Ný vikutíðindi - 15.12.1972, Síða 2
2
NÝ VIKUTÍÐINDI
Sígild gleðisaga
Hin iðrandi nunna
Or „Heptaméron“ eftir Marguerite d’Angouleme, drottninguna af Navarra
NÝ VIKUTÍÐINDI
OtgeíancU og ntstjóri:
Geir Gunnarsson.
Ritstjóm og auglýsingai
Hverfisgötu 101A, 2. dæð
Simi 26833 Pósth. 5094
Prentum Prentsm. pjóðviljaní
Setning: Félagsprentsmiðjan
Myndamót: Nýja prentmynda-
gerðin
Glæpafaraldurinn
Holskefla glæpa af ýmsu
tagi tröllríður nú Reykjavík.
Ekki liður sú nótt að ekki
sé einhversstaðar brotizt inn
og um helgar er jafnan fram-
inn fjöldi innbrota og þjófn-
aða, auk líkamsárása. Iiafa
verið uppi raddir um að al-
mennir borgarar myndi með
sér samtök til að ráða niður-
lögum þessa glæpalýðs, cnda
stendur lögreglan uppi ráða-
laus sem fyrr.
Margir álíta að liér sé um
skipulagða starfsemi að ræða.
Enda er ekki endalaust hægt
fyrir lögreglu að „afsaka“
sig með því að segja, að „hér
hafi verið á ferðinni gamall
kunningi“. All-ilestir af hin-
um atliafnasömu „kunningj-
um“ hafa verið settir undir
lás og slá undanfarnar vikur
en á sama tíma hafa afbrotin
stöðugt færst í öxt. Pening-
um er stolið í stórum stil svo
til daglega úr fyrirtækjum
og af heimilum manna. Jafn-
vel um hábjartan daginn er
gengið inn á skrifstofu og
peningakassi með tugum þús-
unda hirtur.
Til þess að lögreglan upp-
lýsi innbrot eða þjófnað, þarf
viðkomandi að vera dauða-
drukkinn róni sem fremur
glæp í viðurvist fjölda vitna.
Annars „vinnur lögreglan að
þvi að upplýsa málið“, en
það er sjaldan, scm fréttir
fást um árangur. Vitað er
með vissu að ýmsir glæpa-
menn borgarinnar hafa með
sér samtök. Oft er einn feng-
inn til að fremja þjófnað ó
ákveðnum stað. I flcstum til-
fellum tekst hann vel og glæp
oninn hraðar sér í burtu með
feng sinn og fær í liendur
einhverjum úr klíkunni. Síð-
an hefur sá sem glæpinn
framdi ekki samband við fé-
laga sína um nokkurn tíma,
meðan lögreglan er að „rann-
saka málið“.
Ef svo ólíldega vill til, að
lögregla grunar viðkomandi
er hann settur í gæzluvarð-
hald. Þá man hami ekkert
eftir viðkomandi kvöldi, seg-
ist hafa verið dauðadrukkinn
og þar fram el'tir götunum.
Ef tekst að leiða fram vitni
er drykkja líka liöfð fyrir af
sökun.
Þegar spurt er um hvað
gert hafi verið við þýfið er
minnið heldur lélegt. Senni-
lega allt farið í leiguhíla og
brennivín. Þetta er tekið gott
og gilt og manninum slcppt.
Ekki líður á löngu þar til
samtökin fara aftur á stúf-
ana og þá er annar settur í
í einni af stærri borgum
Frakklands var mjög auðugt
sjúkrahús, þar sem bjuggu
klaustursstýra og fimmtán eða
sextán nunnur, ásamt klaust-
urstjóra og sjö eða átta munk-
ar. Þeir síðar töldu bjuggu út
af fyrir sig í útbyggingu frá
sjálfu sjúkrahúsinu. Munkarnir
héldu guðsþjónustu daglega, en
nunnurnar áttu svo annríkt við
að hjúkra sjúklingunum að þær
höfðu einungis tíma til að lesa
faðirvorið og bænir á bænafest-
inni.
Dag nokkurn lá fátækur mað-
ur fyrir dauðanum á spítalan-
um. Allar nunnurnar stóðu um-
hverfis rekkjuna, og þar eð þær
gátu ekki gert neitt meira fyr-
ir sjúklinginn, sendu þær eftir
einum af munkunum, svo að
hann gæti hlustað á skriftamál
sjúklingsins og veitt honum síð-
ustu þjónustu.
Munkurinn kom, og þegar
sjúklingnum hafði verið veitt
altarissakramentið, missti hann
meðvitundina. Seint um kvöld-
ið var hann samt ennþá á lífi,
og nunnurnar, sem voru þreytt-
ar eftir annir dagsins, hurfu
smátt og smátt til svefnklefa
sinna, unz aðeins munkurinn og
ein af nunnunum — kornung
stúlka — voru eftir í sjúkra-
stofunni. Hún var svolítið
hrædd við munk þennan, því
hann var ávallt svo grafalvar-
legur og strangur, bæði í orð-
um og líferni — enda þótt hann
væri ekki neitt gamalmenni.
Loksins andaðist sjúkhngur-
inn, og munkurinn og nunnan
veittu honum nábjargirnar. Með
an þau voru að því, fór munk-
urinn að tala um illsku lífsins
og blessun dauðans, og út af
þessu fróma efni lagði hann
með mörgum orðum fram á
nótt.
Unga nunnan hlustaði með at
hygli á allt, sem hann sagði,
og öðru hverju leit hún á hánn
með tár í fallegu augunum sín-
um. Hún varð snortin, og það
var að skapi hans. Meðan hann
verkið. Með þessari samvinnu
glæpalýðsins sín á milli er
tækií'æri fyrir marga að afla
tekna á auðfenginn hátt.
Á mcðan hundellir lögregl-
an ökumenn og lætur þá
blása í hlöðru eða sendir út
fjölmennt lið þcgar smá-
heygla kemur á bíl við á-
rekstur á bílastæði.
Glæpafélögm liafa talsvert
gert að því að temja sér
starfsliætti erlendra félaga.
Njósnað cr um hvenær ibúð-
ir eru mannlausar, hvaða fyr-
irtæki liafa næturverði og þar
fram eftir götunum. Plefur
þetta borið góðan árangur
eins og dæmin sanna.
Getur þctta gengið svona
lengur. — S.
hjalaði um lífið eftir dauðann,
fór hann að faðma hana að sér
eins og hann ætlaði að bera
hana inn í paradísarsæluna fyr-
irvaralaust.
Stúlkan hlustaði á öll fag-
uryrði hans; þar sem hún leit
•á hann sem einhvern guðhrædd-
asta íbúa klaustursins, þorði
hún ekki að hrinda honum frá
sér. Munkurinn fann þetta, og
meðan hann masaði um guð-
hræðslu og góðar dyggðir, gerði
hann nokkuð, sem djöfullinn
hafði freistað hann til að að-
hafast. Fyrr hafði hann aldrei
látið undan slíkum freistingum.
Á eftir fullvissaði hann
skelkaða stúlkuna um, að Guð
fyrirgæfi leynilegar syndir, og
að tvær manneskjur, sem ekki
væru bundnar hvorri annarri,
gætu gert það, sem þær vildu,
ef ekki yrði hneyksli úr því.
Til vonar og vara skyldi hún
ekki skrifta fyrir neinum nema
honum.
Að svo búnu skildu þau, og
nunnan fór út úr herberginu
á undan honum. Þegar hún
gekk hjá kapellu Hinnar hei-
lögu jómfrúar ætlaði hún að
lesa bænirnar sínar að venju.
En skyndilega gerði hún sér
grein fyrir því, að hún væri
sjálf ekki lengur jómfrú. Hún
hafði glatað meydómi sínum
þvingunarlaust, en einnig án
ástar, og það olli henni slíkum
sálarkvölum að hú fór að gráta
eins og hjartað væri að springa.
Munkurinn, sem heyrði grát-
inn og sem varð hræddur um,
að hún væri farin að iðrast og
að hann myndi ekki oftar fá að
njóta gleðistunda með henni,
flýtti sér fram og kom að
henni í hnipri frammi fyrir alt-
ari Hinnar heilögu meyjar.
Hann ávítaði hana stranglega
og sagði, að ef samvizkan kveldi
hana, gæti hún bara skriftað
fyrir honum — og ef hún hefði
ekki ánægju af því, sem hann
hefði gert við hana, skyldi hann
láta það ógert framvegis. Stúlku
einfeldingurinn skriftaði óðar,
og munkurinn lét hana svo
sverja, að þau hefðu drýgt svo
htla synd í sameiningu að hana
væri hægt að afmá með okkr-
um dropum af vígðu vatni.
Nunnan trúði munknum bet-
ur en Guði, og lengi vel fór hún
oft til hans og gaf sig honum á
vald. Þá fyrst, þegar henni var
Ijóst að hún var með barni,
greip hana iðrun og skelfing.
Hún bað klausturstýruna um að
láta flytja munkinn úr klaustr-
inu, og ástæðuna fyrir því, taldi
hún vera þá, að hún óttaðist
að hann myndi forfæra hana.
En klausturstýran, sem átti
klausturstjórann að elskhuga,
hló bara að henni. Hún sagði,
að nunnan væri orðin það göm-
ul, að hún gæti varist áleitni
karlmannanna, og að eimitt
þessi munkur væri alltof stillt-
ur og alvörugefinn til þess að
taka upp á slíku. Stúlkan bað
um leyfi til að ferðast til Róm-
arborgar — því hún áleit, að ef
hún skriftaði fyrir páfanum,
myndi hún öðlast meydóm sinn
á ný. Þetta sagði hún ekki