Ný vikutíðindi - 10.11.1972, Blaðsíða 6

6
NÝ VUCUTÍÐ-tNsÐI
Sannsögulegar harmsögur
lífið láta ef þú
að elska mig
að fá þig strax, annars get ég
Fórnarlamb morðingjans
Þú skalt
hættir
ÞAÐ gerðist í bænum Hunt-
ington Park í Kaliforníu, á
hlýjum, fögrum marzdegi árið
1954, að ungur uppgjafahermað
ur, Oliver Davis Powell að
nafni, gekk að dyrunum á íbúð
tengdamóður sinnar, frú Black,
þar sem- kona hans, er farin
var frá honum bjó, og hringdi
dyrabjöllunni.
„Mig langar bara til að tala
við þig,“ sagði hann lágt, þeg-
ar Louise kona hans, opnaði
dyrnar.
Hann virtist rólegur, og ekk-
ert bar á hinum óviðráðanlega
skapofsa, sem hún hafði séð
blossa upp hjá honum öðru
hverju undanfarna mánuði.
Hún hieypti honum því inn.
Hann var þó eiginmaður henn-
ar, og henni þótti vænt um
hann, þótt þeim hefði ekki get-
að samið eftir að hann kom
heim úr herþjónustunni.
Hann gat ekki tamið sér
borgaralega lifnaðarhætti að
nýju, gat ekki haldið neinni
atvinnu til lengdar n,é látið sér
lynda við fólk. Þegar hún
færði það í tal við hann, varð
hann æstur og fannst hann
vera ofsóttur. Að lokum sagði
hún honum, að hann yrði að
taka nýja stefnu og koma und-
ir sig fótunum — annars
myndi hún fara frá honum.
Þegar hún sagði þetta, reidd-
ist Powell og rauk út úr hús-
inu. Seinna reyndi hann að
sættast við hana, en Louise
sagðist ekki taka saman við
hann aftur, fyrr en einhver
breyting væri orðin. Vikum
saman hafði hann sífellt verið
að hringja til hennar og biðja
hana að koma til sín aftur,
en hann hafði ekkert til að
bæta hag sinn, hafði jafnvel
virzt æstari en áður.
Nú stóð hann fyrir framan
hana þennan morgun, eftir að
hún hafði ekkert heyrt frá
honum í nokkrar vikur. Hann
virtist rólegri, talaði skynsam-
lega, og í augum hans var
bænarsvipur.
Hún spurði, hvernig honum
liði, og hvort hann hefði feng-
ið fasta atvinnu. Hann horfði
á hana eins og lítill drengur
á móður sína.
„Nei, ég er ekki búinn að
fá atvinnu, en ég hef sérstakt
starf í huga núna, Louise.
Þetta lagast allt saman. En þú
verður að koma aftur til mín,
Louise. Ég get ekki verið án
þín.“
„Við skulum tala um það,
þegar þú ert búinn að koma
undir þig fótunum,“ svaraði
kona hans. „Það getur ekki
gengið eins og það gekk.“
Kippir fóru um andlit Pow-
ells af innibyrgðri geðshrær-
ingu, og skelfingarhreimur var
ekkert gert án þín. Ég verð
„Nei, r.ei, nei, Louise. Ég get
í rödd hans, er hann sagði:
ekkert.“
„Ég vil ekki koma aftur upp
á sömu kosti,“ sagði hún. „Ég
þoli ekki að ganga í gegn um
það aftur. Farðu fyrst og fáðu
fasta atvinnu."
Powell fór að kjökra. „Ég
get það ekki. Ég get það ekki
án þín, Louise. Ég get ekki lif-
að án þín.“
Allt í einu tók hann skamm-
byssu undan jakka sínum.
Mæðgurnar urðu óttaslegnar.
„Já, já, mér er alvara,“ sagði
„Ég ætla að drepa mig. Ég
vil ekki lifa án þín.“
Louise reyndi að sefa hann;
sagði honum að stinga byss-
unni í vasann, og svo skyldu
þau tala betur saman. Hún
skyldi hjálpa honum. Frú
Black reyndi einnig að tala um
fyrir honum, er hún sá hann
munda skammbyssuna að Lou-
ise.
Hann sneri sér að tengda-
móður sinni og hreytti út úr
sér: „Skiptu þér ekki af þessu.
Ég er ekkert reiður við þig.
Þetta kemur engum við nema
okkur Louise. Jafnvel þótt ég'
drepi ckkur bæði, skal ég ekki
gera þér mein. Það er bara
hún og ég. Það er hún, sem
vill mig ekki.“
Hann miðaðibyssunni aftur á
Louise. Hún reyndi að tala við
hann, en gat ekki leynt ótta
sínum. Hún sárbað hann að
stinga byssunni í vasann og lof
aði að koma aftur til hans.
„Nei, þú meinar það ekki,“
sagði hann. „Ég ætla að drepa
okkur bæði.“
Frú Black reyndi að hrifsa
af honum bysáuna, er hún hélt,
að Powell hefði ekki auga með
sér. Hann hleypti af þrem skot
um. Frú Black féll á gólfið, og
blóðið fossaði úr henni.
Louise Powell flýði hljóðandí
út úr húsinu, en Powell kom
hlaupandi á eftir henni með
rjúkandi skammbyssuna í hend
inni.
„Hjálp. Hjálpið þið mér,“
hrópaði hún og hljóp yfir gras-
blettinn- og upp að útidyrum
eins nágrannans.
„Hjálp. Hjálpið þið mér
inn,“ kjökraði hún og barði á
læstar dyrnar.
En enginn var heima, og
Powell skaut um leið og hann
stökk upp þrepin fyrir aftan
hana. Louise hné niður grát-
andi af sársauka, en Oliver
stóð yfir henni og tæmdi skot-
in úr byssunni í magnlausan
líkama hennar.
Nágrannarnir komu hlaupandi
úr næstu íbúðum, en um sein-
an. Hann gerði enga tilraun
til að hefta för þeirra, heldur
gekk hægt niður þrepin eins
og í leiðslu, og út úr húsagarð-
inum, með byssuna í hendinni.
Nokkrum mínútum síðar, og
áður er. lögreglan kom á vett-
vang, gekk hann inn í skrif-
stofu fógetans og lagði skamm-
byssuna á borðið.
„Ég hef drepið tvær konur,“
sagði hann, og kvaðst nú reið i-
búinn að taka afleiðingunum.
Hann kvaðst ekki hafa haft
í huga að gera neinum mein
nema eiginkonu sinni, sem
hann þráði svo mjög. En hefðu
einhverjir fleiri skorizt í leik-
inn, hefði hann vafalaust skot-
ið þá eins og tengdamóður
sína.
— ★ —
SAMKVÆMT sjúklegum
hugsunarhætti slíks morðingja
er hefnd hans réttlát, og hún
er það eina, sem máli skiptir.
Hann hefur ef til vill enga
löngun til að gera neinum
mein nema „ástinni“ sinni, sem
hann kallar, en hann myndi
hiklaust ráða hverjum þeim
bana, sem af tilviljun stæði í
vegi fyrir framkvæmd morðs-
ins.
Þetta morð, sem sagt var frá,
er gott dæmi. Þegar vonsvikin
elskandi gerist morðingi, verð-
ur hann hættulegri en hinn
forherti glæpamaður. Oftast
finna þeir ekki til ótta og láta
sér afleiðingarnar í léttu rúmi
liggja. Margir frernja annað-
hvort sjálfsmorð á eftir eða
gefa sig fram við lögregluna
En ákvörðun þeirra verður
ekki haggað. Þegar ástin hef-
ur einu sinni breytzt í hatur,
getur ekkert sefað drápfýsri
þeirra, sízt af öllu bænir kon-
unnar, sem hefur hafnað þeim.
Þetta hefur sýnt sig æ ofan i
æ.
— ★ —
BLANCHE og Bill Lane
voru mjög hamingjusöm, þeg-
ar þau giftu sig árið 1947. Hún
var gullfalleg og vel vaxin ljós
hærð stúlka, fyrrverandi dans-
mær. Og hún var afar ástfang-inn
in af hinum myndarlega, unga
lögregluþjóni í New York, er
hún giftist honum. í meira en
ár var allt eins fullkomið og
hugsazt gat. En svo fór sam-
komulagið út um þúfur.
Bill Lane gerðist uppstökkur
og ruddalegur. Hvað eftir ann-
að kom það fyrir, að hann sló
Blanche, þegar þeim varð sund
urorða. Eitt sinn trylltist hann
alveg og barði hana til óbóta.
Faðir hennar kvartaði við lög-
regluna, og Bill fékk stranga
áminningu.
En það dugði ekki til. Bráð-
lega hófust deilurnar á ný, og
að lokum flutti Blanche heim
til foreldra sinna og sótti um
skilnað. Bill reyndi að ná sátt-
um og sárbað hana að koma
aftur. En hún sagði honum, að
það væri um seinan, ást henn-
ar og hjónaband þeirra væri
glatað. Hann reyndi að telja
henni bughvarf, en án árang-
urs.
Svo varð það eina heita júli-
nótt, árið 1949, er Bill var á
gangi á varðsvæði sínu, aö
minningarnar um hana og sam-
líf þeirra, um bænir hans og
neitun hennar, fóru að ásækja
hann. Því lengur sem hann
hugsaði um þetta, því æstari
og reiðari varð hann.
Klukkan fjögur um nóttina,
þegar varðtími hans var á
enda, gekk hann áleiðis heim
til hennar. Á þessum tíma sól-
arhringsins myndi hún vera
heima. Hún var framleiðslu-
stúlka á vinbar og hætti að
vinna klukkan eitt.
Hún varð að hlusta á hann.
Hún varð að koma aftur.
Hugsanir létu hann ekki í
friði. Hann herti gönguna.
Hún varð að sjá sig um hönd
. .. . að öðrum kosti...
Hann kreppti hnefana. Svit-
spratt fram á öllum líkama
hans. Síðasta spölinn hehn að
húsinu hljóp hann við fót.
Hann vildi ekki láta hana
neita sér um inngöngu, vildi
ekki þurfa að þrátta um það
við hana eða foreldra hennar,
og klifraði því upp brunasti-g-
ann á bakhlið hússins og inn
um glugga. Síðan læddist hann
hljóðiega að dyrunum á her-
bergi hennar,
Hún var þar ekkii Hann
settist og beið. Enginn annar
var í íbúðmni, Faðir Blanche
var uppskipunarmaður við
höfnina og var að vinna þessa
nótt. Móðir hennar og systir
höfðu farið út í sveit. 'Þess
vegna hafði Blanche kosið
þessa r.ótt til að fara á stefnu-
mót við nýjan elskhuga sinn.
Bill Lane vissi ekkert um það,
en þegar íbúðin var opnuð,
heyrði hann tvær raddir. Hann
faldi sig því inni í dimmu her-
bergi hennar og beið átekta.
Og svo kom mesta áfal>íið
af þeim ölium — Blanche var
með karlmanni, og Bill heyrði
hvískur þeirra, og lágan hlát-
ur og kossa. Og þau gengu til
s v efnherber gis hennar, þar
sem hann leyndist Bill bældi
niður geðshræringu sína, hélt
niðri í sér andanum og læddist
inn í næsta herbergi til að sjá,
hvað fram færi.
Maðurinn, sem með henni
var, hét Arnold, og það leyndi
sér ekki, að samband þeirra
var heitt og náið. í svefnher-
berginu féllust þau í faðma.
Þau kysstust af heitri ástríu,
hlógu ákaft og hvísluðust á ást
arorðum, og svo fóru þau að
afklæðast.
Bill Lane horfði á Blancha
fara úr kjólnum, undirkjólnum
og sokkunum. Svo hjálpaði
hinn laglegi, ungi maður henni
úr síðustu siikiflíkunum, og
hún stóð nakin fyrir framar.
hann. Þau föðmuðust ákaft og
létu fallast á rúmið.
Lane, sem hafði beðið eftir
þessu í örvæntingu, greip lög'-
reglubyssu sína og gekk inn í
herbergið. Áður en elskendurn-
ir gátu hreyft sig, kváðu við
tvö skot, annað fyrir manninn,
hitt fyrir konuna. Bæði hæfðu
í mark. Þau dóu í rúminu, í
örmum hvors annars. Svo kvað
við þiið-ji _ sk-ot-h.weilurinn, og
Þetta seiija siimii*. þegai* ástvinur snýr við
]»eiin baki — Og því niidiir er alltof algengt,
aH ekki sc látið sitjja viA orðin túin, þótt
það sé þeiin dvrt spaug.