Litli Bergþór - 07.11.1983, Blaðsíða 11

9
átt<»
f Gamall maður situr x ruggustól og rs?r fram í gráðið.
Eann sýnist hár spengilegur en er eilítið lotinn í
herðum. Aldurinn otvirætt farinn að segja til sín. Koll-
vikin ná hátt upp á höfuðið og þar táka við grá hár,^sem
hann greiðir vendlega aftur. I-íest áberandi eru. þá djúpar
hrukkur, sem afmarka hina mismunandi andlitshluta vel x
sundur. Eefið er stórt og svolítill hnxíður á því upp við
nefrót. í augum hans tindrar ungæðislegt hros.
HÓpur af litlum börnum situr fyrir framan afa sinn og
bíður eftir nýrri sögu.
Hvað ungur nemur, gamall temur, hugsar gamli maðurinn
með sér. Yfirleitt segir hann lítið af sögum, finnst hann
ekki hafa frá miklu að segja, en tilfinningin að hlustað
er á hann veitir honum áður óþekkta unaðstilfinningu.
Hann hallar sér aftur í stólnum, lygnir aftur augunum^og
lætur hugann flögra eins og lítið fiðrildi um bernskuár
sín. ITann sér fyrir sér bernskuheimilið, sveitina, lífið
og tilveruna. Hiðrildið hækkar og lækkar flugið, smýgur
inn í dýpstu hugarfóstur gamla mannsins.
Börnin horfa andaktug a hann og bíða snennt.
Þegar afi fílaði í botn eins og hann kallaði það, þá
var von á sögu. Og afi fílaði svo sannarlega í botn.
Fiðrildið hans fallega var óvenju skrautlegt og naut þess
í ríkum mæli að skemmta gamla manninum. Harn brosti enn
og nú breiddist það um hverja hrukku andlitsins. Augun
leiftruðu og stóllinn ru^:gaði örlítið hraðar um leið og
hendur hans tóku að iða a stólörmunum.
Þetta var stundin sem börnin biðu eftir.
-Þegar ég var ungur voru til skrítnir karlar, sem hétu
jólasveinar og komu til byggða á jólunum.
örlitlum sku^ga brá fyrir í^augum gamla mannsins en
svo hóf hann frasögn sína að nýju.
-Þótt þeir séu löngu gleymdir langar mig til að segja
ykkur frá jólasveinunum í minni sveit. Sumir sögðu að þeir
væru níu og aðrir að þeir væru miklu fleiri. Við kraJikarnir
vorum þó aíveg viss um að þeir væru bara sjö, við sáum
allavega aldrei fleiri en s^ö.
Þessvegna breittum við jolasveinasöngnum og sungum
í staðinn: