Ný vikutíðindi - 17.11.1972, Page 4

4
NÝ VIKUTÍÐINDI
Vísdómur kalífans
Gömul pernesk saga
SNJODEKK
AF HVERJU ERU
BRIDGESTONE
DEKK UNDIR ÖÐRUM
HVERJUM BÍL Á ÍSLANDI?

SPURDU
HINN!
Laugavegi 178, sími 86-700
Haroon-er-Resheed kalífi
hafði hfað lengi og lært mikið
og bjó yfir mikilli vizku. En
vegna síns háa aldurs og gráa
skeggs var það eitt sem háði
honum: að næturlagi veittist
honum æ erfiðara að lyfta
sverði sínu, jafnvel þótt hann,
þegar honum hafði loks tekist
það, væri jafn sprækur á víg-
velli Amors og hann hafði
nokkru sinni verið.
Dag nokkurn fann hann lausn
á vandamálum. — Um kvöldið
sendi hann boð til kvennabúrs
síns eftir tveimur af útvöldum
konum — lostafullri medi
stúlku, og fegurðardís frá Cufa.
Kalífinn áleit, að þegar tvær
svo vaxtarfagrar stúlkur gerðu
atlögu að honum, myndi honum
engu síður og fljótt takast að
lyfta sverði sínu en á æskuár-
um sínum.
Litlu seinna lá hann milli
kvennanna tveggja og lét þær
um að meðhöndla sig. Stúlkan
Cufa kyssti hann á munnninn
og afhjúpaði dásemdir sínar fyr-
ir gráðugum augum hans; og
lostafulla media-stúlkan kyssti
hann og lét vel að honum á
öðrum stöðum. Vizka kalífans
reyndist með styrkleika sem
sómdi ungum sjeik.
Media-stúlkan greip strax um
sverð hans, en stúlkan frá Cufa
varð bálreið.
„Mér skilst að þú ætlir að
hafa sigurmerki, ein út af fyrir
þig,“ æpti hún. ,,En við verð-
um nú tvær um það.“
Media-stúlkan svaraði hvass-
lega: „Það er sagt, að sá sem
vekur einhvern upp frá dauð-
um, skuli vera eigandi hans.“
Nú ýtti kalífinn kvenmann-
inum til hliðar og greip sjálfur
dýrðina.
„Það hefur einnig verið sagt,
að fuglinn sé eign þess, er hann
fangar, en ekki þess, sem fæhr
hann burtu,“ sagði hann.
Svo fóru stúlkurnar tvær að
rífast, og kalífinn, sem varð að
bíða, fann brátt að máttur hans
þvarr. Hann gat ekki haldið
sverðinu lengur uppi, og hann
gat ekki heldur reist það aftur
um kvöídið.
Daginn eftir hugleiddi kalíf-
inn vandamál næturinnar, og
aftur fann hann lausn.
Um kvöldið kallaði hann
stúlkurnar tvær aftur á sinn
fund, en nú sendi hann einnig
boð eftir stúlku, sem var sam-
landi hans. — Irak-stúlkurnar
voru víðfrægar fyrir fegurð og
gáfur. Þegar hann lgðist milli
media-stúlkunnar og stúlkunn-
ar frá Cufu, sá hann að irak-
stúlkan var komin. Hún stóð í
dimmu skoti og fylgdist með
því, sem fram fór.
Meðhöndlunin frá því kvöldið
áður endurtók sig, og brátt
tókst kalífanum að reisa sverð
sitt. Svo sem hann hafði búist
við greip media-stúlkan óðara
vopnið, en hann sagði höstug-
lega við hana:
„Eins og ég sagði þér í gær
— fuglinn tilheyrir þeim, sem
fangar hann — ekki þeim, sem
fælir hann burtu.“
„Og ég sagði að hinn dauði
tilheyrði þeim, sem vekur hann
til lífs.“
Stúlkan frá Cufu reiddi sig
líka á eignarétt sinn og svo fóru
stúlkurnar tvær að deila á ný.
Þær réðust hvor á aðra og bitu
og klóruðu svo þær ultu út úr
rekjunni og niður á gólfið, þar
sem þær héldu áfram áflogun-
um.
Smátt og smátt linuðust átök
þeirra, og þegar þær risu á fæt-
ur, heyrðu þær sér til furðu, að
ástaleikur var stundaður í rúmi
kalífans. Og þegar þær gáðu
betur að, sáu þær irak-stúlk-
una hröðum spretti með sinn
göfuga gunnfána, hrópandi
heróp með sigurbros á vörum.
Stúlkurnar tvær æptu af
gremju, en irak-stúlkan, sém nú
hafði lokið sprettinuni, sneri
sér að kynsystrum sínum og
sagði:
„Það eru til mörg spakyrðj,
— en það gáfulegasta — það
sem hinn göfugi kalífi þekkir —
er notað af dómurum okkar og
er þannig: Meðan deilumálið er
óútkhfjað, gætum við sönnun-
argangnanna.“
Þá gæti ég ekki séð
Sálfræðingurinn átti að
rannsaka ástand hermanns,
sem strokið hafði úr hernum,
og spurði:
— Hvað mundi ske ef ég
skæri af þér annað eyrað?
— Þá mundi ég ekki heyra,
svaraði hermaðurinn.
— En ef ég skæri svo hitt
eyrað af?
— Þá gæti ég ekki séð.
— Nú, af hverju ekki?
— Þá færi hatturinn niður
fyrir augu.
STIMPLAGERD
FÉLAGSPRENTSMIDJUNNAR