Prentarinn - 01.01.1967, Blaðsíða 21

þar sem fæstir munu telja haustið hagstætt
verkamannafélögunum til að knýja á um
kjarabætur. Sú varð líka raunin á að engin
hreyfing varð um nýja samninga.
I ágústmánuði lét stjórn prentarafélagsins
fara fram allsherjaratkvæðagreiðslu um upp-
sögn samninga. Af 223 félagsmönnum, sem at-
kvæði greiddu voru 204 með uppsögn, 13 á
móti en 6 seðlar auðir. Samstarf var sem fyrr
með bókagerðarfélögunum um kröfugerð og
samningaviðræður. Meginkröfurnar sem fram
voru bornar voru: 40 stunda vinnuvika ó 5 dög-
um allt árið; 20% hækkun á grunnlaunum;
1% af launum í sjúkrasjóð; 18 veikindadagar
í stað 14; viðbótagreiðslur á orlof; auka-
greiðslur vegna vinnu við erfið og vandasöm
störf; nokkur hækkun á kaupi nema; ákvæði
um betri aðbúð á vinnustað, auk smærri
atriða til lagfæringa. Á félagsfundi 18. sept.
voru kröfurnar samþykktar óbreyttar, enn-
fremur að afla verkfallsheimildar, boða auka-
vinnubann frá 1. október og verkfall frá og
með 8. s.m. hefðu samningar ekki náðst fyrir
þann tíma.
Atvinnurekendur svöruðu prentarafélaginu
með bréfi, þar sem þeir kváðust ekki geta haf-
ið samninga um óskir félagsins. Báru þeir
einkum fyrir sig óljóst ástand í kaupgjalds-
málum og aðgerðarleysi alls þorra verka-
manna- og iðnaðarmannafélaga í landinu, sem
ekki hefðu „gert grein fyrir óskum sínum
varðandi breytingar á samningum“. Ekki þótti
Árið 1966 vannst endanlegur sigur í
baráttunni fyrir 40 stimda vinnuviku á 5
dögum, með áiangasamningnum, sem
gerður var.
bókagerðarmönnum ástæða til að svara bréfi
atvinnurekenda, sem vísaði öllum viðræðum á
bug. — 1., 5. og 7. október hélt sáttasemjari
ríkisins fundi með aðilum og var naumast
hægt að kalla það samninga- eða viðræðufundi
svo mjög voru atvinnurekendur haldnir af
fyrri ákvörðunum sínum, að ræða ekki málin.
Hins vegar vissu þeir að fulltrúar bókagerðar-
manna voru reiðubúnir að ræða hugsanlegar
leiðir til lausnar deilunni, m. a. vinnutíma-
styttingu í áföngum. Það lá raunar í lofti að
ríkisvaldið hélt um tauminn með atvinnurek-
endum og kom það glöggt fram í ofstopafull-
um blaðaskrifum um kröfur og samtök bóka-
gerðarmanna þessa samningadaga.
Á síðasta sáttafundi hinn 7. október, 2y%
tíma áður en fundur skyldi hefjast í H.I.P.,
barst hið fyrsta og síðasta boð atvinnurek-
enda, úrslitaboð. Það var um 40 stunda vinnu-
viku í áföngum á fimm árum, en „ákvörðun
um kaupgjald verði frestað, þar til í ljós kem-
ur, hver heildarstefnan verður í launamálum
almennt á næstunni. Að öðru leyti framlengist
samningar til 1. október 1967.“
Eftir að samninganefndir bókagerðarfé-
laganna höfðu borið saman bækur sínar um
tilboðið og hina erfiðu aðstöðu sem orðin var,
sakir þess að önnur verkamanna- og iðnaðar-
mannafélög höfðust ekki að, enda þótt þau
hefðu sagt upp samningum, varð niðurstaðan
sú að bera tilboðið undir fundi í félögunum.
Stjórnir Prentarafélagsins og Bókbindarafé-
lagsins ákváðu að mæla með tilboðinu. A
fundi í H.Í.P. 7. okt. var tilboðið samþykkt
með 117 atkvæðum gegn 65.
Fullyrða má, að sú stefna félagsins, að setja
fram kröfur sínar, búast undir að fylgja þeim
fram, fyrst með aukavinnubanni, sem fram-
kvæmt var, og síðan með verkfalli, ef á þyrfti
að halda, hafi skilað þeim árangri sem náðist:
endanlegum sigri í baráttunni fyrir 40 stunda
vinnuvíku.
Ef saman ætti að draga höfuðeinkenni þessa
10 ára tímabils í samningamálum félags okk-
ar, er ljóst að kaupgjaldsbaráttan er fyrst og
fremst varnarbarátta. Þar tekst ekki að halda
l’RENTARINN
17