Ný vikutíðindi - 20.10.1972, Qupperneq 7
7
mein, með þeim hætti að
vakið hefur almennan við-
bjóð.
Rétt er að ítreka það hér,
sem allir raunar vita, að
flestir þeir, sem skipa lög-
regluliðið, eru ágætismenn,
og sjálfsagt vel hæfir í starfi,
og ætti að vera þeim mun
handhægara fyrir yfinnenn
stofnunariimar að „hreinsa
til“.
Nú er svo komið, að al-
menningur er alvarlega far-
inn að hugleiða réttarstöðu
sína gagnvart lögreglunni.
Þeir lögreglumenn, sem hvað
eftir annað gera sig seka um
að haga sér gagnvart borg-
nrunum eins og mannýgir
tarfar með tóman haus, eiga
þegar að víkja úr lögregl-
unni.
Þá er rétt að benda al-
menningi á þá staðreynd, að
hægt er að krefjast þess af
lögreglumönnum, að þeir
staðfesti framburð sinn með
eiði, þegar þeir eru að skýra
frá viðskiptum sínum við al-
menning í landinu.
* Kvennamenn
!■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
Framh. af bls. 8.
86 ára gömul.
Þegar hann kemur heim á
kvöldin, safnast allar konurn-
ar umhverfis hann, og eftir
nokkra stund segir hann við
eina þeirra:
„Komdu, vertu með mér.“
1 Það'er' merki um, að hinar
eigi að draga sig óðara í hlé,
svo að hann geti byrjað leik-
inn.
Persneski blaðamaðurinn,
sem fékk viðtal við Khalaf
gamla fékk líka að rabba við
eina af eiginkonum hans. Hún
er orðin 86 ára gömul og
stjórnar hinum konunum. Ef
sjeikinn óskar eftir einhverju
nýjabrumi í kvennamálum, fer
hún á stúfana ásamt annarri
eiginkonu hans og leitar uppi
snotra stúlku í borginni. Þær
hafa trumbuleikara með sér, og
þá vita allar ungar konur, að
Khalaf vill fá eitthvað nýtt.
Þær, sem hafa áhuga á að kom-
ast í kvennabúrið — en þær
etru margar — gefa sig fram,
og svo velja eiginkonurnar
tvær úr hópnum.
Þegar þessi 86 ára gamla
kona var spuprð, hvort hún
vildi ekki helzt vera eina eig-
inkonan hans, svaraði hún:
„Nei, það væri alltof leiðin-
legt líf!“
!■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
* Grímuklæddar
<■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■•■■■•
Framh af bls. 1
þær vera stimplaðar mellur,
bæði i eigin augum og ann-
arra. Þær sóttust í vín og
glaum, en ekki í fjármuni,
að þvi að sagt var.
Nú eru raddir uppi um að
þetta sé að breytast. Ef þær
fá ekki peninga, þá fá þær
gjafir í stórum stíl — og til-
fellið mun raunar vera orð-
ið það, að þær þiggja marg-
ar peninga af vinum sínum
á Vellinum, sem er þá
NÝ VIKUTÍÐINDl
LÁRÉTT: 47 fæði 14 tala
1 framMttti 48 hátíðin 15 fornafn
5 ættarnafn 50.eyða 16 umbúðirnar
10 drumbur 51 aldur 19 tölu
11 verzla 52 rugla 25 fuglana
13 grobba 53 tjón 26 verkfæri
15 hælast 54 bognaði 28 gyrða
17 heiður 57 rassana 29 yljar
18 stólarnir 60 auli 31 spor
20 hundur 61 hagana 32 hrúga
21 léreft 62 fæddur 35 markleysa
22 ásynja 63 stælt 36 kufl
23 veinar 38 skrána
24 ilmur LÓÐRÉTT: 39 snuðra
27 beita 1 erfitt 41 tjón
28 bakhluta 2 efni 42 lofi
30 bindi 3 viðkvæm 43 strák
32 íláti 4 orðtæki 44 hvílist
33 föður 6 klampinn 46 askana
34 armur 7 sængurfatnaður 48 bömin
36 fljótur 8 vindur 49 tæpt
37 tók 9 trúðleikur 55 áhald
40 dormar 10 hirzla 56 flani
42 hæð 12 ávöxturinn 58 mólendi
45 eldstæði 13 unaðurinn 59 guð
KROSSGÁTAN
^■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■l
kannske látið heita svo að
það sé fyrir húsnæöi, kápu,
kjól, mat o. s. frv., enda
hafa varnarliðsmenn morð
fjár með höndum.
Þessar stúlkur þurfa að
gera það vel upp við sig,
hvort þetta sé ekki hrein-
ræktað vændi. Það er ekki
nóg að hvítþvo sig í eigin
augum, ef þær eru í raun-
inni ekkert betri en kynsyst
ur þeirra, vændiskvenn-
anna, sem koma hreint og
beint fram.
Kona, sem nýtur kyn-
maka með manni eða mönn
um — að undanskildum eig
inmanni sínum — og fær
greitt fyrir á einn eða ann-
an hátt, er ekkert annað en
vændiskona, einkum ef hún
flýr í fang annars, þegar
einn fer!
Það stendur líka áreiðan-
lega ekki á því, að pening-
ar séu 1 boði hjá útlendum
karlmönnum, sem hér dvel-
ast, fyrir að njóta kvenna,
enda hafa konur löngum
kunnað að mata krókinn,
þegar þannig stendur á.
Gtridge-
þáttur
Suður gaf. — Norður og
Suður eru á hættu. — Spilin
liggja þannig:
Norður:
A Á 9 8 4
V K
♦ Á 10 7 42
♦ 872
Vestur: Austur:
A G 5 3 A 62
y D 8 4 3 V 10 62
♦ 65 ♦ D 9 8 3
4» G 10 9 5 4» Á 6 4 3
Suður:
♦ KD 107
¥ ÁG975
♦ K G
♦ K D
Suður opnaði í hjarta, Norð-
ur sagð.i 2 tígla, Suður 2 spaða,
Norður 4 spaða og Suður 6
spaða. Allir pass.
Vestur lét út lauf G. Austur
tók á Á og spilaði aftur laufi,
Sðgur af
Coolidge Bandaríkjaforseti
sótti venjulega kirkju á hverj-
um sunnudegi, og sögðu sumir
að það væri fremur af skyldu
rækni en áhuga. Ein sunnu-
dag, þegar hann kom heim í
Hvíta húsið, eftir messu spurði
frúin:
„Var ræðan góð?“
„Já,“ svaraði hann.
„Um hvað talaði prestur-
inn?“
„Syndina.“
„Og hvað hafði hann um
■hana að segja?“
„Ja, hann var á móti henni.“
Þetta er haft eftir Mark
Twain:
„Þegar ég var 14 ára, fannst
mér pabbi svo leiðinlegur, að
ég þoldi hann varla nálægt
mér. Svo, þegar ég var orðinn
21 árs, varð ég undrandi, hve
mikið sá gamli hafði lært á
sjö árum.“
Cooiidge forseti var rnaður
fremur fámáll, svo sem kunn-
ugt er. Frú ein í Washington
veðjaði eitt sinn um það við
nokkrar vinkonur sínar, að
henni skyldi takast að fá for-
setann til að tala.
Svo kom tækifærið. í hádeg-
isverðarboðinu tókst henni að
króa 'orsetann af úti í horiii
og sagði síðan: „Trúið þér því
herra forseti, að ég veðjaði
við vinkonur mínar um, að
mér skyldi takast að fá yöur
til að segja að minnsta kosti
þriggja orða sétningu."
„Þér tapið,“ var svarið.
Og hér er ein um Winston
Churchill.
Skömmu eftir að hann hætti
sem Suður fékk á K. Því næst
tók sagnhafi á Á og K í tígli
og svmaði svo tromp 10, þann-
ig að Vestur fékk á óvaldaðan
G!
Vitanlega átti Suður að fara
strax 1 hjarta, en ekki tígul,
síðan koma sér inn á tromp Á.
Svo kemur hann sér inn á tíg-
ul Á, trompar enn hjarta í
borði, trompar lauf heima og
tekur síðasta trompið af Vestri.
Að lokum standa tveir hjarta-
slagir og tígul Á.
frægum
þingmennsku fyrir íhaldsflokk-
inn og gerðist frjálslyndur, sat
hann til borðs með ungri og
myndarlegri stúlku í kvöld-
verðarboði. Hún leit á hann
tælandi augnaráði og sagði:
„Það er tvennt, sem mér líkar
ekki við yður, hr. Churchill."
„Og hvað er nú það?“
„Hinar nýju stjórnmálaskoð-
anir yðar og yfirskeggið.“
„Kæra ungfrú,“ svaraði
Churchill rólega. „Kærið yður
kollótta. Ég geri ekki ráð fyrir
að þér eigið eftir að komast í
náið samband við þetta
tvennt.“
Mark Twain gaf út dagblað
í Missouri um skeið. Einn af
áskrifendum blaðsins skrifaði
honum bréf, sagðist hafa fund-
ið konguló í blaðinu og óskaði
eftir að vita, hvortþettaværi
gæfumerki eða ekki.
Mark Twain svaraði á þessa
leið: „Þetta er hvorki gæfu-
merki né merki ógæfu. Þessi
konguló hefur einfaldlega ver-
ið að kynna sér, hvaða kaup-
maður auglýsti ekki í blað-
inu. Síðan hefur hún ætlað sér
að fara í verzlunina, spinna
vef fyrir dyrnar og lifa frið-
sömu lífi, þar sem eftir væri
ævinnar.
Walter Hines Page var um
tíma ritstjóri við blaðið The
World Work. Eins og aliir rit-
stjórar, varð hann að endur-
senda fjöldann allan af söguin
og grsinum, eftir misskilda rit-
höfunda með þeim orðum, að
þær væru ekki birtingarhæfar
Eitt sinn fékk hann svarbréf
frá konu einni, sem hljóðaði
þannig:
„Hr. ritstjóri. Ég var rétt í
þessu að fá endursenda sög-
una, sem ég sendi yður í síð-
ustu viku, ásamt þeim ummæl-
um, að hún væri ekki hæf til
birtingar í blaðinu. Þetta þykir
mér hart, þar sem ég veit, að
þér hafið ekki lesið söguna. Til
að prófa þetta límdi ég saman
18., 19. og 20. blaðsíðurnar í
sögunni, áður en ég sendi yð-
ur hana. Nú fæ ég handritið
sent n:eð nákvæmlega sömu
umme-kjum, sem sanna það,
að þér hafið alls ekki lesið sög-
una. Mín-skoðun er, að maður
mönnum
á borð við yður, sem léyfir sér
slíkt og þvílíkt, ætti ekki að
fá að vera .ritstjóri gláðs.“
Page skrifaði svarbréf:
„Kæra frú. Á morgnana,
þegar ég brýt skurnina af egg-
inu mínu, þarf ég ekki að
borða allt eggið, til að komast
að því, hvort það er ætt eða
ekki.“
Georg V. Bretakonungur var
vanur að hringja til systur
sinnar, Victoríu prinsessu
klukkan hálftíu á hverjum
morgni og spjalla við hana um
stund. I þessum samtölum sín-
um hirtu þau lítt um forms-
atriði og létu alla hirðsiði
fjúka út í veður og vind. Það
var til dæmis einn morgun, er
síminn hjá Victoríu prinsessu
hringdi á hinum venjulega
tíma, að hún greip heyrnartól-
ið og sagði formálalaust; „Góð-
an daginn, gamli, sauðurinn
þinn!“
Símastúlkan svaraði sem
ekkert væri: „Augnablik —
Hans hátign er rétt að koma!“
Eitt sinn ætlaði hinn frægi
leikari og listamaður, Orson
Welles, að halda fyrirlestur í
litlum bæ 1 Ameríku. Þegar til
kom, réyndust áhorfendur svo
fáir, að telja mátti þá á' fingr-
um sér. Jafnvel stúlkan, sem
átti að kynna snillinginn fyrir
samkundunni, var ekki mætt.
Welles ákvað því að kynna
sig sjálfur með nokkrum orð-
um:
„Döraur mínar og herrar,"
sagði hann. „Mig langar til
þess að byrja á því að segja
yður ofurlítið um fyrirlesarann
— sjálfan mig. Ég er leikhús-
stjóri. Ég' er leikstjóri. Ég er
leikari. Ég er kvikmyndahöf-
undur. Ég er kvikmyndaleik-
ari. Ég skrifa, set á svið og
leik fyrir útvarp. Ég er töfra-
maður. Ég mála, teikna og
skrifa bækur. Ég er fiðluleik-
ari og píanisti.“ Hér þagnaði
Orson Welles andartak, beygði
sig síðan fram á við til hinna
þunnskipuðu bekkja og hélt á-
fram: „Það er annars leifhn-
legt, að ég skuíi vera svona
fjölmennur hér, en þið svo
fámenn!“