Ný vikutíðindi - 17.11.1972, Síða 2

2
NÝ VIKUTÍÐINDI
Stuttar, sígildar og smellnar gleðisögur
Borgarafrúin fagra
Úr „Gesammtabenteuer“ eftir þýzka skáldið Johannes von Freiberg
NÝ VIKUTÍÐINDi
(Jtgefandi og ntstjón:
Geir Guimarsson.
Ritstjöm og auglýsingai
Hverfisgötu 101A, 2. hæð
Sinai 26833 Pósth. 5094
Prcntun: Prentsm. Þjóðviljans
Setnins: Félagsprentsmiðjan
Myndamðt: Nýja prentmynda-
gerðin
Stórar
vendingar
Sviptingar virðast mikl-
ar á stjórnmálasviSinu —
utan Hannibalismans. Það
eru rósturnar í SjálfstæSis-
flokknum, sem viS er átt,
og hvaS viS tekur þar.
Nú tekur blaSiS ekki af-
stöSu meS né móti mönn-
um af persónulegum sjón-
armiSum, en lítur á Klut-
ina af þjóShagslegum sjón-
arhóli.
Þess vegna segjum viS
þetta: nú eru miklar svipt-
ingar í stærsta stjórnmála-
flokki landsins, sem geta
varSaS hvern einstakling á
landinu.
Foringjaskipti. — Ein-
mitt.
ÞjóSin vill áreiSanlega
fremur ópersónulegan
gáfumann en einhvern und-
aneldismann stjórnmála-
flokkanna.
kaitpsy’slb-
TÍÐINDl
Svvni 26833
f Nurnber; 'inni
borgari, sem fasti
maður borgarinin.. —.n hana
var þekkt víðs vegar og allir
lofuðu hann. En ekki var síð-
ur fræg hin unga húsfrú hans
— því hún var skínandi fög-
ur.
Nú hafði borgarinn í þjón-
ustu sinni skrifara nokkurn —
ungan mann, sem brann af
löngun til að fá að þjóna eigin-
konu húsbónda síns — ekki
fyrir gull eða silfur, heldur
ástarinnar vegna. Hann hugs
aði naumast um annað en hana
frá morgni til kvölds; en hvað
þýddi það? í hvert skipti, sem
hann nálgaðist hina heitt elsk-
uðu frú, mætti hann fyrir ís-
kulda. Og ef hann dirfðist að
gefa aðdáun sína í skyn, var
hún vís til að segja.
„Þú ert ekki með réttu ráði,
skrifari! Ef þú hættir ekki að
tala til mín á þennan hátt,
segi ég manninum mínum frá
því.“
Þannig var málum háttað
kvöld eitt, þegar daman féll
í svefn á trébekk í eldhúsinu.
Af tilviljun varð skrifaranum
litið inn um dyragættina; og
þegar hann sá hana liggja
þarna, fékk hann snjalla hug
mynd.
Hann stakk fingri niður i
vatnsfötu, og síðan néri hann
honum við sótugum stein í
eldstónni. Svo tók hann lamp-
an af borðinu, læddist að sof-
andi konunni og lyfti klæðum
hennar, þannig að vel skapað-
ur kroppurinn kom í ljós. Með
sótaða fingrinum teiknaði hann
lítinn hring rétt fyrir neðan
naflann á henni og síðan færði
hann föt hennar aftur í lag.
Að því loknu fór hann sína
leið.
Þegar hún vaknaði klukku-
tíma seinna, var hann þarna
á ný. Hann heilsaði henni
glaðlega.
„Ég vildi helst að við heils-
uðumst ekki,“ sagði hún önug.
Skrifarinn lézt verða alveg
undrandi.
„Fagra frú, hvað er að
heyra!“ sagði hann. „Fyrir
stundu síðan, þegar ég vafði
yður örmum og kyssti yður,
var framkoma yðar á allt ann-
an veg. Mér virtist meira að
segja sem þér tækjuð mér
opnum örmum.“
Augu frúarinnar urðu stór
sem tindiskar.
„Það er ekki satt!“ sagði
hún æst. „Ég vildi fremur láta
flá mig lifandi en leyfa þér að
faðma mig.“
„Mér fellur það miður, ei
orð mín móðga yður,“ sagði
skrifarinn. „En ég get sannað
að ég segi satt. Þegar þér að
lokum létust sofa, teiknaði ég
lítinn svartan hring á maga
yðar.“
Frúin greip andann á lofti
af skelfingu. Hún hljóp í
snatri út í garð og fór á bak
við stórt tré. Þar lyfti hún
upp pilsinu og sá þá hringinn
undir raflanum. Hún roðnaði
af reíði og spurði sjálfa sig:
„Hvaða djöfull hefur gert
þetta? Hefur skrifarinn virki-
lega vélað mig, meðan ég
svaf? Hvernig hefur það getað
orðið? Ég get ekki trúað því,
að bað sé hægt. Ég ætla að
biðja hann að segja mér,
hvernig hann gerði það. En þá
verð ég að tala vingjarnlega
við hann.“
Hún gekk til skrifarans og
sagði með hlýlegt bros á vör-
um:
„Ég ætti að vera þér bálreið.
Hver leyfði þér að gera mér
þetta?“
er að hlyða honum.“
Þegar sendimaðurinn færði
prinsinum þessi skilaboð, lá
við að hann örvænti.
„Ég ferst, ef ég fæ ekki
ástarþrá minni fullnægt,“
sagði hann.
„Það eru til ráð,“ sagði eft-
MANFRED lifði mjög rólegu
lífi, já, svo rólegu, að hann var
orðinn talsvert feitur, enda
þótt hann væri ekki gamall.
Tekið var að bera allmjög á
föngulegri kúlu, sem víkkaði
út belti hans jafnt og þétt, og
vitnaði glöggt um hina ein-
lægu matarást hans.
Heitmey Manfreds, Gullan,
lét hann ósjaldan heyra það,
að „fótboltinn“, sem hann bar
á maga sér væri ekki neitt
sérlega aðlaðandi fyrir augað,
né heldur til neinna þæginda
í vissum samskiptum þeirra
Ungi maðurinn leit niður
fyrir sig.
„Enginn,“ sagði hann. „Og
ég er fús til að hlíta þeirri
refsingu, sem yður finnst
hæfileg, fagra frú.“
„Það verður ekki um refs-
ingu að ræða,“ sagði hún. „Ég
ætla hvorki að slá þig né
ásaka — því það er búið sem
búið er, og ég vil reyna að
gera gott úr því. En mig lang-
ar til að vita, hvernig, þér
tókst að faðma mig, meðan ég
svaf. Er þú vilt segja mér það,
skal ég aldrei vera óþægileg
við big framar.“
kvöldi í heilan mánuð. Þú
getur byrjað í kvöld.“
Charundatta fór óðara á
stúfana. Skömmu seinna kom
hann aftur með mjög fagra
stúlku, sem var klædd í næst-
um gagnsætt híalín. Þegar
hann hafði fylgt henni inn,
ástvinar.na, og skulum við
forðast að hafa eftir orðalag
hennar um þá hluti.
Manfred og Gullan voru
þetta vor á ferð í borg syndar-
innar, París. Og einn morgun
rak Manfred augnakúlur sín-
ar í athyglisverða auglýsingu
í blaðinu „Paris Press“.
Þar sem háðglósur Gullan
um „þessa leiðinlegu fitu-
keppi og ýstrumaga“ höfðu
verið fremur naprar undan-
farið, er ekki nema skiljan-
legt, að Manfred læsi auglýs-
inguna með sérstakri athygli
Skrifarinn leit á hana.
„Þér munuð ekki skilja það
með orðunum einum saman,“
sagði hann. „Ég verð að faðma
yður á ný — og það er ekki
unnt hér, þar sem allir geta
komið að okkur.‘
„En hvað og hvenær getur
það gerst?“ spurði hún áköf.
„í herbergi yðar, þegar allir
í húsinu eru í fasta svefni,1
sagði ungi maðurinn ákveðinn.
Frúin féllst á þetta. Og þar
með lét hún í té sannanir á
réttmæt: gamla máltækisins
sem segðir, að konur hafi langt
hár en stutta hugsun.
gjöfum. Aður en hún gekk inn,
sagði bann við hana:
„Heyrðu nú, Lavanyvati —
og hlustaðu nú vel á mig! Þú
verður að gera allt, sem prins-
inn biður þig um. Sittu þar,
sem hann vill láta þig sita.
Framhald á bls. 4
og áhuga. — í auglýsingunni
bauð nefnilega velþekkt fegr-
unarstofnun upp á hvorki
meira né minna en tvenns
konar áhrifamikla megrunar-
kúra fyrir karlmenn. Styttri
kúrinn kostaði 500 franka, og
með honum var ábyrgzt 5 kg.
létting fyrir hlutaðeigandi.
Lengri kúrinn hljóðaði á 10
kg. iéttingu og kostaði 1000
franka. Ný, áhrifamikil aðferð
átti að trygggja fyrrgreindan
árangur á aðeins fimm og tíu
mínútum.
Þegar sama dag hélt Man-
Hlýðin húsfreyja
Ur eldgamla indverska Þjóðsagnasafninu „Hitopadeca", sem þýðir
„Nytsamar upplýsingar
Það var einu sinni prins,
sem ríkti yfir stórri borg.
Hann var sterkur og myndar-
legur og var í blóma lífs síns.
Um hann er þessi saga:
Dag nokkurn, þegar hann
var utan borgarinnar, litu
augu hans fagra konu, Lavany-
vati að nafni — eiginkonu
Charur.datta, ungs kaupmanns-
sonar, sem var þekktur maura-
púki.
Ör frá ástarguðinum stakkst
óðara á kaf 1 brjóst prinsins,
og frúin særðist einnig af
samskonar ör. Samt afþakkaði
hún öli heimboð af prmsins
hálfu og sagði við sendiboða
hans:
„Ekkert væri mér kærara en
að gleðja Hans Hátign, en mér
er það ekki unnt. Orð eigin-
manns míns eru og munu
ávallt verða mér lög. Að heyra
irlætisþræll hans. „Látið eig-
inmann frúarinnar koma með
hana á fund yðar, herra.“
„En það er ekki hægt,“ and-
varpaði prinsinn.
„Engínn hlutur er ómögu
legur, sagði þrællinn og hló.
Prinsinn fór að ráðum þræls-
ins. Hann kallaði Charundatta
til hallarinnar, gerði hann að
persónuiegum þjóni sínum og
lét har.n verða sér mjög hand-
genginn.
Að nokkrum vikum liðnum,
sagði hann við Charundatta:
„Ég hef gefið gyðjunni
Gauri loforð, sem ég verð að
halda. Til þess að læra að
standast freistingar hef ég
svarið að ég muni á hverju
kvöldi veita móttöku fagurrri
stúlku hér í svefnsal mínum.
Og nú fel ég þér að útvega
mér fegurðardís á hverju
faldi hann sig bak við for-
hengi til þess að sjá, hvers-
konar meðhöndlun hún hlyt.i
af hálfu prinsins, sem hann
grunaði um að hafa sterkar
hvatir til kvenna.
En ekkert slíkt kom í ljós.
Prinsinn snerti stúlkuna bók-.
staflega ekki. Hann hneigði
sig djúpt fyrir henni, leiddi
hana að legubekk og r.æddi
kurteislega við hana um dag-
inn og veginn. Þegar hún fór,
gaf hann henni skartgripi, dýr
ilmvötr. og ýmsa fagra muni
úr sandeltré.
Þetta endurtók sig næsta
kvöld við aðra fegurðardís.
Og rú gat Charnudatta ekki
lengur hamið fégræðgi sína.
Þriðja kvöldið leiddi hann
konu sína inn í höllina, svo
að hann gæti sjálfur fengið
skerf af hinum konunglegu
GLEÐISAGA
Megrunarkúrinn
Eftir D. E. Lygens