar floklcsviHti ráðlierrann
að því að skipa postula við-
í’eisnarstjórnarinnar í
nefnd til að gera tillögur
til úrbóta í efnahagsmálum.
Það ei einhver reisn yfir
þessu öllu!’’
Svona árásir á sámráð-
herra sina geta elclci, að
okkar viti, leitt til annars
en að ráðherrar „Nýs
lands” segi sig úr rikis-
stjórninni, eða þá að stofn-
að verði allra flokka stjórn,
sem væri auðvitað heil-
brigðar, til þess að undir-
strika samstöðu þjóðarinn,
ar, þegar átökin út af út-
færzlu landhelginnar byrja.
Þjóðin er hvort sem sam-
huga í þessu máli málanna,
svo að stjórnmálafloklcarn-
ir eiga að sýna fordæmi,
fordæmi, fordæmi, eins og
Roosevelt sagði þegar hann
var spurður um bezta ráðið
til að ala vel upp börn.
— ÞÉR vitið auðvitað hvers
vegna ég kem, sagði vel klædd
ur herramaður, sem hélt á rán-
dýrum Edenhatti i hendinni.
Hann settist í hægindastól
klæddan flaueli. Lykt af góðu
herrailmvatni fyllti andrúms-
loftið í aðalskrifstofu portú-
gölsku leynilögreglunnar. Lög-
reglustjórinn rumdi:
— Hm, það var málið með
smástelpurnar. Af hverju gátu
þér líka ekki látið stelpukrakk-
ana í friði?
— Ég hef í huga, greip
herramaðurinn með hattinn
fram í, — að styrkja endur-
byggingu Kirkju Heilagrar
Maríu frá Nasaret. Þetta kem-
ur til með að fara ekki undir
100.009 escudos.
— Herra minn, Portúgal er
réttarríki.
— Já, en það er samt lýðum
ljóst, að kirkja St. Maríu frá
Seirera þarfnast sárlega við-
gerðar. Sennilega fer það verlc
ekki undir 300.000 escudos. Ég
hef fullan hug á ...
Lögreglustjórinn stóð upp
við hið stóra maghonyskrif-
borð. — Ég get aðeins endur-
tekið, að Portúgal er réttar-
riki.
— Já, en herra minn, það er
, einipitt, ápægja v.or ailra, að
Portúgal skuli vera réttarríki.
Þess vegna er það að vér hrær-
umst til meðaumkunar með
þeim stofnunum, er ætíð hafa
verið máttarstólpar réttlætis-
ins, kirkjunum. Og hér með
heiti ég að leggja fram 600.000
escudos til skreytingar kirkju
vorrar frúar frá Fatima.
Lögreglustjórinn settist aft-
ur. — 600 þús. escudos? Það
er sannarlega höfðingleg. gjöf,
herra minn. Ég get áðeins
þakkað yður fyrir hönd aílra
guðhræddra Portúgala. Pila-
grímarnir, sem koma til Fa-
tima, munu minnast yðar í
bænum sínum.
Þekktur portúgalskur blaða-
maður hefur- átt þess kost að
lesa skýrslu lögreglunnar um
þetta samtal. Ekki er, hægt að
birta nafn hans, án þess ’að
leggja hann í mikla hættu. Hr.
Castro da Silva, einn af aðal-
mönnum portúgalska járn- ,og
stáliðnaðarins, reyndi á þenn-
an hátt að slá striki ýíir
hneyksli, sem allir Lissabön-
búar hafa hvíslað um áin - á'
milíi í nærri tvö ár. Aðrir
mjög þekktir menn höfðu þóg-
ar.gert svipaðar ráðstafanir í
sámbandi við „telpukrakkamál
ið“,. þeirra á meðal efnahags-
málaráðherrann, Jose Gongala
Oliveira, 46 ára, innanríkisráð-
herrann, dr. Alfredo Rodrigues
dos Santos, 59 ára, flotamála-
ráðherrann, aðmíráll Fernando
Mendosa, 69 ára, og margir
bankastjórar og stóriðnaðar-
menn, einnig umboðsmenn
þekktra flugfélaga (þ. á. m.
þýzkra).
Málið, sem þeir félagar
höfðu skemmt sér við mánuð-
um saman, var ekki í neinum
tengslum við ferðamál á sjó,
| lofti eða landi, heldur voru
þeir allir meira eða minna
viðriðnir kynferðisleg hneyksli.
Sennilega fær samt enginn þá
ánægju að sjá broddborgara
Lissabon á ákærubekknum.
Einræðisherrann gaf skipun
um að mál þetta skyldi þagg-
að niður. Leynilögreglan PIDE
fékk samt sem áður skipanir
um að rannskaka málið til hlít-
ar og leggja skýrsluna fyrir
Salazar.
í bankageymslu einræðis-
herrans liggja nú vel geymdar
síðan Márar réðu hér ríkjum.
Þjóð okkar hefur alltaf haft
heilbrigða skoðun á kynferðis-
málum. í gamla daga var það
vani prófessoranna og kennar-
anna í Coimbra, að taka nem-
endur sína með sér í vændis-
hús. Eiginlega af heilbrigðis-
ástæðum. En það, sem hneyksl
ar fólk hér núna — og það
með réttu — er að mestu siða-
postular stjórnarinnar eru
flæktir í þetta mál. Sömu
mennirnir og hafa bannað
vændi með lögum, skemmta
Portúlgal heflr nú fengiö sitt „Profumo” hneyksli
Margir ráöhsrrar eru blandaðir málið.
Þar er þaggað niður í öllum þeim,
sem heimta réttlæti, þeim er varpað í fangelsi,
ekki þeim seku.
upplýsingar, sem hvar sem er
í hinum vestræna heimi hefðu
sett ríkisstjórnina frá völdum,
eða að minnsta kosti flesta
ráðherra hennar. Bezta sönnun
in um það er Profumo-málið í
Bretlandi. John D. Profumo,
53 ára, var hermálaráðherra
milli 1960 og ’63. Hann neitaði
fyrst í þinginu að hafa haft
nokkur mök við gleðikonuna
Christine Keeler, sem var
„leikfélagi“ fleiri þekktra
Breta. Þegar sannað var að
'hánn laug, varð hann að segja
af sér embætti, 5. júní 1963.
SALAZAR, sem var einræð-
isherra í Portúgal í fjóra ára-
tugi, r.otfærði sér aldagamla
hefð slíkra ' einvalda. Hann
bannaði að minnst væri á mál-
ið í nokkru fjölmiðlunartæki.
Hann óttaðist alvarlegan á-
fellisdóm almennings á stjórn
sina, sém, rétti heldur við í
áliti við heimsókn Páfa í maí
1967.
Hvað PIDE lagði mikla á-
herzlu á að kveða niður allar
árásir á heiður þessara manna,
kom skýrt í Ijós í viðtali við
mann úr flokki andstæðinga
sjórnarinnar: Ef ég segði frá
því, sem ég veit um þetta mál,
færi ég beint í fangelsi. Sumir
segja kannske, að það ætti
ekki að skipta máli, en fang-
elsin okkar eru óupphituð, og
jafnvél í Portúgal eru veturn-
ir kaldir. SVo ég kýs^að halda
mér saman.
Og þýzka sendiráðið heíur
heldur ekkert til málanna aö
leggja: Þetta er allt saman upp
spuni frá rótum, það hefur
ekkert þessu líkt skeð hér.
Þrem tímum eftir að þessi
yfirlýsing var gefin, gaf hátt-
settur félagi í Opus Dei, félagi
kaþólskra, aðra yfirlýsingu,
sem sýnir, að ekki er þetta
allt appspuni: Hér í Lissabon
á nær hver einasti giftur mað-
ur „vinkonu“, og mjög fáir
Portúgalar sjá nokkuð athuga-
vert við það. Ég hugsa að
þessi hugsunarháttur sé arfur
sér í kynferðislegum svallveizl-
um.
ÞAR féllu þeir reyndar í
sína eigin gryfju. Því hefðu
vændishúsin verið starfandi en-
þá, hefði sennilega ekki orðið
eins mikill hávaði í kringum
ævintýri ráðherranna og telpn-
anna. Og þetta er rétt.
Hin 36 ára gamla gleðikona,
Isaura Dias, gerði stórt glappa-
skot, þegar hún bauð ungum
manni sem hún hitti á Rest-
auradores-torginu, þjónustu
sína. Ungi maðurinn varð
strax áfjáður í að taka hana
með sér, en ekki heim í
íbúð sína, heldur á lögreglu-
stöðina. Svo illa vildi til, að
hann var úr leynilögreglunni.
Nokkrum dögum síðar var
konan íærð fyrir lögreglurétt-
inn. Þar brast hún í grát yfir
óréttlæti heimsins: Stúlkur
eins og ég eru teknar fastar,
en smáskvísurnar úr ríku
fjölskyldunum fá að ganga
lausar. Viðhöldin þeirra eru
líka ráðherrar.
Þetta vekur áhuga minn,
sagði dómarinn. Viltu ekki út-
skýra dálítið nánar hvað þú
átt við?
Leynilögreglan rakti með
ánægju sporið, sem Isaura
hafði gefið þeim. Þeir fundu
fljótlega, að sporið lá að húsi
einu við Rue de Fronteira. Á
þriðju hæð í þessu leiguhúsi
bjó húsvörðurinn, sem lét lög-
reglunni í té eftirfarandi upp-
lýsingar: Ég náði alltaf í öl og
áfengi þegar veizlur voru
haldnar. Síðast voru ca. 12
manns i partýinu, karlmenn og
unglingsstelpur, 13 til 14 ára,
gæti ég trúað. Þau voru öll
með stráhatta á höfði, en að
öðru leyti nakin. Jú, ég held
ég geti þekkt eitthvað af mönn
unum aftu.
FYRSTA afleiðing þessa
samtals kom fljótt í ljós. Pen-
ingamaðurinn og blaðeigandinn
Manuel Spirito Santos var tek-
inn fastur. Hann var yfirheyrð-
ur í tvo sólarhringa. Eftir að
hann var látinn laus, kvisað-
ist að efnahagsmálaráðherrann,
de Oliveira, miðaldra pipar-
sveinn, hafði verið aðalmaður-
inn á þessum „skemmtikvöld-
um“.
ÖNNUR afleiðing: Foreldrar
telpnanna, allt betri borgarar,
verða sammála um að kæra
ekki mennina.Þvert á móti
leggja þeir fast að lögreglunni
að hætta við alla frekari rann-
sókn málsins. Bæði foreldrar
telpnanna og mennirnir buðu
lögreglunni svimandi fjárhæð-
ir máli sínu til stuðnings.
ÞRIÐJA afleiðing: Nokkrir
ákafir lögfræðingar komast í
málið og heimta málsókn á
hendur ónefndum manni fyrir
kynferðisleg mök við stúlkur
undir lögaldri og fyrir að hafa
þegið og látið af hendi mútur.
FJÓRÐA afleiðing: Tvær
telpnanna segja frá því við
yfirheyrslu, að ævintýraleg-
ustu veizlurnar hafi ekki verið
haldnar í Rue Marges de Fron-
teira, heldur í smábænum Par-
ede. Sá staður er í um tveggja
mílna fjarlægð frá Lissabon.
Þar er hin fræga og eftirsótta
baðströnd Estroil. Blaðamenn-
irnir höfðu vonað að í Parede
myndu þeir finna allt sem þeir
álitu að fylgdi svona samkom-
um: sundlaugarúm, vel hirta
garða, glæsta sali og kvik-.
myndastjörnur. í þessu tilliti
urðu þeir fyrir vonbrigðum
með íbúðina í Rue Marges de
Fronteira.
En Parede uppfyllti ekki
heldur kröfur, sem álitið er að
glaumgosi með nokkra reynslu
myndi gera. í ganginum í hinu
tveggja hæða húsi, sem veizl-
TiEkynnlng frá Póst- og
símamálastjórninni
Ákveðið hefur verið, að almennur bréfaút-
burður skuli framvegis felldur niður á laug-
ardögum.
Reykjavík, 20. júlí, 1972.
Póst- og símamálastjórnin.