Ný vikutíðindi - 15.09.1972, Blaðsíða 6
6
NÝ VUCUTÍÐINDI
ÁÆTLUNIN hafði verið vand-
lega útbúin. Ráðast á Þjóðverj-
ana í einu, á þrem mismun-.
andi stöðum og með mismun-
andi hætti. Við þurftum bara
að fá um það vitneskju, hversu
liðssterkir þeir væru á austur-
bökkum Rínar, suður af Stutt-
gart, og hvort þeir hefðu nokk-
uð flugiið til að styrkja varn-
irnar.
í aðalstöðvum Bandamanna
íannst mönnum slík vitneskja
vera vel þess virði að fórna
þrem mannslífum fyrir hana.
Arnold Bergen, höfuðsmaður
í bandarísku leyniþjónustunni,
átti að svífa í fallhlíf niður
að baki óvinanna og koma sér
fyrir á ákveðnu götuhorni i
Stuttgart með blýant og blað
og merkja niður hjá sér öll
herfarartæki, liðsflutninga og
annað, sem þar væri um að
ræða.
John Bateman, annar höfuðs-
maður, átti að fela sig í bif-
reið, sem kæmi frá Sviss inn
í Suður-Þýzkaland.
Ég étti að reyna að komast
óvopnaður gegnum víglínu ó-
vinanna.
Við þurftum ekki að fara í
neinar grafgötur með það, að
við yrðum handteknir. það var
líka ætlunin. Og þar sem við
vorum allir í borgaralegum
fatnaði, áttum við það eigin-
lega víst, að vera leiddir fyrir
aftökusveitina.
SNEMMA morguns, 22. apríl
1945, kinkaði ég kolli í kveðju-
skyni til liðþjálfans fyrir her-
flokknum, sem hafði fylgt mér
fram fyrir víglínu okkar, upp
í hæðirnar á vesturbökkum
Rínar. Lengra áttu þeir ekki
að fara.
Ég skreið í gagnstæða átt
gegnum hátt grasið og niður
brekkuna hinum megin hæðar-
innar.
Á veginum fyrir neðan mig
voru flutningabílar nazista,
varðir bryndrekum, að heita
mátti í samfelldri lest. Ég fór
neðar brekkuna og hélt þar
kyrru fyrir, þangað til ég var
viss um, að félagar mínir
hefðu haft nægan tíma til að
koma sér burtu af hættusvæð-
inu.
Þá stóð ég upp og skálmaði
út á veginn.
Ég var í tötraralegum jakka,
sem átti ekkert skylt við bux-
urnar nema ræfilsháttinn, i
slitnum skóm, óhreinni, hvítri
skyrtu cg með húfupottlok á
hausnum. Vélarhljóðið að baki
mér færðist í aukana, þar sem
ég brammaði eftir veginum,
og ég beið spenntur eftir
fyrstu fundum minum við ó-
vinina
Farartækið kom æðandi i
rykmekki. Ég gekk til hliðar
og nam staðar. Kalt byssu-
stingjastálið og hjálmarnir
drógu úr óstyrk mínum, —
þetta var bara liðsflutninga-
bíll, opinn að aftan. Hermenn-
irnir kölluðu kersknisyrði til
mín á þýzku og frönsku, og
þar sem ég skildi bæði málin,1
viss ég hvað þeir voru að
segja, þótt ekki væri orðalagið
nettlegt. En þetta var dæmi-
gert hermannatal og ekkert
til að hafa áhyggjur af. Bíllinn
æddi framhjá. Ég skipti því
engu-máli. Ég var í þeirra aug-
um bara einn af þessum
skeggjuðu frönsku sveitamönn-
um, sem röltu á vegarbrúninni.
Nokkrir flutningabílar bætt-
ust við, síðan skriðdreki og
loks herforingjabíll, sem ók
spölkorn fram fyrir mig og
nam par staðar. Löðursveittur,
ungur þýzkur herformgi tók af
sér húfuna, þurrkað af sér
svitana og skipaði mér hrana-
lega á þýzku að koma til sín.
Ég skokkaði til hans með
húfuna í hendinni.
— Já. herra, svaraði ég á
þýzku. Vantar yður leiðsögn?
Inni í skuggsælu farartæk
inu sá ég örla fyrir öðrum
herforingja og tveim ungum
frönskum stúlkum. Þarna inni
blandaðist saman ilmvatns- og
vínlykt Herforinginn í aftur-
sætinu hló af hugarlétti.
— Það var mikið, að við,
fundum einn, sem talar þýzku!
Sá við stýrið, myndarlegur,
ljós yfiriitum glotti til mín:
— Stelpurnar tala bara
frönsku. Við höfum átt í erfið-
leikum. Þú skilur!
Ég glotti á móti:
— Svo að ég á að veita
þeim leiðsögnina?
— Þú skilur þetta, sagði
hann. Komdu þér að því. Við
megum ekki vera lengi að
þessu.
ÉG FÆRÐI mig að aftur-
glugganum og stakk hausnum
inn og heilsaði. Á frönsku
sagði ég stúlkunum, hvað þeir
vildu. Þetta voru lögulegustu
hnátur og reglulega girnilegar.
Báðar urðu fokvondar og
hneykslaðar, en ég skeytti
mótmælum þeirra engu.
— Þið látið að vilja þeirra,
sagði ég hvasst. Ég er foringi
í andspyrnuhreyfingunni, og
þið nlýðið mér eða deyið.
Farið með þeim að næstu
beygju á veginum og þar út
af, inn á milli trjánna, og
látið undan þeim. Ég kem að
vörmu spori til að gera út
af við þá.
Mótmæli þeirra breyttust í
furðu og þögn. Þær skildu og
ætluðu að hlýða. Ég sneri mér
að Þjóðverjunum.
Ég sagði þeim, að þýzkir
herforingjar liðu engan mót-
þróa, sagði ég. Farið með þær
út af veginum hér framundan.
Þær eru hinar samvinnuþýð-
ustu.
Bílstjórinn klappaði mér
þakklálur á öxlina:
— Þakka þér innilega fyrir!
Og svo hvarf bíllinn í ryk-
mekki.
Ég rölti rólega á eftir hon-
um og renndi hendinni niður
eftir vinstra lærinu á mér, til
að finna fyrir rýtingnum, sem
ég hafði fest þar með hefti
plástri gegnt öllum fyrirskip-
unum. Fleiri flutningabílar
fóru framhjá, og ég veifaði
glaðlega til hermannanna. Eft-
ir tuttugu mínútur kom ég
að skógarlundi, þar sem ég
sá glit.ía á flutníngabílinn inni
á milli trjánna. Enginn flutn-
ingabíll var sjáanlegur, svo að
ég lau.maðist út af veginum
og inn í skóginn. Taktfast ísk-
ur í fjöðrum og vaggið í farar-
tækinu gaf til kynna, að ann-
áð parið væri þar. Hitt sá
ég ekki, svo að ég tók á mig
stóran krók framhjá bílnum í
leit að þeim.
Ég rakst á þau svo snögg-
lega, að minnstu munaði að
ég kæmj upp um mig. Þetta
hafði verið aigjör franskur
sigur. Stúlkan stóð nakin and-
spænis mér með sigurglott á
vör. Hún var forkunnarfögur.
Ég gekk að Þjóðverjanum og
keyrði rýtinginn í hann. Hann
lézt samstundis, og stúlkan
sparkaði fyrirlitlega í hann:
— Skepna!
Ég bar fingur upp að vör-
unum og gaf henni merki um
að hafa ekki hátt. Ég læddist
að bilnum. Þar var allt á
hreyfingu, þegar ég nálgaðist.
Til allrar hamingju kom ég
þeim megin að bílnum, sem
Þjóðverjinn sneri bakinu í.
Stúlkan, sem hvíldi á bakinu
í aftursætinu, sá mig og brosti
við. Ég teygði mig inn, en hún
reis upp eins og í æsingu, svo
að ég átti auðvelt með að ná
til höfuðsins á Þjóðverjanum,
sem ég skar miskunnarlaust
á háls. Hann féll ofan á stúlk-
una, meðan blóðið gusaðist úr
hálsinam.
Hún smokraði sér undan
dauðum manninum. Hún var
allsnakin. Hin stúlkan kom til
okkar. Hún var nú alklædd.
— Ég heiti Renee Falconier,
sagði hún. Segið þér nú til
yðar.
Ég gat ekki slitið augun
af hinni stúlkunni, sem var
önnum kafin við að þvo blóðið
af unaðsfögrum líkama sínum
með víni úr flösku. Sú, sem
nefndist Renee, varð óþolin-
móð:
— Reyndu að koma augun-
um aftur fyrir í hausnum á
þér! hreytti hún út úr sér.
Fyrir hvern vorum við að
drepa þessa menn?
— Fyrir Frakkland — og
fyrir bandaríska herinn, svar-
aði ég.
Ég sagði henni, hver ég var
og impraði á erindi mínu. Hún
virtist furðu lostin, þegar ég
sagði henni, að ég ætlaði að
láta handtaka mig.
Ég skýrði henni frá því, að
ef Þjóðverjarnir næðu mér,
myndu þeir flytja mig til ein-
hverra aðalstöðva sinna, og
aðeins á slíkum stað hefði ég
nokkra von um að ná þeim
upplýsingum, sem ég var á
höttum eftir. Hún — og þær
báðar raunar — voru hrifnar
af þessu.
— Áttu við, spurði Renee,
að þú viljir í rauninni láta
handtaka þig? Stendur þér
enginn stuggur áf aftökusveit-
inni?
— Vissulega, svaraði ég, en
ég hef mínar fyrirskipanir.
Ég þagnaði skyndilega þeg-
ar Renee sveiflaði fætinum af
heljarafli og hitti mig beint á
milli íótanna. Ég hneig niður
á hnén. Hné hennar, sem mér
hafði svo stuttu áður fundizt
svo forkunnar fagurt, skali
beint framan í mig og ég
missti meðvilund.
ÞEGAR ég raknaði við mér,
var riffilskefti komið í staðinn
fyrir hnéð. Trylltur nazista-
foringi var að lúskra á mér
með því.
Ég reyndi að velta mér und-
an, en komst þá að raun um,
að hendurnar á mér voru
bundnar aftur fyrir bak.
Ég skal berja hann í kássu,
öskraði Þjóðverjinn. Svona
skítugt franskt svín að voga
sér að drepa tvo undirforingja
fyrir mér! Honum er það of
gott að vera skotinn!
Þjóðverjinn, sem var vörpu-
legur offursti beindi riffil-
skepti.au aftur að mér.
Þá var það, að Renee Fal-
conier gekk á milli og bjarg-
aði mér frá geigvænlegu höggi
í andlitið.
— Nei, Erich, sagði hún.
Hann er ekki franskur. Heiftin
hvarf sem snöggvast úr and-
liti Erich, og hann varð íhug-
ull á svipinn. Erich var einn
af þessum reffilegu, arnarnefj-
uðu, ofurmannlegu hernaðar-
manngerðum nazista, sem okk-
ur Könum hætti svo til að
fyllast minnimáttarkennd gagn
vart. Hann lét riffilinn síga.
— Ekki franskur? Hvað áttu
við, Renee?
— Skríðandi fyrir fótum
þér, sagði hún, er amerískur
njósnari. Ég færði þér hann,
elskan. Þegar hann hafði myrt
Henrich og Wilhelm, reyndi
hann að fá okkur í samsæri
gegn þér.
— Rcyndi hann að fá þig til
að hjálpa sér?
Erieh kerrti aftur höfuðið og
skellihló.
MEÐAN hann var þannig fjar-
huga mér, ákvað ég að reyna
að skors eitt mark eða svo.
Ekki var staðan of góð. Ég
sparkaði frá mér báðum fót-
um í einu og hitti beint í
mark, neðanvert við magann
á honum. Hann engdist sund-
ur og saman og öskraði upp
yfir sig. Á samri stundu fékk
ég að kenna á því hjá vörðum
hans. Þeir helltu sér yfir mig,
vígalegir eins og drekar með
stálhjáima sína og tóku að
lumbra á mér með öllu nær-
tæku, — nema dyrastafnum.
Ég var harla illa útleikinn,
þegar þeir loksins hættu. Erich
var kominn á fætur. Mesti
gljáinn var farinn af stígvélum
hans og glottið af andlitinu.
Renes sagði honum lauslega
frá því, sem ég hafði sagt
henni um verkefni mitt.
— Láttu okkur fá hann inn
í. leikherbergið, sárþ^di; hún
offurstann.
Erich hugsaði sig um. Ég
var nú búinn að koma honurn
fyrir mig. Það var einn af
kostunum við að starfa í leyni-
þjónustunni, að maður fær
ýmsa vitneskju um óvininn.
Erich þessi var enginn annar
en Von Stassen, offursti, fyrr-
verandi félagi Hitlers í Brún-
stakkasveitunum. Hann var
þekktur fyrir skjótar árásir,
skjótar ákvarðanir og sjóta-
dauðadcma.
VON Stassen tók mig til yfir-
heyrslu, en þrátt fyrir hvat-
víslegar aðferðir hans neitaði
ég að gefast upp fyrir honum
og lét cngar aðrar upplýsingar
í té en nafn mitt, stöðu ,og
skránmgamúmer.
Loks gafst hann upp og
sneri sér að Renee Falconier:
— Ef til vill er það heppi-
legast að Boscomb höfuðsmað-
ur verði sendur til leikherberg-
is ykkar. Þú mátt. fá hann,
Renee. Ég skal segja Magöthu
að aðstcða þig.
Með skammbyssu í annarri
hendinni fór Von Stassen' með
mig til leikherbergisins og
sparkaði mér innfyrir. Þetta
var engin billiardstofa, en það
hafði ég ekki heldur hugsað
mér. Það hafði hins vegar
hvarflað að mér, að þarna
myndu vera einhvers konar
pyntingatæki, svipustaur eða
þess háttar. En það var ekk-
ert slíh.t þar inni.
Þarna voru borð hlaðin flösk
um með fínasta kampavíni og
glæsilegum bikurum. Þarna
Xaiiitaniir ætluðii að ná í ib|»;• Ivsin<>aribar.
§cin cg Iijó yíir. os| í*yr§t Iieittu |>cir því sem
liaíði búizt við — |»viiími*»ii m og liörku —
eu þegar það dugði ekki, koiuu þeir mér
aldeilis á éivart —