Ný vikutíðindi - 20.10.1972, Blaðsíða 8

8
NÝ VIKUTÍÐINDI
Kræfir kvennamenn
Carlo elskar 6 konur á dag -
Khalaf fullnægir 29 eiginkonum
Við höfum áður gclið um nú-
lifandi menn, sem eru svo
miklir kvennamenn, að Casa-
nova og aðrir frásagnarverðir
kvennamenn fyrri alda falla
alveg í skuggann hjá þeim.
Nú ætlum við að geta um
tvo aðra, sem heimsblöðin
telja háfa furðulega kyngetu.
Eru þáð ítalski höggmynda-
smiðurinn Carlo de Santis og
hinn níræði persneski sjeik
Khalaf.
Carlo, sem er 28 ára aS aldri,
verður sjálfsagt aldrei frægur
fyrir höggmyndir sínar, en er
á hinn bóginn að verða ein-
hver nafntogaðasti elskhugi
heimsins. Daglega berast hon-
um hundruð beiðna um kyn-
svölun f rá einmana konum, bg
hann uppfyllir óskir þeirra
eins ,,og tími hans og orka
hrökkva til — og orkan er
ekkert smáræði.
í hinni litlu íbúð hans ger-
ist þessu svipað daglega:
Evelyn K frá Dallas í Texas,
sem er 34 ára, og Carlo sjást
þarna í fyrsta sinn. Þau eyða
ekki miklum tíma í mas, en
drekka sitt hvort glasið af
chinti.
Svo kastar þessi miðaldra
kona sér að brjósti hans, og
hann fer að láta vel að henni.
Hann þuklar á brjóstum henn-
ar og kyssir hana ástríðufullt.
Svo'leiðir hann hána að stóru
rúmi og afklæðir bæði sjálfan
sig og hana, og svo fer hann
að elska hana. Þar sem þetta
gerist oft á dag, dregst það, að
hann fái fullnægingu. Hann
hefur allt „undir kontrol“, og
hún fær ef til vill fullnægingu
oftsinnis. En það er vekjara-
klukka á náttborði hans, og
hann lítur stundum á hana.
Þegar hann hefur verið í hálf-
tíma, rennur „viðtalstími"
hans sem sé út.
Daglega tekur Carlo á móti
a. m. k. 6 kynþyrstum konum.
Flestar þeirra hafa orðið fyrir
vonbrigðum í hjónabandinu,
og súmar eru kynöðar og fá
aldrei nægju sína. Margar
þeirra eru auðugar og ausa á
laun fé og gjöfum. Hann krefst
ekki launa, en tekur við því,
sem að honum er rétt.
Kynorka Carlos er fræg í
Róm, og margar konur, sem
þangað koma, heimsækja hann
áður en þær skoða Péturs-
kirkjuna. Carlo segir, að flest-
ir viðskiptavinir sínir séu
bandarískar konur, sem séu
einar á ferðalagi. Margar
þeirra eru óhamingjusamar í
hjónabandi sínu, og Carlo full-
yrðir brosandi, að hann geri
meira fyrir þær en nokkur sál-
greinandi. Og það er vel lík-
legt, að hann hafi rétt fyrir
sér!
En svo við snúum okkur að
karlfauskinum Khalif, sem
hefur skýrt frá því í blaðavið-
tali, hvernig hann, níræður,
fari að því að fullnægja 29
eiginkonum sínum.
Hann hefur kvænst 36 sinn-
um, fyrst þegar hann var 15
ára og síðast þegar hann var
86 ára. Hann á 81 barn, það
elzta 65 ára og það yngsta 3
ára.
Konur hans eru frá 26 til
86 'ára gamlar. Fjórar af kon-
um hans hafa látist, en þrjár
hefur hann skilið. við — ekki
af því, að.hanmhafi orðið leið-
ur á þeim, heldur af því, að
þeim samdi ekki við hinar eig-
inkonur hans.
Khalaf vill hafa frið og ró
á heimilinu. Hann kveðst ekki
Hér er. mynd af Khalaf níræð-
um. Hann á 81 barn — það
elzta 65 ára gamalt, en það
yngsta 3 ára.
taka eina af konum sínum fram
yfir aðra. Hver þeirra fær sem
svarar 250 krónum á dag í
eyðslueyri.
Kynorku sinni miðlar hann
líka bróðurlega milli þessara
29 eiginkvenna sinna. Hahn
hefur samfarir við eina á sól-
arhring, og það er aldrei sú
sama, þannig, að hver þeirra
fær að njóta hans einu sinni
í mánuði, og það ætti að nægja,
a. m. k. þeirri, sem orðin er
Framh. á bls. 5
á glasbotninum
Ekki honum að þakka
Hjónin voru að skilia oa
rifust heiftarlega hjá borg-
ardómara.
Dómarinn: „Jœja þá, þiö
eigiö þrjú börn. Hm, þaö
verður ekki auövelt aö
skipta þessu jafnt ■milli ykk-
'ar. Getiö þið »ékla frestad
skiináöinum í 'éitt ár erin
og eignast fjóröa barnið?
Þá er fáiö þiö tvö hvort.“
Maöurinn: „En ef viö nú
eignuðumst tvíbura?“
Konan (hlær hœðnis-
lega): „Dómari, lítiö þér á
þennan rindilsrœfil. Gœti
hann eignast tvíbura? Það
er ekki honum aö þakka að
við höfúm yfirleitt eignasL
nokkurt barn!“
honum, og hann bað, —
blikkandi — um ekki allt
of dyrt herbergi. liönum
var vísaö inn í herbergi,
þar sem fáklædd stúlka
sat á rúmstokknum.
„Fyfirgefiö þér,“ tuldr-
.aöi. jDresturinn og blikkaöi
— ,.en ég hlýtj að hafa
villzt. . . Þaö var annaö
sem ég meinti. . .“
Blikk—blikk—blikk.
Stúlkan virti hann fyrir
sér andartak, stóö svo uþp
hrópaöi inn um forhengi,
sem var þar fyrir öörum
dyrum:
„Albert! Þaö er kominn
kúnni handa þér! “
Blikkandi og villuráfandi
prestur
Roskinri sveitaprestur
hafði lengi haft kæk, sem
hann réöi ekki viö — hann
var sífellt aö drepa tittl-
inga meö ööru augnalok-
inu.
Eitt sinn fór hann til
höfuöborgarinnar á presta
stefnu. Hann.pantaði leigu
bíh og baölböstjórann um
áö' ótvega sér ■ ódýran næt-
urgististað — og blikkaði
í sífellu meö öðru auganu.
Bílstjóririn ók með, hann
að ónafrigreindu - húsi í
austurbænum.
Xíng kona opnaöí fyrir
Ekki vantaði ástina
— Þú ert ekki eins ástúö-
legur og þú varst einu
sinni, Daníel, — ég er hrædd
um aö þér sé hætt aö þykja
vænt um mig.
— Hætt að þykja vænt
um þig, urraði eiginmaöur-
inn. — Þarna byrjarðu aft-
ur. Hætt aö þykja vænt
um þig! Ég elska þig meira
en lífiö sjálft. — Og haltu
þér nú saman og leyfðu
mér aö ljúka viö blaöið.
Fullkominn koss
. Þegar járnbrautarlestin
. ók ut úr löngu jarðgöng-
unum, sagöi stúlkan:
„Þú hefðir ekki átt aö
kyssa mig, Anton! Hvað
helduröu aö hinir farþeg-
arnir hugsi?“
„Ég hef ekki kysst þig,“
sagöi Anton og leit gremju
legur í kring um sig. „En
ég vildi gjarnan vita, hver
það var, svo ég géti kenrit
honum . . .“
„Þú mátt reiöa þig á, að
þú úgetur ekkert kennt
honum andvarpaöi stúlk-
an.
Greitt í fríðu
Léttúöug stúlka tók
leigubíl heim aö kvöldlagi,
en þegar hún átti aö
borga, átti hún enga pen-
inga í veskinu.
Hún lyfti þá faglega upp
pilsinu og spuröi:
„Get ég fengið aö borga
svona?“
Bílstjórinn klóraöi sér í
höfðinu og sagöi:
„Þér hafiö víst ekki
minna?“
Xr
Það stóð « biblíunni
Þegar hann hafði fengið
lierbergi í sveitahótelinu,
sat ungi presturinn lengi
og Las í biblíunni. Svo
gekk hann niöur í af-
greiðslusalinn og fór að
tala við stúlkuna á skipti-
boröinu. Þegar liún var
búin i vinnunni, fengu
þau sér svolítið í-staupvnu
viö barinn, og síöan fylgd-
ist hun meö prestinurn
upp í herbergið hans. En
þegar, hann fór að 'fitla viö
blússúna hennar,] rann. á
hana tvœr grímur.
„Ertu viss um aö þetta
sé í lagi? spuröi hún. „Þú
vexður aö vita aö þú ert
prestur.“
„Vertu alveg róleg, því
þaö stendur í biblíunni,“
svaraði presturinn.
Þau nutu nœturinnar
saman, en um morguninn,
þegar hún var aö fara,
sagði stúlkan:
„Heyrðu, ég man eklti
hvar þetta stendur í biblí-
unni.“
Presturinn svaraði henni
meö því aö taka biblíuna
upp úr náttborösskúff-
unni, opna hana og benda
á frsmstu blaðsíðuna. Þar
haföi annar gestur skrifaö:
„Stúlkan viö símann sef-
ur hjá gestunum.“
Hvort er betra?
Danska skáldkonan Thit
Jensen, sem. á sínum tíma
var heizta rauösokka Dan-
merkur, var 1 fyrirlestra-
ferð og þrumaði eins og
venjulega gegn undirokun
konunnar. Þá var það aö
einn áheyrandinn í saln-
um kallaöi fram í fyrir
henni:
„Segiö þér mér, frú Tiht!
Þegar þér klóriö yöur í
eyranu — hvort njótiö
þér þess meira í fingrin-
um eða eyranu?“
Xr
Dómarinn, (við fangann):
„Hvaö gerið þér?“
Fangin: „Ég er tíu
barna faöir.“
Dómarinn. (gramur):
„Ég spúrði, um starf yöar,
en ek-ki. frístundagaman."
★
Ungi drengurinn hafði
farið meö yxna kýr til
næsta bæjar. Þegar hann
kom heim um kvöldiö,
spurði bóndinn, hvernig
þetta hefði tekist.
„Illa,“ sagöi stráksi.
„Þegar okkur hafði loksins
tekizt aö koma beljunni á
bakiö, vildi nautiö þaö
ekki lengur.“
, nqiM!.ii.n ,
★
„Langar yöur til að
koma meö mér heim og
horfa á sjónvarpið, ung-
frú?“
„Já, ef þér lofiö að
krumpa ekki nýja kjólinn
minn.“
★
Læknirinn sneri sér aö
hjúkrimarkonunni og sagði:
„Hvernig líður sjúklingn-
um í fjórða rúmi?“
„Ja, læknir, ég talaði við
hann \ morgun, og hann er
áfjáöur í aö komast heim til
konunnar sinnar.“
Læknirinn: „Nú, svo
hann er enn meö óráöi!“
★
„En þú verður að viður-
kenna, aö hann stóð þig
sama sem aö verki.“
,Hvaö um þaö? En það
var líka tillitslaust af hon-
um að koma heim klukku-
tíma áöur en hann haföi
sagst ætla aö koma!“
★
Lögregluþjónninn við
ljóshæröu stúlkuna, sem
ekki haföi stöðvaö bílirin
þegar hann benti henni
aö gera þaö: „Sáuð þer
ekki höndina á mér?“
„Elsku bezti, þér getiö
þó ekki búizt við aö ég
geti hent reiöur bæði á
hendinni á yöur og kær-
atsans míns í einu!“