Ný vikutíðindi - 29.09.1972, Blaðsíða 6

6
NÝ VLiOJXÍiiCNOI
MANHEIM er dæmigerður
Pennsylvaníubær — og geysi-
lega stoltur r.af' sjálfum sér.
Frægð hans stafar aðallega af
tvennu: hann er fæðingarstað-
ur Baron von Stiegel, sem
fyrir rúmri öld bjó til Stiegel-
glerið, sem er svo eftirsótt af
söfnurum í dag. Og svo er
þetta íæðingarstaður Jack Fas-
ig, sem þrjátíu ár af ævinni,
eftir að hann var uppkominn,
stikaði um meðal sveitavargs-
ins, vekjandi skelfingu hvar
sem hann fór, skapandi um
sig orðstír af því tagi, að
helzt minnir á lygasögurnar af
Munehausen heitnum barón.
Haust- og vetrarmánuðina,
þegar lítið var að gera á sveit-
arbæjunum, vann Fasig sér inn
nokkra dollara með því að
lyfta bifreiðum upp úr forar-
vegum í nágrenni við hann.
Þegar menn lentu í slíkum
vandræðum, hvort sem um vai
að ræða nágranna hans eða
aðra, þá var alltaf leitað til
Jack — sumpart til þess að
sjá furðukrafta hans, og sum-
part vegna þess, að hann var
svo furðulega gerður, að hann
var vís til að taka upp á ein-
hverjum fjandanum, sem aldrei
var hægt að vita fyrirfram.
Fastagjaldið fyrir að hjálpa
einhverjum kunnugum — og
það þekktu hann eiginlega all-
ir í grenndinni — var þrír
„þrefaldir þrautseigir" (þre-
faldur þrautseigur var þrír
viskísjússar, skolað niður með
bjór), og skyldi þetta greiðast
næst, þegar Jack hitti viðkom-
andi a barnum.
Jack setti vandlega slíkar
skuldir á sig og var ekkert
feiminn við að rukka þær hjá
uppburðarlausum eða gleymn-
um skuldara; þegar einhver ó-
kunnugur á gljábíl lenti i
svona erfiðleikum, þá tók
hann peninga, — og fór upp-
hæðin alvceg gjörsamlega eft-
ir því, hvernig honum geðjað-
ist að viðkomandi.
— ★ —
EINU sinni varð manni úr
öðru fylki það á að reyna að
prútta við Jack út af gjaldinu.
Dýrindis farartækið hans hafði
lent ofan í djúpu fari, og Jack
krafðizt átta dollar fyrir að
koma því upp.
— Átta dollara! mótmælti
sá ókunnugi. Þetta tók ekki
nema fimm mínútur!
— Tvo dali fyrir tímann,
sex fyrir vöðvana mína! urr-
aði Jack.
— Það er alltof mikið, sagði
ökuþórinn nízki. Ég borga það
ekki.
Þegar Jack reiddist á annað
borð, þaut adrenalínið gegnum
æðar hans eins og þynnsta
olía gegnum heita vél. Við slík-
ar kringumstæður varð hann
ætíð að taka til höndunum,
til þess að létta af huganum,
og gerðist þá ærið stórkarla-
legur. Nú var hann ekkert að
þrasa frekar um málið, heldur
tók bílinn upp í einum rykk
og henti honum út í skurð.
— Fjandinn hirði hann!
sagði hann við ökuþórinn.
ÞEGAR Jack var sextán ára
gekk hann. tólf mílna leið að
heiman til Lancaster, sem var
helzti bærinn í sveitinni. Hann
hafði aldrei komið til bæjarins
áður og langaði til að sjá,
hvernig bæjarbúar litu út. Hon
um fannst heldur lítið til koma
Þá var hann sjálfur rúmir
tveir metrar og vóg 250 pund,
og höfuð hans skreytt kolsvört-
um hárþyrli.
fyrir aðra karlmenn, og því
leitaði hann æ meira athvarfs
hjá hundunum sínum, sem
ekki gerðu neinar kröfur til
lífsins umfram það að mega
skeyta skapi sínu á hverri líf-
veru, sem á vegi þeirra varð.
Að mmsta kosti þrjátíu flæk-
ingshundum varð það á að
leggja leið sína yfir engin og
túnið, meðan hundarnir gengu
lausir, — og enginn þeirra
Þeim brá í brún, þegar þeir sáu hann taka
til höndunum, hvort heldur var til þess að
lyfta bifreið upp úr skurði eða taka til matar
síns og drykkjar, — og það henti meira að
segja þekkta hnefaleikakappa að hætta sér inn
í hringinn á móti honum . . .
Og sem hann skálmaði niður
aðalgötuna, berhausaður og ber
fættur, sveiflandi gríðarlöng-
um handleggjunum og ýtandi
við hvei jum, sem á vegi hans
varð, gerði hann sér Ijóst, að
bæjarbúar myndu hafa meiri
áhuga á honum, en hann á
þeim.
Þetta fannst honum talsvert
til um, því hann hafði yndi aí
að • láta- á sér bera. -H-venær
sem tækifæri gafst réðst hann
í einhverja þrekraunina, seni
opnað 1 gat- < munninn 'á> < áhorf-.
endum.
Þegar hann var um hálfþrí-
tugt náði hann hátindi frægð-
ar sinnar. Á þeim tíma mun-
aði hann ekki mikið um að
jafnhatta kornsekk 40 sinnum
í einu. Einu sinni eða tvisvar
í mánuði labbaði hann þriggja
mílna leið frá bæ sínum að
sækja hundrað pund af
hænsnamat og bera heim. í-
búar Manheim veittu þessum
förum hans athygli og ákváðu
að glettast svolítið við hann.
Þeir skiptust á að rabba við
hann — til þess að reyna,
hversu lengi þeir gætu haldið
áhuga risans, áður en honum
dytti í hug að leggja annan
eða báða sekkina frá sér. Þeir
röbbuðu við hann um veðrið,
dýrtíðina, stjórmálin, og Fasig
tók undir samræðurnar með
því að rymja með hæfilegu
millibili, rétt eins og hann
vildi r.ú gefa í skyn, að auð-
vitað vissi hann þetta allt sam-
an fullt eins vel. Metið átti
Gabby nokkur, sem sór og
sárt við lagði, að hann hefði
haldið Jack uppi á snakki með
poka undir hvorri hönd í 27
mínútur, og auðvitað var um-
ræðuefnið kvenfólk!
~ —
ÞAÐ er enginn vafi á því,
að vonbrigði í kynferðismál-
um áttu sinn stóra þátt í lífi
Jack. Á kynþroskaaldrinum
stækkaði hann og stækkaci,
hann varð of stór fyrir nokk-
urn kvenmann, sem hann
þekkti, of stór og fruntalegur
sneri aftur.
Fasig reyndi að leita at-
hvarfs og ánægju hjá kven-
fólki því, sem selur blíðu sína
í þess konar húsum, en jafn-
vel þar veittist honum harla
lítil ánægja. Eins og ein gleði-
konan komst að orði, eftir að
hafa þjónað honum kvöld-
stund.
— Það er ekki hægt að
.gera hvað sem er fyrir pen-
inga!
Loks fann hann ráð til að
-leysa þetta vandamál sitt.
Han auglýsti í blaði einu eftir
ráðskonu, og viti menn. Ung
negrastelpa frá Mississippi
gein við agninu, og sambúð
þeirra var hreinasta krafta-
verk.
~ —
HIÐ óhjákvæmilega hlaut
að ske, að jötunkraftar Fasig
vektu athygli kaupsýslumanna,
sem fyndu hag' í því að láta
hann berjast á sviðinu. Vissu-
lega henti það Fasig að fara
upp á svið til slagsmála. Það
var aðallega, þegar fjölleika-
flokkar lögðu leið sína í sveit-
ina. Þá skálmaði hann upp á
sviðið og henti kraftajötnum
þeirra og glímusnillingum
fram og aftur, svo að þeir báru
margir ekki sitt barr lengi á
eftir.
Leon Hershey var ákveðinn
í að verða góður bifreiðasali,
og einn fyrsti viðskiptavinur
hans var Jack Fasig. Druslan
fór beinustu leið út í skurð í
prufuakstrinum, og Hershey
stakk upp á því, að þeir næðu
í annan bíl og kaðal, Jack
hnussaði fyrirlitningarfullur og
lyfti bílnum upp á veginn án
þess að blása úr nös. Þá hætti
Hershey við að verða góður
bílasaii, en ákvað í stað þess
að verða góður þjálfari og um-
boðsmaður jötunsins.
Ekki geðjaðist Hershey aum-
ingjanum að heimilisháttum
Jack, og þá sízt af öllu að
dýragarðinum hans. Þarna var
eitt villidýr, blendingur af
jsléttuúlfi og sleðahundi, r-vo
æðisgengið a-f heift, að það
varð að hlekkja það eitt sér í
stallinum.
— Á bverju elurðu skepn-
urnar9 spurði Hershey.
— Kjöti. Það lifa hérna allir
á kjöti. Meira að segja bar-
dagahanarnir mínir. Kjöti og
heimabruggi.
— Er það ekki sfcrambi
dýrt?
— Ojú. Billegasta kjötið sem
maður fær er af hesti — og
við erum anzi fljótir með hest-
inn. Við étum nautakjöt og
hestakjöt hrátt, hitt sjóðum
við.
— Hvaða hitt?
— Villisvín, kanínur, refi —
allt, sem við drepum. Sumt
skýt ég. Annað veiði ég í gildr
ur, sumt veiða hundarnir, svo
fæ ég mikið hjá veiðimönnun-
um, sem láta mig hafa kjötið
fyrir að flá skepnurnar og
verka skinnin.
— Hvernig nærðu í viskíið?
— Brugga það. Ég skola
kjötinu niður með brugginu
mínu. Ef ég þyrfti að borga
fyrir það, myndi ég fara á
hausinn.
_★_
FASIG var að sýna Hershey
bruggunartækin sín, þegar lög-
reglan kom á vettvang. Tíu
lögregluþjónar, þrælvopnaðir.
Fasig sparkaði í tækin, þau
sprungu, og upp gaus æðis-
legur eldur. Hundarnir bjugg-
ust til gagnárásar. Butch, uppá
hald Fasig og stolt, var skot-
inn gegnum kjammann, en lét
sem ekkert væri, skellti lög-
reglumanninum og tætti hann
í sig, og hefði steindrepið hann,
ef Fasig hefði ekki aftrað hon-
um.
Þegar málið kom fyrir rétt
nokkrum vikum síðar var
þessi björgun lögreglumanns-
ins ærið þung á metunum fyr-
ir málstað Fasig. Það var auð-
velt að sannfæra sveitunga
hans um sakleysi hans. Brugg-
unartækin voru bara heimilis-
nauðsyn til að skola niður —
eða til að hreinsa sár hund-
anna, þegar þeim lenti saman.
Málið var látið niður falla —
eina bruggmálið í þeirri sýsl-
unni, sem lauk með sýknun
Hershey var rétt kominn að
því að missa kjarkinn, en á-
kvað samt að gera eina tilraun
enn. Hann arkaði því heim til
Fasig skömmu eftir að hinn
síðarnefndi slapp úr tugthús-
inu, þar sem hann dvaldi að
vísu ekki nema nokkra daga.
Og við komuna fann hann
Jack niðursokkinn í samræður
við ryksugusölumann, sem ein-
hver glettinn nágranni hafði af
hreinni illgirni sent til Jack.
Nú má geta þess, að á hlað-
inu var geysimikill mykju-
haugur, þar sem rusli var hent,
beinum og leyfum dýra og
manna. Jack var ekkert að
luma á því, að mannabeinin
væru af flækingi nokkrurn,
sem slysast hafði inn á landar-
eign hans og lerrt í hundunum.
í þessum haug var hann að
róta meðan hann ræddi við
sölumanninn.
— Hvað sagðistu vera mecS?
— Ryksugu!
— Til hvers notar maður
svoleiðis?
•—• Hreinsa til. Laga trl.
— Hvað ætlar þú að fa»a
að hreinsa?
— Mér væri stór ánægja að
því að hreinsa til hérna hjá
þér!
— Hvað þá? öskraði Jack.
Þú skalt ekki halda að þú fáir
að atast með svona verkfæri
hérna hjá mér!
Og hann lét sér lítið verða
fyrir því að rífa í hálsmálið á
dauðskelkuðum sölumanninum
og kasta honum lengst upp á
mykjuhauginn, svo að hann
sökk upp undir hendur í ó-
þverrann.
_★_
HERSHEY var gjörsamlega
nóg boðið. Hann flýtti sér á
braut, og helgaði sig bílasöl-
unni og hefur aldrei látið sér
annað starf til hugar koma
síðan.
Um þessar mundir átti
heima í Lancaster ungur hnefa
leikari, Villie Spile, sem gerði
tilkall til að vera fylkismeist-
ari í pappírsvigt. Hann var
ekki nema 160 sm. hár og um
50 kíló, en svo lipur og snar,
að hann lúskraði á miklu
stærri og sterkari hnefaleika-
köppum. Kynni þeirra Jack og
Willie urðu með þeim hætti,
að Jack lyfti bifreið hans einu
sinni af gamni sinu upp á gang
stétt. .
— Kann-tu að slást? spurði
Willie.
— Ég er harðasta slagsmála-
kempa í heimi, svaraði Fasig.
Öll brógð leyfð.
— Hvað um hnefaleika?
— Ég þekki ekkert til rjóma
þeytaraslagsmála.
Willie gat talið Fasig á það
að koma með sér í leikfimihús-
ið, þar sem hann útskýrði fyrir
honum undirstöðuatriði hnefa-
leikanna. Tröllið og dvergur-
inn urðu brátt mestu mátar, og
Willie varð þjálfari hans. Hann
lofaði því, að gera úr honum
þungavigtarmeistara áður en
langt um liði.
Kappinn fékk Jack hanzka
og lamdi hann síðan til að
sýna honum, hvernig hann
ætti að fara að, en Jack átti
að verja sig. Stöku sinnum
var Trölli svo hart leikinn,
að honum varð á að rétta úr
hægri handleggnum og Willie
gerði sér fljótlega ljóst, að
ef hann yrði fyrir hnefanum,
væri vissara að búa sig undir
að koma mjúklega niður.
Dag nokkurn hætti Fasig
þjálfuninni. Hann svelgdi í sig
heilmiklu af heimabruggi sínu
og reikaði síðan inn í h'nefa
leikfimisalinn, þar sem Willie
lá á nuddborðinu. í glettni
sinni velti Jack borðinu við og
hellti síðan úr fullri flösku af
mýktarlyfi yfr nakinn boxar-
ann.
— ★ —
í DAG er Willie blindur og
selur blöð í pósthúsinu í Lan-