Ný vikutíðindi - 22.09.1972, Blaðsíða 2

2
NÝ VIKUTÍÐINDI
Largt gerdiist 1
Monte Carlo
NÝ VIKUTÍÐINDi
tJtgeíandi og ntstjóri:
Geir Gunnarsson
Ritstjórn og auglýsingai
Hverfisgötu 101A, 2. hæð
Simi 26833 Pósth. 5094
Prentun: Prentsm Pjóðviljane
Setning: Félagsprentsmiðjan
Myndamót: Nýja prentmynda-
gerðin
Vandræða-
unglingar
Unglingarnir virðast vera
að vaxa foreldrunum yfir
höfuö Þetta er vandamái,
sem pjóöfélagið sýpur seyð-
ið af á ýmsum sviðum og
ekkert er gert við.
Svo er jafnvel komið, aö
veitingamenn veigra sér við
að hafa opna staöi íyrir
unga fólkið. Til dæmis seg-
ir forstöðumaðar nýja veit-
ingahóssins í Giæsibæ, að í
eina skiptið, sem hann haii
lent i vandræðum vegna ó-
láta gesta sinna, hafa verið
þegar hann hafði unglinga-
dansleik.
Þá var ekki nóg með aö
þjónustufólk staðarins kvart
aði, heldur nágrannarrnr
Ekki er heldur langt síð-
an blaðafregnir hermdu, að
þegar einhverjum vandræða
gemlingum var ekki hleypt
inn á Lido, gerðu þeir sér
lítið iyrir og brutu búðar-
rúður í húsinu og gerðu
ýmsan annan óskunda.
Svona mætti lengi telja.
Vitanlega eru þetta þó
undantekningar, en þó svo
tíðar, að eitthvað þarf til
bragðs að taka til að
stemma stigu við því, að
þær geti endurtekið sig sí
og æ.
Eriendis hafa þeir þann
sið, að taka þá unglinga úr
umferð, sem geta ekki verið
til friðs. Þar eru stofnanir,
sem hafa það verkefni, að
láta ekki siðspillandi fólk
hafa umgang við venjulega
þjóðfélagsþegna, unga sem
gamla.
Hér þekkist vart slíkt.
Sofandaháttur í þessum
málum er óafsakandi.
Skyldi maður þó ætla að
margt það, sem fjárveiting-
ar eru veittar til á löggjaf-
arþingi okkar, væri síður aö
kalandi en til uppeldisheim-
ila fyrir vándræðaunglinga.
Landhelgin
Bretar eiga bágt með að
sætta sig viö tap nýlendna
sinna, en geta lítið að gert.
Þeir nafa þurft að sjá á
bak Indlandi, Egyptalandi
cg fjölmargra annarra
landa, sem þeir mjólkuöu
öldum saman og voru gull-
kistur, sem skópu þeirra ver
aldarauð.
Nú átta þeir sig ekki á
þvi, að landgrunn Islands
og fiskurinn í sjónum yfir
þvi, er ekki lengur þeirra
eign, heldur landsins, sem
Maðurinn frá Suður-Amer-
íku tapaði 50 þúsund krónum
á þrem stundarfjórðungum. En
enginn gat séð það á honum.
Er hann hafði raðað á tólí
af miðnúmerum spilahjólsins
nokkrum þúsundum króna í tí-
unda skipti þetta kvöld, settist
hann rólegur í stói sinn og
beið úrslitanna. Litla hvíta
fílabeinskúlan hoppaði og dans
aði í hringi eftir tölunum —
og nam að lokum staðar á núm
er 34. Suður-Ameríkumaðurinn
hafði enn tapað. Hann stóð á
fætur, án þess að segja eiít
einasta orð — og án þess hin
allra minnstu svipbrigði sæjust
í andliti hans — og gekk út úr
spilahóllinni. Hann stóð andar-
tak grafkyrr á marmaratröpp-
unum og horfði upp á milli
hinna auglýsingaskreyttu
pálma í Monte Carlo. Síðan
kveikf.i hann sér í sígarettu
og gekk rólegum skrefum,
fremur silalega yfir að „Hotel
de Paris“ — og sótti dálítið
af peningum til viðbótar.
Síðar um kvöldið tapaði
hann um 50 þúsundum króna
til viðbótar ...
ÞETTA var i fyrsta skipti,
sem ég sá spilað djarft í
Monte Carlo. Stólarnir með-
fram hinum löngu-'spilaborðum
voru annars að mestu setnir
af ferðafólki, sem „spilaði með
piparhnetum". Þarna voru hin-
ar ómissandi ensku dömur,
sem leggja hundraðkall á rautt
og fá rauða díla í kinnarnar,
ef svo kemur upp svart. Og
þaiaia eru hinir smávöxnu,
þaulæíðu Frakkar, sem skrifa
hvert einasta númer í litla
óhreina vasabók.
Síðar um kö.dið mátti sjá
allvænar seðlahrúgur í um-
ferð við þau borð, þar sem
spilað var á spil, — en engan
veginn það stórar, að þær
gæfu rétta hugmynd um
Monte Carlo, eins og orðróm-
urinn lýsir þeim stað.
Hvar voru hinir glæsilegu,
kjólklæddu heimsborgarar,
sem hentu heilum fjárfúlgum
á eitt einasta númer og sópuðu
til sín óhemju vinningi tveim
mínútum síðar? Hvar voru æf-
intýrakonurnar, í hinum geysi-
á því stendur. Þetta ætti
þeim að vera ljóst, engu siö-
ur en þeir hafa orðið að
sætta sig við að sleppa yfir-
ráðum yfir nýlendum sín-
um.
Enska stjórnin hlýtur að
átta sig á þvi, að þegnar
eins lands geta ekki til ei-
líföar lifað á eignum ann-
arra þjóða.
Eftir yfirlýsingu eins dóm
arans í Haag-dómstólnum,
geta Bretar ekki lengur bor-
ið þan dómstól fyrir sig og
væri því sóma síns vegna
að láta í minni pokann i
landhelgismálinu áður en
þeir verða sér meira til
skammar en orðið er.
flegnu kjólum? Hvar voru
svikahi apparnir? Hvar var nú
hið rétta andrúmsloft spilavít-
anna?
Þessum spurningum beindi
ég að einum gæzlumannanna,
og hann gat frætt mig á ýmsu:
„Þetta tilheyrir allt fortíð-
inni,“ sagði hann. En það er
að skapast á ný — enda þótt
með öðru sniði sé. Þetta, sem
þér hafið séð til Suður-Amer-
íkumannsins í kvöld, hefði tæp
ast vakið sérstaka athygli þeg-
ar ég var á yngri árum. Hafiö
það hugfast, að hér undir þessu
þaki hafa unnist milljónir og
tapast milljónir. Hér hefir
vissulega ýmislegt gerzt...“
Og svo sagði hann mér
sumt af því, sem gerzt hafði
við spilaborðin.
— Eitt af fyrstu árunum,
sem spilavítið Monte Carlo var
til, komu þangað sex Englend-
ingar, sem unnu yfir eina
og hálfa milljón á einni viku.
Þá riðaði fjárhagsgrundvöllur
fyrirtækisins, svo mjög gekk
á stofnsjóðinn.
Tveim árum síðar gerðist
svo aftur mjög undarlegt at-
vik, sem næstum hafði bundið
endi á sögu Monte Carlos, sem
spilavítis.
Þangað kom brezkur verk-
fræðingur, sem hét Jaggers.
Hann gekk fram og aftur um
spilasalina og virti allt fyrir
sér með hinni mestu ná-
kvæmni. — Eftir vikutíma fór
hann skyndilega og óvænt að
spila. Og á fjórum dögum hafði
hann unnið 25 milljónir króna.
Það er víst óhætt að fullyrða,
að hann vakti ekki svo litla at-
hygli.
Sérfræðingar spilavítisins
voru settir út til að fylgjast
með hverri hreyfingu hans
Eigendurriir voru orðnir alvar-
lega smeykir um að hann hefði
fundið upp „óyggjandi spila-
kerfi“ Svo var þó ekki, því
að engar óbrigðular gróðaregl-
ur er hægt að finna upp — en
áður en tókst að Ijóstra upp
um aðferð hans, hafði hann
unnið yfir 40 milljónir króna.
Leyndarmálið var í því fólg-
ið, að þessi maður var afburða
hagleiksmaður. Og hann hafði
séð það, sem öllum öðrum var
hulið, að spilahjólin voru ekki
„fullkomin“. Fyrstu vikuna
notaði hann til að kynna sér
hvert hjólanna væri ófullkomn
ast að byggingu og reikna út
hverjar talanna á því komu
oftast upp. ,Og á þessi númer
lagði hann — en hann var svo
slunginn að leggja jafnframt
öðru hverju á tap-númer, til
þess að koma ekki upp um að-
ferð“ sína.
Þá var hvert einasta spila-
hjól eyðilagt og önnur ný,
margfalt fullkomnari sett í
staðinn.
Kunnið þér fleira frásagnar-
vert?
— Já, fjöldamargt. í gamla
góða daga; var enskur lávarð-
ur í Monte Carlo, sem græddi
stórfé á einni buxnatölu. Hann
gekk framhjá einu spilaborð-
anna og missti eitthvað. Gæzlu
maðurinn við borðið hélt að
það hefði verið peningur og
spurði hvar hann ætti að
liggja. „Ég legg hann á rautt, ‘
svaraði lávarðurinn. „Alltaf á
rautt.“ Gæzlumaðurinn gaf sér
ekki tíma til að leita hins í-
myndaða penings á gólfinu og
lagði því annan 1 hans stað
á rautt. Hálfri klukkustund síð
ar var enska lávarðarins leitað
um alla spilahöllina. Rautt
hafði alltaf komið upp og hann
hafði nú grætt alí-álitlega fjár-
upphæð — meira að segja far-
ið fram úr leyfðum hámarks-
vinning. Lávarðurinn andmælti
þessu — en var neyddur til að
taka á móti peningunum. Eig-
endurnir kröfðust þes, af ótta
við, að annars myndi orðstír
spilavítisins bíða hnekki.
Fyrir nokkrum árum síðan
kom væskilslegur Frakki til
spilavítisins, og virtist hann
vera hálf-geggjaður. Hann
hafði selt bæði hús og verk-
stæði, sem hann átti og yfir
leitt allar eigur sínar, vegna
þess að hann hafði dreymt fyr-
ir því, að númer 3 á spilahjóli
3 myndi koma uppp hínn
þriðja mánaðarins klukkan 3
um eftirmiðdaginn.
Hann trúði þessu statt og
stöðugt, — og lagði alla pen
inga sína á töluna þrjú á til-
teknum stað og stundu. Og
það undarlega gerðist, að núm-
er þrjú brást honum ekki. Þótt
ótrúlegt sé kom númer 3 upp.
Hann varð ekkert undrandi.
Hann vann þarna gífurlega
upphreð — og lagði þegar af
stað heím til sín, þar byggði
hann verksmiðju fyrir vinning-
inn. Hann hefir aldrei komið
til Monte Carlo síðan.
En, hve margir hafa tapað?
— Flestir tapa, því mið’ar.
Einstöku menn hafa tapað svo
miklu, að þeir hafa framið
sjálfsmorð — en þeir eru þó
ekki svo margir, sem menn
virðast álíta. Hið síðasta af
slíkum sjálfsmorðum, var
og prins Stourdza tók inn eit-
ur, vegna þess að hann hafði
tapað öllum sínum eignum i
spilavítinu.
Rétt fyrir heimsstyrjöldina
hótaði þýzkur flotaforingi þvi,
að skjóta Monte Carlo í rústir
með fallbyssum skipa sinna og
fremja síðan sjálfsmorð, ve'gna
þess að honum var neitað um
endurgreiðslu á rúmri einni
milljón króna, sem hann hafði
tekið traustataki i skipskass-
anum og tapað í spilavítinu.
Um kvöldið sáu forstjórar
spilavítisins í sjónaukum, sér
til mestu skelfingar, að þýzku
herskipin beindu raunverulega
fallbyssum sínum að Monte
Carlo. Þýzki flotaforinginn
fékk peningana endurgreidda.
Einu sinni gerðist það, að
tilraun til sjálfsmorðs endaði
með brúðkaupi. Pólskur greifi
hafði spilað hátt í Monte Carlo,
þar til loks var ekkert annað
eftir af arfi hans, en einar tíu
þúsund krónur. Þegar hann
tapaði einnig þessum síðustu
tíu þúsund krónum einnig, stóð
hann á fætur, náfölur og reik-
aði út í garðinn utan við spiia-
vítið <-,? tók upp skammbyssu
sína. En hann var stöðvaður i
áformi sínu, af ungri, franskri
konu, sem var mjög ástfangin
af honum. Hún sagði honum
að hún hefði alla peninga hans
með höndum, því að hún hefði
spilað allan tímann þver-öfugt
við hann. í hvert skipti sem
hann hefði lagt á svart, þá
hefði hún lagt jafnháa upphæð
á rautt — og því unnið jafn-
mikið og hann hefði tapað.
Þau giftust og lifðu — eins
og stendur í æfintýrunum —
vel og lengi.
En hvað má segja um hina
mörgu svikahrappa, sem heyrst
hefir talað um?
Þeir eru, því miður, til. AHt
í allt er um 100 þúsund manns
bannaður aðgangur að spila-
höllinni, af ýmsum ólíkum á-
stæðum. Margir álíta, að ekki
sé hægt að hafa eftirlit með
slíku, en svo er nú samt. Marg-
ir dyravarðanna og starfsmann
anna í spilahöllinni þekkja
andlit í tugþúsundatali, enda
þótt þeir hafi ef til vill ekki
séð þau nema i eitt skipti.
Hvernig starfa svikararnir?
— Aðferðirnar eru margar.
Algengustu svikararnir eru
þeir, sem telja ferðamanninum
trú um að þeir séu í „sam-
bandi“ við gæzlumann spila-
borðs og nú sé þeim óhætt að
leggja tíu þúsund á rautt —
því að einmitt nú komi rautt
upp. — Líkurnar fyrir því, að
rautt komi upp, eru 50 pró-
sent, og ef heppnin er með
svikaranum, fær hann jafnan
góðan skilding fyrir hjálpina.
En ef svart kemur upp, þá
hverfur svikarinn á brott og
sézt ekki meira það kvöld.
Oft ieika slíkir svikarar laus-
um hala nokkuð lengi,.áður en
kemst upp um þá, því að þeir
fara mjög laumulega með at-
hafnir sínar.
Hæltulegustu svikararnir eru
samt peir, sem spila djarft og
óhikað. Einn flokkur slíkra
svikara, varð uppvís að því að
merkja neglur sínar með viss-
um efnum, sem sáust ekki
nema með sérstökum sólgler-
augum, en þau gleraugu leiddu
einmitt til þess að bófarnir
voru handteknir.
En svo er sögð allmikil hjá-
trú í sambandi við spilavítin.
— Já, hjátrúin er mikil og
útbreidd hér. Sennilega er
Verkfræðingurinn, sem vann 2 milljónir og 500
þúsund krónur á fjórum dögum. — Sjálfsmorðs-
tilraun, sem endaði með brúðkaupi. — Svikarar,
djarfir spilamenn og hjátrú við spilaborðin í
Monte Carlo.