Ný vikutíðindi - 01.09.1972, Blaðsíða 3

NÝ V-UaiTÍÐIND!
3
að einhverjir hefðu séð til
þeirra á veginum, sem lá upp
í skógi vaxna hlíðina vestan
við þorpið. Frú Wen yfirheyrði
dóttur sína. Stúlkan játaði
grátandi sekt sína og sagði, að
höfuðmaðurinn hefði heitið því,
að kvænast henni. Frú Wen
varð ofsalega reið.
„Aldrei hefði mér komið til
hugar, að dóttir mín mundi
gera mér slíka skömm! Við
amma þín höfum verið til fyr-
irmyndar hérna í þorpinu. Nú
hefir þú sett smánarblett á
Wen-ættina. Fólk hlakkar lík-
lega yfir, þegar það heyrir
þetta hneyksli."
„Ég skammast mín ekki fyrir
þetta,“ sagði Meihua og þurrk-
aði sér um augun. „Nei, ég
skammast mín ekki fyrir að
elska hann! Ég er komin á
giftingaraldur. Ef þú hefir eitt-
hvað á móti honum skaltu
reyna að finna handa mér
mann. Ég ætla mér ekki að
rotna lifandi á þessu ástvana
heimili, og ég sé satt að segja
ekkert í þessu tilgangslausa
lífi þínu, sem þú kallar dyggð-
ugan ekkjudóm. Hvers vegna
giftist þú annars ekki sjálf?
Þú ert ennþá ung.“
„Að þú skulir ekki skammast
þín stelpa!“ hrópaði móðir
hennar.
Frú Wen fór að gráta. Hún
hafði orðið að kveljast í nítján
ár og engum getað sagt það.
Hvað hafði hún ekki orðið að
þola? Og nú hló dóttir hennar
að fórn hennar og sjálfsafneit-
un, sem enginn, nema hún,
vissi hvað hafði kostað.
Eftir stundarkorn herti hún
sig upp, rak dóttur sína inn
í herbergi sitt og læsti hana
inni.
Þegar Sing kom heim, þrem-
úr dögum seinna, hitti hann
frá •Wen,‘ -sL,m var fremur af-.
undin við hann.
„Hvar er Meihua?“
„Hún er inni hjá sér.“
„Hvers vegna kemur hún
ekki fram?“
„Ég var einmitt að bíða eftir
þeirri spurningu. Ég bjóst við,
að þú mundir vera kominn
aftur til þorpsins og værir lík-
lega að furða þig á því, hvers
vegna hún kæmi ekki á stefnu-
mótið.“
„Hvaða stefnumót?“
„Engin látalæti. Ég veit allt.“
Hún talaði í svo reiðilegum
tón, að höfuðsmaðurinn þorði
ekki að segja sér neitt til máls-
bóta.
í sama bili heyrðist Meihua
hrópa: „Hleypið mér út! Ég
er hérna, Sing! Bjargaðu mér!“
„Hvað á þetta að. þýða?“
hrópaði Sing og þaut að her-
bergisdyrum hennar, en hún
var grátandi fyrir innan og
barði án afláts á hurðina.
Ekkjurnar komu báðar á
eftir honum, og gamla konan
spurði með tárin í augunum:
„Ungi maður, ætlar þú að eiga
hana?“
Sing varð steinhissa. Nú
rann upp fyrir honum ljós.
„Auðvitað. Viljið þið nú
opna dyrnar og leyfa mér að
tala við hana?“
Dyrnar voru opnaðar. Mei-
hua kom þjótandi út, fleygði
sér í faðm höfuðmannsins og
hrópaði: „Taktu mig burtu
með þér, Sing.“
Allt féll nú í ljúfa löð. Her-
setunni var brátt lokið. Komist
var að samkomulagi við fjöl-
skyldu hans, þau giftu sig og
fluttu til Suchow.
Þremur mánuðum síðar dó
gamla konan. Höfuðsmaðurinn
kom einn til þess að aðstoða
tengdamóður sína við útförina.
Frú Wen sagði Li Sing frá
því, að yfirmaður ættarinnar
hefði komið og tilkynnt sér,
að nú væri svo að segja afgert,
að skírlífisboginn yrði reistur.
Innan Wen-ættarinnar var nú
þegar talað um ekkjurnar
tvær, aðra dauða, hina lifandi,
sem hinar skírlífu frúr.
„Það voru góðar fréttir!“
sagði Li Sing. „Ertu ekki
ánægð?“
„Ég veit það ekki. Hvernig
líður dóttur rninni?"
Li Sing sagði henni, að
Meihua gengi með barni.
„Hvers vegna sagðir þú mér
það ékki strax?“
„Það eru nú naumast eins
mikilvægar fréttir og þær, að
þér verði sýndur slíkur heið-
ur.“
„Skírlífisboginn!" sagði frú
Wen fyrirlitlega. „Við skulum
ekki tala um hann.“
Eftir jarðarförina sneri frú
Wen aftur heim. Nú var hún
alein og hafði nægan tíma til
að hugsa um fra'mtíðina, og
það var ekki laust við, að
henni hrysi hugur við. Fyrir
nokkrum mánuðum hafði hún
haft tengdamóður sína, dóttur
og tengdason hjá sér, en nú
var öll glaðværð horfin úr hús-
inu. Hún var ein eftir.
Chang hafði verið hennar
stoð og styrkur þessa erfiðu
daga, og nú, er hann sá hús-
móður sína svo hrygga, stjan-
aði hann við hana á alla lund.
Stundum var hún svo ein-
mana, að hún fór út til hans,
þar sem hann var að vinna 1
garðinum, og samband þeirra
varð brátt innilegra.
Oft var hún komin á fremsta
hlunn með að spyrja hann
einnar spurningar. En hvernig
átti kona, og skírlíf ekkja í
þokkabót, að fara að því að
biðja sér manns? Oft fór hún
út í garðinn og talaði fram og
aftur við hann um grænmeti,
en hún kom sér nú aldrei að
því að segja hug sinn allan.
Hún gat það ekki. Chang var
heiðai'legur og dyggur þjónn.
En hann hugsaði aldrei um
hana sem konu.
Meihua eignaðist stúlkubarn
og kom með manni sínum, til
þess að sýna frú Wen dóttur-
dótturina.
„Meihua,“ sagði móðir henn-
ar, „mér þykir vænt um að þú
ert svna vel gift. Þú hlýtur
að vera hreykin af barninu og
manninum þínum.“
Á meðan gekk höfuðsmað-
urinn út í garðinn. Honum til
mikillar undrunar kom Chang
þjótandi og dró hann með sér
inn til sín.
„Segðu mér, hvað ég á að
gera. Ég er ómenntaður al-
þýðumaður.“
„Hvað er að?“
„Það er húsmóðir mín.“
„Segðu mér hvað það er.
Hefir nokkuð komið fyrir?“
Chang var seinn til svars,
en þegar sagan loksins kom,
ætlaði höfuðsmaðurinn ekki að
trúa sínum eigin eyrum.
Sumarnæturnar höfðu verið
heitar, og Chang var vanur
að sofa hálfnakinn á fleti sínu.
Eina nóttina í vikunni áður
hafði hann vaknað við það,
að húsmóðir hans kallaði til
hans. Skarður máni á vestur-
himninum skein beint inn til
hans, og hann sá frúna standa
frammi við dyrnar. Hann
spratt á fætur og spurði, hvort
hana vantaði nokkuð.
„Nei,“ sagði frá Wen. „Mér
þykir þú sofa fast. Ég heyrði
hænsnin klaka og hélt, að villi-
köttur væri að ónáða þau.“
Klukkan hlaut að vera orðin
þrjú um nóttina. Grasið var
döggvott.
„Farðu aftur upp í,“ sagði
ekkjan. „Þú verður innkulsa
af að standa svona treyjulaus."
En Chang vildi ekki heyra
annað r.efnt en að hann fylgdi
henni til baka að eldhúsdyr-
unum.
Daginn eftir sagði frú Wen
við hann: „Lokaðu hænsnin
vel inni, svo að ekkert geti
grandað þeim.“
„Hafðu engar áhyggjur,“
svaraði hann.
Þetta hafði aldrei komið fyr-
ir áður, en þriðju nóttina kom
villiköttur, skemmdi girðing-
una og drap svarta hænu.
Chang vaknaði við það, að
húsmóðir hans stóð yfir hon-
um og hristi hann.
„Hvað er að?“ spurði hann
og settist upp.
„Ég sá villikött. Hann stökk
yfir múrinn og komst undan.“
Chang smeygði sér í snatri í
treyjuna, þau skoðuðu girðing-
una og fundu stórt gat á vír-
netinu. Frúin benti á staðinn,
þar sem hún hafði sér villi-
köttinn. Ekki sáu þau nein
spor, en í blómabeðinu við
múrinn fundu þau svörtu hæn-
una, dauða og blóðuga. Chang
bað fyrirgefningar á hirðuleysi
sínu, en ekkjan var ekkert
nema 'gæðin.
„Við höfum engu tapað,“
sagði hún. „Ég sýð hænuna
handa okkur á morgun.“
„Hvernig stendur á því, að
þú sefur svona laust?“ spurði
Chang.
„Ég ligg oft andvaka. Og
þegar ég sef, vakna ég við hið
minnsta hljóð.“
Þau fóru inn til hans, en
frú Wen stóð frammi við dyrn-
ar. Hann sá blóðdropa á föt-
um hennar og fingurgómum,
henti dauðu hænunni á gólfið
og hellti vatni í skál, svo að
hún gæti þvegið sér um hend-
urnar.
Hann spurði, hvort hann ætti
ekki að hita te handa henni.
í fyrstu afþakkaði hún það,
en sagði svo, að það væri ann-
ars bezt, að hann gerði það —
hún væri hvort sem er svo
glaðvakandi, að liún mundi lík-
lega ekki soína aftur.
Hún settist á rúmið hans,
þreifaði á dýnunni og druslun-
um, sem hann hafði ofan á
sér.
„Chang,“ sagði hún. „Ég
'vissi ekki, að þú ættir enga
sómasamlega ábreiðu. Ég skal
gefa þér góða ábreiðu á morg-
un. “
Daginn eftir höfðu þau hæn-
una til kvöldverðar, og frú
Wen minnti hana enn á villi-
köttinn.
„Ertu búinn að gera við
girðinguna?“ spurði hún.
Hann sagðist vera búinn að
því.
„Sami kötturinn kemur ef
til vill í nótt,“ sagði hún.
„Af hverju heldur þú það?“
„Nú, hann fékk ekki það,
sem hann vildi, í gærkvöldi.
Hann var of kjarklaus. Hann
var nærri því búinn að kom-
ast burtu með hænuna, en
sleppti henni, þegar hann varð
hræddur. Ef þetta er skyn-
samur köttur, ætti hann að
koma aftur í nótt.“
„Svo að ég var ákveðinn í
því,“ hélt Chang áfram sögu
sinni, ,,að sitja og bíða eítir
kettinum og sagði húsmóður
minni að hafa engar áhyggjur
af því. Ég dró niður í lamp-
anum, settist á stól á bak við
Orðspeki
Áður gnauðaði vindurinn í
greinum trjánna. Nú gnauðar
hann í rennum og gluggakörm-
um.
Það er oft auðveldara að
deyja fyrir hugsjónir sínar en
að lifa eftir þeim.
George Santayana.
Lífið er svo stutt að því má
ekki eyða lítilmótlega.
Disracli.
■
Ef menn töluðu aldrei um
það, sem þeir hafa ekki vit á,
þá hefðu menn sannarlega nóg
til að þegja um.
runna með lurk í hendi, til
þess að rota hvern þann villi-
kött, sem vogaði sér inn yfir
múrvegginn. Það var komið
langt fram á nótt, og farið að
kólna, en ég hafði ekki séð
neinn kött, svo að ég ákvað
að fara og leggja mig. Þá
heyrði ég rödd, sem kallaði
lágt á mig.“
„Ég sneri mér við og sá
húsmóður mína koma hvít-
klædda í áttina til mín. Mér
datt strax í hug álfkonan
Maku. Þegar hún var komin
fast að mér, hvíslaði hún:
„Hefir þú séð nokkuð? Við
skulum bíða inni hjá þér,“
sagði hún.
„Það var yndilegasta nótt í
lífi mínu. Þarna sátum við. tvö,
hún og ég, og allt var hljótt
í kringum okkur. Hún hafði
gefið mér ábreiðu um morgun-
inn, og hún var svo hvít og
fin, að ég tímdi varla að sitja
á henni. Þarna sátum við og
horfðum á silfurglitrandi
tunglskinsgeislana, sem skinu
inn um gluggann.
Við sátum og töluðum sam-
an, eða réttara sagt, var það
húsmóðir mín, sem talaði við
mig um ýmislegt — um garð-
inn, lífið og erfiði, hamingju
og sorg. Hún spurði mig um
líf mitt og hvers vegna ég
væri ekki kvæntur. Ég sagði
henni, að ég hefði ekki efni
á því.“
„Ef þú hefðir efni á því,
myndir þú þá kvænast?“
spurði frú Wen.
„Auðvitað myndi ég gera
það,“ svaraði Chang.
Hún sat eins og í leiðslu,
tunglskinsbirtan féll á fölt
andlit hennar, en augun voru
eins og skærir gimsteinar.
Chang var næstum þvi hrædd,-
ur.
„Ertu mennsk, eða ertu álf-
konan. Mgku?“ ,spui;9i (hann.. u
„Vertu ekki svona mikið
flón, Chang! Auðvitað er ég
mennsk.“
Þegar hún sagði þetta, fannst
honum hún vera ennþá óraun-
verulegri, og hún horfði stöð-
ugt á hann. Hann gat ekki
haft af henni augun.
„Horfðu ekki svona á mig.
Auðvitað er ég kona. Snertu
mig.“
Hún rétti út handlegginn.
Chang snart hann, og það fór
titringur um frú Wen.
„Fyrirgefðu, gerði ég þig
hrædda?“ spurði Chang. „Áðan
þóttist ég vera alveg viss um,
að þú værir raunverulega álf-
konan Maku, komin til mín
þessa tunglskinsnótt."
Frú Wen hló, og Chang létti
við það.
„Er ég svo falleg, Chang?“
spurði hún. „Ég vildi, að þetta
tæki aldrei enda. Segðu mér,
heldur þú, að álfkonan Maku
myndi elska og ganga að eiga
mann, eins og við gerum hér
á jörð inni?“
„Hvernig ætti ég að vita
það?“ svaraði Chang og skildi
enn ekki hálfkveðna vísu. „Ég
hef aldrei hitt álfkonuna
Maku.“
Þá spurði frú Wen spurning-
ar, sem ruglaði hann alveg í
ríminu.
„Hvað myndir þú gera, ef
hún kæmi til þín í nótt? Mynd-
ir þú sýna henni blíðuhót?
Hvort vildir þú heldur, að ég
væri álfkonan eða mennsk
kona?“
Framh. á bls. 4
Kaupsýslutíðindi
Sími 26833
Notorius.