Ný vikutíðindi - 17.11.1972, Qupperneq 3

NÝ VIKUTÍÐINDl
3
fred aí stað til að leita uppi
stofnunina, sem sett hafði aug-
lýsinguna í blaðið, og þar sem
hann var gætinn maður í fjár-
málum, þá ætlaði hann fyrst
að reyna styttri kúrinn.
Eftir að hann hafði verið
krafinn um sína 500 franka,
var honum vísað inn í klefa,
þar sem hann skyldi afklæða
sig. Er því var lokið, var hann
leiddur inn í baðklefa, þar sem
spikfeit ,madama“ þvoði hon-
um og burstaði frá hvirfli tíl
ylja. Síðan smurði hún hann
hátt og lágt í ilmandi olíu og
vísaði honum til dyra. Hann
gekk út úr dyrunum, og þær
lokuðust að baki honum á
samri stundu.
Manfred stóð aleinn og alls-
nakinn í stórum leikfimisal,
fullum af alls kyns áhöldum.
Þarna inni átti hann að dvelja,
þangað til dyrnar opnuðust aft-
ur að fimm mínútum liðnum,
eftir því sem kerlingin hafði
sagt honum um leið og hún
ýtti honum inn í salinn.
Hann áttaði sig ekki á því,
hvað þetta átti að þýða, og
datt í hug, að hér væri aðeins
verið að svíkja fé út úr sér,
en þá skeði nokkuð. Leynidyr
á einum veggnum opnuðust
skyndilega og inn kom sá
girnilegasti stúdlkulíkami, sem
sjáöldur Manfreds höfðu hing-
að til litið. Engin einasta spjör
huldi hinn dásamlega skapnað,
nakin eins og sjálf Eva í Para-
dís tiplaði hún með vaggandi
mjöðmum í áttina til Man-
freds, sem i fátinu, sem á
hann hafði komið við hina
óvæntu sýn, reyndi að skýla
sér bak við stóran „stökk-
hest“.
Hin svörtu augu hennar
glöðti éihé^óg tinna, blóðrauðar'
varirnar brostu freistandi og
fílabeinshvít brjóstin boppuðu
rhjúH'egá'Við hvert skref, sem
hún tók.
Manfred hefir aldrei verið
augu og gapandi munn, við
þessa girnilegu sýn, og hon-
um fannst blóðið sjóða í æð-
um sér. Svo kom hann skyndi-
lega auga á silkiborða, sem
stúlkan bar uro mjótt mittið.
Á bandinu stóð:
„Þú átt mig, ef þú getur náð
mér!“
Manfied hefir aldrei verið
neinn spretthlaupari, svo orð
væri á gerandi, en það er þó
spurning, hvort hann hefir
ekki slegið öll heimsmet á
næstu fimm mínútum, þegar
hann sem frávita hentist aftur
og fram um salinn á eftir
hinni freistandi „Evu“. Að
minnsta kosti hefði enginn að
óreyndu trúað á hann þeirri
fimi, sem hann sýndi nú.
Hann lék sér eins og api
upp um kaðalstiga, klifraði á
bitum og örmjóum slám og
stökk yfir „hesta“ og „kistur“
án þess að sýna tiltakanlegan
stirðleika. En því miður var
,,syndaeplið“ enn snarara í
snúningum. Hvað eftir annað
tókst honum reyndar að snerta
við þessum dásamlega líkama
með fmgurgómunum — en
lengra komst hann ekki!
Þegar fimm mínútur voru
liðnar, opnuðust leyndyr aftur,
og kroppurinn fagri hvarf eins
og píla. Uppgefinn og örmagna
skreiddist Manfred út úr saln-
um, og feita „madaman" tók
hann og vigtaði hann af ná-
kvæmni. Og sjá, hann hafði
létzt um nákvæmlega fimm
kíló.
Þegar Manfred kom til baka
til hótelsins, kastaði hann sér
yfir Gullan eins og rándýr. Og
hún hlaut að hrífast með af
hinum áður óþekkta krafti og
karlmannlegheitum kærasta
síns og gaf sig honum á vald
af líkama og sál í velheppnaðri
skemmtiferð um völundarhús
ástarinnar. Hún lifði þó í sælli
óvissu um það, hver sú upp-
spretta var, sem maðurinn
hafði drukkið af, og gerði hann
— að því er virtist — algjör-
lega óseðjandi af ástaratlot-
um.
Um nóttina dreymdi Man-
fred hina fegurstu drauma
Honum þótti hann hvíla i
faðmi gyðjunnar frá leikfimi-
salnum á gullsaumaðri, dún-
mjúkri sæng og borða lyst sína
af öllum hinum forboðni:
ávöxtum ástarinnar. Og litlir,
vængjaðir ástarguðir svifu í
loftinu, hvíslandi lögmálum
ástarinnar, og þeytandi gullna
lúðra. „Mótleikari“ hans var
sannkallaður meistari syndar-
innar, æpandi ögrun við öll
siðalögmál, hin fullkomnasta
fjölleikakona í himneskum
leikfimisal ástarinnar! ' Hann
vaknaði um morguninn, sæll
og hamingjusamur.
Þegai sama morgun héltl
hann hröðum skrefum til megr
unarstofnunarinnar, skjálfandi
af eftirvæntingu. Nú skyldi
hann taka lengri kúrinn! Þa
fengi hann að vera tíu mínúi-
ur í salnum. Hann titraði af
vellíðan af tilhugsuninni einni
saman. í þetta skipti skyldi
blessuð dúfan ekki sleppa frá
honum. þótt hann svo möl-
bryti hvert einasta bein í
skrokkrum á sér!
Hann var óþolinmóður, með-
an verið var að þvo honum og
olíubera. Girndin svall og
brann í honum — nú skyldi
draumur næturinnar verða að
veruleika.
Honum var vísað inn í leik-
fimisaknn og dyrnar lokuðust
að bak’ honum. Fullur brenn-
andi eftirvæntingar starði
hann í áttina til leynidyranna.
Sekúndurnar urðu að heilli ei-
lífð.
Loksins opnuðust dyrnar.
Manfred hrökk við og nuddaði
augun. Það sem hann sá, or-
sakaði hjá honum það fyrir-
bæri, sem oftast er nefnt
taugaáfall.
Inn í salinn gekk risastór
negri af mannætukyni með
svellandi vöðva undir gljáandi
skinninu, og djöfullegt glott
lék arr varir hans. Hann nálg-
aðist aumingja Manfred smjatt-
andi og sleikjandi græðgislega
útum. Með vaxandi örvænt-
ingu las Mnfred á bandið, sem
hékk é feitum maga mannæt-
unnar: ,,Ég á þig, ef ég get
náð þér!“
Þau afrek, sem Manfred
hafði unnið í þessum sama sal
daginn áður, voru hreinasti
barnaleikur hjá því sem hann
gerði nú á þeim tíu mínútum,
sem honum voru ætlaðar.
Sennilega hefir enginn annar
leikfimisalur nokkurn tíma
verið vitni að öðrum eins ham-
förum mannlegs líkama og
þeim, sem nú gat að líta.
Þegar hann um síðir dróst
örmagna inn á hótelherbergið
sitt, voru gleði Gullan engin
takmörk sett, því að ýstran
hans aumingja Manfreds var
alls ekki lengur tiL
RllllllllllllllfllfllUllllillllllllfllllllllllllllltllllllBIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIKIIIM ■■■
KOMPAN
Slysafréttir. - Pörupiltar.
Þjónustuleysi. - Aka fullir. - Arnold
og Bach. - Löglegt eða ólöglegt.
Flestir hafa tekiö eftir því, aö
mjög ber á því í fréttum, aö eftir-
litsskip brezka fiskveiöiflotans óska
þess aö mega fara meö slasaöa menn
til hafnar.
Hefur þetta oröiö tíl þess, aö marg-
ir fara aö ímynda sér, aö einhver
óvenjulegur slysafaraldur sé hér á
miöunum um þessar mundir.
Þó mun, sem betur fer, málum ekki
vera þannig háttaö.
Skýringin er einfaldlega sú, aö nú
kemur þaö í fréttum í hvert einasta
skipti, sem maður slasast, en áöur
var aöeins haft orö á slíku, ef menn
lireinlega drápust á islandsmiðum.
Þaö er vonandi aö íslenzk stjórn-
völd taki pilta þá réttum tökum, sem
geröu sér lítiö fyrir og stálu fimm.
bílum í Fuglafiröi í Fœreyjum og ollu
milljónatjóni.
Þaö er að vísu óskiljanlegt aö Fœr-
eyingar skuli hafa sleppt þessu hyski
úr landi í staö þess að kyrrrsetja
skipiö.
Ekki vitum vér gjörla, hvort trygg-
ing hefur verið lögö fram fyrir þvi
tjóni, sem mennirnir ollu, en þeir
voru sem kunnugt er skipverjar á
Náttfara.
Fœreyingar er sú þjóöin, sem virö-
ist œtla aö sýna þaö í verki aö liún
standi allra þjóöa tryggast meö okk-
ur í landhélgisdeilunni og er þaö
sannarlega okkur og íslenzkum sjó-
mönnum til stórskammar, hvernig
þessir þokkapiltar hafa komiö fram í
fámennu byggöarlagi hjá frœndum
okkar Færeyingum. Þó þeir kunni
sjálfsagt ekki aö skammast sín er al-
veg full ástœöa til aö láta þá borga
brúsann uppí topp.
liefur látið þaö eftir sér að fara á
veitingastaöi borgarinnar um helgi og
viröist þaö talsvert algengt aö leigu-
bílstjórar leggi ökutœkjum sínum
þegar þeirra er lielst þörf.
Þaö væri fróölegt aö vita, hvort bif-
reiðastöðvarnar hafi nokkrum skyld-
um aö gegna viö kúnnana. Þó aö viö
vitum raunar aö þeir hafi þaö ekki,
þá œtti siöferöisvitundin að segja til
sín endrum og eins.
Ekki er nokkur vafi á því aö leigu-
bílahalærið á tasverðan þátt í því aö
menn hœtta á það að taka bíla sína
og aka á þeim þangað sem fyrirfram
er vitaö aö vín verði haft um hönd.
. Þaö er ekkert spaug aö búa inni
viö Ártún, eöa í Breiölioltinu og kom-
ast ekki nema labbandi vestan úr
bœ.
Þeir félagar Arnold og Back ætla
sannarlega ekki aö gera það enda-
sleppt, en það eru þeir félagar, sem
sömdu hina svokölluðu farsa sem
sýndir voru hérlendis fyrr á árum viö
fádæma fögnuö, og virðast nú aftur
vera að ná sínum gömlu vinsœldum.
í fyrra setti Leikfélag Reykjavíkw
upp Spanskfluguna eftir þá félaga til
■styrktar fyrir leikhúsbyggingarsjóð og
græddur milljónir; og nú er Leikfélaq
Akureyrar að sýna „Stundum og
stundum ekki“ og viröist sú sýning
ætla aö ná fádœma vinsœldum.
Sem sagt, það virðist vera ábata-
samast aö vera ekki allt of hátíðlegur.
Flestar stéttir í þjóöfélaginu væla
sáran yfir kjörum, kaupi, veröbólgu
og fleiru.
Þessi barlómur hljómar ekki livaö
sízt úr herbúöum leigubílstjóra, sem
segjast upp til hópa vera aö fara á
hausinn vegna hækkana á bensíni.
viðgerðarkostnaði og fleiru.
Það er þó svo aö ekki viröast þeir
allir vera á heljarþröminni, ef marka
má af dugnaöi þeirra við akstur, þeg-
ar þeirra er helst þörf.
. .Sannleikurinn er sá aö það er næst-
um vonlaust að fá leigubíl, ef fólk
Þá virðist það loks vera komið á
hreint, að Keflavíkursjónvarpiö sé
löglegt, þó ekki séu nú allir á eitt
sáttir um þaö.
Þetta hefur komiö fram í viðtölum
í fjölmiðlum við utanríkisráöherra. .
Aö vísu viröist mjög í tízku innau
núverandi ríkisstjórnar að ráöherr-
arnir hafi „persónulegar skoöanir,“
sem kallaö er og stangast þœr þá
stundum á við skoöanir ríkisstjórnar-
innar. En hvað um þaö þá er senni-
legt, aö málin skýrist, þegar viðrœð-
ur verða teknar upp um varnarliðiö
eftir áramót.