Nýi tíminn - 13.11.1958, Side 10

2) — ÓSKASTUNDiN
ELTISKINNS-
SKÓRINN
SKRÍTLUR
Kennari; (er að skýra
fyrir börnutn gildi brota):
„Hvort vildir þú, drengur
minn, láta gefa þér 3/4
eða 2/3 hluta af köku“?
Drsngurinn: (eftir langa
umhugsun) „Eg vildi
heldur fá 2/3 (tekur
eftir þvi, að hann hefur
valið minni hlutann og
flýtir sér að bæta við):
Ja, það er að segja —
ég meinti — ég átti við
það, að mér þykir kökur
svo vondar, að ég get
varla bragðað þser, og
þess vegna vil ég fá sem
minnst af þeim.
Lögregluþjónn: (kemur
hlaupandi á eftir manni)
„Heyrið þér! þér megið
ekki fara með hund
þarna inn“.
Maðurinn: „Nú, ég á
ekkert í þessum hundi“.
Lögregluþjónninn: Hann
fylgir yður þó eftir.“
Maðurinn; „Já, það
gerið þér nú Hka, og
ekki veit ég til, að ég
eigi nokkuð í yður“.
Sigga litla: „Heldurðu
ekki, mamma, að maður-
inn, sem málaði landa-
bréfið. hafi verið iitblind-
ur, fyrst hann málaði
Grænland gult?“
Loddari: „Nú skal ég,
ykkur til ánægju. breyta
til og herma eftir alls
konar dýrum. Gerið svo
vel að nefna einhver
dýr og skal ég þá sam-
stundis stæla rödd þess“
Einn áheyrandinn:
„Reykt síld!“
Framhald af 4. síðu.
nú að gera, var hann
ekki farinn að naga skó-
inn? nýja fallega skóinn
hennar Siggu litlu.
Hún hljóðaði upp yfir
sig og herti enn meira á
hlaupunum. Þegar Lappi
sá Siggu koma aftur stóð
hann upp og var tilbú-
inn að halda áfram leikn-
um, hann beið með skó-
inn uppi í sér og var við
því búinn að hlaupa af
stað aftur. Þá sýndi
Sigga honum beinið og
kallaði til hans: „Lapp:,
Lappi minn! Sjáðu hvað
ég ætla að gefa þér.“
Nú le-it hann á Siggu
og dinglaði rófunni. Ekki
vildi hann samt sleppa
skónum, enda vissi hann
ekki hvað hún var með.
Hún veifaði nú beininu
framan í hann en það
dugði ekkert, hann hugs-
aði ekki um annað en
\
skóinn sem hann var að
leika sér að.
Datt henni þá í hug
Kæra Óskastund!
Ég ætla að senda þér
tvær myndir með bréf-
inu.. Mér þykir mjög
gaman að lesa þig, og
að reyna að fleygja bein-
inu til hans og vita hvort
hann sleppti þá ekki
skónum. Fyrst stóð hann
og horfði á beinið, þef-
aði í áttina til þess og
sleppti því næst skón-
um og tók beinið og fór
að naga það. Sigga litla
náði nú í skóinn sinn
aftur, en þá hafði Lappi
étið úr honum annan
hef gaman af skrítlunuin
og sögunum.
Ég var rétt núna ið
enda við að lesa söguna
Fyrsta langferðin. Svo
hef ég ekki meira að
segja þér. Vertu blessuð
og sæl.
Jón ívarsson, 10 ára,
Vorsabjarhól, Gaul-
verjabæjarhreppi.
Árnessýslu.
POSTHÓLFIÐ
HREKKJA-
ÁLFARNIR
*
Framhald af 1. síðu.
orðin eins og á flutninga-
degi 14. maí.
Klukkan heldur áfram
að tifa uppi á vegg, eins
og ekkert hafði í skorizt.
Allt er að verða um sein-
an. Mamma er föl og ó-
styrk. Pabbi er eldrauð-
ur af vonzku.
-----En viti menn!!
Liggur þá ekki hnapp-
urinn á spegilhillunni,
þar sem allir hefðu átt
að geta séð hann!
Þarna sést, það að pabbi
hafði á réttu að standa.
Hann gat svarið það, ið
hann lagði hnappinn á
hilluna.
Allir verða sárfegnir,
þegar hnappurinn er
fundinn og eru ekkert að
brjóta heilann um, hvað
þetta var undarlegt.
En rétt þegar hjóriin
eru að svífa af stað prúð-
búin, kallar mamma.
„Hvar er nú handtask-
an mín? Eg get svarið,
að ég lagði hana hérna á
stólinn. Það get ég dáið
upp á“.
„Hræddur er ég um, að
þig misminni“, segir
pabbi.
Og þó að tíminn sé
naumur, þræta þau um
það góða stund, hvort
þeirra gleymi oftar að
láta' hlutina á sinn stað.
Mamma er orðin skjálf-
rödduð.
— — Allt í einu sjá
þau bæði það sama:
Handtaskan liggur á
stólnum! Hjónin verða
fjarska fegin. Mamma
þi-ífur töskuna og þau
hlaupa bæði út í bílinn.
Börnin hætta að skríða
um gólfið, standa á fæt-
ur, bursta rykið af hnján-
um og draga andann létt.
Allir eru svo þreyttir
og lamaðir efir leitina og
fátið, að þeir nenna ekki
að ræða málið frekar.
Það er svo sem ekki
eins dæmi, að hlutir
hverfi. Einn góðan veð-
urdag fann eldhússtúlk-
an hvergi piparglasið.
Seinna fannst það í skó-
svertukassanum. Einu
sinni lét hún tíu sykur-
mola í kaffibollann sinn,
og kaffið varð ódrekk-
andi.
Stundum skipta ausan
og rjómaþeytarinn um
stað og sumir hlutir
ganga alveg úr vistinni
sjást ekki eftir það.
Hvernig stendur i
þessu? Það var eldhús-
stúlkan, hún Guðrún,
sem komst að því;
Hún stóð frammi fyrir
speglinum í forstofunni
og ætlaði að næla nð
sér kjólinn með tveimur
öryggisnælum. Nælurn-
ar lagði hún snöggvast
á stól rétt hjá.
Sér hún þá ekki í
ÓSKASTUNDIN — JS
speglinum, hvar svolítill
álfur í grænum fötum
stekkur upp á stólinn,
svo glettirm á svipinn,
og tekur báðar nælurn-
ar!
Þá snýr Guðrún sér
snöggt við, og hún er
bráð í skapi:
„Ert það þú, ófétið þitf,
sem rífur og slítur allt
hérna í húsinu, felur
flibbahnappa, handtöskur
og lætur piparglasið i
skókassann? Og það fékk
ég skammir fyrir. Varst
það þú, sein lézt tíu
mola í bollann minn um
öaginn?“
Álfurinn gretti sig
framan í Guðrúnu og
skauzt bak við skáp. Hún
ætlaði að grípa hann og
elti hann um alla íbúð-
ina. En þegar hún náði
honum ekki, settist hún
niður og fór að gráta.
„Vertu ekki að gráta,
stóra kona. Eg var bara
að gera að gamni mínu“
Og hrekkjaálfurinh
sagði henni, að þeir væru
margir bræðurnir, þeir
voru á hverju heimili, og
alstaðar væri jafn gaman
að vera.
- Hann sagði, að það
væri svo lifandi, skelf-
ing. gaman, að sjá fólk
hringsnúast og leita og
kenna hvert öðrúf um,
þegar eitthvað tjýndist.
„En þegar einhver fer
að gráta, höfum við ekkj
lengur gaman af leikn-
um“, sagði álfurinn, því
að hann var í rauninni
bezta skinn, eins og allir
glaðlyndir menn.
(O. G. endursagði)'.
„Kristallsnóttin” í Þýzka-
landi fyrir fytfygy árum
20 ár era liðin frá hryllilegustu ofsóhnar-
aðgerðum nazista gegu gyðingum í Þýzkalaudi
10) — NÝI TÍMINN — Fimmtudagur 13. nóvember 1958
Atburðir sem skeöu í Þýzkalandi nóttina milli 9. og
10. nóvember 1938 mörkuðu tímamót í gyðingaofsókn-
um nazista og táknu'öu byrjunina á tryllingslegri of-
sóknarherferö gegn gyöingum í ríki Hitlers.
Kosningafyrirætlun de Gatille
í Alsír farin út um þúfur
Framboðin í þingkosningunum í Alsír sýna að de
Gaulle hefur algeriega mistekizt þaö sem hann ætlaöist
þar fyrir.
De Gaulle hafði mælt svo
fyrir að franski herinn í Al-
sír skyldi hvorki skipta sér af
framboðum né kosningabaráttu
og Serkir sem vilja sjálfstæði
Alsír skyldu fá að bjóða fram
og kynna kjósendum mál-
stað sinn. Fyrir de Gaulle
vakti að telja umheiminum trú
um að kosningarnar væru
frjálsar og að fá kjörna á þing-
ið í París Serki sem gætu
orðið samningsaðili fyrir hönd
verulegs hluta landa sinna.
Þegar framboðsfrestur rann
út kom í Ijós að serkneskir
þjóðernissinnar liafa virt kosn-
ingarnar að vettugi, enginn
þeirra hefur boðið sig fram.
Sama er að segja um hina
frjálslyndari meðal frönsku
landnemanna. Frambjóðendurn-.
ir eru ýmist á snærum nýfas-
istanna í velferðarnefndunum,
sem vilja algera innlimun Al-
sír í Frakklánd, eða vilja ein-
nngis takmarkaða sérstöðu
þess. Serkirnir meðal frambjóð.
endanna eru áhrifalaus hand-
bendi franskra landnema og
herstjórnarinnar.
Þessi framboð sýna að eng-
um í Alsír kemur til hugar
að um frjálsar kosningar verði
að ræða, enda stjórnar þeim
500.000 manna franskt her-
námslið. Einnig er sýnt að de
Gaulle getur ekki notað kosn-
ingarnar til að komast að
samningum við sjálfstæðis-
hreyfingu Alsírbúa eftir króka-
leiðum án þess að þurfa að
ganga til beinna samninga við
útlagastjórnina og þjóðfrelsis-
herinn, sem er búinn að bjóða
Frökkum byrginn í fjögur ár.
Gyðingaofsóknjr nazjsta höfðu
staðið lengi og voru í algleym-
ingi, þegar Hitlerstjórnin þóttist
loks fá átyJ.u f.l að hefja
skefjalausa útrýmingarherferð
gegn gyðingum í Þýzkalandi.
Ö r væn.tin ga rb ra g ð
glataða sonarins
Það var að morgni hins 7.
nóvember 1938 að 17 ára gam-
all gyðingur, Grúnspan að nafni,
gekk til þýzka s&ndiráðsins í
París með hiaðna skammbyssu í
vasanum. Þessi unglingur var
fullur örvæntingar og reiði
vegna þess að hann hafði frétt
að fore'drar sínir, sem bjuggu í
Þýzkalandi, hefðu verið rænd
eignum sínum af nazistum og
rekin úr landi til Póllands vegna
kynþáttar þeirra.
Þessi einmanalegi, glataði son-
ur, var fullur af þeirri örvænt-
ingarfullu hugmynd, að ætla að
koma fram „hefnd“ fyrir hina
ofsóttu foreldra sína. Hann ætl-
aði að skjóta þýzka sendiherr-
ann, von Weiczeck greifa, en
vegna ókujnnuglaika var það
sendiráðsritarinn, sem hann
skaut.
Árásarfögr.uður nazistia
Málgagn Hitlers „Völkischer
Beobachter" tilkynnti daginn
eftir, að morðið myndi þýða
byrjun nýrrar stefnu Þjóðverja
í gyðingamálum. Samdægurs og
daginn eftir voru haldnir marg-
ir æsingafundir gegn gyðingum
víða í Þýzkalandi.
9. nóvember har haldin stór
æsingasamkunda í Múnchen, þar
sem allir helztu nazistaforkólf-
arnir voru saman komnir, og
héldu einnig hátíðlegt afmæli
„Bjórhanaruppreisnarinnar“ frá
1923
Með tilstyrk Hitlers gaf Göbb-
els áróðursráðherra nazista ár-
ásarmerkið og lýsti yfir því að
nú yrði að hegna gyðingum. Og
árásin var hafin undir slagorð-
unum: „Það er viiji foringjans
>' •
að gyðingum sé hegnt“.
Til eru mörg skjöl og samtals-
upptökur með árásarfyrirmælum
á „Kristallsnóttina" Símskeyti
frá stormsveitunum í Múnchen
til aðalstöðva stormsveitanna í
Bremen 9. nóv. hljóðar svo:
„Eyðileggið þegar í stað allar
verzlanir gyðinga, leggið eldi í
allar gyðingakirkjur, lögreglan
má ekki skipta sér af þessu“
í símtali frá stöðvúm storrn-
sveitanna í Wesermúnde til yfir-
stormsveitarforingjans og borg-
arstjórans í Lesum sama dag,
eru þessi fyrirmæli: „Árásar-
merki til stormsveitanna um ailt
Þýzkaiand..... í kvöld má eng-
inn gyðingur lengur standa uppi
í Þýzkalandi....“
í hraðskeyti yfirmanns „ör-
yggisþjónustu“ ríkisins, Heyder-
ichs, til allra stjórnenda Gest-
apo-leynilögreglunnar og storm-
sveitanna segir m. a.: „Takið
eins marga gyðinga fasta og
fangeisin frekast rúma, einkum
auðuga gyðinga...."
Nazistar við
uppáhaldsiðju sína
Nazistar fengu ríkulega upp-
skeru eyðileggingar, rána, fang-
elsana og morða eftir „Kristalls-
nóttina11 10. nóvember 1938.
101 gyðingakirkja hafði verið
brennd til grurma, 76 gyðinga-
kirkjur voru eyðilagðar, 7500
verzlanir í eigu gyðinga höfðu
verið rændar og eyddar, 36
gyðingar voru myrtir og enn
fleiri særðir hættulega og 20000
gyðingum var varpað í fangelsi.
„Gyðingamælirinn er fullur,“
stóð í málgagni Hitlers 11. nóv.
1938. Skuggalegasta tímabilið í
sögu Þýzkalands var í algleym-
ingi.
Skotið daglega
Herstjórn Sjang Kaiséks sagði
í gær, að hermönnum hennar á
Kvemoj hefði verið tilkjmnt með
hátölurum frá meginlandinu, að
hér eftir yrði skotið á eyjuna
alla daga.