Skólablaðið - 01.10.1950, Blaðsíða 6

• - 6 -
Ég sit við skrifborðið mitt. Half- j
reyktur vindlingur liggur á borðinu fyrir
fraraan mig, og þarna liggur líka sím-
skeyti sem ég var að fá rétt áðan.
Þetta símskeyti færði mér fréttina ;
um andlát Dunu. Það þykir víst ekki
miklura tíðindum sæta, þétt vitflrrt
stúlka kveðji þennan heim. 'En í huga
mér vekur þessi frétt bitra sjálfsásökun. j
Ég ber þunga sök vegna þessarar éhamingjui
sömu stúlku. Ég brást henni fyrstur
manna, Minningarnar um hana munu ætíð
fylgja mér, þær get ég aldrei flúið, ;
Ég kynntfst DÚnu fyrir tíu árum.
Ég var á ferðalagi norður í landi með
nokkrum vinum mínum. Við höfðum komið
á bíl frá Reykjavík um morguninn og lent-j
um nú á sveitadansleik. Þar var allmargt j
laglegra stúlkna. En ein þeirra dré
meir að sér athygli mína en hinar. Það I
var DÚna. HÚn hafði djarflega framkomu
brosti yndislega og hlo oft. Og í léttum
hlátri hennar var svo mikið aðdráttarafl
að hún laðaði mig að sér. Ég danzaði viðj
hana hvern danz og sælutilfinning gagn-
ték'mig. Ég veitti henni meiri og meiri
athygli bláum augum hennar og fallegum
limaburði, Svo þegar hlé var'ð á dans-
leiknum leiddumst við út í skéginn sem
var skammt frá samkomuhúsinu. Við lítinni
hoppandi læk, sem rann gegnum skéginn
hétum við hvortöðru ævarandi tryggð og
lofuðum að skrifast á, á mánaðarfresti.
Seint um néttina þegar dansleiknum var
lokið, skildust leiðir okkar, Ig hélt
áfram ferð minni, hún hélt heim á leið.
Ég fékk nokkur bréf frá DÚnu. Þeirn
fyrstu svaraði ég, en brátt hætti ég því,
og bréfaskifti okkar féllu niður.
Skömmu síðar fér ég til útlanda og j
dvaldi þar í fimm ár. Þegar ég kom aftur;
var setuliðið komið til landsins og yfir-\
fyllti öll samkomuhús. Svo var það eitt !
kvöld, að ég brá mér á dansleik ásamt
einum kunnin^ja mínum, að ég heyrði
hlátur, sem eg kannaðist við frá borði
einu skammt frá mér. Ég leit þangað og j
sá DÚnu við borð hjá amerískum hermanni,
HÚn var orðinn alldrukkin og sönglaði
ameríska danslagatexta hásri röddu.
Skömmu síðar féru þau út. Ég fér á eftir
þeim. Þau náðu brátt í leigubíl, og ég
veitti þeim eftirför á mínum bíl, Við
gamalt timburhús inni í Kleppsholti nam
bíllinn staðar og þau fylgdust að inn í
húsið, Ég ék burt og fér heim. Daginn
eftir fékk ég að vita hjá hjénunum, sem
áttu húsið, að DÚna leigði þarna lxtið
kjallaraherbergi. HÚn hafði enga fasta
atvinnu, en virtist jafnan hafa næga
peninga handa á milli, Stundum kom -.hún
ekki í herbergið dögum saman. Og þegar
hún komj var hún oftast drukkin. Eg
hitti DÚnu nokkrum sinnum og reyndi að
fá hana til að fá sér fasta atvinnu, en
hún svaraði því jafnan með storkandi
hlátri. Skömmu síðar varð ég að fara
út á land og dvaldi þar um sumarið. Um
haustið hitti ég DÚnu. NÚ var hún barns-
hafandi og snauð, hún vildi ekkert láta
uppi um faðerni barnsins, hefur sjálf-
sagt varla vitað um það. HÚn sagðist
eiga barnið ein og ætlaði að ala önn
fyrir því sjálf.
Ég kom henni fyrir á géðu heimili,
þar sem ég var. kunnugur. NÚ var hún
orðin þunglynd og hlátur hennar þagnaður,
Mánuði síðar fæddi hún andvana barn.
Þá var eins og þyrmdi yfir hana. HÚn
virtist missa alla trú á lífið, og
skömmu síðar varð hún vitfirrt. ári
síðar kom ég á geðveikrahælið, þar sem
DÚna dvaldi. Þegar hún sá mig byrjaði
hún að hlæja -trylltum hlátri vitstola
manneskju. HÚn hlé lengi og ákaflega,
og þegar ég hélt bur.t frá þessum hræði-
lega staö, glumdi hlátur hennar enn fyrir
eyrum mér. NÚ er DÚna dáin, en í hvert
skipti sem hún kemur mér í hug, mun ég
heyra þennan tryllingslega hlátur glymj
fyrir eyrum mér. Og ég mun aldrei
gleyma henni, lífglöðu sveitastúlkunni,
sem leitaði hamingjunnar í danssölum
höfuðstaðarins. Leitaði langt yfir