Ný vikutíðindi - 01.09.1972, Blaðsíða 8

8
NÝ VIKUTÍÐINDI
ÚR BRÉFABUNKANUM:
Verkefni handa Þjóðhátíðarnefnd — Ölæði í Þórs-
mörk — Óleyfileg byssusala — Hættulegir vegir —
Hellusund — Forspáir menn — Vegir um hálendið
Verkefni handa
Þjóðhátíðarnefnd
Gamli Þingvallavegurinn,
sem íiggur upp frá Geithálsi,
virðist lítt ekinn, enda síður
en svo góður. En strax, þegar
kemur upp fyrir Miðdalsland-
areign, blasa við undurfagrar
brekkur með gilskorningum
og allgóðu berjalandi.
Sá er þó galli á gjöf Njarð-
ar, a'ð lækur einn rennur í
lægðinni niður á milli vegarins
og hlíðanna, sem eru í norð-
vestur, en ýmsir góðir staðir
eru þarna við veginn, sem
gaman er að skoða.
Össi.“
Vissulega væri æskilegt að
gera eitthva'ð fyrir þcnnan veg,
svo hægt væri að fara hann
aðra lciðina, þegar skroppið
er til Þhigvalla.
Það væri t.d. sjálfsagt að
endurbyggja hann fyrir Þjóð-
hátíðina 1974 og létta þannig
á umferðinni á hinuni veginum
til og frá Þingvöllum. Þarna er
verkefni fyrir skipulagsgáfu
Þjóðhátíðarnefndar.
Ölæði á Þórsmörk
„Þórsmörk virðist vera para-
dís þeirra, sem þykir sopinn
góður, enda hefur mikið bori'ð
á ölvun hjá vissum starfshóp-
um, sem þangað hafa komið.
Hér skal það tekið fram, að
gott vín, í hófi drukkið, gleður
mannsins hjarta, einkum ef
angan skógarilms og söngur
fugla á greinum er nærri.
En svo rammt hefur kveðið
að ölæði á Mörkinni, að menn
hafa ekið Krossána á jeppum
svo djúpt, að runnið hefur inn
um gluggana — og jafnvel
synt í henni fram og til baka.
Kunnugur.“
Það er víst víðar en í Þórs-
mörkinni, sem einstaka starfs-
hópar drekka sig meira eða
minna fulla. Heyrt hefur maö-
ur um einn slíkan hóp, sem
var að fara í hclgarferð austur
yfir fjall, að sumir hafi verið
orðnir ölóðir, þegar komið var
austur á Kambabrún.
Óleyfileg byssusala
„Sportvöruverzlanir hér hafa
haft þsnn ljóta sið, að selja
loftriffla leyfislaust. Þó nokkrar
sannanir eru fyrir hendi um
slíkt.
Vissan aldur þarf að sanna
fyrir slíkum kaupum, þótt á-
reiðanlega hafi mörgum ungl-
ingum áskotnazt loftrifflar,
án þess að hafa náð lögaldri.
Keykvíkingur.11
Við vitum dæmi til þess og
fengiö kvartanir út af því —
að óábyrgur pottormur gerði
sér að leik ýmsa hrekki með
slíkri byssu. Meðal annars
skaut hann á rúður fólks, svo
,að þær sprungu eða brotnuðu,
án þess að foreldrar stráksins
töldu sig bera nokkra ábyrgð
á því.
Þetta finnst okkur nokkúð
langt gengi'ð.
Hættulegir vegir
„Er Borgarneskauptún það
aumt, að ekki skuli vera hægt
að laga þar sómasamlega til?
Þett þorp minnir -helst á sam-
yrkjubúskap — götur asnaleg-
ar og sitt hvað fleira.
Á Mýraveginum fyrir ofan
Borgarnes blasir sú óhugnan-
lega staðreynd við, að vegur-
inn norð-vestur er lífshættu-
legur — krappar beygjur, mjór
vegur o. s. frv., að ógleymdri
vinkilbeygjunni við síkið og
svo Hvítárbrúnni sjálfri. —
Þarna er yfirleitt gífurleg
bílaumferð, en það hefur yfir-
leitt au'ðkennt vegarlagningu
okkar, hvað vegirnir eru hafðir
mjóir.
Hreppavegurinn er líka lifs-
hættulegur, sökurn þess,
hversu mjór hann er á köflum.
Strax frá Þrastaskógi og aust-
ur um Grímsnes, Skálholt og
Hreppa er hrikalegt að sjá
vegalagninguna.
Bílaumferð vex jafnt og
þétt, og þess ber þá að gæta,
að vegirnir séu gerðir þannig
Framh. á bls. 5
á glasbotninum
Næturævintýri
Elsa haffti ekki komið
heim alla nótlina. Mamma
hennar teknr á móli henni
rasandi rcið. Iivað liefur
stelpuskömmin verið að
gera ?
„Slco, í'yrsl liúkkaði mig
sætur strákur á rúntinum,
þegar ég kom af bíói. Svo
íorum við heiin til lians,
því hann langaði svo lil
að sofa Iijá mér. Svo kom
bróðir lians heim, og ég
leyfði lionuin það líka. En
svo var ég orðin svo jireylt
að ég sofnaði. Þuð er þess
vegna, sem ég kem svona
seint, mamma.“
„Jæja, jæja, stúlkan min.
En maður vill nú gjarnan
fylgjast með hlutunum!“
ógild afsökun
Kaupsýslumaður nokkur
kemur heim klukkan f jög-
ur um morguninn.
„Guðrún,“ segir hann
við konuna sína, „mér
Jjgkir leitt að koma svona
seint licim, en ég var
einmitt áðan að halda
fram hjá Jjér! Eg fylgdi
cinkaritaranum mínum
heim, og Jjlí vcizt hvað
hún er falleg, svo ég féll
fyrir freistingunni."
„Guðmundur,“ segir frú-
in hyrst, „Jni lýgur eins
og Jjú ert langur lil! Hve-
nær ætlarðu að hætla
Jjeim ósið að spila pókcr
afla nótíina!?"
Fjölskyldumál
Drengur nokkur var með
föður sínum i haði og
spurði hvað þetta væri
ciginlega framan á hon-
um.
„Það er brunabíllinn
minn,“ sagði faðirinn.
Nokkrum dögum seinna
var drengurinn í baði með
mömmu sinni, og þá vildi
bann fá að vita, livað það
væri sem hún liefði.
„Það er bílskúrinn minn,“
sagði liún.
Og svo var það kvöld
eilt, að drengurinn sá bvað
þau aðhöfðust, og þau
sögðust vera að aka bruna-
bílnum inn í bílskúrinn.
Þá sagði drengurinn:
„Þú getur alveg Iiæft við
það, pabbi, því Jiú keniur
sko aldrei afturhjólunum
inn líka.“
Lauslæti giftra kvenna
Hann kom heim, og kon-
an lians sagði, að það
liel'ði komið dularfullur
maður í heimsókn sið-
degis. „Hann spurði livað
það væri, sem ég liefði
ekki, en aðrar konur
hefðu.“
„Nú. livað skyldi það
haía átt að fyrirstilla?“
„Ja, hann gat ekki skil-
ið, hvers vegna þú liggur
í bæJinu hjá konunni hans
í tíma og ótíma.“
~K
Ást í meinum
Þau höfðu elskast inegn-
ið af nóttinni heitt og inni-
lega. Þegar morgna tók
sagði hann sannfærandi:
„Guð livað þetta var
dýrlegt! Þig grunar ckki
hvað þú hefur gcrt mig
hamingjusaman!“
„Talaðu ekki um það,
vinur minn. Til ]>ess á
maður sko eiginkonur. En
stikktu nú af í livelli, því
maðurinn minn kemur
lieim á hverri stundu.“
Auðfengið loforð
Frúin: „Ef skc kynni
að ég dæi á undan þér,
Ölafur, þá verðurðu að
lofa mér því, að næsta
konan þin noti ekki fötin
mín!“
Maðurinn: „Já, já, þvi
skal ég lofa þér, kæra
Ólafía. Fötin af þér
myndu ekki einu sinni
passa á Bertu litlu . . .!“
Eftirfarndi er tekið úr
sjómannablaðinu
Víkingi:
Það var á lokadansleik.
Sjómaður var að dansa
við yndislegá dömu.
í hita dansins bilaði
belti mannsins og buxurn-
ar runnu á liæla niður.
Sjómaðurinn lét sér
hvergi bregða, en mælti lil
konunnar:
Beltislaus og her
niður á lær,
í hrókarhafti jála
ég J>uð frú.
Mér hefði vissulega
verið nær,
að vcra i sokkahuxum
eitis og Jtú.
Allt í lagi
Áður en heimavistarskól-
arnir komu til sögunnar,
líðkaðist það til sveita —
og tíðkast víst sumstaðar
enn — að kennarinn
kenndi börnum á ö’llum
aldri samtimis.
Eitt sinn gerðist það svo
í náttúrufræðitíma, að 12
ara telpa spurði kcnnar-
ann, hvort telpa á benuar
aldri geti ált barn.
Kennarinn kvað það
liugsanlegt.
Þá stóð Hanna litla upp
og spurði, hvort átla ára
tcípa gæti átt barn.
Því neilaði kennarinn.
Þá bankaði ÓIi slóri i
bakið á henni og hvíslaði:
„Þarna sérðu, hvort
þella er ekki allt i iagi.“
Maðurinn sagði:
Hafið þið beyrt um búð-
armanninn, sem varð lög-
regluþjónn?
Hann vildi fá sér vinnu,
þar sem viðskiplavinurinn
belði alltaf rangt fyrir
sér...
I sumarleyfinu
—Konan mín cr suður
á Maljorka og nýtur lifs-
ins.
— Nú, en livað um Jng?
— Eg er hcima og nýt
burlvcru hcnnar.
Nokkrir stuttir ...
Kvöldbæn Nonna litla:
— . . . og vildirðu svo
ekki, góði guð, senda eitt-
hvað af hlýjum fötum á
aumingja stúlkurnar í
vikublaðinu hans pabba.
★
„Ég hef átt alveg hræði-
lega nótt.“
„Nú, hvað gerðirðu?“
„Eg svaf.“
„Hvaða konur eru trú-
fastastar? Þær dökkhærðu
eða ljóshærðu?“
„Þær gráhærðu.“
★
Pabbinn: „Og livað er
nú það fyrsta, sem þú ætl-
ar að gcra, eftir landspróf-
ið?”
Dóttirin: „Fóstureyðing
— hugsa ég.”
★
Stúlkan, sem hafði verið
svikin: „Nú er alll búið
mili okkar. Um alla EI-
LÍFÐ! Þú skalt fá allt aft-
ur, sein ])ú ' hefur gefið
mér.”
„Allt i lagi,” svaraði
strákurinn, „Jiá byrjuin
við á kossunum.“
★
Péfur kom seint heim,
kallaði upp i gluggann
drafandi röddu og frúin
benti lykli ni'ður til hans,
en elcki kom Pétur.
„Viltu að ég hendi skrá-
argatinu líka niður til
þín?” lirópaði konan.