Alþýðublaðið - 12.01.1924, Blaðsíða 3

ALÞYÐUBTAÐIÐ
hverrl útjaðra-eyðimork. andlaus
og lífldus pi'is Off uppi'ornaður
leirupollur. £>að er rétt svo, að
maður getur fengið sig tii að
taka eítir þvi, að nemendu?
voru -26 í byrjun skóiaársins,
að 36 nemendur luku gagníræða-
prófi og auk þeirra 20 után-
anskólanemendur, en 24 nem-
endur stúdentsprófi. Kemur eins
og sjái'hæðni fram í því í skýrsl-
unni, að fárast er yfir því, hve
margir sækja í lærdómsdeild,
þvi að ólíklegt er, ef skólinn er
ekki skárri en skýrslan, að stú-
dentar úr honum verði svo
>mentaðir<, að þeir geti unnið
fyrir sér eins og menn, ef þeir
bera stúdentsnafn. Annars sýnist,
ef lærdómur sá, er stúdentar
eiga að hata, er nokkurs virði,
sem æskilegt væri, að sem flestir
yrðu stúdentar, því að þeir ættu
að vera betur búnir undir lifið
en aðrir, sem verða að ieggja
út í það með lélegan barna-
skólaundirbúning eða engan.
Hið eina, sem ber skólanum
liisvitni, er, að nokkur orð um
Rathenau hafa verið hötð að
verkefni í — danskan stíi. Menta-
skólinn sýnist þó vita. að búið
sé að drepa hann. Öðru roáli
gegnlr um hina skýrsluna, þá
frá gagnfræðaskóianum á Akur-
eyri. Jafnvel á skránum má þeg-
ar finna, að hún er skrifuð af
iifandi manni, og í öðrum grein-
um er skýrsluefnið kryddað með
hugvekjandi athugasemdum eftir
því, sem tilefni ber að, svo sem
þar sem sagt er frá viðskittum
skólameistára og bæjarstj. Akur-
eyrar: >Sumir bæjarfulltr. virtust
meta meir >rétt einstaklingsins<,
er í dag deyr, en mentastotn-
unar, er standa á um aidaraðir.<
Áftan við skýrsiuna er brot úr
töiu við skólaftlit um >menta-
skóla á Norðurla.ndi< og ræða við
skóiasetningu um starf og nám,
full af spaklegum hugleiðingum,
iklæddum snjöllum og fögrum
búningi lifandi máls, og svo
framgjarnlegum og djarflegum,
að manni finst ekki nema von,
að atturhaldssamt þing viljl í
lengstu lög sporna við því, að
skóli, sem stjórnað er af manni,
sem svona tafar, verði getður
að ínrntaskóla; það gæti kostað
hvorki meira né minna en það,
að einhver snefiU, af andlegu
lifi færi að hreyfa sér með menta-
mönnum þjóðarinnar, svo að
létti einhverju áf dauðamókinu,
er nú liggur þá, og hver veit,
nema þeir færu þá að gefa sig
við >socialisma< (eða >kommún-
isma<) eða öðrum áhngaefnum
____________ S
Afgrelðsla
blaösÍDS er í Alþýðuhúsinu viö
Ingóifsstræti.
Sími 9 88.
Auglýsingum só skiiað fyrir kl. 8
að kveldinu fyrir útkomudag þang-
að eða í prentsmiðjuna Bergstaða-
stræti 19 eða í síðasta lagi kl. 10
útkomudaginn.
Áskriftargjald 1 króna á mánuði.
Auglýsingaverð 1,B0 cm. eindálka.
ÚtBöiumenn eru beðnir að gera
skil afgreiðslunni að minsta kosti
ársfjórðungslega.
litandi manna eins og t. d.
brezkir mentamenn? Og þá
mættl nú biðja fyrir >borgara-
lega< frelsinu. — Á skólanum
voru 108 nemendur, en gagn-
fræðaprófi luku 30 nemendur og
3 utanskólasveinar. Heimavistar-
kostnaður var á dag ails kr. 2,42.
Næturlæknir < nótt Jón Hj.
Sigurðsson, Laugavegi 40. Sfmi
179.
Kdgar Bioe Burroughn: Sonup Tarzans.
Stúlkan benti á Karl. „Hann bar hann alt af á sór,“
sagði hún.
Gesturinn fann lykilinn. Meriem var laus.
„Má ég fara aftur til Kóraks?“ spurði hún.
„Ég skal sjá um, að þú komist til fólks þins,“ svaraði
hann. „Hvert er það, og hvar er þorp þess?“
Hánn ihugaði, hve villimannlega hún var klædd.
Eftir málinu var hún Arabi, en aldrei hafði hann séð
þá þannig ldædda.
„Hverjir eru ættmenn þinir? Hver er Kórak?“ spurði
hann.
„Kórald Nú, Kórak er api. Ég á enga vini aðra. Við
Kórak hjuggum ein i skóginum eftir að Aút varð
kóngur apanna." Ilún hafði ætið horið nafn Akúts
þannig fram, þvi að þannig hafði hún lært það. „Kórak
hefði getað orðið kóngur, en hann vildi það ekki.“
Augu gestsins urðu spyrjandi. Hann horfði hvast á
stúlknna,
„Og Kórak er api?“ sagði hann. „0g hver ert
w:
„Ég er Meriem. Ég er lika api.“
„A-ha!“ var eina svar mannsins við þessari undarlegu
skýringu; augu hans urðu meðaumkunarfull, og mátti
kann ske af þvi ráða, hvað hann hugsaði. Hann nálg-
aðist stúlkuna og ætlaði að legg’ja höndina á enni
hennar. Ilún færði sig undan 0g urraði grimmilega.
Hann brosti.
„Þú þarft ekld að óttast mig,“ sagði hann. „Ég skal
ekkí gera þér mein. Ég vildi bara vita. hvort hiti væri
í þér, —• hvort þu værtr alveg' frisk. Ef svo er, þá
skulum við fara að leita að Kórak.“
Meriem leit beint I gráu augun. Hún mun hafa fundið
þar fulla vissu um heiðvirði eigandans, þvi að hún
leyfði honum aö leggja höndina á enni sér og sþreifa á
slagæðinni. Hún var hitalaus. 1
„Hve lengi hefir þú verið api?“ spurði maðurinn.
„Siðan ég var litil stúlka fyrir löngu, löngu siðan, og
Kórak kom og tók mig frá föðúr mínum, sem barði
mig. Siðan hefi ég húið i trjánum með Kórak og
A’út.“
„Hvar býr Kórak i skóginum ?“ spurði ókunni mað-
urínn.
Meriem benti og færði höndina i boga, er náði yfir
hálfa Afriku.
„Gætir þú ratað til hans?“
„Ég veit ekki,“ svaraði. hún, „en hann mun rata
til min.“
„Þar hefi ég ráð,“ sagði maðurinn. „Ég á lieima
skamt héðan. Ég tek þig heim með mér til konu minnar,
sem mun annast um þig, unz við finnum Kórak, eða
Kórak finnur okkur. Ef hann getnr fundið þig hér,
getur hann fundið þig i þorpi minu. Er ekki svo?“
Ókunni maðurinn hélt kyrru fyrir, unz Sviinn var
haldinn, af stað noröur i skóginn. Meriem, sem nú var
ekki lengur tortryggin, stóð við hlið hans með Gilcu i
hendinni. Þau töluðu saman, og furðaði maðurinn sig á,
hve hikandi húu talaöi arahiskuna, en hann kendi
hugarástandi he mar um það. Hann hefði ekki furðað
á þessu, hefði l.ann vitað, að mörg ár voru siðan, að