Ný vikutíðindi - 17.11.1972, Síða 8

8
NÝ VIKUTÍÐINDI
©læloiantli lekandi neitnii* land
*
Ægilegm* vágestm* koiiiiini til I§laiids
Eins og kunnugt er af
heimsfréttum liefur kyn ■
sjúkdómafaraldur fariö eins
og eldur um sinu í heim-
inum aö undanförnu, og þá
ekki hvað sízt í Ameríku
vestur
Er þetta einkum aö
kenna þeirri staöreynd aö
lyf þau, sem einkum hafa
Páviti
Menntaskólanemandi hitti
sveitastrák og hugðist gera sér
mat úr fáfræði hans.
Um daginn gekk ég 200 m.
eftir vegi, sem var 10 m breið-
ur,“ sagði hann. „Hve gamall
heldurðu, að ég sé þá?“
Eftir augnabliks umhugsun,
svaraði strákur:
„Fjörutíu og tveggja ára.“
Menntaskólanemandinn varð
undranoi yfi rhinu fráleita en
ákveðna svari og spurði strák-
inn, hvernig honum gæti dot.t-
ið þeha í hug.
„Jú. sjáðu til,“ svaraði
stráksi „Eg á bróður, sem er
hálfviti. og hann er tuttugu og
eins árs.“
*
Sekir menn
Siðapostuli var að prédika
fyrir söfnuði sínum: „Það er
maður hér á meðal vor, sem
heldur við konu annars manns
Ef nann leggur ekki fimm
hundruð krónur í söfnunar-
baukinn, mun nafn hans verða
lesið fyrir öllum söfnuðinum.“
Þegar söfnunarbaukurinn
var losaður, lágu í honum se:>
fimmhundruð króna seðlar og
einn hundrað króna seðill, sem
við var festur miði með þess-
ari áletrun: Ég hef ekki mein
pening á mér núna, en ég mun
senda yður fjögur hundruð
krónur á miðvikudaginn.“
Slæm vonbrigði
Eitt sinn á stríðsárunum í
London bað Winston Churchill
leigubílstjóra að keyra sig á
vissa útvarpsstöð, þar sem
hann átti að víðvarpa erindi
til umheimsins.
— Því miður get ég ekki
farið svo langt, þér verðið að
fá annan.
Churchill varð hissa og
spurði hann, hví hann ekki
geti farið þennan spöL
— Það, er sérstök ástæða,
segir ökusveinninn. — Chur-
chill ætlar að tala í útvarpið,
og mig langar að hlusta á
hann.
Churchill þótti vænt um að
heyra þetta og dró upp úr
vasa sínum pund sterlings og
haft lækningamátt gegn
þessum vágesti hafa nú
misst mátt sinn, þar sem
bakterian er búin að bólu-
setja sig — ef svo mætti að
oröi komast — við þessum
hvimleiöu sjúkdómum.
Nú virðist sem allar líkur
séu á því aö þessi ófögnuð-
ur sé að festa rætur hér-
rétti honum. Glaðnaði heldur
en ekki yfir ökusveininum.
— Ég skal keyra yður, sagði
hann. — Churchill getur farið
til fjandans.
Hættulegt horn
Gömul hjón, sem höfðu verið
gift í sextíu ár, voru komin i
stutta heimsókn til æskuborg-
arinnar, þar sem þau höfðu al-
izt upp og fyrst kynnzt. Þau
stönzuðu á einu götuhorninu.
„Ó, manztu eftir þessu
horni, William? Hér hittumst
við á hverju kvöldi þegar við
vorum í tilhugalífinu,“ sagði
gamla konan hrærð og and-
varpaði.
„Hvort ég man, vina mín,“
svaraði gamli maðurinn, „en
þetta skilti var ekki þarna
þá.“
Og hann benti á áberandi
umferðarskilti, sem á stóð:
Hættulegt horn. — Farið
varlega!
Gat svarað fyrir sig.
Það er sagt, að útfararstjóri
einn hafi fundið dauðan asna
fyrir framan útfararstofu sína
einn morgun. Fór hann til lög-
reglunnar og tilkynnti henni
það.
— Ilvað á ég að gjöra við
hann? spurði hann lögreglu-
þjóninn, sem hann átti tal við,
Lögregluþjónninn var dálít-
ið grínaktugur. Með glettnis-
bros á vör segir hann: —
Gjöra við hann? Jarða hann,
auðvitað, ert þú ekki útfarar-
stjóri.
— Satt er það, sagði útfar-
arstjórinn, — en ég hélt það
væri réttara fyrir mig að til-
kynna ættingjum hans það, áð-
ur en ég gjörði það.
*
Þær ensku og þær frönsku
Kvikmyndaleikarinn Errol
Flynn hefir sagt frá því, að á
einu Jónsmessukvöldi hefði
hann lært að þekkja muninn á
ensku og frönsku stúlkunni.
Þegar hann steig það kvöld
upp l flugvél á flugstöðinni
lendis, eða að minnsta kosti
er alvarleg ástæöa til aö
bera verulegan ugg í brjósti
1 þessum efnum. Eru það
einkum skipakomur erlend
is frá sem bera með sér
aukna hættu — og nú síð-
ast koma grísks skips til
Straumsvíkur.
Lekandi og sífilis eru
við London, tók flugfreyjan á
móti honum með þessari
spurningu:
„Vitið þér, að í dag er
lengsti dagur ársins?“
En þegar hann mætti fyrstu
Parísardömunni, um leið og
hann steig út úr flugvélinni í
París, ávarpaði hún hann meö
þessum orðum:
„Vitið þér, að nóttin í nótt
er stytzta nótt ársins?“
Óhætt að tala fullum rómi
Konni mætti Munda vini
sínum á götu með konunni
sinni sem hann var nýkvænt-
ur.
Hún hafði sjáanlega hár-
kollu, glerauga, tréfót og falsk-
ar tennur, sem skröltu í munni
hennar.
Konni hvíslaði að vini sín-
um:
— Mundi, hvernig í ósköp-
unum gaztu farið að kvænast
svona tóttarbroti?
— Þú þarft ekki að hvísla,
vinur, svaraði Mundi. — Hún
er nefnilega vita-heyrnarlaus
X-
Við dánarbeðið
Gamall kaupmaður var að
skilja við. Öll fjölskyldan var
samankomin við rúm hans.
— Er mamma þarna? spurði
hann.
-— Já, Esekíel, svaraði hún.
Og elzti sonur minn?
— Já.
— Og allir hinir strákarnir?
— Já.
— cg allar stelpurnar líka?
— Já.
Gamlí maðurinn reis stynj-
andi upp við olnboga og
mælti:
— Hvern fjandann á þetta
að þýða? Hver hugsar um
búðina?
X<
Draumaveröld
Kona nokkur heimsótti fræg-
an sálkönnuð, til að ræða við
hann um eiginmann sinn.
„Þetta byrjaði með því,“
sagði hún, „að hann talaði
nokkrum sinnum upp úr svefn-
inum.“
orðnir svo algengir sjúk-
dómar til dæmis 1 Háskól-
um í Ameríku, að til stór-
vandræða horfir. Sam-
kvæmt síöustu skýrslum
hefur sjúkdómstilfellum
stórfjölgað á síðasta ári og
ekki virðist neitt lát á þeirri
þróun
Þaö er ekki hvaö sízt pili-
an, sem á drjúgan þátt í
þessari þróun, en aö sjálf-
sögðu leiðir hún til stór-
aukins frjálsræöis í kyn-
ferðismálum, þar sem kon-
ur geta veriö nokkurn veg-
in öruggar um þaö að verða
ekki vanfærar við samfarir
Þegar ljóst var hvert
stefndi úti í hinum stóra
heimi, fór eins og vænta
mátti talsverður ótti að
gera vart við sig hérlendis
og bárust alltíðar fyrir-
spurnir frá fjölmiðlum til
landlæknis, en þá virtist
kynsjúkdómatilfellum ekki
hafa íjölgað úr hófi fram.
ef svo mætti að oröi kom-
ast.
Nú viröist hins vegar
hættan hafa stóraukist, þar
sem íslenzkar stúlkur gera
sér tíðförult út í skip, sem
hafa innanborðs vafasama
karaktera úr hinum stóra
heimi.
Það ríöur á að heilbrigð-
isyfirvöldin bregöist hart
við og láti fara fram al-
menna læknisskoðun um
borð í skipum, sem grunur
leikur á að hafi innanborðs
menn, sem líklegir eru til
að bera lekanda og sífilis til
landsins.
„Nú, hvaS sagði hann?“
spurði sálkönnuðurinn.
„Hann talaði eitthvað á
þessa leið: Elskan mín, þú ert
dásamleg .... Við erum sköp-
uð hvort fyrir annað. Láttu
mig ekki bíða lengur, elskan.
.... Ég verð að eignast þig.
____ Auðvitað veit ég að þú
ert gif — og ég er líka giftur;
en hvað gerir það .... Segðu
mér hvenær þú ætlar að verða
mín, hjartað mitt?“
„Og segir hann alltaf þetta
sama?“
„Nei, ekki er svo vel,“ sagði
konan og andvarpaði, „nú er
hann hættur að tala. Hann
faðmar bara að sér svæfilinn
og brosir.“
*
Forhcrlar konur
Það var verið að sýna
þingmönnunum fangelsið, og
fangavörðurinn sýndi þeim
húsið hátt og lágt. Að síðustu
komu þeir að herbergi, þar
sem tvær konur sátu og saum-
uðu.
— Þessar eru aldeilis for-
hertar á svipinn, sagði einn af
þingmönnunum. — Vegna
hvers sitja þær hér inni?
Fangavörðurinn svaraði dá
lítið óstyrkur:
— Þær eru hérna, af því að
þær geta hvergi annarsstaðar
verið. Ég skal segja yður, þetta
er einkaíbúð mín, og það er
kona mín og tengdamóðir.
við getum þó alltaf dregið
fjóra lítra af mjólk frá þrem-
ur kúm.“

Upp á uýtt
Sumarmorgunn einn, rétt
eftir að púðurreykurinn var
liðinn hjá eftir síðustu heims-
styrjöld, skreið api einn út úr
helli.
Hann leit í kringum sig, en
svo langt sem augað eygði var
ekkert að sjá nema rústir. Allt
í einu heyrði hann hávaða
stutt frá sér. Hann leit til
hliðar og kom auga á annan
apa — kvenapa, sem einnig
var að skríða út úr helli.
— Hamingjan hjálpi okkur,
sagði hann hryggur, — eigum
við þá að byrja á þessu upp
aftur?
X-
Frádráttur
Kennarinn var að byrja
kenna börnunum frádrátt.
„Til þess að geta dregið frá.
verðum við að hafa tvo hluti
sama nafns eða tegundar. Þvi ^ < » “ '
að ekki getum við dregið þrjú |
orvli +Vó fiÁvnrYi nnvi i m o'Ao fil . 1 .v-
epli frá fjórum perum, eða til
dæmis sex hesta frá níu hund- L .
um.“
Nú stóð upp lítill drengur í
aftast.a bekk. v •
„Kennari,“ hrópaði hann,“!

Hitt og þetta