Ný vikutíðindi - 06.10.1972, Blaðsíða 3

MÝ VUCJJIÍÐIHDI
3
„Guð min góður, Andrea!!!
Og hvað sagðirðu við hann?“
„Ég? Ekki eitt orð. Ég gat
ekki vitað, hvað gerðist, því
ég var' í öngviti allan tímann.
Ég þakkaði honum fyrir og
bað hann að hjálpa mér upp
í vagninn aftur, og svo ók
hann mér aftur til búgarðsins.
En þegar hann ók gegnum
hliðið, var hann nærri búinn
að velta vagninum um.“
„Og leið bara yfir þig í
þetta eina sinn?“
„Já, bara í þetta eina sinn.
Hélztu kannske, að ég ætlaði
að gera hann að elskhuga mín-
um?“
„Hélztu honum fram á
haust?“
„Já, ég hef hann enn. Hvers
vegna skyldi ég segja honum
upp? Ég hafði enga ástæðu ti!
að kvarta yfir honum.“
„Og elskar hann þig stöð-
ugt?“
„Að sjálfsögðu.“
„Hvar er hann núna?“
Litla barónsfrúin skaut fram
höndinni og tók útsaumaðan1*”
bjöllustreng.
„Jósef, vinur minn,“ sagði ■
hún. „Ég er smeyk um, að ég 5
sé eki vel frísk. Sæktu stofu- |
stúlkuna.“
UNGI maðurinn stóð ' graf-
kyrr eins og hermaður fyrir
framan liðsforingja og horfði
brennandi augum á hina fal-
legu búsmóður sína, sem end-
urtók:
„Flýttu. þér nú. Við erum
ekki úti í skógi í dag, og hér
getur Rosalie hjálpað mér bet-
ur en þú.“
Hann snerist á hæli og gekk
út. Greifafrúin spurði skelfd:
„Hvað ætlarðu að segja við
stofustúlkuna?“
„Ég segi bara, að þetta sé
liðið hjá. Annars held ég, að
ég þurfi að láta hana losa svo-
lítið um lífstykkið . .. ég þarí
að geta andað betur. Það er
einhver hringsnúningur í höfð
inu á mér, og ég hlyti að detta
um koll, ef ég stæði upp.“
HITT OG ÞETTA
Hún var með próf
Halldór vinur okkar fékk
sér gljáandi nýjan Volks-
wagsn í vor, og þá var þess
auövitaö ekki lengi aö bíöa,
aö kerlingin kreföist þess
aö fá próf — og bílinn auö-
vitað. Vinur vor kreppti
hnefana í buxnavösunum,
þegar hún ók farartækinu
í fyrsta sinn út úr skúrn-
um og lét aöeins eitt blóts-
yröi falla, þegar hún renndi
þ.eiptá, Iiliöstólpann — þessi
hæglætismaöur.
Tveim klukkustundum
síöai’ stöövaöi lögregluþjónn
frúna á Hringbrautinni, eft-
ir aö hún hafði rennt fyrir-
varalaust inn á brautina
og síðan inn í hringinn,
svo að hvein í hemlum
grandalausra vegfarenda,
sem sízt bjuggust við slíkri
umferðarógnun. Handlang-
ara laganna tókst meö
naumindum aö aka hana
uppi og fá hana til aö
stööva farartækiö. Móöur
og másandi hljóp hann til
hennar.
„Heyrið þér, frú mín góð.
Hvernig stendur á því, aö
þér bverbrjótið svona um-
feröarreglurnar — brunið
tvisvar inn á aöalbraut og
auk þess allt of hratt?“
Frúin brosti sínu sætasta
brosi.
„Jú, sjáið þér til, góöur-
inn. Þaö virðist vera eitt-
hvaö i ólagi meö bremsurn-
ar, svo aö ég var aö flýta
mér heim, áöur en slys hlyt-
ist af!“
Vissi hvað hann var
að gera
Mose stóö fyrir rétti
kæröur fyrir þjófnaö, og
átti að fara aö yfirheyra
hann Dómarinn vildi ganga
úr skugga um þaö, aö maö-
urinn skildi gildi eiðsins,
og segir viö hann: — Mose
ef þú lýgur eftir aö taka
eiöinn, veiztu hvað kemur
fyrir?
— Já, já, svarar Mose, ég
fer til neðri byggðanna —
til fjandans.
— En ef þú segir sann-
leikann? spyr dómarinn.
— Þá fer ég í fangelsi,
svarar Mose.
Þurfti ekki huggunar með
Tveir menn áttu heima í
sama þorpinu, sem báöir
hétu sama nafni (Brown)
og báöir voru fiskimenn.
Annar þeirra missti konuna
sína, en hinn tapaöi bytt-
unni sinni um sama leyti.
Prestkonan, nýkomin í þorp
iö, ætlaði aö fara meö hugg-
unarorð til mannsins, sem
missti konuna, en lenti hjá
þeim, sem byttunni tapaöi.
Prestkonan: — Þaö er
mikiö hryggöarefni aö
heyra um þinn stóra missi.
Brown: — Ó, þaö var ekki
mikill skaöi, hún var aldrei
upp á marga fiska.
Prestkonan: — Æ, var
þaö virkilega?
Brown: — Já, hún var út-
jöskuð og ónýt oröin, ég
bauö samverkamanni mín-
um og kunningja hana, en
hann vildi ekki þiggja
hana. Ég hef nú um tíma
haft auga á annarri, sem
mér hefur litizt vel á.
Hann lét ekki okra á sér
Einu sinni voru hjón,
sem íóru í skemmtiferöalag
til Sviss og príluöu fjöll,
eins og er víst tizka þar.
En svo varö konunni á aö
ganga of tæpt fram á kletta
snös, svo aö hún hrapaöi,
en náöi taki meö fingrun-
um á snösinni og hékk þar.
— Konráö! hrópaði aum-
ingja konan, — flýttu þér
niöur í þorpiö og sæuti!
reipi. Ég skal reyna aö
hanga hér þangaö til þú
kemur aftur.
Konráö hljóp af staö eins
hratt og hann gat, og eftir
klukkutíma gægðist hann
fram yfir klettasnösina.
— Loksins kemuröu,
stundi konuauminginn. —
Ertu meö reipið?
— Nei, hugsaðu þér bara!
Þessir bannsettu óþokkar
heimtuðu 500 krónur fyrir
eitt reipi!
II—M—MWiW—lWlBWlBBWWWflWMWMia
KOMPAN
Barna- „spilavíti”. - Holtabísar.
Færeyingar. - Hannibal. - Fataokur.
Nú um nokkra hríö hefur verið
starfrœkt niöur í AÖalstræti nokkurs
konar spilavíti fyrir börn og unglinga.
Ekki er ástœöa tíl aö amast við
þessu framtaki í sjálfu sér, enda hef-
ur oss oft fundist aö full-mikils hátíö■
leika gœtti hjá yfirvöldum varöandi
þaö, hvaö væri vœnlegt sálarheill
barna og unglinga og hvaö ekki.
Spilavítiö í Aðalstrœti er nefnt því
fagra nafni „Rósin“, en sagt er aö
engin rós sé án þyrna, og skilst manni
að svo sé og um þessa ágætu spiia-
stofu.
Viðskiptavinir, sem flestir eru um
fermingaraldur, hafa tjáö oss aö tæk-
in geri nú oröið lítið annaö en gleypa
tíkallanna þeirra, sem hafa þá ef til
vill stundum veriö nappaöir af mjölk-
urpeningunum hennar mömmu.
Sem sagt: hér um bil öll tœkin eru
biluö, og flest raunar ónýt.
Þaö er rétt aö eigendur barnaspila-
vítisins Rósarinnar hafi þaö hugfast,
aö þótt þaö sé látið óátáliö af yflrvöld-
unum, aö þeir plokki yngstu borgar-
ana, þá verður þaö ekki liöiö, aö þeir
selji þeim svikna vöru fyrir fúílt 'verö.
Oss er tjáö, að ékki líöi svo ein ein-
ast vika, allt áriö um kring, aö ekki
sé ráöist á vegfarendur, sem leiö eiga
um Holtin lxér í Reykjavík; þéim
venjulega misþyrmt á einhvern hátt,
en þeir síöan rœndir. Ágerist þessi ó-
áran venjulega, þegar skyggja tékur
og getur þá þetta óþverraliyski stund-
að iðju sína í skjóli næturinnar.
Lögreglan veröur aö fara aö gera
gangskör aö því aö upprœta flokka
stigamanna, sern vaöa um hin ýmsu
hverfi borgarinnar.
Fœreyingar hafa margoft sýnt,
hvern hug þeir bera til íslendinga,
og er kominn iími til að þessari á-
gætu þjóö sé sýnt þakklœti í verki.
Viðbrögð þeirra í landhelgismálinu
eru sannarlega lofsverö, og er þetta
ekki í fyrsta skiþti, sem þessir frænd-
ur okkar og nágrannar taka upp okk-
ar málstaö.
Á síöari árum hefur þaö mjög far-
iö í vöxt, aö einstaklingar og jafnvel
Itll
heilir hópar fólks hafi lagt leiö sína
til Fœreyja undir því yfirskyni, aö hér
vœru listamenn á ferö. Hafa þetta
veriö leikflokkar úr dreifbýlinu og aö-
skiljanlegar persónur, sem bendla sig
viö sönglist og ieiklist, en landslýöur
kannast varla við þá hvað þá meira.
Fœreyingar eiga annaö betra skiliö
aö íslendingum, en aö við sendum
héöan tíunda klassa skrípakalla og
kellingar undir því yfirskini, aö um
einhvern listflutning sé aö rœöa.
Mikið fjaörafok var á dögunum út
af veitingu Hannibals i stöðu sím-
stöövarstjóra á Siglufirði.
Þótti mörgum aö hér vœri, eins og
svo oft áður, um pólitíska veitingu
aö ræöa og aö Hanníbal virtist ekki
hika við 'aö nota sér fordæmi það,
sem fyrrverandi stjórn haföi svo marg
oft gefið.
" Fföð'i’r "hiehri''htífá: hins vegar tjáö
oss, aö þessi veiting sé í fyllsta máta
verjanleg; sá, sem stööuna hafi hlotiö,
hafi liaft betri menntun en hinir um-
sœkjendurnir og starfaö raunar hjá
Pósti og síma í hálfan þriðja áratug
eða rúmlega það.
Svo, þótt undarlegt megi virðast, þá
er ékki víst, aö Hannibal hafi þarna
veriö aö fremja hlutdrœgnisglœp.
Löngum hefur það veriö einn erfiö-
asti bagginn á oarnmörgum heimilum
að fata börnin sín upp, þegar skólar
byrja á haustin. Til skamms tíma var
þetta hrein plága, sérstaklega þegar
stúlkur áttu í hlut, þar sem engin
mátti vera ófínní en önnur.
Nú mœtti hálda að þetta heföi aö
nokkru breytst, þar sem ékki eru gerö-
ar teljandi kröfur til fínni fata á þess-
um tímum, og þykir jafnvel sœma aö
vera talsvert laríalegur. En þá bregö-
ur svo viö, aö vissar tízkuverzlanir i
borginni okra svo gengdarlaust á slík-
um fötum, aö engu lagi er líkt.
Væri ékki ástœöa fyrir verðlagseftir-
litið að gera gangskör aö því aö at-
huga verðlag á fatnaöi í unglinga-
tízkuverzlunum bargarinnar?
ASSA.
IHI