Prentarinn - 01.01.1967, Blaðsíða 37

Smá spjall um
Drupasýninguna
Þjóðverjar héldu um mánaðamótin maí—júní
gríðarmikla prent- og pappírsiðnaðarsýningu
í Dússeldorf, þá fimmtu sem þar hefur verið
haldin. Hún er á tungu þarlendra kennd við
Druck und Papier, dregið saman í DRUPA,
og er það orð að sögn mörgum prentunar- og
pappírsiðjumanni álíka hljómfagurt og góð-
um múhammeðstrúarmanni er orðið Mekka
— hvor leitar síns af álíka ástríðu, en líklega
af ólíkum hvötum.
Sýninguna sóttu, að mér telst, einir fimm-
tíu Islendingar, og er til marks um stærð sýn-
ingarsvæðisins að þótt ég væri þarna á rangli
frá morgni til kvölds í fjóra daga, gat varla
heitiö að ég rækist á neinn þeirra — ekki einu
sinni á börunum, þangað sem menn fóru iil
að fá sér sítrón. Þetta var svo óskaplegt bákn
að ég fullyrði að hefði ég ekki séð það sjálfur,
en einhver reynt að lýsa fyrir mér eins og það
var, hefði ég hiklaust talið það ýkjur — eða
merki þess að eitthvað hefði runniö saman
við sítrón he’mildarmanns og ruglað dóm-
greindina.
Sýningarskrá’n telur upp 950 sýnendur úr
átján þjóðlöndum og eru uppsláttarorðin vfir
vörutegundir hálft sjötta þúsund. Og flæmið!
Það var 106.000 fermetrar í níu húsum: og
ef einhver nennir að búa sér til hús í hugan-
um og hefur það tuttugu metra breitt, getur
hann látið það hlykkjast úr Aöalstræti í
Reykjavík og sem leið liggur suður undir
Kópavogslæk, og fylgir götum og veginum.
Ef menn ímynda sér svo vélar og áhöld fyrir
svona einn til tvo milljarða og raða þeim
snyrtilega inn, ásamt aragrúa af tækni- og
sölumönnum, bæta svo við veitingahúsum,
mígildum, börum og svo sem fjörutíu og fimm
þúsund gestum, allavega litum og talandi —
þá er komin svolítil hugmynd.
Þegar maður er búinn að átta sig á stærð
sýningarinnar, vekja næst undrun þau ferlíki
sem þarna eru sett upp (og notuö) í þennan
hálfa mánuð sem opið var. Þarna voru blaða-
pressur með háalofti og kjallara og svo stórar
um sig, að þær væru bezt hýstar í bíói; þyngd-
ina geta menn gert sér í hugarlund. Það virð-
ist ekki mikið horft í kostnað þegar sölu-
mennskan er annars vegar.
Heidelberg t. d. var með einar 30 vélar af
ýmsum gerðum á svæði sem mér virtist slaga
hátt upp í monthöllina í Laugardal, allar starf-
andi. Þar var ekki dúllað með 1500—2000 á
klukkustund, heldur mátti lesa á snúningsmæl-
unum 5000—7000. Trúlega þætti einhverjum
prentsmiðjustjóranum notalegt að eiga svolít-
ið í kjallaranum hjá sér af pappírnum sem
þar fór forgörðum.
Linotype hafði lagt undir sig stóreflis leik-
hús eða hljómleikasal og þar hömuöust filmu-
setningartæki og blýsteypuvélar, sumar mix-
arar, stjórnað af pappírsræmum, og var ekki
að sjá að setjarar legðu hart að sér þótt lín-
urnar spýttust út með fimmföldum akkorðs-
hraða. Söluverð vélanna mun hafa verið um
milljón dollarar, en það væri hér með tollum
og öðrum hugvitssamlegum álögum einar 70
milljónir í krónum. Samt voru þessir tveir
sýnendur, þótt þeir væru í fyrirferðameira
lagi, ekki svo fjarska stórfenglegri en ýmsir
aðrir sem færri kannast við hér.
Sumar vélar á sýningunni voru svo sérhæfð-
ar að þær geta aldrei verið okkur annað en
skringilegar, smæð okkar kemur í veg fyrir að
þær verði nokkurntíma nýttar hér. Ein hlussa
var þarna sem tók upp, límdi og setti í kápu
þessi þykku blöð á borð við kellingablaðið
Burda, svo hratt að ekki festi auga á. Eg efast
PRENTARINN
33