Prentarinn - 01.10.1978, Blaðsíða 37

upp i 50% á timanum frá kl. 6
á kvöldin til kl. 10, og úr 50%
í 75% fyrir nœturvinnu og
helgidagavinnu.
4. Sumarleyfi með fullu kaupi
aukist úr 3 dögum upp í 6
daga.
5. Lágmarkslaun vjelsetjara,
sem voru kr. 81.80, hœkki
upp í kr. 114.52 á viku.
6. Kaup prentara, er eigi vinna
að staðaldri i verksmiðjun-
um, skuli hœkka úr kr. 9.18
upp í kr. 18.00 á dag.
7. Prentarar krefjast þess að
samningar gildi eigi lengur
en hálft ár, eða til 1. júlí
1920.
8. Kaup kvenfólks, er vinnur í
prentsmiðjunum, hœkki um
40%
9. Vinnuveitendur gjaldi prent-
urum fult kaup fyrir alt að 12
veikindadaga á ári.
Við samninga þá, er hófust
milli aðilja í lok mánaðarins,
gekk prentsmiðjueigenda félag-
ið að fullu inn á kauphækkun-
arkröfu prentara.
Viðvíkjandi 8 stunda daglegri
vinnunni, treystu prentsmiðju-
eigendur sjer ekki til þess að
ganga að styttingu vinnutímans
að svo stöddu, en tilkyntu
prenturum með brjefi dags. 30.
des. „að þeir aðhyltust hug-
myndina, en að ógerlegt væri að
verða við þeirri kröfu á kom-
andi ári (1920) vegna vaxandi
verkafólkseklu í prentsmiðjun-
um. er orsakast hefir af of tak-
markaðri nemendatölu eins og
nú er sýnt og sannað". —
Prentsmiðjueigendur vildu
ganga að því, að þrátt fyrir það,
þó fasta kaupið hækkaði nú um
40% þá skyldi goldið sama
hundraðsgjald í hækkun fyrir
aukavinnu. En með því mundu
prentarar fá sína aukavinnu
mun betur borgaða en nú. Þó
gengu þeir auk þess inn á að
hækka borgun fyrir sunnu-
dagavinnu úr 40% upp í 50%.
Prentsmiðjueigendur gengu
að fullu inn á kröfuna um 6
daga sumarleyfi í stað þriggja
daga sem hingað til hefir tíðk-
ast.
Ennfremur að kaup vjelsetj-
ara hækki upp í kr. 114.52, eins
og farið var fram á, og að kaup
„hlaupavinnumanna“ hækki
upp í kr. 18.00 á dag.
Viðvíkjandi samningstíma-
bilinu er prentarar vildu láta
gilda til 1. júlí þ. á. kröfðust
prentsmiðjueigendur að samið
yrði til eins árs, eins og áður
hefir tíðkast.
Svo sem séð verður hafa
prentsmiðjueigendur gengið
svo að segja að öllum kröfum
prentaranna. Það sem nú aðal-
lega ber á milli er stytting
vinnutímans. En hún er ófram-
kvæmanleg eins og nú standa
sakir, og má það undarlegt heita
að prentarar skuli hefja verkfall
vegna þess atriðis, sem líkur eru
þó til að samkomulag mundi
verða um þegar á næsta ári.
Viðvíkjandi kröfunni um fult
kaup fyrir alt að 12 veikinda-
daga á ári. hefir það hingað til
tíðkast, að prentarar fengu það
fyrir jafnvel hluta úr degi. En
nú vilja prentsmiðjueigendur
því aðeins greiða kaupið, að
verkamaðurinn sé veikur sam-
fleytt 12 daga eða lengur.
Prentarar hafa alla jafna
fengið kaup sitt goldið í vinnu-
tímanum, en prentsmiðjueig-
endum finst eigi viðeigandi að
slíkt standi í samningum. enda
mun það hvergi vera venja.
Prentsmiðjueigendur krefjast
þess að hvor aðili selji tryggingu
Oddur Björnsson prentmeistari é
Akureyri hafói þegar tekið upp 8
stunda vinnudag.
fyrir því sektarfé, sem samn-
ingur tiltaki fyrir broti á samn-
ingnum.
Til fróðleiks skal hér tekið
fram að kaup prentara hér í bæ
var í ófriðarbyrjun 20 krónur á
viku. Síðan hafa þeir fengið
kaup sitt bætt sem hér segir:
1. apríl 1916- 25%
l.apríl 1917- 55%
l.jan. 1918- 6'/4%
l.jan. 1919- 35%
l.sept. 1919- 30%
Og nú hefir verið samþykt
40% hækkun á kaupinu. Lág-
markskaupið, sem þó mjög fáir
prentarar hafa, (flestir fá 3—5
kr. á viku framyfir) er því komið
upp í 99 krónur á viku úr 20
krónum í stríðsbyrjun. Og síðan
í janúar 1919 nemur hækkunin
45 krónum á viku fyrir hvern
prentara.
Sem stendur verður ekkert
sagt um það hve lengi verkfall
þetta muni standa. En það er
vonandi að samkomulag komist
á hið bráðasta, því mjög er
verkfall þetta bagalegt öllum
almenningi.
T>rentarfnn — 37