Ný vikutíðindi - 10.11.1972, Blaðsíða 7

NÝ VIKUTÍÐINDI
7
reiði, ást og örvænting Bill
Lanes var á enda, er hann hné
niður á gólfið fáein fet frá
elskendunum.
Enn einu sinni hafði sagan
um hefnd hins forsmáða elsk-
huga endurtekið sig.
Sá, sem gerist morðingi
vegna forsmáðrar ástar, er vís
til að drepa hvern þann, er
stend’rr í vegi hans. Hann er
einn beirra manna, sem haía
þá geðveilu, að þeim er ó-
mögulegt að sætta sig við þá
staðreynd, að þeir geti ekki
eignazt það, sem þeir þrá
meira en allt annað í heimin-
um.
— ★ —
STUNDUM er elskhugmn
svo háður konunni, sem hann
„elskar“, eins og Powell var,
svo hjálparlaus án hennar, að
jafnvel þótt hann verðskuldi
ekki ést hennar og hún hafi
fulla éstæðu til að hafna hon-
um, finnst honum hann verða
að drepa hana heldur en af-
sala séi henni.
Oft hefur hann svo ákafa
kynferðislega ofurást á eigin-
konunni eða unnustunni, sem
hann hefur notið og síðan
misst, að honum þykir ekkert
í neina aðra varið. Honum er
ekki gefið hið eðlilega viðhorf,
að líta í kring um sig og verða
hrifinn af einhverri annarri.
Hann getur aðeins hugsað í
örvæntingu um allt, sem hann
hefur misst, og að hann verði
að öðlast það aftur — annars
sé lífið einskis virði. Og auð-
vitað aflagast allt í hugar-
heimi hans. Hann sér aðeins í-
myndaðan heim, þar sem allt
væri fullkomið, öll vandamál
leyst, ef hann fengi aðeins að
faðma þesa einu konu aftur.
Þetta er auðvitað hugarburð-
ur. En þannig er oft um ungl-
inga, sem halda að „fyrsta
ástin“ sé gerólík öllu öðru i
heiminum og geti ekki endu:-
tekið sig.
— ★ —
ÞANNIG var ástatt í fyrra
um háa, granna unglinginn,
sem sat þungbúinn í bíl sínum
við hlið laglegrar stúlku í
Queens-hverfi í New York. Aft
ur og oftur sagðist hann elska
hana og grátbað hana um að
giftast sér.
„Mér þykir það leitt, Ira, en
þetta þýðir ekkert,“ sagði hún
að lokum. „Ég vil ekki giftast
þér. Þessu er öllu lokið.“
Grátandi og líklega hálf-
sturlaður hélt hann áfram bæn-
um sínum, en hún sat við sinn
keip. Þá vatt hann sér allt i
einu við og greip riffil, sem lá
í aftursæti bílsins, miðaði hon-
um á höfuð hennar og rak upp
angistaróp um leið og hann
tók í gikkinn.
Sandra Chick gaf samstundis
upp öndina. Ira Sshwartz, pilt-
urinn sem tjáð hafði henni ást
sína með fögrum orðum nokkr-
um sekúndum áður, horfði á
verknað sinn og skjögraði síð-
an út úr bílnum. Hann reikaði
nokkurn spöl frá bílnum, setti
byssuhlaupið að höfði sér og
tók aftur í gikkinn.
Aftui hafði þessi gamla, ó-
hugnanlega saga endurtekið
sig.
Slíkum mönnum er engin
huggun í því, að milljónir
mþnna eru alltaf að verða fyr-
ir vonbrigðum í ástamálum og
LÁRÉTT: 47 nögl 13 ofsi
1 urga 48 bylgjar 14 gat
5 hættu 50 tölu 15 hró
10 tímabil 51 stefna 16 húsdýra
11 skall 52 maður 19 lítil
13 sundurskotnar 53 fugl 25 handsamir
15 húsgagnahluti 54 svallaði 26 ílát
17 aurga 57 fyrirgefið 28 eimar
18 glöggi 60 rigs 29 innheimta
20 föður 61 hinn 31 sjón
21 venju 62 húsdýra 32 mergð
22 viðkvæmar 63 erfið 35 hagur
23 egg 36 makalaus
24 snúningar 38 hengingin
27 veikindi LÓÐRÉTT: 39 ruglað
28 tært 1 svertar 41 fjöll
30 þus 2 fæða 42 turn
32 vökvi 3 nefnd 43 svelgur
33 þrýsti 4 vara 44 mæla
34 þeysa 6 kærleikar 46 mynt
36 annar 7 smaug 49 glufan
37 ský 8 skemmd 55 norskt skáld
40 fugla 9 ríki 56 raki
42 skynsemi 10 vefnaðarvara 58 vend
45 dínamó 12 hangir 59 flani
KROSSGÁTAN
grípa þó ekki til meiri óyndií-
úrræða en að drekka sig fulla
og gráta á öxl barþjónsins, eða
bera söknuð sinn í hljóði og
missa matarlystina í nokkrar
vikur. Morðingjar af þessu tagi
eru sálsjúkir menn og svo sín-
gjarnir, að þeim er ógerlegt að
þola það, að ofurást þeirra og
óheilbrigðum hvötum sé ekki
svalað ,
Stundum er morðingi af
þessu tagi haldinn svo sterkri
vanmáttarkennd að það er hún.
sem knýr hann til verksins. í
undirvitund sinni finnst honum
hann aldrei myndi geta vakið
ást eða samúð annarrar konu,
ef hann sleppti þessari. Hann
heldur sig hafa fundið þá einu
sem geti elskað hann, hafí
hann fengið einhverja uppörv-
Hridge-
þáttur
Allir utan hættu. — Austur
gefur.
Norður.
A 7 6 5
V Á 10 9 8 6
♦ Á K 4
* G 3
Vestur:
A 42
¥ 5 4 3 2
♦ 76
* K 9 8 7 4
Austur:
AKD 10 8 3
¥ K D 7
♦ 932
* Á 5
Suður:
* Á G 9
¥ G
4 D G 10 8 5
* D 10 6 2
Austur: Suður:
1 spaði pass
pass 2 grönd
pass pass
Vestur: Norður:
pass 2 hjörtu
pass 3 grönd
pass
Útspil: Spaða fjarki.
í spilinu hér að ofan kem-
ur fyrir falleg varnarspila-
mennska, sem því miður er
alltof sjaldan athuguð. Austur
og Vestur voru kunnir banda-
rískir stórmeistarar, sem sýndu
eftirminnilega að þeir eru eng-
in lömb að leika sér við.
Vestur átti of veik spil til
þess að halda opnu, og Norður
og Suður voru fljótir að kom-
ast í þrjú grönd. Þau hefðu
líka unnizt, ef Austur hefði
un^ jafnvel þótt hún sé á mis-
skilningi byggð.
Þess konar morðingi getur
oft verið brjóstumkennanlegur
— en verknaður hans hlýtur
þó alltaf að vekja hrylling heil-
brigðra manna.
JOHN Pesqura var maður
af þessu tagi. Hann var tutt-
ugu og fimm ára gamall dauf-
dumbi, sem heima átti í Blom-
ington í Minnesota, hraustur
og myndarlegur piltur, en afar
feiminn og ómannblendinn,
vafalaust vegna þessara líkam-
legu ágalla sína.
Hann fór stundum út með
Maris Henden, laglegri, dökk-
hærðri 19 ára stúlku. Hún var
ekki verið á verði í fyrsca
slag og Vestur í öðrum.
„Þriðja hönd hátt“ er venju-
legasta reglan í varnarspili, en
í þessu tilfelli sá Austur, að
sú regla myndi duga skammt.
Ef hann léti D í fyrsta slag,
gæfi Suður slaginn. Síðan
dræpi hann á G í næsta slag
og bá gæti Vestur ekki spilað
spaða, jafnvel þó að hann kæm
ist inn. Þetta myndi gefa sagn-
hafa tíma til að sækja sér lauí-
slag, sem myndi ásamt fimm
slögum á tígul, tveimur á spaða
og hjartaás nægja til vinning.;.
Austur lét því einfaldlega ti-
una í fyrsta slag. Sagnhafi
varð að drepa til þess að tapa
ekki slag og hann spilaði þvi
strax laufi á G til þess að
reyna að stela níunda slagin-
um. Nú var komið að Vestri að
sýna snilldina. Hann tók á K
og spilaði spaða. Austur lét D
og fríaði þar með litinn sinn
og átti lauf Á sem innkomu.
Og nú var sama hvernig sagn-
hafi spilaði, því ómögulegt var
að virna spilið.
Hefði Austur látið hátt í
fyrsta spaðaslaginn og haldið
áfram með litinn, þegar sagn-
hafi gaf, þá var Vestur orðinn
spaðalaus og því þýðingarlaust
fyrir hann að reyna að vernda
laufairmkomu félaga síns með
því að drepa strax á K. Spilið
er þá unnið, hvernig sem vörn-
in er spiluð.
Það skiptir oft meira máli,
hvenær þú drepur slag, heldur
en hvort þú getur drepið hann.
Vertu ekki hræddur við að
láta andstæðingana fá ódýran
slag, ef þú með því heldur opn-
um samgangi við félaga þinn.
viðkvæm stúlka, og henni geðj
aðist vel að John, og þess
vegna gerði hún sér far um að
vera vingjarnleg við hann, eí
til vill vingjarnlegri en nokkur
annar hafði áður verið. Lík-
amságalli hans skipti hana
engu. Þau gátu gert sig skilj-
anleg hvort við annað, og hún
hafði énægju af að fara út
með honum. En svo fór, að
John varð mjög ástfanginn af
henni, þótt hún skemmti sér
eins með honum og mörg-
um öðrum geðfelldum ungum
mönnum.
Hann gerði henni ljóst, að
hann vildi giftast henni. En
hún hafnaði því, sagðist ekki
vera í r.einum slíkum hugleið-
ingum. Alltaf þegar hann hitti
hana( heimtaði hann meira og
meira af tíma hennar og tilfinn
ingum. í síðasta sinn, sem hún
hafnaði bónorði hans, varð
hann mjög æstur.
Marie gerði honum skiljan-
legt, að sér félli vel við hann,
en hún væri ekki ástfangin af
honum. Hann fór út og kom
aftur með riffil inn í herbergi
hennar. þar sem hún hafði lagt
sig út af, skaut hana í höfuð
ið, og síðan sjálfan sig fram-
an við rúmið hennar.
— ★ —
ANNARS konar afskræmd
ástarsaga átti sér stað í Buff-
alo, New York, þar sem sjúk-
legur síngirningur varð „ást-
fanginr.“ af ungri stúlku, Mary
Broderick, sem var of brjóst-
góð og reyndi að hjálpa manni,
sem ekki átti það skilið.
Þegar Mai-y kynntist Walter
Tips, þreklegum vélvirkja, tutt-
ugu og sjö ára að aldri, kenndi
hún í brjósti um hann, af því
að hann virtist svo einmana.
Hún var sérstaklega vingjarn-
leg við hann, þegar hann
hringdi, og fór nokkrum sinri-
um út með honum. En svo fór
hann að hringja mjög oft, og
Mary, sem var lagleg og eftir-
sótt stúlka, afþakkaði stundum
boð hans.
Tips kom æðandi heim til
hennar og hrópaði í ásökunar-
tóni: „Ég elska þig, en þú held-
ur fram hjá mér.“
Mary varð undrandi og
reyndi að gera honum skiljan-
legt, að hún væri honum ekk-
ert skuldbundin á nokkurn
hátt, hann hefði misskilið vin-
semd hennar.
Þá fór hann að hringja og
koma s: og æ, heimtaði að hún
færi út með sér og hætti öllu
„daðri“.
Hún hafnaði boðinu í hvert
sinn, sagðist ekki vilja fara út
með honum, hann hefði mis-
skilið fáein hversdagsleg vinar-
hót; hún væri ekki ástfangin
af honum og hefði aldrei sagt
að hún væri það.
Klukkan um það bil sex, að
kvöldi hins 4. marz, 1956, koin
Tips æðandi inn á Broderick-
heimilið og heimtaði, að Mary
talaði við sig og gæfi sér fuíl-
nægjandi skýringu á framferði
sínu.
Hún hlustaði róleg á hann,
en sagði síðan að hún þyrfti
engar skýringar á neinu að
gefa og endurtók, að hún væri
ekki ástfangin af honum og
hefði aldrei verið það.
„Svo þú heldur, að þú get;r
duflað og daðrað, og hætt svo
bara, þegar þér sýnist?“ hvæsti
Tips. „En þú skalt engan
svíkja framar. Ég skal sjá til
þess.“
Hann þrammaði út, og Mary
settist niður og fór að skrifa
sendibréf. Allt í einu kom
maður út úr myrkrinu við
gluggann fyrir aftan hana, mið
aði haglabyssu á stúlkuna við
skrifborðið og skaut gegnum
rúðuna. Hún reyndi að rísa á
fætur, en þá skaut maðurinn
hinu skotinu beint í hnakka
hennar. og hún lézt samstundis
Þegar lögreglan yfirheyrði
hann hrópaði Tips: „Ég elskaði
hana meira en allt annað í
heiminum, en hún hélt fram
hjá mér. Hún átti það skilið.“
— ★ —
OG ÞESSI skoðun hans
breyttist aldrei. Eins og allir
aðrir forsmáðir biðlar, sem
gerast morðingjar, var hann
svo blindaður af sjálfselsku, að
honum fannst verknaður sinn
réttlætanlegur. Slíkur maður
hugsar ekkert um afleiðingarn-
ar, því að hann telur líf sitt
eyðilagt hvort sem er, af þvi
að hann fær ekki að njóta þess
arar sérstöku konu.
Hann getur ekki sætt sig
við það, sem orðið er, og leit-
að nýrrar ástar í stað hinnar
glötuðu, eins og heilbrigðir
menn gera, heldur snýr hann
ástinni upp i eyðandi hatur.
Og þá verða afleiðingarnar
sorglegar og hryllilegar.
Enginn annar glæpamaður
er svo blindur og blóðþyrstur
sem hinn forsmáði biðill, sem
getur ekki losnað úr álögum
„ástar“ sinnar.