Ný vikutíðindi - 01.09.1972, Blaðsíða 7

NY VIKUTIÐINDI
7
þjónninn hafi haft þar hönd í
bagga...
— ★ —
ÉG HÁTTAÐI mig og svaf
langt fram eftir degi. Allan
næsta dag var ég í klefanum
hjá Artúr, og veik aðeins frá
til þess að fara í matsalinn og
borða. Yfirleitt sat faðir Cunn-
ingham hjá mér við matborðið.
Mér var strax farið að líða
betur af hinu reglubundna lífi
um borð. Reglulegur svefn og
máltiðir virtust vera það, sem
ég þarfnaðist. Þegar kvöldaði
var bölsýni mín horfin og ég
gat meira að segja hlegið hjart
anlega af góðum brandara.
Kímnigáfa mín var að koma
til aftur, og það fannst mér
mikilvægast af öllu. Það þýddi
að ég var farinn að líta lífið
réttum augum.
Þrisvar sinnum þann dag
spilaði ég „Votar varir“, til
mikillar ánægju fyrir Artúr.
Hann hafði loksins sigrast á
einmanaleik sínum og lék nú
á als oddi og henti gaman að
þessum „prívat consertum“ okk
ar.
Næsta morgun fékk ég al-
varlegan skrekk. Ég vaknaði
eftir annan „maraþon“-svefn
og stökk niður úr kojunni; þar
sat Artúr og rembdist við að ganga fetið, en hann tók ekki
klæða sig í buxur. Hann veif- eftir því. Við settumst við borð
MROSSGÁTAM
LÁRÉTT: 42 taut 13 blóma
1 löpp (þf.) 43 bæjarnafn (þf.) 14 forboð
5 fallegri 45 núningur 16 sífelldur
10 skammst. 46 spónamatur 18 forsetning
11 bogi (fornt) 48 fiska 19 snar
12 leiðarhlutar 49 sönglaði 21 verjulaus
14 vegir 50 samtenging 22 skammst.
15 á sokka- 51 tveir eins 24 hinn
leistunum 52 álög 26 vargur
17 skemmtun 53 herpast 28 skepna
20 flýtirinn 29 snjó
21 ærðan 31 fjárhús
23 ættingjana 32 yfirgefa
25 elska LÓÐRÉTT: 34 litsterkara
26 fugli 1 yrkir 35 mettist
27 brún 2 frískar 37 ending
29 hró 3 iðngrein (ef.) 38 frjósa
30 hnjúkarnir 4 ónáða 39 konur
32 hirtir 6 líffærin 41 skammst.
33 guðir 7 jurtir 43 lóga
36 frá dánum 8 meðvitundar- 44 hermdi eftir
38 mökkur lausar 46 riss
40 hund 9 eftirsjónin 47 öræfi
drengur, sem hafði skrópað í
skólanum. Augu hans ljómuðu.
Mér virtist, sem hitasóttin
hefði aukizt. Við gengum upp
i reyksaiinn. Hann var svo
máttlítill, að hann varð að
aði hendi glaðlega til mín og
sagði:
„Ég er að fara á fætur. Mér
líður miklu betur í dag, en í
marga undanfarna mánuði."
Ég hjálpaði honum að kom-
ast í fötin, en ekki var ég viss
um að ég gerði rétt með þvi.
„Það nær engri átt að loka
sig hérna niðri,“ sagði hann.
„Mér batnar ábyggilega helm-
ingi fljótar, ef ég anda að mér,
fersku sjávarlofti.“
og pöntuðum tvær flöskur af
„Bass“. Hann tók stóran teyg
og síðan annan og annan. Ég
held að honum hafi veitzt
þetta erfitt, en hann talaði
ekki um annað en hvað sér
liði vel eftir drykkinn.
„Þetta eru aldeilis veizlu-
höld,“ sagði hann. „Nú ætla
ég að fá mér vindil.“ Hann
blikkaði mig og kallaði á þjón-
inn og sagði. „Tvo beztu vindl-
ana, sem þú átt.“ Hann snéri
Við gengum hægt upp gang- sér að mér og sagði: „Komdu
ana út á dekkið. Hann andaði við skulum reykja þá úti á
djúpt nokkrum sinnum, en 1 dekki.“
byrjaði síðan að hósta ákaft.
Hann jafnaði sig stundarkorn
og starði ánægður út yfir glitr-
andi hafflötinn.
„Þetta er dásamlegt,“ varð
honum að orði. „Mér líður stór
vel. Veiztu hvað ég ætla að
gera? Ég ætla að fara upp í
reyksalinn og fá mér flösku af
góðu ensku öli.“
Hann var eins og skóla-
Við yfirgáfum reyksalinn
og reikuðum fram og aftur um
dekkið. Aumingja Artúr. Hann
hóstaði sársaukafullt af vindlin-
um og slagaði aumkunnarlega,
þegar hann gekk. Hann leit
svo illa út og var svo ömur-
lega óstöðugur að ég óttaðist,
að jafnvel smá vindhviða
myndi feykja honum um koll.
Áður en hann var hálfnaður

með vindilinn, varð hann að
kasta honum fyrir borð. Við
settumst, og Artúr andaði
djúpt að sér og þar með byrj-
aði hann að hósta. Skyndilega
sagði hann:
„Ég er þreyttur. Ég held ég
fari niður að leggja mig.“
Við fórum niður í klefann
Ég vildi ekki láta hann glata
trú sinni um bata með því að
bjóðast til að hjálpa honum.
en ég íreistaðist til þess nokkr-
um sinnum, Þegar við vorum
komnir niður var hann að
þrotum kominn. Ég hjálpaði
gera mér greiða?“
„Auðvitað. Hvað á ég að
gera?“
„Spilaðu „Votar varir“ fyrir
mig aðeins í þetta eina sinn.
Það virðist hressa mig upp.
Ég veit að þú ert búinn að
kpila það oft í dag — en bara
í þetta eina sinn.“
Ég lagði fiðluna að hökunni
og lék. Það lék tregafullt, en
hamingjusamt, bros um varir
hans. Útlínur andlits hans
voru harðar, líkar dýrlingsmál-
verki eftir E1 Greco.
Augu hans lokuðust. Ég
honum að hátta sig og koma ihætti að spila. Andlit hans
honum í koju.
„Það var dásamlegt að fara
þarna upp,“ sagði hann. „Hví-
líkur dagur.“
Hann svaf að mestu, það
sem eftir var dagsins og ég
fór að halda, að kannske
hefði hann haft gott af þessu.
Ég ákvað samt að ég skyldi
tala við skipslækninn í býtið
daginn eftir og fá hann til að
hafði fengið á sig daufgrænan
blæ með öskugráum skuggum
við kinnbeinin og kringum aug
un.
Ég beygði mig yíii hann og
hvíslaði nafn hans. Hann svar-
aði ekki. Ég reisti hann upp og
skók hann. Hann hreyfði sig
ekki. Hann var meðvitundar-
laus.
Ég hljóp út úr klefanum í
líta á félaga minn. í þann jleit að lækni. í látunum var
mund, er ég var að fara að ég næstum því búinn að
hátta, vaknaði hann.
„Hvílíkur dagur,“ endurtók
hann. „Spilaðu nú fyrir mig
„Votar varir“.
Ég lék það fyrir hann. Hann
lokaði augunum, og ég hélt, að
hann hefði sofnað aftur. Ég
klifraði upp í. Hann hefur
samt ekki verið sofnaður, því
litlu síðar heyrði ég að hann
var að fá sér vatn.
hlaupa föður Cunningham um
koll.
„Hvert ert þú að æða?“
spurði hann viðkunnanlega.
„Að ná í lækni,“ hrópaði ég.
„Það er maður að deyja í
klefanum mínum.
„Númer hvað er klefinn
þinn?“ spurði hann.
Ég sagði honum það og hljóp
síðan áfram í leit að læknin-
um. Þegar ég kom aftur til
klefans, með lækninn, var fað-
ir Cunningham þar fyrir.
Hann kraup fyrir framan koju
Artúrs. Þar sem ljósið skein á
andlit Artúrs, glitraði á olíu
á enni hans ög vörum. Þegar
faðir Cunningham reis á fætur,
sá ég olíu á fingurgómum
hans.
„Hann er látinn,“ sagði prest
urinn. „Ég veit ekki hvort
hann var katólikki, en ég hef
veitt honum síðasta sakra-
ment,ið.“
Brosið var enn á vörum hins
látna. Læknirinn beygði sig yf-
ir líkið og dró rúmteppið yfir
andlit Artúrs.
— ★ —
VIÐ HÖFÐUM farið snemma
í háttinn. Litlu eftir að ég
hafði fest blund, vaknaði ég
upp við það, að hann var að
kúgast. Hinn hræðilegi daunn,
sem barst að vitum mér, var
eins og daunn dauðans sjálfs.
Ég stökk niður úr kojunni og
spurði hann í örvæntingu,
hvort ég gæti eitthvað gert
fyrir hann. Hann brosti veiklu-
lega.
„Það er allt í lagi með mig,
en ég hefi ælt drykknum . . .“
Mig grunaði svo sem að hann
gæti ekki haldið honum niðri.
„Ég ætla að ná í lækni,“
sagði ég.
„Nei, bíddu aðeins. Það er
allt í lagi með mig. Mér varð
aðeins flökurt, það er allt og
sumt. Ég vil frekar hafa fé-
lagsskap, en lækni... Viltu
BRIDGE-
Þ Á T T U R
Allir á hættusvæði. Gjafari:
Suður.
Norður:
S: 7 6 5
H: Á 10 2
T: K D G
L: K 7 4 2
Vestur:
S: Á 4 3
H: K
T: 8 7 6 5
Austur:
S: 2
H: D 4 3
T: Á 10 4 3 2
L: Á G 9 8 6 L: D 10 5 3
Suður:
S: K D G 10 9 8
H: G 9 8 7 6 5
T: 9
L: —
S byrjaði sögn með 1 spaða,
N sagði 2 grönd, S 3 hjörtu
og N endaði með 4 spöðum.
Mörgum kann að finnast
vafasamt að opna sögn, með
ekki fleiri háslagi en S hefir,
en því er þá til að svara, að
litaskiptingin er það sterk, að
hún vegur þar upp á móti, og
að öðrum kosti væri vafasamt
að S fengi svigrúm til þess að
koma báðum litunum að. A—
V gætu t.d. sagt með hraði 5
í laufi eða tigli.
En svo við snúum okkur að
efninu, þá spilaði V út hjarta
kóng, sem tekinn var með ás
og trompi spilað. V tók á ásinn
og spilaði tigli. A tók þann
slag og slag á hjarta drottn-
ingu, og V fékk síðan að
trompa hjarta, og þar með var
sögnin töpuð.
Fljótt á litið virðist þetta
nú vera eins og hver önnur ó-
heppni, sem ekkert var hægt
að gera við, en við nánari at-
hugun kemur í ljós möguleiki,
sem sagnhafi átti að reyna, þ.
e. í öðrum slag átti hann að
láta laufkóng frá blindum, og
þar sem ásinn kemur ekki frá
A, átti sagnhafi að gefa af sér
tigulinn og þar með komið á
sambandsslitum milli A—V,
því útkoman benti ótvírætt til
einspils og allt reið á að gera
innkomumöguleika A sem
minnsta. Eftir að hafa farið
þannig að, fá A—V aðeins þrjá
slagi, þ. e. einn á tromp, einn
á lauf og einn á hjarta, og
sagnhafi vinnur sögn sína.