Ný vikutíðindi - 22.09.1972, Blaðsíða 6

6
vmcutLðindi
„GLAS af eiturblöndunni
þinni,“ sagði Carmichael, þar
sem hann stóð við barinn þenn
an eftirminnilega dag, sem
knæpuslagsmálin brutust út.
„Hættu að góna á mig eins og
naut á nývirki. Ég ætla ekki
að bíta þig.“
Um það bil 20 karlmenn sátu
að drykkju í hinum skrautlega
sal, en uppi á barborðinu stóð
stúlka í rauðum kjól og söng
klúra söngva til karlmannanna,
Það var kannske ekki beinlínis
hægt að kalla hana stúlku, öílu
heldur konu um það bil 30 ára
gamla. Ljóst hár hennar var í
óreiðu og andlitið rautt af
drykkju. Þrátt fyrir það var
hún lagleg, kinnbeinin há, aug-
un stór og dökk og varirnar
rauðar og rakar.
„Það er ekki það, Henry,“
sagði Billy Price, gullgrafari
eins og hinir í salnum, en
greiddi þessa stundina fyrir
það sem hann drakk. með því
að vera barþjónn. „Þú veizt að
Baróninn hefur sett reglur. Ég
verð að spyrja hann.“
„HvaS ætli þú þurfir þess,“
sagði Carmichael vingjarnlega.
Hann var hár og þrekinn um
herðar, en ekki að sama skapi
sterklegur neðan mittis. Hann
var með mikið, svart skegg og
sítt hár. Út úr hárstríinu stóðu
gríðarstór eyru.
„Ég þjáist af mánaðargöml-
um þorsta, og það er ekki ann-
ar staður innan 400 mílna með-
fram \’ukon-ánni, þar sem ég
get svalað honum. Láttu mig
ekki þurfa að hoppa yfir til
þín og afgreiða mig sjálfur.“
„Ég verð að spyrja hann,
Henry.‘‘ sagði barþjónninn
þrjózkulega.
Mennirnir við barinn færðu
sig nú, þannig að opinn gang-
ur myndaðist milli þeirra og
barborðsins, og ljóshærður mað
ur kom gangandi eftir honum
likt og forstjóri, sem er að
verða of seinn á áríðandi fund.
Sænski Anderson var hann
kallaður og gat varla talizt tii
helgra manna. Það mætti öllu
frekar kalla hann illmenni.
Handleggir hans voru eins og
fallhamrar, og ef hann brosti,
var það einna líkast því að
sjá í tennurnar á krókódíl. Eitt
sinn í blindhríð hafði hann
drepið stóran skógarbjörn, far-
ið inn í hann, skriðið inn í
skrokkinn og dvalizt þar í þrjá
daga, meðan hríðin geisaði.
Skapbráður var hannn einnig.
Eitt sinn hafði hann skorið and
litið á barstelpu þvers og kruss
með brotinni viskíflösku, af því
að hún hellti yfir hann úr
viskíglasi. En ver settur var
hann þó við Siwas-indíána.
Hann umturnaðist ef hann sá
þá, og ef hann heyrði um hvít-
an mann, sem lagt hafði lag
sitt við Siwash-konu, ætlaði
hann vitlaus að verða.
í ALASKA var litið niður á
þá menn, sem lögðu lag sitt
við Indiánakonur, en Baróninn
var pó allra manna verstur í
þessum efnum. Indíánakonur
voru ekki barstelpur. Feður
þeirra eða eiginmenn seldu
þær fyrir niðursuðuvörur eða
nokkrar lúkur af tei. Þótt þser
gætu verið snotrar, var siðferði
þeirra ekki upp á marga fiska
að dómi hinna hvítu karl-
manna. Þær seldu sig fyrir
smágjöf, en yfirgáfu svo þann,
sem pær höfðu selt sig, ef ann-
ar bauð betur. Sumir sögðu að
foreldrai Andersons hefðu ver-
ið drepnir af flokki Siwashi-
indíána. Aðrir, að Baróninn
hefði verið ástfangin af Siw-
ashi-stúlku, sem yfirgaf hann
á hveitibrauðsdögunum. En
hvað sem þessu líður, þá var
honum ekkert um Siwashi-indí-
ánana. Hu var andlit hans af
skræmt af reiði. Hann sneri
sér að Carmichael, þar sem
hann stóð við barinn.
„Mig langar í eitthvað að
drekka, Barón,“ sagði Carmich-
ael. „Segðu hálfvitanum hérna
U
„Þú skalt fá að drekka Indí-
ánamaður,“ sagði Baróninn
snúðugt. „En það verður kann |
ske ekki alveg eins og þú hafð-
ir búizt við. Ég hélt að allir
vissu, að ég leyfi engum Si-
washi-snák aðgang að minni
þrá.“
Um leið og hann sagði þötta,
beygði hann sig til hliðar og
miðaði vinstri hendinni á
maga stóra mannsins. Carmich-
ael beygði sig saman til þess
að verjast högginu. Anderson
skipti skyndilega um stöðu og
miðaði nú hægri hendi á höku
Carmichaels, og höfuð hins síð-
arnefnda small aftur á bak.
Hann hentist í barborðið og
rann síðan niður með því. Með
an hann var að renna niður i
gólfið, braut Anderson viskí-
flösku á hausnum á honum.
Síðan greip hann fyrir kverkar
Carmichaels og hélt honum
við gólfið á meðan hann hellti
viskíi yfir andlit hans.
„Þú hafðir enga ástæðu til
að gera þetta,“ sagði Carmich-
ael þvoglulega, meðan blóðið
rann úr höfði hans og myndaði
poll á gólfinu. „Ég er ekki frek
ar Indíáni en þú.“
„Þú giftist einni úr þeirra
hópi, og þar með ertu orðini'
einn af þeim,“ sagði ljóshærði
maðurinn og svipti Carmichael
á fætur með því að grípa
skegg hans. Hann lagði hann
upp á barborðið og hélt honum
þar. „Andskotinn hafi það. Þú
móðgar heiðvirða konu með
því að koma hingað inn. Svo
sannarlega ætti ég að láta þig
sleikja skóna hennar, og ég
held að ég geri það. Komdu
og stígðu ofan á andlitið á
þessu óféti, Rakel. Hann lang-
ar til að biðja þig afsökunar
á að láta þig sjá sig.“
Rakel slagaði eftir barborð-
inu i átt til þeirra og hélt
samt áfram sínum klúra söng.
Carmiehael barðist um á hæl
og hnakka.
„Geturðu ekki fengið hann
til þess að liggja kyrran? Held
urðu að ég sé einhver fimleika-
stúlka, eða hvað? Jæja, jæja.
Vill ekki einhver styðja mig,
svo að ég detti ekki?“
Carmichael var nú næstum
meðvitundarlaus af kverkataki
því, sem Anderson hafði á hon-
um. Barþjónninn, Billy Price,
setti handlegginn utan um kálf
ann á konunni, og hún þrýsti
hinum fætinum niður í skegg
mannsins, sem lá á borðinu. I
fyrstu virtist hún vera að
þreifa fyrir sér með fætinum í
skeggi mannsins, en svo steig
hún i fótinn, og með aðstoð
Billys hoppaði hún nokkrum
sinnum á öðrum fæti ofan á
andlit mannsins. Mjór hællinn
á skó hennar stakkst á kaf í
Þegar Svíinn Andsrson,
þessi kjötjökull noröur-
skautslandanna sagöi, að
hann ætlaði sér að hafa
Kyrrahafsströnd Alaska í
vasa sínum,fórhann ekki
msö neinar ýkjur.
andlit hans hvað eftir annað.
Gullgrafararnir þyrptust í
kring eins og áhugasamir
læknastúdentar, sem fylgjast
með skurðaðgerð prófessorsins.
— ★ —
„PASSIÐ þið ykkur bara,
heimskingjarnir ykkar, að ein-
hver ykkar þurfi ekki á sams
konar aðgerð að halda,“ sagði
konan við áhorfendurna, þegar
hún loks hætti að hoppa ofan
á andliti hins hálfmeðvitundar-
lausa manns. „Ég og Baróninn
rekum hér heiðvirða krá. Ef
þið þurfið að fá ykkur ein-
hverja af þessum Siwashi-stelp
um, þá getið þið farið til fjand
ans og þurfið ekki að koma
hingað tiJ þess að snapa viskí.“
Rakel leit til barþjónsins
Billy Price, sem enn hélt um
fótlegg henar. Price var einn
þeirra hundruða gullgrafara,
sem Jiöfðu árum saman verið
án konu og voru næstum orðn-
ir brjálaðir af kvenmannsleysi.
Hann hafði tilbeðið Rakel úr
fjarlægð í tvö ár. Rakel leizt
ekki illa á Pricce, en það, að
hún hræddist Baróninn og var
hrifin af hamslausum ástarat-
lotum hans, gerði það að verk-
um, að hún var honum trú.
Price vsr einnig dauðhræddur
við afbrýðisemi Barónsins, en
þar se.n hann nú hélt um fót-
legg Rakelar lét hann alla var
færni lönd og leið. Hann dró
hana tii sín og tók að stynja
hárri dapurlegri röddu.
„Ég á konu 5000 mílui
burtu, einhvers staðar í An
zona,“ sagði hann um leið og
hann faðmaði að sér fótleggi
konunnar, og lióf að kyssa hné
hennar. „Eða kannske það sé í
Kansas. Ég hef hvorki séð
hana né verið með öðrum k\fen
manni í 3 ár. Þú verður að
fyrirgefa, að ég gerist svona
djarfur.“
„Sennilega á Carmichael
einnig konu!“ hrópaði hún
hneyksluð á meðan barþjónn-
inn hált áfram að kyssa á fæt-
ur hennar. „En í stað þess að
þjást í hljóði, eins og þið, þá
varð hann að fá sér eina af
þessum Siwashi-gyltum til að
lifa með.“
„Svona Price, hættu þessu
og hjálpaðu mér að drusla hon-
um út fyrir,“ sagði Baróninr.
höstuglega og dró Carmcael
niður af barborðinu. „Taktu
undir lappirnar á honum.“
Þeir fleygðu manninum út
og voru fljótir að. Síðan ruddi
Baróninn sér braut gegnum
hópina og fór upp á svalirnar
yfir salnum. Þar settist hann
á stól framan við herbergi sitt,
þar sem hann gat fylgzt vel
með því, sem gerðist niðri í
salnum. Billy Price kom inn á
eftir honum og hélt hendinni
fyrir ardlitið. Blóð seitlaði út
á milli fingra hans. Slánalegi
freknótti maðurinn snökti há-
stöfum.
„Undir eins og við vorum
komnir út, barði Baróninn mig
í andlitið fyrir að hafa veriö
of nærgöngull við þig,“ sagði
hann við Rakel og tók varlega
á brotnu nefinu. Hann barði
hnefunum hvað eftir annað í
barborðið. Svo lagðist hann
fram á hendur sínar. „Þetta
er ekkert réttlæti,“ veinaði
hann. „Þegar maður hefur ekki
séð konuna sína í 3 ár og allt-
af verið sakleysið sjálft, hvað
fær maður þá að launum? Brot
ið nef! Það er ekkert réttlæti."
„Þú ættir að skammast þín,“
öskraði konan til Barónsxns,
sem stóð og horfði á þau ofan
af svölunum.
— ★ —
„PRICE var heppinn, að ég
skyldi ekki drepa hann,“ sagði
Baróninn. „Það getur verið að
hann eigi eiginkonu einhvers
staðar, en það aftraði honum
þó ekki frá því að leggjast
með svo mörgum Siwashi-kerl-
ingum, að þeir hefðu átt að
gera harm að höfðingja ætt-
flokksins. Ég myndi koma nið-
ur og rífa hann í tætlur, ef
hann væri þess virði. Hann er
ekki maður, aðeins veinandi
dyramotta, sem maður þurrkar
sér á. Svona flýttu þér að ná
mér í viski.“
„Þú heldur ví?t að ég sé
dyramottan þín líka,“ öskraði
Rakel. „Jæja, ég er hætt að
taka við skipunum frá þér. Þú
gætir lagzt á hné og frátbeðið
mig um viskí, og ég myndi
samt elxki færa þér það.“
„Ég myndi gæta mín, stúlka
: mín, ef ég væri í þínum spor-
um,“ sagði Baróninn ógnandi.
En R&kel var hætt að hlusta
á hann. Hún var öskuvond.
„Ég kem og sæki byssuna
þina Barón. Þegar ég er búin
að gera þig eins og gatasigti,
skal ég með ánægju hella
viskíi í gegnum hvert einasta
gat.“
„Ég sagði þér, að ég vildi
fá að drekka.“
„Þegar ég er búin að drepa
þig,“ sagði hún og reyndi að
snúa sig úr takinu. „Hvað ertu
að gera Barón? Hættu!“
En hún hafði ekkert að
segja í hendurnar á honum og
hann hafði lítið fyrir því að
ýta henni yfir handriðið. Þar
hékk hún og hann hélt um
annan öklann á henni. Menn-
irnir við barborðið færðu sig
nær dyrunum, þegar hann hóf
að sveifla henni fram og til
baka með höfuðið niður.
„Hley.ptu mér upp, bavían-
inn þinn!“ hrópaði hún. „Ó,
það vona ég, að ég lifi þann
dag að fá að æla á gröf þína,
Barón. Það mun verða eftir-
minnilegasti dagur lífs míns,
þegar ég fæ að stíga ofan á
dauð augu þín.“
En eftir þv.i sem Baróninn
sveiflaði henni í stærri og
stærri boga, hætti hún að for-
mæla. Kjóllinn hékk fram yfir
höfuð hennar og annar fótur-
inn spriklaði ú í loftið. Hún
tók að skrækja eins og barn,
sem rólað er í rólu. Svo tók
hún að sárbæna hann á rrjiilli ,
þess að hún skrækti.
„Ekki meira, elsku Barón.
Mig svimar svo ... svimar
„Jæja þá. Farðu inn í her-
bergið," sagði Baróninn, og dró
hana inn fyrir handriðið. Hún
ætlaði að segja eitthvað, en
hann greip fram í fyrir henni:
„Segðu ekkert, og byrjaðu ekki
á neinni vitleysu aftur. Þá læt
ég Þig yfir handriðið á ný, og
í þetta sinn mun ég ekki hafa
fyrir því að halda í löppina á
þér. Farðu bara þarna inn og
bíddu eftir mér. Ég kem fijóí-
lega.“
— ★ —
HÚN opnaði munninn aftur,
en skipti um skoðun. Um leið
og hún lokaði herbergisdyrun-
um að baki sér, kom Carmic’n-
ael inn í salinn aftur og með
honum þrír Indíánar, heldur
skuggalegir á svip. Andlit
þeirra voru eins og þau hefðu
verið mótuð úr gömlu leðri í
einhverjum hálfkæringi. And-
lit Carmichaels var útatað
storknuðu blóði, eftir barsmíð-
ina, og viskídauninn lagði af
honum eftir baðið, sem Barón-
inn hafði gefið honum.
„Ætlar þú að koma niður,
Barón, eða eigum við að koma
upp og sækja þig?“ spurði
hann.
„Ég kem niður,“ sagði ljós-
hærði maðurinn, steig upp a
handriðið og henti sér yfir þá.
Eitt dýrmætt augnablik stóðu
þeir sem frosnir við gólfið. Þá
var hann kominn ofan á þá og
sparkaði um leið frá sér. Char-
lie Two Claws féll upp að bar-
borðinu með mélaða hauskúpu.
Baróninn þaut upp og lagði i
hina andstæðing sína.
Tvö hörku hægri handar