Ný vikutíðindi - 27.10.1972, Blaðsíða 2

2
NÝ VIKUTÍÐINDI
NÝ VIKUTÍÐINDl
Útgefandi og ntstjón:
Geir Gunnarsson
ftitstjórn og auglýsingai
Hverfisgötu 101A, 2. hæð
Simi 26833 Pósth. 5094
Prentun: Prentsm. Pjóðviljant
Setning: Félagsprentsmiðjan
Myndamót: Nýja prentmynda-
gerðin
Ofbeldisaðgerðir
Englendinga
Núna eru Bretar heldur
betur aS sýna klærnar, eft-
ir öllum sólarmerkjum að
dæma. Herskip Hennar Há-
tignar vaðandi óboðin upp
að fslandsströndum, ögr-
andi varðskipsmönnum okk-
ar.
Þeir geta oröið lagst lágt,
frændur okkar á Englandi
og Skotlandi, sem eitt sinn
kenndu sig við Stóra-Bret
land, en heldur fer nú orð-
ið lítið fyrir því Stóra..
Annars hélt maður að
þeir hefðu nóg á sinni
könnu og stærri hnöppum
að hneppa gagnvart írum
og eilífum verkföllum inn-
anlands, þótt þeir létu
samnmga við eitt kotríki
ekki gera sig hálf-brjálaða.
Eitt er víst, að hvorki her-
skip né afgreiðslubann á is-
lenzk kaupskip gera Breta
stærri í augum heimsins.
Því síður græða þeir sjá-lfir
á því.
Þeir ættu að ganga aftm
að samningaboröinu. Það
yrði nllum fyrir beztu.
En mennirnir á íslenzku
varðsKipunum eiga viröingu
og traust þjóðarinnar. Þeir
eru — og veröa sjálfsagt
enn meira — í lífshættu
vegna brezkra ofbeldis-
seggja eða aðgerða þeirra.
En þeir láta engan bilbug
á sér finna, og verður þeim
ekki oflofaö fyrir þaö.
Vonandi hafa þó Bretar
vit á því að fara ekki í hart
út af þessu máli viö okkur
— hvorki þeir né Þjóðverj-
ar. Þeir eiga að vita það, að
hvorki við né aðrar þjóðir
sættum okkur við að ráða
ekki sjálfir yfir landi okkar
— og þá er grunnið í gring-
um þaö meötalið.
En við skulum taka ofan
fyrir varðskipsmönnum okk-
ar og óska þeim giftu i
starfi. Þeir eru að verða
hetjur í margra augum,
enda eiga þeir við ofurefli
að etja.
KADPSÝSLD-
TÍIHNIH
Sími26833
Nilki§okkar
Fólkið, sem gekk um göturn-
ar, setti í herðarnar.
„Bölvuð slepja er þetta,“
sagði Lárus við sjálfan sig. Norð
anstormurinn lamdi krapableyt-
unni framan í hann, og hún sett j
ist á úlsterfrakkann hans eins
og kvelja.
Lárus var að hugsa um kvöld
ið í gær. Hann hafði verið í
„geimi“ hjá vinkonu sinni á-
samt öðrum pilti og stúlku, sem
hún þekkti. Vinkonan var raun-
ar gift einum kunningja hans,
en það hafði ekki svo mikið að
segja. Maðurinn hennar var
einn af þeim, sem gleyma því
að konan þeirra er manneskja,
gleyma því strax eftir gifting-
una. — Og þá verða aðrir menn
að taka við í staðinn.
Hann nálgaðist húsið hennar
- eða öllu heldur húsið hans
Jóns smiðs, eins og það var kall-
að. Hún var kona Jóns.
„Ég skrepp inn og sníki mér
kaffisopa,“ tautaði Lárus við
sjálfan sig.
„Fáðu þér sæti þarna hjá borð
inu,“ sagði frú Ásta um leið
og hún heilsaði Lárusi og
hengdi frakkann hans upp.
„Ég þakka! — Hvar er Jón?“
„Úti að vinna.“
Hún beygði sig niður og mok-
aði kolum á eldavélina. Morg-
unsloppurinn kipptist upp að
aftan. Hún var sokkalaus —
ekki mikið um slíka munaðar-
vöru núna — og hamingjan
mátti vita nema hún sparaði
undirfötin líka. En það gat Lár-
us ekki séð. — Fagrir voru fót-
leggirnir, — húðin mjallhvít og
mjúk — ekki gæsahúð eða æða-
hnútar. Jón og hún voru barn-
laus.
Það fór heitur fiðringur um
Lárus.
Ásta sneri sér að honum, dá-
lítið rjóð eftir áreynsluna.
„Það er slæmt með silkisokk-
ana núna,“ sagði Lárus, sem
stöðugt horfði á fótleggi kon-
unnar.
„Já, ég á nú ekki nema eina
- og nota þá aðeins þegar ég
fer út.“
„Ja-há — þú ættir nú skilið
að ég útvegaði þér eina sokka,
eða svo, — ég kem svo oft hing-
að til ykkar í kaffi. — Ég hef
annars alveg gleymt að þakka
þér fyrir í gærkvöldi —, fannst
þér ekki gaman?“
„Jú, það var anzi gaman —
en segðu mér — heldurðu að
þú getir náð í sokka?“
„Kannski.“
„Ég skal borga þá vel — er
það ekki á svörtum?“
„Eflaust verða þeir nokkuð
dýrir — ef ég fæ þá — en hver
veit.“ Lárus brosti drjúgur og
stóð upp. „Maður í minni stöðu
verður að hafa góð sambönd."
Ásta stóð upp við eldhúsborð-
ið og lét hendurnar hvíla á borð
brúninni fyrir aftan sig. •—
Hvítur sloppurinn féll þétt að
líkama hennar, brjóstin voru
stinn og kúpt eins og meyjar-
brjóst — þrátt fyrir þrítugsald-
urinn, — og Lárus þoldi ekki
freistinguna. Hann greip um
axlir hennar og hallaði sér að
þessum heita og mjúka kven-
líkama — það var unaðslegt.
Þau hrukku upp við illyrm-
isiegt áhlaup veðursins á eld-
húsgluggann.
Vatnið sauð í katlinum og
Ásta fór að hella upp á kaffi-
könnuna.
„Hvenær hættir Jón að vinna
núna?“ spurði Lárus.
„Hann kemur aldrei heim
fyrr en um kvöldmat."
„Eigum við að skemmta okk-
ur dálítið eftir hádegið? — Ég
get komið með eina eða tvær
flöskur af víni — og sokkana
auðvitað.“
„Það væri nógu gaman. — en
þá verðum við að ná í Rakel
og Dóru,“ svaraði Ásta og
brosti.
„Er það nauðsynlegt?“
„Já — þú sérð — við tvö.
it
„Uss, blessuð vertu, er nokk-
uð athugavert við að kunningja
fólk sitji og rabbi saman eina j
dagsstund. Jón þekkir mig vel,
og ég veit hann hefur ekkert
ann fyrir sextíu — já, verzlun
er alltaf verzlun. — Jón smið-
ur getur borgað.“
Það var glatt á hjalla heima
í stofunni hjá Jóni smið. Lárus
og frúin sátu saman í sóffan-
um með vínblöndu á borðinu
fyrir framan sig. Þau höfðu set
ið þarna góða stund og spjallað
um heima og geima af hjart-
ans list, enda bæði kát og
skrafhreifin að eðlisfari. —
Vínið hafði líka tendrað loga
léttúðar 1 æðum beggja. Lárus
hafði lagt handlegginn um
herðar frúarinnar og horfði í
skaut hennar. Græni kjóllinn
hafði strokizt upp fyrir hnén
— svo mjólkurhvít lærin komu
í Ijós. Hún hafði raunar talað
um að nú þyrfti hún ekki að
spara sokkana lengur, þegar
Lárus kom með sokkakassann,
— en þegar hann sagði að fæt-
ur hennar væru fallegri naktir
en íklæddir silki snerist henni
hugur. — Græni kjóllinn var
úr mjúku hrökklandi silkiefni
og það var eins og ósýnileg
Hann ætlaði að koma konu
sinni á óvart með armbandið
og gekk því hljóðlega um for-
stofuna, og fór úr yfirhöfninni.
Hann heyrði einhvern hávaða
inni í stofunni — sennilega
gestir. Hann opnaði eldhúshurð
ina og gekk inn. Það fyrsta, sem
hann sá, var pappakassi fullur
af silkisokkum. Hvar í skramb-
anum hafði Ásta náð í silki-
sokka, sem hvergi fengust, að
því er hún hafði sagt? Hlátur
og hávært samtal barst til hans
innan úr stofunni — hann skildi
fljótlega hvernig í málunum lá.
Lárus kunningi hans, sem oft
hafði hjálpað honum við bók-
hald og fleira, var að draga
konuna hans á tálar með silki-
sokkum. Kurrið í konu hans
bar vott um, að hér var ekki
um neitt kunningjarabb að
ræða.
Hér varð eitthvað að gerast,
og það strax. Ekki vildi hann
tapa konu sinni, þrátt fyrir
glópsku sina, að gæta hennar
ekki betur.
Því var það, að þegar hönd
á móti því að ég spjalli við þig.
Ég skal meira að segja spyrja
hann að því — ef þú vilt?“
„Nei, nei, nei — það er óþarfi.
— En ef Jón sér vín á mér —
eða eitthvað svoleiðis í kvöld,
þá. ...“
„Allt í lagi með það. — Þú
útbýrð fyrir hann kvöldmatinn,
skrifar svo á miða að þú hafir
farið til hennar Önnu frænku
þinnar — er ekki maðurinn
hennar á sjó núna — en þú kem
ur auðvitað til mín.“
„Já, en. ...“
„Þú segir að hún sé lasin, og
svo er hún hálfhrædd að vera
ein í húsinu í þessu veðri.“
„Já, en ef veðrið skánar?“
„Það mun heldur versna. —
Eigum við þá að hafa þetta
svona?“
„Já, en gjörðu svo vel, Lár-
us, — viltu kannski brauð með
kaffinu?“
„Nei, takk, þetta er ágætt.“
Lárus blístraði glaðlega um
leið og hann tók tvær flöskur
út úr skápnum sínum — gin
og portvín — svo opnaði hann
aðra skáphurð og dró upp
pappakassa — Pure Silk Stock-
ings — stóð á kassanum.
„Allt í lagi þegar maður hef-
ur dollarana,“ tautaði hann
meðan hann vafði allt saman í
mórauðan umbúðapappír. „En
hvar maður nær í þá — það
er annað mál. ... En hún fær
þá ekki gefins — fimmtíu kall
parið — sex pör gera þrjú
hundruð kall — en ék fékk kass
hönd fikaði honum hærra og
hærra — hönd Lárusar snart
mjúkt hörundið, fingur hans
voru heitir og þurrir, — frúin
kurraði við barm hans. ...
Þessar tvær manneskjur, ör-
ar af víni og girnd, flagarinn,
og eiginkonan, sem var á leið-
inni að gerast manni sínum
ótrú, höfðu enga hugmynd um,
að bóndi hennar hafði fylgzt
með hjali þeirra og hlátrum
góða stund.
Jön smiður hafði hætt við
vinnu skömmu eftir hádegið,
sökum veðurs. Á heimleiðinni
kom hann við í búð og keypti
Ijómandi fallegt armband handa
konu sinni. Hann hafði endra-
nær ekki tíma til að koma í
búðir, svo vildi hann líka
gjarna gleðja hana eitthvað.
Hann var sér þess fyllilega
meðvitandi, að hann afrækti
konu sína. — Slíkt gat haft
slæmar afleiðingar í för með
sér. Hún hafði ekki börnin til
að snúast við á daginn — sjálf-
ur var hann aldrei heima nema
á kvöldin. Henni hlaut að leið-
ast. í dag ætlaði hann að tala
um þetta við hana. Reyna að
fá hana til að taka þátt í ein-
hverju félagslífi, eða eitthvað
þess háttar. Jón var myndar-
legur maður og hæglátur,
greindur vel og afburða góður
smiður, enda eftirsóttur bæði
úti og inni. Vinnan var hans
líf og yndi. Svo rólegt kvöld
heima við útvarpið og reykjar-
pípuna — stundum líka glas af
toddíi með kunningjunum.
Lárusar snart bert læri frú
Ástu, var gengið harkalega um
eldhúsgólfið.
Jón smiður opnaði dymar og
kom skálmandi inn.
Hvað gerðu elskendurnir?
Það, sem flestum verður á
undir slíkum kringumstæðum,
— að grípa það, sem hendinni
er næst og fitla við það — það
er mikið auðveldara að leyna
geðshræringu ef maður hefur
eitthvað á milli handanna. Og í
þessu tilfelli voru það — glös-
in.
Jón hafði ekki búizt við að
þau sætu yfir drykkju, en hann
var vandanum vaxinn og hróp
aði glaðlega:
„Komið þið blessuð! Jæja!
Bara tilbúin að skála fyrir af-
mælisbarninu! Það var svo sem
auðvitað, Ásta mín, að þú
myndir eftir afmælisbarninu,
þó ég gerði það ekki sjálfur —
fyrr en rétt áðan, — og þú hef-
ur náð í tvær flöskur af víni
og nú sitjið þið Lárus og drekk-
ið afmælisbarninu til — nú,
ætlið þið ekki að skála?“
„Skál!“ Bæði lyftu glösunum
en gleymdu að drekka.
„Og komdu nú með glas
handa mér, Ásta mín, ekki veit
ir af eftir bölvaðan barninginn
heim.“
Ásta stóð upp og náði í glas.
Hún var fjári skelkuð — þetta
kom svo skyndilega, en hvað
meinti Jón? Ekki átti hann af-
mæli í dag — enda ekki vanur
að halda upp á þau. — Hún var
hálft í hvoru fegin að hq,np