Ný vikutíðindi - 15.09.1972, Blaðsíða 4

4
NÝ VIKUTÍÐINDI
HITT OG ÞETTA
V,h; '
Tannstöngullinn
Þeir, sem lesið hafa bókina
„Æskuár mín á Grænlandi“,
kannast líka við höfund henn-
ar, Peter Freuchen. Af honum
er þessi saga sögð:
í fyrsta skipti, sem Peter
Freuchen heimsótti Hollywood,
vakti hann — kempan með al-
skeggið og tréfótinn — mikla
athygli, hvar sem hann kom;
og var honum það ekki ógeð-
fellt að um hann væri talað.
En eftir nokkrar vikur rén-
aði áhugi manna fyrir honum,
svo að hann fór að velta þvi
fyrir sér, hvernig hann gæti
endurnýjað áhuga fólksins.
Honum tókst svo vel við það
áform, að margar vikur var
ekki tíðræddara í kvikmynda-
borginni um annað en víking-
inn frá Danmörku.
Hann var staddur í veizlu
einni mikilli, og er hann var
í óða önn að gæða sér á ein-
hverjum kjötrétti fletti hann
skyndilega upp annarri buxna-
skálminni, dró upp stóran vasa
* Leikherbergi
Framh. af bls. 7.
mínum. Má geta nærri, að
mest fannst mér til um næt-
urnar, þegar við hjúfruðum
okkur saman í einhverjum
kofanum til að halda á okkur
hita.
Upplýsingarnar, sem ég hafði
náð i, voru verðmætar, en
nægðu engan veginn einar sér.
hníf og skar dálitla flís úr tré-
fæti sínum. Síðan fór hann í
óða önn að stanga úr tönnun-
um með tréflísinni, um leið og
hann sagði:
„Hafið engar áhyggjur, þetta
lagast, ég fékk bara nokkrar
kjöttægjur á milli tannanna.“
Brandarar
Maður nokkur keypti
páfagauk á uppboöi, eftir
mjög áköf boð.
„Ég býst við að fuglinn
Þeir Bergen og Bateman kom-
ust báðir yfir mikilsverðar upp
lýsingar, sem ráku smiðshögg-
ið á verkið, þegar farið vai
að semja áætlunina um hernað
araðgerðirnar á þessu svæði.
Þeir voru báðir sæmdir opin-
berlega heiðursmerkjum fyrir
frammistöðu sína, og voru vel
að þeim komnir.
En hvorugur þeirra varð fyr-
ir því láni að verða heiðraðir
— ekki opinberlega — fyrir-
frammistöðu sína af tveim
tali,‘ sagði hann við upp-
boðshaldarann.
„Tali? Hann hefur boðið
á móti yður síðustu fimm
mínúturnar..“
Eiginkonan: „Hvíslaðu
að mér þremur litlu orð-
unum, sem gera mig svo
hamingjusama að ég get
svifið í lausu lofti.“
Eiginmaðurinn: „Bless-
uð hengdu þig.“
þakklátum (og forkunnarfögr-
um) t'rönskum stúlkum eins og
raunin var með mig. Ferðir
mínar til Parísar eftir þetta,
hvenær sem ég fékk leyfi,
voru eins og ósvikin vera í
sjálfri paradís hjá þeim vin-
konunum Elviru'og Renee. —
Og láir nokkur mér það, ao
ég skyldi nota námsstyrkinn
minn, að herþjónustu lokinni,
í París, og vera nú búsettur
þar sem verzlunarfulltrúi fyrir
bandarískt fyrirtæki?
* Dýrir menn
Framh. af bls. 1
ætlast er til, og undir voru
skrifaðir upphafsatafir að-
eins, svo varla hcfur þctta
verið gefið upp til skatts.
Sögumaður ökkar fullyrti,
að þessir mcnn hcfðu vcrið
á þremur stöðum öðrum
þennan sama dag, svo að
dagkaupið hefur gctað vcrið
6-10 þúsiind krónur hjá
hvorum.
Hann vissi líka um menn,
sem tóku 4000 kr. fyrir að
leggja dúk á stigagang í
þriggja hæða liúsi.
Er ekki eðlilegt, að menn
reyni að fúska við svona
hluti sjálfir, frcmur en að
láta lilunnfara sig svona
grimmilega?
Og livað á uppmælinga-
lýðnum að leyfast svona rán
lengi og sprengja þannig
upp liúsaverðið?
Dæmi vitum við um dúk-
lagningamann, sem hefur
grætt svo á vinnu sinni, að
þegar hann var búinn með
afar stórt verkefni, hætti
liann að vinna — sagðist
ckki þurfa þcss lengur!
* Heyin brennd
Framh. af bls. 1
þeim, og er það því ekki
hvað sízt vinnandi fólk í
þéttbýliskjörnum landsins,
sem staðiö hefur undir bú-
skapnum í landinu.
Bændur 'eru styrktir til
fóðurbætiskaupa og áburö-
arkaupa, að ekki sé nú tal-
áð um hinar gífurlegu fjár-
hæöir, sem fara 1 niöur-
greiðslur á framleiðslu
þeirra.
Það ver'ður því að teljast
í hæsta máta blóðug for-
smán og næsta glæpsam-
legt athæfi, að nenna ekki
að hirða hey sitt, sem búið
er að taka saman, og fyrna
það til verri ára, en láta
sig hmsvegar hafa það að
ata neygalta á túnum bens-
íni og kveikja síöan í.
Réttast væri aö birta
nöfn þeirra bænda, sem
gert hafa sig seka um slíkt
og hugsa þeim svo þegjandi
þörfina næst, þegar harma-
gráturinn út af heyleysinu
veröur upphafinn.
Það yrði ef til vill til
þess að kenna þeim það,
sem þeir sýnilega ekki
kunna, nefnilega að skamm-
ast sín.
♦ Æðisleg nótt
Framhald af bls. 1.
fer húsnæðið á lista hjá um-
ræddu hótcli, scm siðan vís-
ar ferðamönnum þangað. —
Ekki munu liótclin samt að
sama sltapi aðgæta, hverjir
séu siðir og venjur húsráð-
anda, enda væri það sjálf-
sagt að æra óstöðugan.
Þannig getur það auðvitað
brunnið við, að hcimilisbrag-
ur sé ekki ávallt í samræmi
við ágæt svefnherbcrgi, enda
mun það i sunmm húsum
talsvert umdeilt mál, hvort
sofa beri i svefnlierbergjun-
um.
Og í einu slíku húsi lenti
jarðfræðingur vor.
Að eigin sögn voru hús-
ráðendur ckki heima, þegar
hann kom og kynnti sig, en
ekki kom það að sök, þar
sem 18 ára lieimasæta og
vinkona liennar voru þar
fyrir.
Sezt að sumbli
Tekið var lilýlega á móti
manninum, honum visað til
herbergis og síðan boðið nið-
ur upp á liressingu. Gestur-
inn bjóst við að fá kaffisopa,
og hcfði það raunar komið
sér vcl, þar sem hann var að
koma úr langri flugfcrð.
Þegar niður kom spurðu
stöllurnar liann hins vegar
umbúðalaust að því, hvort
liann hefði ekki fengið neitt
út úr tollinum, og þar sem
honum lcizt allvel á félags-
skapinn, var tekinn tappi úr
flösku og sezt að sumbli.
Stöllurnar þóttust eiga
von á unnusta annarrar, en
þegar komið var fram yfir
miðnætti, sagði lieimasætan
vinkonu sinni og Svíanum,
sem nú var orðinn hýr af
víni, að von væri á húsráð-
endum á hverju augnabliki,
svo róttast væri, að þau færu
upp í lierbergi lians, en síð-
an myndi hún laumast til
þeirra, þegar færi gæfist.
Og þetta var upphafið að
einhverri ógleymanlegustu
nótt, sem sænski jarðfræö-
ingurinn hefur upidifað.
Hass og buxnaleysi
i Um leið og dyrnár féllu aS
stöfum á eftir þeim, hlamm-
aði vinkonan sér niður í
djúpan stól í herberginu með
þessum orðum: „Er þér ekki
sama?“ og fór að útbúa sér
hass í pípu.
Jarðfræðingurinn okkar
er noklcuð veraldarvanur og
þótti það ekki tiltökumál að
reykja liass hér, fremur en i
Svíþjóð; og þannig sátu þau
góða stund í „ro og mag“,
eins og danskurinn segir.
Þá var það, að vinkona
okkar á Melunum endurtók
orðin; „Er þér ekki sama?“
Fór úr sokkabuxunum og
bætti síðan við: „Ég er nefni-
lega vön að ganga berfætt.“
Ekki reyndi hún á nokk-
urn hátt að dylja það, hvað
hún átti við með „berfætt“,
en að sögn jarðfræðingsins
var þar greinilega átt við
fleira en fæturna eina. Við
þessi umsvif hitnaði jarð-
fræðingnum svo, að hann
fór úr að ofan — og þarf
síðan ekki að spyrja að
framlialdinu. Eftir andartak
voru þau skötuhjúin kom-
in milli rekkjuvoðanna.
Þcgar þau höfðu átzt þar
við nokkra sitund með góð-
um árangri, blunduðu þau
aðeins, en vöknuðu þó fljót-
lega við mikinn veizlugný á
ncðri hæðinni.
Hín blómarósin birtist
Vinkona vor sagði jarð-
fræðingnum, að nú væru
ffieð DC-Ö
Noröurlandanna
6 daga í viku
til
Luxemborgar og
New York
alla daga
til
London og Glasgow
alla laugardaga
LOFTLEIDIR